เพราะ...รัก

                               13

"ยินดีด้วยนะจ๊ะคุณเพื่อน อิอิ"

"แกพูดกี่ครั้งแล้วเนี่ยฟาง ฉันว่าแกพูดทุกครั้งที่เห็นหน้าฉันเลยนะ"

แก้วพูดพลางทำหน้าเอือมๆ ใส่ ก็วันนี้ทั้งวัน ตั้งแต่เช้าเวลาเธอเจอฟาง ไม่ก็ฟางมาหาเธอ ฟางจะพูดประโยคนี้ซ้ำๆ ตลอด

ตั้งแต่เช้า จนค่ำแบบนี้ -_ _-

"ก็แฮปปี้ที่เห็นเพื่อนมีความสุขอะ"

"อะจ้า อะจ้า"

"ว่าแต่เหนื่อยปะแก"

เฟย์ถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง ก็ยัยเพื่อนคนนี้เห็นต้องทำพิธีนู้นพิธีนี้ทั้งวัน ไม่ค่อยได้พัก ถึงพักก็แป๊ปเดียว

เป็นเจ้าสาวก็งี้ ต้องเดินสวยตลอด

"เหนื่อยดิแก อยากนอนอะ ไม่อยากใส่ชุดนี้แล้วด้วย คัน"

"กระผมว่าคุณวิศวะไม่ยอมให้นอนแน่ๆ ครับคุณจริญญา ฮ่าๆๆ"

เขื่อนที่พึ่งเดินเข้ามาได้ยินประโยคของแก้ว ก็รีบแซวทันที ก่อนที่ตัวเองจะเข้ามาโอบเอวภรรยาสุดที่รัก

ประโยคของเขื่อนทำเอาแก้มใสของแกเวแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะเจ้าตัวโวยออกมา

ส่วนเฟย์ที่โดนโอบจึงกระทุ้งซอกใส่ทันทีที่ไปแซวเพื่อนเธออะไรแบบนั้น ทำเอาเขื่อนแทบจุก

"อะไรย่ะ! หุบปากเดี๋ยวนี้นะไอกบหน้ายาว!"

"แต่จะว่าไปเขื่อนก็พูดถูกนะแก ฮ่าๆๆ"

ฟางกลับเห็นด้วยกับเขื่อน แล้วหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ทำเอาแก้วหันไปมองด้วยสายตาอาฆาต แต่คนอย่างเธอน่ะหรอจะกลัว...

"ยัยฟางงง!!"

"ใครแกล้งเจ้าสาวฉันรึเปล่าเนี่ย ตะโกนซะดังเลย ไหนๆๆ ใครแกล้งแก้วใจสุดที่รักของฉัน"

โทโมะที่เดินเข้ามาโอบเอวแก้วพร้อมกับถามคนที่อยู่กับเจ้าสาวของตนเอง เพราะเขาได้ยินเธอโวยวายซะดังเลย

"อย่าหวานกันต่อหน้าฉันได้มั้ยอะ ฉันยังไม่มีคู่นะย่ะ!"

การกระทำของโทโมะทำให้ฟางเริ่มเป็นฝ่ายโวยวายซะแทน หน้าตาเริ่มมู่ทู่ แล้วกอดอกราวเด็กเอาแต่ใจ ซึ่งสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าเพื่อนของเธอได้ดี

'นี่คนนะไม่ใช่ตัวตลก!'

ฟางเบ้ปากแล้วคิดในใจ แต่กลับต้องพยายามทรงตัวที่แทบจะล้มลงกับพื้น เมื่ออยู่ดีๆ กลับมีร่างอีกร่างหนึ่งมากระแทกตัวเธออย่างจัง

หันไปมองคนที่เกือบจะทำเธอล้มนั่นก็คือ 'ป๊อปปี้' แล้วรีบหันกลับไปมองเหล่าเพื่อนๆ ตัวแสบของเธอที่ยังยืนยิ้มระรื่น ทำให้เธอต้องโวยออกมาอีกรอบ

"พวกแกเล่นบ้าอะไรกันเนี่ย!!"

"ก็นี้ไงฟาง คนนี้ยังโสดนะเว่ย"

เขื่อนพูดพลางชี้ไปคนที่ยืนข้างๆ แล้วยิ้มออกมา

"ไอ้..."

คำที่ฟางจะด่าไอพวกเพื่อนของเธอกลับหายไปทันทีที่มีเสียงของใสๆ ของผู้หญิงอีกคนที่เข้ามาทักป๊อปปี้

"พี่ป๊อป พี่ฟาง สวัสดีค่ะ"

มันเป็นเสียงที่คุ้นมาก ทำให้เธอต้องหันไปมอง ถึงกับเบิกตาโพล่ง

น้องพิม...

ก่อนที่ฟางกับป๊อปปี้ต้องรีบรับไหว้ทันทีที่หันไปเจอ เธอได้แต่ลอบมองท่าทางของเขา

'จะไหวมั้ยเนี่ย ก็พึ่งอกหักมานี่นา'

ฟางจึงรีบถามตามมารยาท โดยที่ยังคงลอบมองท่าทางของคนข้างๆ

"ว่าไงจ๊ะ มายังไงเนี่ย พี่ไม่รู้เลยนะว่าน้องพิมมาด้วย"

"ก็มากับพี่ชายค่ะ พิมขอตัวไปหาพี่ก่อนนะคะ"

พิมพูดอย่างสุภาพ แล้วเดินออกไปจากบริเวณนี้เพื่อไปหาพี่ชายของตนเอง

เมื่อร่างนั้นเดินออกไปจนลับสายตา ฟางก็ถามป๊อปปี้อย่างเป็นห่วง แล้วตบบ่าเชิงให้กำลังใจ

"ไหวนะป๊อป"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ห่วงหรอยัยเตี้ย"

"ปะ เปล่านะ ใครจะไปอยากห่วงคนปากเสียอย่างนายฮะ ไอหน้าหมีพูห์"

ฟางปฏิเสธเสียงสั่นๆ เถียงกลับทันที ก่อนที่จะแลบลิ้นให้ แล้วเดินหนีออกมา โดยมีสายตาคู่หนึ่งมองตามเธอไปยิ้มๆ

"แหม...ยิ้มจังนะคะ คุณเพื่อนภาณุ"

แก้วแซวทันทีที่เห็นป๊อปปี้เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่ฟางถามป๊อปปี้แล้ว ทำเอาป๊อปปี้รีบหันมามองเธอหน้าเหวอ แล้วปฏิเสธแต่ก็ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น

"อะไรใครยิ้ม ไม่มีนะ"

ระเบียงกว้างที่ว่างเปล่า ไม่มีผู้คนแม้แต่คนเดียว มีเพียงแต่แสงไฟดวงเล็กดวงน้อยที่คอยอยู่ตามระเบียงเพื่อให้คนที่เดินมาบริเวณนี้ได้มองเห็น

ตอนนี้คงมีแต่เธอที่อยู่ตรงนี้ ยืนคิดอะไรไปมา...

เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาไม่ทีท่าว่าจะเจ็บเวลาเห็นหน้าพิม แถมยังยิ้มให้กันแบบปกติ

นี่เธอพลาดอะไรไปรึเปล่าเนี่ย...?

"คุณฟางดูจะเครียดๆ นะครับ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"

"คะ? อ้าว คุณกวิน มาด้วยหรอคะ"

ฟางรีบหันไปหาต้นเสียงที่พูดกับเธอ แล้วยิ้มให้แต่ไม่ตอบ กลับถามเขากลับซะงั้น

"ครับ ว่าแต่คุณฟางเป็นอะไรล่ะครับ ทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียว"

"มาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ..."

"แล้วแฟนคุณฟางล่ะครับ"

"แฟนหรอคะ?"

เธอได้แต่ทวนคำถามของคนข้างๆ อย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะกระจ่างเพราะประโยคถัดมา แต่ก็แอบหัวเราะกับเสียงที่ถ่ายทอดอารมณ์ออกมา

"ก็ที่หึงคุณฟางเมื่อวันนั้นไงครับ แฟนคุณฟางหึงได้น่ากลัวมากกกก"

"ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะ แค่เพื่อน"

"เพื่อนงั้นหรอครับ?"

"คะ ค่ะ"

"แต่คุณฟางคิดมากกว่านั้นใช่มั้ยครับ"

กวินพูดออกมา เพียงแค่เขาดูจากลักษณะการยืนยันคำตอบของเธอ เธอพูดตะกุกตะกัก ไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ แค่นี้เขาก็ดูออก

"เปล่า..."

"คุณฟางเบือนหน้าหนี แถมยังเกร็งมือ แสดงว่าคุณฟางกำลังโกหกผมอยู่"

"เฮ้อออ...ค่ะ คุณกวินเป็นจิตแพทย์หรอคะ"

"ครับ"

เธอคิดผิดจริงๆ ถ้าเธอรู้ก่อนหน้านี้ว่าเขาเป็นจิตแพทย์ เธอคงไม่มาหยุดคุยอยู่แบบนี้หรอก รู้ทันเธอหมด

"เขากำลังมองคุณฟางอยู่"

"คะ?"

"นั่น"

ฟางมองไปตามที่กวินชี้ เขากลับชี้เข้าไปในงาน แต่สายตาของเธอกลับสะดุดกับร่างสูงที่ยืนอยู่ที่ประตู

ป๊อปปี้...

เขาจ้องเธอกับกวินตาเขม็ง เธอรู้สึกถึงสายตาเย็นช้านั่น มันดูน่ากลัวแบบแปลกๆ มันเป็นสายตาที่เหมือนกับเมื่อวันที่เขาเห็นกวินมาส่งเธอ

มันหมายความว่ายังไงกันแน่...?

"ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ แค่หวงประสาเพื่อนล่ะมั้ง"

"แน่ใจหรอครับ"

'นั่นสิ เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน...'

มาอัพให้แล้ว พึ่งปั่นเสร็จ ฮ่าๆๆ เม้นโหวตด้วยนะ เจอกันตอนหน้าจ้า