เพราะ...รัก

                               15

ฟางที่เดินออกมาจากห้องหันไปมองดูป๊อปปี้ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ทำเอาเธอต้องยิ้มตาม

แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มทันทีที่เขาหันมามองในห้อง แล้วเดินเข้ามา ก่อนที่จะพูดกับเธออย่างอารมณ์ดี

"ไปเตรียมตัวออกข้างนอกดีกว่า ปะ"

"หา? จะไปไหน"

"แม่ฉันชวนเธอไปทานข้าวน่ะ ยัยเอ๋อ"

ป๊อปปี้แทบหัวเราะออกมากับใบหน้าเหลอหลาของฟาง แล้วตอบเธอพลางยีหัวเธอเล่น โดยมือของเธอพยามยามปัดป้องมือใหญ่ที่กำลังยีหัวเธอจนยุ่ง ก่อนที่จะโวยวายออกมา

"นี่ๆๆ ใครเอ๋อไม่ทราบ เดี๋ยวเหอะ"

"คนแถวๆ นี้แหละ ฮ่าๆๆ ไปแต่งตัวให้สวยๆ นะจ๊ะที่รัก จุ๊บ"

เขาพูดพลางส่งจุ๊บและขยิบตาให้ ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเอง

โดยที่ฟางยังคงยื่นนิ่ง อึ้งอยู่ที่เดิม แก้มนุ่มทั้งสองช้างขึ้นสีจัดด้วยความเขินกับท่าทางและประโยคของป๊อปปี้

'คนแถวๆ นี้แหละ ฮ่าๆๆ ไปแต่งตัวให้สวยๆ นะจ๊ะที่รัก จุ๊บ'

'คนแถวๆ นี้แหละ ฮ่าๆๆ ไปแต่งตัวให้สวยๆ นะจ๊ะที่รัก จุ๊บ'

'คนแถวๆ นี้แหละ ฮ่าๆๆ ไปแต่งตัวให้สวยๆ นะจ๊ะที่รัก จุ๊บ'

"กรี๊ดดดดดดดด!!!"

ฟางกรี๊ดออกมาเต็มเสียงโดยมีหน้าของเธอซุกเข้ากับหมอนที่เธอถือ เสียงจึงไม่ค่อยจะดังออกมาสักเท่าไร

แต่เธอกลับต้องนิ่งอึ้งและหน้าแดงอีกครั้ง เมื่อเห็นเขาที่เดินออกมาจากห้องแล้วมองเธออย่างงงๆ

"ยัยเพี้ยนเป็นอะไรมากมั้ยนั่น ไปแต่งตัวได้แล้วไป๊"

"เอ่อ โอเค แป๊ปนึงนะ"

เธอพูดพลางเกาหัวแก้เขิน ก่อนที่จะรีบวิ่งลิ่วเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

'คำก็เพี้ยน สองคำก็เอ๋อ ใช่สิ ใครมันจะดูดีเหมือนน้องพิมอะ เฮอะ'

เธอบ่นในใจก่อนที่จะเลือกหาเดรสตัวโปรดของตนเองมาสวมใส่ให้เรียบร้อย แต่งหน้าอ่อนๆ เหมือนทุกวัน

ก่อนที่จะมองตัวเองในกระจกอีกครั้งเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยแล้สเดินออกจากห้อง

"เสร็จแล้วๆ ปะๆ"

ป๊อปปี้หันไปมองต้นเสียงหวานที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะมองฟางตั้งแต่หัวจรดเท้า

"สวยใช่มั้ยล่ะ เขินนะนาย ฮ่าๆๆ"

"สวยบ้าสวยบออะไรล่ะ เตี้ยก็เตี้ย โด่วว"

ประโยคของเขาทำให้เธอถึงกับใช้แรงทั้งหมดที่มีฟาดมือลงไปที่แขนของเขาจนแดงเป็นปื้น

ก่อนที่เสียงโอดครวญจะดังขึ้น

"โอ๊ยยยยย!! เจ็บนะเว่ย หยุดๆๆ"

"นี่แหนะๆๆ ฮึ่ย เค้าเรียกว่าตัวเล็กจ่ะ มีแต่คนชอบอะนะ"

"อะไรๆ ไหนใคร บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะฟาง ใคร!!!"

ป๊อปปี้เริ่มเดือดทันทีที่ได้ยินประโยคของฟาง เขาพอจะรู้ว่าเธอก็ป๊อป (popular) ในระดับหนึ่ง แต่ไม่เคยเห็นใครกล้าเข้ามายุ่งกับเธอสักเท่าไร

"ทำไมหึงหรอ"

"เออ"

คำตอบที่เอ่ยออกมาจากปากของเขาอย่างฉุนๆ ทำเอาเธอหันขวับไปมองอย่างทึ่งๆ ที่คนอยืางเขาจะน็อตหลุดตอบออกมาแบบนี้

"ว้า...นายยอมรับซะด้วย คิดไรกับฉันปะเนี่ย"

"อย่าหลงตัวเองแล้วไปได้แล้วยัยเตี้ย!"

'ก็บอกว่าตัวเล็กงายย...TOT'

บ้านตระกูลจิระคุณ

"แม่คร้าบบ ผมมาแล้ว"

เสียงของป๊อปปี้ดังเจื้อยแจ้วไปทั่วทั้งบ้านก่อนที่จะสวมกอดผู้เป็นแม่ของตนเองทันทีที่เจอท่าน ทำเอาท่านสะดุ้งแล้วหันมาดุเขาทันที

"เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ อายุอานามเท่าไหร่แล้ว อายหนูฟางบ้างสิลูก"

เจ้าตัวถึงกับเบ้ปากใส่คนเป็นแม่อย่างงอนๆ แล้วค่อยปล่อยเอวแม่ของตนเอง เดินมายืนข้างๆ ฟาง

ก่อนที่ฟางจะยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พร้อมกับยิ้มกว้าง เอ่ยทักทายผู้ใหญ่ตรงหน้า

"สวัสดีค่ะคุณป้า"

"ไหว้พระเถอะลูก ว่าไงจ๊ะหนูฟาง อยู่กับเจ้าป๊อปเป็นไงบ้าง เจ้าป๊อปแกล้งอะไรหนูมั้ย"

"โห แม่อะ ป๊อปไม่ใช่คนแบบนั้นแม่ก็รู้"

ป๊อปปี้พยายามเข้าไปอ้อนแม่ของเขา ที่ดูเหมือนจะสนใจฟางมากกว่าตัวเขาเสียอีก

"ไม่ต้องอ้อนแม่แบบนี้เลยนะเจ้าป๊อป ไปนั่งคุยกันดีกว่านะหนูฟาง ยืนแบบนี้คงจะเมื่อยแย่"

"ค่ะ"

ฟางขานตอบยิ้มๆ แล้วเดินตามแม่ของป๊อปปี้ไปเรื่อยๆ โดยที่มีเขาเดินตามเธอมา แต่อยู่ดีๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างสงสัย

"เอ่อ ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์นะครับ"

เขาขออนุญาติผู้เป็นแม่ของตน ท่านได้แต่ยิ้มให้ราวกับอนุญาติ ก่อนที่เขาจะเดินออกมายังสวนหลังบ้าน แล้วกดรับโทรศัพท์ทันที

ทันทีที่รับ ปลายสายรีบพูดขึ้นมาก่อน ทำเอาเขาแทบหัวเราะออกมากับท่าทางรีบร้อนอยากรู้มากขนาดนั้น

(พี่ป๊อปตอบใจตัวเองได้รึยังคะว่าพี่รักใคร)

"พี่รู้แล้วล่ะ"

(ว้าวๆๆ พี่ฟางใช่มั้ยคะ)

"เอ่อ อื้ม น่าจะใช่นะ"

ป๊อปปี้ตอบเสียงเบา ก็แอบเขินเล็กน้อยที่ต้องพูดออกไปกับสาวน้อยที่เขาเคยบอกรักซะงั้นว่าเขารักคนอื่น

(เห็นมั้ย พิมบอกแล้ว เห็นเมื่อวันงานแต่งพี่แก้วพี่มองพี่กวินตาขวางเลย ฮ่าๆๆ)

"เรารู้จักมันด้วยหรอ!!"

(พี่กวินเป็นพี่ชายของพิมค่ะ ไม่งั้นพิมคงไม่รู้หรอกค่ะ ว่าพี่หึงพี่ฟางตอนไหน)

'ไอฝรั่งนั้นเป็นพี่ชายของพิมหรอกหรอ...'

ก็ว่าอยู่ทำไมพิมถึงรู้เรื่องที่เขาโมโหหึงฟางตอนนั้น...

"ก็ปล่อยให้พี่สงสัยอยู่ตั้งนาน"

(ก็พี่ไม่ถามพิมเองหนิคะ ฮ่าๆๆ)

พิมตอบอย่างกวนๆ แล้วหัวเราะออกมา ทำเอาเขายิ้มตามกับเสียงหัวเราะสดใสนี้

ก่อนที่เขาจะเอ่ยขอร้องให้เธอช่วยออกมาโดยที่ก็แอบเขินอยู่ไม่ใช่น้อย

"น้องพิม เอ่อ เราช่วยสอนพี่จีบฟางหน่อยได้มั้ยครับ"

(ฮ่าๆๆ เสียงแบบนี้เขินล่ะสิ ได้ค่ะ น้องคนนี้จะช่วยพี่ป๊อปเอง)

พิมรีบแซวรุ่นพี่ที่เธอสนิทอย่างรวดเร็ว เสียงที่สดใสถูกส่งมาราวกับกำลังให้กำลังใจกับเขา

เธอก็น่าจะช่วยอะไรเขาได้บ้างแหละน่า...

หายไปนานเพราะคิดไม่ออก เอิ้กก ยังมีคนรอคนอ่านคนเม้นคนโหวตอยู่ใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ