จำเอาไว้ ! เราไม่เคย 'เลิกกัน :)

     "อ้าวแก้ว... ทำไมมาเดินคนเดียวล่ะ 'โทโมะ' ไปไหน ?" 

     นี่คือ 'คำถามโลกแตก' สำหรับฉันในตอนนี้... 

     จะมีใครรู้บ้างหรือเปล่าตอนนี้ ฉันกับโทโมะ เรา 'เลิก' กันไปเรียบร้อยแล้ว แถมยังเป็นความทรงจำที่ 'เจ็บปวด' ที่สุดสำหรับฉัน ... เมื่ออยู่ๆฉันกลับได้มารู้ความจริงในเรื่องบางเรื่องที่ไม่น่าจะรู้เข้า...

     เขามี คนรัก อยู่แล้ว... เขามีคนที่อยาก แต่งงาน ด้วยอยู่แล้ว.... เขามีคนที่อยากให้เป็น แม่ของลูก อยู่แล้ว... ตลอดเวลาระยะ 3 ปี ที่ผ่านมา... ในสายตาของคนอื่นๆ เราดูรักกันดี รักกันมาก แต่มันเป็นเพียงแค่สายตาของคนอื่นเท่านั้น ไม่มีใครรู้เลยว่าตลอดเวลาที่เราคบกัน.. ฉันรู้สึกตลอดเวลาว่า เขา มองเห็นฉันเป็นตัวแทนของใครคนหนึ่ง และใครคนนั้น.. ก็สูงส่งช่างเหมาะกับเขาเหลือเกิน... ไม่เหมือนกับฉัน ที่ไม่มีอะไรสู้ 'เธอคนนั้น' เลยสักอย่าง จนในที่สุด... ความรักของเราก็ถึงจุดจบ...

     "เราเลิกกันแล้วน่ะ..." ฉันตอบออกไปอย่างยากลำบาก จะมีใครรู้ไหม ว่าภายใต้แว่นดำนี้... มีน้ำใสๆเอ่อล้นขอบตาเต็มไปหมด... เพียงเพราะความอ่อนแอของตัวฉันเอง

     "ได้ไงอ่ะ ! แกดูรักกันดีออก O.O" 

     "นั่นมันในสายตาของแกต่างหาก" ฉันพูดแค่นั้น ก่อนจะรีบเดินออกไปไม่รีรอให้ 'ยัยเฟย์' ซักถามอะไรอีกเลย

     ฉันแค่อยากให้เรื่องมันจบ... อยากให้ทุกอย่างมันดีขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง ฉันอยากตัดใจจากเขา ฉันอยากลืมเขาคนนั้น ! แต่ยิ่งลืมก็ยิ่งจำ.. ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...

     พลั่ก !!!

     มีโชคชะตาเล่นตลก... ฉันเจอเขาอีกแล้ว แถมยังในระยะประชิดอีกต่างหาก !! 

     ตอนนี้ตัวฉันเองได้อยู่ในอ้อมกอดของโทโมะอย่างไม่ได้ตั้งใจ แถมมันยังเป็นอุบัติเหตุ.. ที่รู้ว่าเขาไม่เต็มใจจะช่วยฉันเลยสักนิด เพราะตอนนี้ 'เธอคนนั้น' ก็ยืนอยู่ข้างๆเขาด้วยในตอนนี้ !!

     "เอ่อ..."

     "ไม่เป็นไรนะ แก้ว ?" โทโมะถามอย่างเป็นห่วง แถมยังไม่ยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน

     "มะ..ไม่เป็นไร..." ฉันตอบแผ่วเบา ก่อนจะรับดึงตัวเองออกมาจากอ้อมแขนอบอุ่นของเขา....

     'ที่มันไม่ใช่ของฉันอีกแล้ว' ...

     "หวัดดีจ้ะ แก้ว ^^" เสียงหวานของร่างเล็กข้างกายโทโมะ เอ่ยทักฉันอย่างเป็นกันเอง รอยยิ้มของเธอช่างหวานสวย... ไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมโทโมะถึงหลงเธอคนนี้...

     "หวัดดี...ฟาง" ฉันเรียกชื่อเธออย่างยากลำบาก 

     ฟาง คือเพื่อนรัก (เก่า) ของฉัน ที่ฉันรักมากๆไม่แพ้เพื่อนคนไหนในโลก เธอเป็นนางฟ้าของโรงเรียน เธอคือดาวโรงเรียนสาวสวยแสนเพอร์เฟค ผู้อ่อนหวานและเบาะบาง ที่ต้องการ เจ้าชาย มาปกป้อง และเจ้าชายของเธอ ก็คือ โทโมะ คนรัก (เก่า) ของฉันเอง ...

     คนอื่นๆมันพูดเสมอว่า... โทโมะกับฟาง เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก โทโมะ...เปรียบเสมือนเจ้าชายรูปงาม ที่เข้ามาดูแลหัวใจของนางฟ้าผู้แสนดีอย่าง...ฟาง ทั้งสองคนเหมาะสมกันอย่างกับเป็นคู่แท้ นี่คือความจริงที่ฉันต้องยอมรับมันอย่างยากลำบาก แต่ต้องทำใจยอมรับ แม้ในใจจะ เจ็บเจียนตาย ขนาดไหนก็ตาม...

     "ฟางกับโทโมะกำลังจะไปหาอะไรทานน่ะ แก้วจะไปด้วยกันไหม?" ฟางถามออกมาอย่างใจกว้าง พร้อมรอยยิ้มหวานของเธอ

     "..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพียงแต่มองไปยังร่างสูงข้างกายของเธอ สายตาของเขาที่มองมา... เหมือนไม่ต้องการให้ฉันไปขัดขวางความรักของ !!!

     "..." โทโมะเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเพียงแต่มองฉันตอบก็เท่านั้น.. สายตานิ่งๆสุดแสนจะเย็นมองมาเหมือนคิดอะไรในใจ แต่ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้ ฉันได้แต่เฝ้ามองมันอย่างเจ็บปวด... รู้ทันทีว่า ความหมาย ของมันคืออะไร

     "ไม่เป็นไรหรอกฟาง แก้วต้องรีบกลับบ้านน่ะ ว่าจะไปดูเจ้าดอลล่ามันสักหน่อย.." ฉันตอบไปแค่นั้น ก่อนจะแสร้งมองไปทางอื่น ไม่ให้คนตรงหน้าสองคนสังเกตุเห็นว่าตอนนี้น้ำตาของฉันมันเอ่อล้นขอบตา... ภายใต้แว่นดำ

     "อ๋อ... งั้นไม่เป็นไร ^^ ฟางไปก่อนนะ บายจ้าา" ฟางยิ้มบ๊ายบายกับฉัน ก่อนจะหันไปหัวเราะหยอกล้อกับโทโมะออกไป ทิ้งให้ฉันต้องมองตามสองร่างนั้นไปอย่างเจ็บปวด...

     ถ้ามันเป็นแค่ ความฝัน ก็คงจะดี....

     .

     .

     .

     "แก้ว ? ทำไมแกโทรมแบบนี้เนี้ย =[]=^" เสียงของ เฮียป๊อบ พี่ชายคนเดียวของฉันเอ่ยถามออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นสภาพของฉันในตอนนี้...

     หลังจากที่กลับมาบ้าน ฉันก็เอาแต่นอนร้องไห้อยู่บนห้อง ไม่ออกไปพบปะผู้คนกับใคร จนตอนนี้เป็นเวลา ห้าทุ่มครึ่ง ที่ฉันลงมาหาอะไรกินรองท้อง ทั้งๆที่คิดว่าเวลานี้คงไม่มีใครที่ไหนแล้วแท้ๆ แต่ฉันกลับคิดผิดไปซะนี่... 

     เฮียป๊อบ พี่เขื่อน พี่เคนตะ พี่จองเบ และ... โทโมะ ... ตอนนี้พวกเขามารวมตัวกันที่บ้านฉันเต็มไปหมด คาดว่าจะมาฉลองเนื่องในโอกาสอะไรสักอย่าง แต่ฉันแค่คาดไม่ถึงว่าจะมาฉลองกันที่บ้านของฉัน.. ไม่คิดว่า โทโมะ จะกลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง 

     "..."

     "เออ ลงมาก็ดีละ มาฉลองด้วยกันไหม ? เนื่องในโอกาสที่ ไอ้โมะกลับมาคบกับฟาง แล้ว" เฮียป๊อบพูดพร้อมรินเหล้าลงในแก้วแล้วยกขึ้นดื่มอย่างสบายใจ

     กลับมาคบกันแล้ว... ? แปลว่าทั้งสองคนเคยคบกันมาก่อนงั้นสิ !? เหอะ ฉันนี่มันโง่ได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เพื่อนรักและคนรัก เคยคบกันมาก่อน.. หึ น่าสมเพชนะว่ามั้ย ? แถมทั้งสองคนยังกลับมาคบกัน..หลังจากที่เพิ่งเลิกกับฉันได้หนึ่งอาทิตย์

     "มาดื่มด้วยกันสิน้องแก้ว >< พี่เขื่อนอยากมีสาวๆมานั่งดริ้งข้างๆอ่าาา ตีหนึ่งนู่น เฟย์เย่ของพี่ถึงจะมาา T^T" พี่เขื่อนพูดพร้อมตบโซฟาข้างๆตัวเองเบาๆ

     "คิดจะเลี้ยงฉลองกันไปถึงตอนไหน?" ฉันถามออกไปเสียงเรียบ 

     "ถึงรุ่งนั่นแหละ - -' ฉลองความสุขให้ไอ้โมะมัน" เฮียป๊อบว่า

     ฉันหันไปมองร่างสูงที่นั่งดื่มเหล้าเงียบๆอยู่มุมหนึ่งของบ้าน แต่สายตาของเขากลับจับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่ให้คาดสายตา 

     ให้ตายเถอะ... เขาต้องการอะไรกันแน่.. !!

     "แล้วฟางไม่มาเหรอ" ฉันถามอีก 

     "ฟางไม่สบาย" โทโมะเป็นคนตอบ... 

     "..."

     "ช่วงหัวค่ำฝนตก ฟางตากฝน เลยไม่สบาย" 

     เหอะ ! แล้วทำไมไม่อยู่ดูแลกันล่ะ จะมาฉลองอะไรบ้าๆทำไมกัน !!

     และนั่นก็เป็นเพียงความคิดในใจของฉัน ฉันไม่มีความกล้ามากพอที่จะพูดมันออกไปในตอนนี้ เพราะมันอาจทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาซะตอนนี้เลยก็ได้ ฉันแค่ไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าเขา...

     "แก้วขอไปเข้าห้องน้ำ" ฉันพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำที่ตั้งอยู่นอกบ้านข้างสวนหย่อม...

     ขวับ !!!

      "อ๊ะ !! ..."

     "เงียบน่ะ !"

     อะไรกัน... โทโมะ ... !!!!