เพราะ...รัก

                               14

ป๊อปปี้เดินออกมาจากจุดที่เขายืนมองมานานอย่างอารมณ์เสีย ที่ยิ่งเห็นเธอคุยกับผู้ชายอีกคนที่เขาไม่รู้จักแถมยังไม่สนใจคนที่ยืนมองหัวโด่อยู่ตรงนี้

เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเกิดเธอคนนั้นที่เขาเห็นไม่ใช่ฟาง

ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ความรู้สึกที่เขาไม่เคยเข้าใจ...

'พิมรู้ แต่พี่น่ะรู้ตัวรึเปล่าว่าพี่หึงพี่ฟางมาก แค่พี่ฟางเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นก็แทบปรี๊ดแตก ถ้าเป็นพิมพี่แค่มองแล้วเดินไปทันที'

อยู่ดีๆ ประโยคของพิมก็แล่นเข้ามาในหัวของเขาทันที ซึ่งทำเอาเขาสะดุดกับคำๆ นึง

'หึง' งั้นหรอ...

"ไอป๊อปทำไมถึงกลับมาหน้าโหดแบบนี้ ไม่เจอฟางหรอว่ะ"

เขื่อนถามทันทีที่เห็นเพื่อนของตนเองเดินเข้ามา หลังจากที่บอกว่าจะไปตาม แต่กว่าจะกลับมาแถมยังหน้าตาไม่สบอารมณ์ซักเท่าไร

"เจอ"

"แล้วทำไม..."

"ฟางคุยอยู่กับใครก็ไม่รู้ ไม่อยากขัด!"

ป๊อปปี้รีบตอบทันทีโดยที่เขื่อนยังไม่ทันจะได้ถามจนจบประโยค ก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะของเพื่อนๆ ของเขา แต่ละคนได้แต่มองท่าทางอารมณ์เสียนั่นอย่างสนใจ

โทโมะจึงถามต่อ เป็นคำถามที่แทงใจดำคนที่พึ่งจะนั่งลงซะด้วย

'ยั่วโมโหมันซักหน่อย หึ'

"ผู้ชายหรอว่ะ"

"เออ!"

ป๊อปปี้ตอบแล้วเดินหนีจากโต๊ะไปทันที โดยที่มีเพื่อนชายคนสนิทของเขาทั้งสองคนจะเดินตามไปด้วย

"หึงฟางหรือไง"

โทโมะเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม ทำเอาป๊อปปี้สะอึก แล้วหันกลับไปมองเพื่อนทั้งสองคนของตนเอง

'นั่นสิ...เขาก็ไม่รู้เหมือนหัน"

"มั้ง..."

"รักฟางแล้วล่ะสิ"

"ปะ เปล่าสักหน่อย"

ป๊อปปี้ปฏิเสธด้วยเสียงสั่นๆ แล้วเบือนหน้าหนี

"แน่เรอะ งั้นถ้ากูจะหาแฟนให้ฟางคงจะไม่เป็นไรสินะ"

"ไม่! อย่าแม้แต่จะคิด หยุดเลยนะเว่ย!!"

ปรโยคของเขื่อนถึงกับทำให้ป๊อปปี้รีบปฏิเสธออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย เส้นเลือดที่ปูดขึ้นบริเวณขมับอย่างเห็นได้ชัด

ทำเอาเขื่อนและโทโมะถึงกับต้องเดินถอยหลังก้าวหนึ่งด้วยความกลัว

ก็พวกเขาไม่เคยเห็นป๊อปปี้โมโหขนาดนี้ ตลอดเวลามันเป็นคนใจเย็นจะตาย

ก่อนที่โทโมะจะถามป๊อปปี้ ก็ไม่ว่าครั้งไหนเขาไม่เคยเห็นว่าจะมีเรื่องที่สามารถยั่วโมโหป๊อปปี้ได้ขนาดนี้ ถือว่าครั้งนี้ครั้งแรกซะด้วย

"มึงหวงฟางขนาดนี้ ยังไม่รู้อีกหรอว่ามึงรู้สึกยังไง"

"รักงั้นหรอ?"

"กูว่าพาฟางไปหา..."

เขื่อนคิดจะแกล้งป๊อปปี้อีกครั้งหนึ่ง ตั้งใจจะให้พูดคำๆ นั้นออกมาซักที แล้วต้องอมยิ้มเมื่อได้รับผลตอบรับ

"หยุดเลยไอ้เขื่อน หุบปากเดี๋ยวนี้ เออๆ กูรักฟาง!!"

"ก็แค่นี้ มันจะยากอะไรว่ะ ฮ่าๆๆ"

"เดี๋ยวเหอะไอเขื่อน ถ้ากูฟ้องเฟย์เรื่องขึ้นมามึงตายแน่"

คำขู่ของป๊อปปี้ทำให้เขื่อนหุบปากเงียบแล้วเบ้ปากใส่ทันที

'ครั้งนี้ขอเล่นตัวหน่อยละกัน อยากให้เห็นคนมาง้อ หึหึหึ'

ป๊อปปี้คิดในใจแล้วหัวเราะออกมา ทำเอาเพื่อนทั้งสองคนของเขาได้แต่มองหน้ากันงงๆ

อยู่ดีๆ หัวเราะขึ้นมาแบบนี้ มันบ้ารึเปล่า - -

'ฮือออ อะไรอะ ไอบ้านี่งอนฉันหรือไง'

ฟางคิดในใจพลางทุบหมอนที่ถูกตั้งอยู่บนตัก แล้วหันไปมองคนที่พึ่งเดินออกไปที่ระเบียงอย่างเซ็งๆ

ก็ตั้งแต่กลับมาจากงานแต่งแก้วเมื่อคืน เขาก็เอาแต่เงียบ ถามคำตอบคำ แววตาเย็นชานั่นยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจ

เธอจะทำยังไงดี!!!

"เอาว่ะ ง้อก็ง้อ"

ฟางพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกไปนอกระเบียงแบบเนียนๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ ลอบมองหน้าของเขา

ก่อนที่เธอจะพยายามชี้โบ้ชี้เบ้พูดคุยกับเขา แต่ก็...

"วันนี้ท้องฟ้าสวยเนอะ"

"..."

เงียบ - -;

"เอ้อ ดูนั่นสิร้านนั้นน่ารักเนอะ"

"..."

ไม่ตอบ -_ _-

"นั่นหมีพูห์ที่นายชอบหนิ ไปซื้อกันมั้ย"

"..."

ยังคงเงียบ =_ _=

"นี่ป๊อป ถ้านายจะงอนฉันไม่ง้อหรอกนะ"

"ก็ใช่สิ๊ ฉันมันไม่สำคัญไม่เหมือนไอ้ฝรั่งนันสักหน่อย"

คราวนี้ป๊อปปี้ตอบเธอ แต่กลับตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชันและน้อยใจ ทำเอาฟางหน้าเหวอไปทันที

'อ้าว เวรกรรม ไปกันใหญ่แล้ว'

"อะไรเนี่ยะ น้อยใจหรอจ๊ะ"

"เออ"

"ไม่เอาน่า...หายงอนสินะคะนะคะนะคะนะคะป๊อปปี้สุดหล่อ"

ฟางอ้อนเสียงหวาน มือของตนเองเลื่อนไปจับแก้มคนตรงหน้า ป๊อปปี้ได้แต่เบือนหน้าหนีอย่างเขินๆ กับการกระทำของเธอ

"นะคะนะคะนะคะนะคะ"

"อะ เอ่อ หายแล้ว"

"แน่นะ"

"อืม"

ป๊อปปี้ครางตอบแล้วยิ้มให้ ทำให้ฟางจะเผยยิ้มออกมา ทันทีที่เห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า เธอจึงจะเดินกลับเข้าไปแต่มือหนาดันยื้อข้อมือบางเอาไว้

"แต่ถ้าฉันเห็นเธอไปกับไอฝรั่งนั่นอีกฉันจะทำโทษเธอแน่ หึ"

ประโยคของเขาทำให้แก้มนุ่มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที ก่อนที่ฟางจะรีบวิ่งหนีไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับหมอนในห้องทันทีด้วยความเขิน

'ไอหน้าหมีบ้า!!'

พระเอกเรารู้ตัวเองสักทีว่ารักใคร แถมยังแกล้งนางเอกซะสนุกเลย ฮ่าๆๆ เจอกันตอนหน้าจ้า เม้นโหวต