จำเอาไว้ ! เราไม่เคย 'เลิกกัน :)

 
     ปัง ๆๆๆ !!
 
     "เร็วเร๊ววว !! ขี้ จะ แตก แล้ววว TOT !!" 
 
     พี่เขื่อน !!
 
     ให้ตายเถอะ.. T^T อะไรมันจะ...ขนาดนั้น ฮือๆ แก้วก็อยากจะออกไปนะคะพี่เขื่อน แต่ว่า.. ไอ้คนตัวสูงนี่มันเอาเปรียบแก้วอยู่น่ะสิ -^- ! ถ้าเป็นไปได้ แก้วก็อยากให้พี่ใช้ส้วมนะคะ !!
 
     ปัง ๆๆๆๆๆๆ !!
 
    "ใครอยู่ในห้องน้ำฟะ !! ออกมาาาา TOT !!"
 
     ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!
 
     "-_-;;"
 
     เหอะ... ถ้าจะปวดขนาดนี้นะ - -' 
 
     ฉันได้แต่ยืนมองหน้ากับโทโมะด้วยความมึนงง ว่าจะทำยังไงดี ถ้าหากเปิดประตูออกไป พี่เขื่อนก็จะสงสัย.. และต้องไม่ดีแน่ๆถ้าเฮียป๊อบพลอยรู้ไปด้วย ก็พี่เขื่อนเก็บความลับได้ซะที่ไหน... แต่ถ้าไม่ออกไป พี่เขื่อนก็คง...  >< 
 
     "เอ่อ..."
 
     ปัง ๆๆๆๆ !!!
 
     "-_- ไปใช้ห้องอื่นไม่ได้เหรอวะ... ไอ้เขื่อน !" โทโมะตะโกนออกไป
 
     "ถ้าใช้ได้กูใช้ไปนานแล้วเว้ยยย T^T แต่ตอนนี้ กู จะ เข้า ห้อง นี้ !!!"
 
     ปังๆๆๆๆ !!!!
 
     "เปิดประตู ~~~~ !!!!!"
 
     ปู้ดดดดดดดดด !!!!!!!!!!
 
     เอ่อ... ถ้าเปิดไป แก้วจะตายเพราะ 'กลิ่นตด' พี่มั้ยคะ - -' 
 
     เกิดเปิดไป แล้วได้กลิ่นไม่พึงประสงค์ ฉันจะไม่ตายเรอะ -o-' ฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย - -' เกิดเปิดไปแล้วเป็นอะไรขึ้นมา อาการทรุดหนักแน่ฉัน
 
     "เอาไง?" โทโมะหันมาถามฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ
 
     "...ไม่รู้"
 
     "..."
 
     ปังๆๆๆ !!!
 
     "เฮ้ยย กูจะพังเข้าไปแล้วนะ T^T !! กูจะออกแล้ววว"
 
     "เชี้ยนี่.. -*-" โทโมะสถบออกมา ก่อนจะคว้าฉันเข้ามาในอ้อมแขน พร้อมกดหน้าฉันเข้ากับอกแกร่งก่อนจะ...
 
     กริ๊ก...
 
     แอ๊ดดดด...
 
     แม่เจ้าา!! โทโมะใจดีสู้ตด (?) เปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับมันแล้วว TOT แงงง
 
     "ไอ้โมะ.. เฮ้ยย ! นะ.. น้องแก้ว ทำไม...?"
 
     "มึงไปขี้ก่อนดีไหม -_-"
 
     ปู้ดดดด !!!
 
     อืมมม... เห็นด้วยกับโทโมะอย่างแรง -_-^ 
 
     .
     .
     .
 
     เมื่อผ่านความชลมุนวุ่นวาย (?) นั่นมาได้แล้ว โทโมะก็ไม่ยอมปล่อยฉันออกไปง่ายๆ แถมยังเจ้ากี้เจ้าการพาฉันมาที่คอนโดของเขาอีกต่างหาก..
 
     ให้ตายเถอะ !! เขามันเอาแต่ใจชะมัด !
 
     และตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่ในห้องของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว - -' ส่วนเจ้าของห้อง พอเข้ามาในห้องเขาก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนของชุดห้องโดยเวลาผ่านไปสิบนาที เขาก็ยังไม่เดินออกมา...
 
     หนีไปตอนนี้ยังทันไหมนะ - -'
 
     "จะไปไหน..แก้ว !" เสียงเข้มดังขึ้นมา เมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะย่องออกไปจากห้องนรกนี่ - -'
 
     ฉันหันหน้ากลับไปเผชิญกับโทโมะอีกครั้ง ตอนนี้เขาได้แต่ยืนนิ่งมองฉันด้วยสายตาตำหนิ... ส่วนฉัน ก็ได้แต่กระทืบเท้าไปนั่งบนโซฟาที่เดิมอย่างไม่พอใจ -^- ( ฉันไม่เคยขัดใจเขาได้เลยสักครั้ง ! )
 
     "อยากกลับบ้าน" ฉันพูดขึ้นมาในที่สุด
 
     "..."
 
     แต่ก็มีเพียงความเงียบคือคำตอบ - -' ทั้งๆที่รู้แล้วว่าเขาจะไม่มีคำตอบให้ แต่ก็ยังจะพูดออกไป พวกคุณเชื่อไหม? ห้องโทโมะน่ะ.. เข้าง่าย แต่ออกยาก !! โดยเฉพาะคนที่เขาตั้งใจจะพาเข้ามา ยิ่งหาโอกาสออกยากเข้าไปใหญ่ อย่างฉันตอนนี้ ที่ไม่รู้ว่าจะออกไปโดยวิธีไหน ยิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงแล้วล่ะก็นะ...
 
     "กินไรหน่อยไหม?" 
 
     "..." ฮะ? ... 
 
     โทโมะไม่อยู่รอเอาคำตอบจากฉัน เพียงแต่เดินเข้าไปในครัวเหมือนหาอะไรสักอย่างมากินแก้เหงา (?) ซึ่งไม่นานนัก ร่างสูงโปร่งก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมอาหารในมือ 
 
     พรึบ
 
  ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉัน พร้อมกดรีโมทเปิดทีวีกลบเกลื่อนความเงียบ เหงาในเวลานี้ 
 
   แสงจากโทรทัศน์สอดส่องไปทั่วห้องโถงเล็กๆแบบพอดี แต่ก็ไม่ได้ให้ความสว่างอะไรมากนัก แต่ก็สว่างมากพอที่ฉันจะรู้ว่าตอนนี้โทโมะมีสีหน้ายังไง หรือกำลังทำอะไรอยู่...
 
     โทโมะก็ยังเป็นโทโมะ เขามีใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร หรือรู้สึกยังไง สายตาของเขาจับจ้องไปยังโทรทัศน์เครื่องใหญ่ราคาแพงตรงหน้า แต่เชื่อสิ... เขาไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด...
 
     "โทโมะ..."
 
     "..."
 
     "นาย...เคยรักฉันบ้างหรือเปล่า" ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันถามเขาออกไปแบบนั้น.. แต่นี่คือความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถที่จะปฏิเสธมันได้ ...
 
     "..."
 
     "ตลอดเวลา 3 ปี ที่เราคบกันมา... นายเคยรักฉันบ้างหรือเปล่า..."
 
     "..."
 
     "นายเห็นฉันเป็นตัวแทนของฟางตลอดมาเลยใช่มั้ย..."
 
     "..."
 
     "คำถามของฉัน... ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบงั้นเหรอ..."
 
     "..."
 
     "โทโมะ...อุ๊บ !"
 
    เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ฉันจะพูดอะไรออกไป ชายร่างสูงข้างกายก็โผลเข้ามาบดขยี้ร่างของพึงพอใจ ! สองมือเล็กของฉันเองก็พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดันอกแกร่งของเขาออกจากตัว แต่เขากลับไม่รู้สึกระคลายอะไรเลย! นอกจากทำสิ่งที่ตรงกันข้าม โดนดันฉันให้นอนลงไปกับโซฟา ส่วนตัวเองก็ขึ้นมาคร่อมร่างฉันไว้ !!
 
     "อ๊ะ!.. ยะ.."
 
     ไม่ทันได้โวยวายอะไรออกไป เขาก็บดขยี้ริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝี ปากของฉันอย่างร้อนแรง สองมิอแกร่งก็อยู่ไม่เป็นสุข ปัดป่ายลูปไล้ไปทั่วเรือนร่างบาง.. ใบหน้าหล่อหวานค่อยๆเลื่อนลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกลุ่ม ริมฝีปากดูดเม้มซอกคอนั่นจนเกิดรอย.. 'ความเป็นเจ้าของ' โดยไม่สนใจเลยว่าร่างเล็กนั้นจะดิ้นขัดขืนขนาดไหน
 
     มะ...ไม่   !!  เขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน !!!
 
     ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่.. ตอนนี้ชุดนอนที่ฉันใส่อยู่ได้ถูกถอดออกเป็นที่เรียบ ร้อย เหลือเพียงแต่สิ่งปกปิดร่างกายเพียงสองชิ้นเท่านั้น... 
 
     ใบหน้าหล่อหวานค่อยๆซุกไซ้ลงมาจนถึงเนินอก... ริมฝีปากของเขาดูดเม้มเนินอกนั่นจนเกิดรอย มือซนขนาดใหญ่ปรดตะขอบราเซียออก ก่อนจะดึงมันออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่สนใจ เผยให้เห็นหน้าอกเกินขนาดที่โดดเด่นแก่สายตา !!!
 
     กรี๊ดดดดด !! นี่เขาทำอะไรลงไป ! 
 
     "มะ... ไม่ ! ปล่อยนะ !!..."
 
     อื้อ  !!
 
     ฉันได้แต่ครางออกมาเบาๆ เมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มบนร่างดูดเม้มที่ยอดอกอัญชัญ พรางดูดไซ้ไปทั่วอกสองเต้าอย่างเด็กหิวกระหาย.. จากที่ขัดขืน เปลี่ยนเป็นอ่อนระทวยไปตามจังหวะรัก... จนกระทั่ง...
 
     "อ๊ะ !... " ฉันร้องออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย เขาค่อยๆขยับขึ้นลงจนเป็นจังหวะ สร้างความเจ็บปวดและเสียวซ่านให้กับฉัน.. !
 
     "ไม่... ไม่นะ.. ! เจ็บ !!" 
 
     แต่ทว่า... ร่างสูงไม่เคยฟังเสียงฉันเลย เขากลับทำตามใจตัวเองอย่างถึงที่สุด เขาเร่งจังหวะรักอย่างตามใจแถมยังไม่ขาดตกบกพร่อง จนฉันเคลิ้มไปในที่สุด...
 
     ให้ตายเถอะ.. เมื่อไหร่จะเช้านะ.. !!
 
 

 
เดี๋ยวพรุ่งนี้แต่งต่อนะคะ ^^ 
ใครมี เฟสบุ๊ค @ มาได้นะคะ ชื่อ A-leg siripuk krasaesom อยากได้ฟิค TK แนวไหน ก็ แชท บอกกันใน เฟส ได้ ^^ รอรับ @ อยู๋นะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ^^ !