ปมรักในใจ

ณ คฤหาสน์ไทยานนท์

 

 

“โอเค ครับแม่”

 

 

“โอเค เรื่องอะไรหรอโมะ” แม่โทโมะงุนงง

 

 

“ก็เรื่องที่จะให้โมะแต่งงานไงฮะ โมะอยากจะเห็นหน้าเจ้าสาวโมะแล้วสิ ” โทโมะยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

 

“จริงหรอลูกรัก มี๊ดีใจที่สุดเลย เดี๋ยวมี๊โทรไปหาเพื่อนมี๊ก่อนนะลูก” แม่โทโมะดีใจที่ลูกยอมแต่งงานซักที หลังจากที่อ้อนวอนมานาน เมื่อแม่ของโทโมะกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอยู่นั้น

 

 

“เดี๋ยวฮะมี๊” โทโมะจับแขนแม่ไว้ “โมะเปลี่ยนใจล่ะ มี๊ช่วยนัดดูตัวบ่ายนี้เลยล่ะกันฮะ” จากนั้นโทโมะก็เดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว

 

 

----------------------------------------------------------------------------------

 

 

ณ คฤหาสน์ศิริมงคลสกุล

 

 

“อะไรนะ ม๊าาาา!!” ฉันเอะอะโวยวายเสียงดังลั่นบ้านอีกครั้ง

 

 

“จะตกใจอะไรหนักหนา  ก็แค่แม่บอกว่าทางนู้นเค้าโทรมานัดดูตัวบ่ายนี้” ไอ้คำว่าบ่ายนี้เนี่ยแหละ อะไรมันจาเร็วขนาดเน้ๆ แก้วเตรียมจายม่ายทานนน

 

 

“แล้วฝ่ายนู้นรีบร้อนอะไรหนักหนา พรุ่งนี้ไม่ได้หรอม๊า”

 

 

“ไม่ได้!! ไม่ต้องมาเถียง รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเลยนะ” ม๊าจอมเผด็จการสั่งฉันอย่างเลือดเย็น ใช่ซี้ เห็นเพื่อนดีกว่าลูกนิ  ม๊าใจร้ายยยย   TT^TT 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------

 

ณ คฤหาสน์ไทยานนท์ (อีกครั้ง)

 

 

“ถึงแล้วๆ แก้วตื่น!!” ม๊าปลุกฉัน ก็ให้ทำไงได้ล่ะ ง่วงชะมัด เมื่อคืนก็ไม่รู้อีกว่ากลับบ้านมาได้ไง ง่วงโว้ยยยยยยยยยยย L

 

 

“ลุงชม เดี๋ยวเอารถกลับบ้านไปก่อนนะ ถ้าเสร็จธุระแล้วฉันจะโทรไป” ระหว่างที่ม๊าบอกลุงชมคนขับรถของบ้าน ฉันก็อาศัยช่วงนี้แอบหงีบนิดนึง

 

 

“คร่อก....” นอนสบายดีจริงๆ ขออีก 5 นาทีนะม๊า

 

 

“แก้ววววววววววววววววว!!!!!!!!!!!” ม๊าตะโกนใส่หูฉันเสียงดัง  ฮือ...หูฉัน

 

 

“โอ๊ย! ม๊า! แก้วตื่นแล้วไม่เห็นหรอ เมื่อกี้แก้วแค่แกล้งม๊าเฉยๆ”

 

 

“แกล้งหรอ  แหม... แกล้งซะเหมือนจริงเลยนะ  ดูคราบน้ำลงน้ำลายยังติดอยู่เลยเนี่ย” ม๊าชี้ตรงแก้มฉัน

 

 

“โอ๊ะ...!” ฉันแตะๆบริเวณแก้ม มีจริงๆด้วยอ่า  T^T  ต้องรีบเช็ดๆ

 

 

...ข้างใน...

 

 

“ขอโทษนะ ที่มาช้า” ม๊าเข้าไปทักทายเพื่อน ยังสวยอยู่เลยนะเนี่ย ม๊าเคยบอกว่ามีลูก 3 คนแล้ว ยังเต่งตึงอยู่เลยอ่ะ  ไม่เหมือนม๊าเลยมีลูกแค่ 2 คนแล้ว.... เอ่อ ก็สวยอยู่

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันรอได้นะมล  แก้วสวยขึ้นตั้งเยอะเลยนะเนี่ย” จากนั้นฉันกับม๊าก็นั่งลงที่โซฟาตัวยาว แต่น้สั้นกว่าบ้านฉันนิดนึง

 

 

“ขอบคุณค่ะ ป้าโมกิ” ฉันยิ้มให้ทีนึง อ๊ากกก...สวยจางงง

 

 

“เรียกป้ามันดูห่างเหินไปหน่อยนะ เรียกแม่ดีกว่าจ่ะ จะได้ดูสนิทสนม” เอ่อ...คำชมเมื่อกี้ ขอคืนได้ม่ะ -0-

 

 

“แหม... โมกิล่ะก็  ใจร้อนจริงๆเลยนะ”

 

 

“ฉันนะไม่เท่าไหร่หรอก  แต่ที่ฉันนัดเธอมาเนี่ยเป็นเพราะตาโมะใจร้อนอยากเห็นเจ้าสาวเร็วๆ เลยให้ฉันนัดเธอมายังไงล่ะ” ป้าโมกิ(ยังคงไม่เรียกแม่)พูด  เจ้าสาวงั้นเรอะ! จะอ้วกกก

 

 

“แหม...ใจร้อนจริงๆนะ  โทโมะเนี่ย เอ...ว่าแต่โทโมะอยู่ไหนล่ะจ้ะ”  ม๊าจะถามหาทำไมเนี่ย ถ้าเค้าจำเรื่องนั้นได้ล่ะ T^T

 

 

“จริงด้วย เอ...” ป้าโมกิหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเรียกคนรับใช้ “แจ่มจ๊ะ ช่วยไปเรียกโทโมะให้ที บอกว่าหนูแก้วมาแล้ว”

 

 

5 นาทีผ่านไป

 

 

“มาแล้วครับ” ฉันหันไปตามต้นตอของเสียง

 

 

“ว่าไง ยัยตัวแสบ” เขาทักทายฉันด้วยคำพูดที่ดูด Teen มาก

 

 

“โทโมะ ไปว่าน้องยังงั้นได้ไงห๊ะ!” ป้ามากิดุตาโทโมะ  ฮ่าๆ ใช่!เรียกฉันยังงี้ได้ไง

 

 

“โธ่! แม่ฮะ โมะแค่ทักทายเล่นเฉยๆ” อีตาโทโมะค่อยเอาตูดลงไปนั่งข้างป้าโมกิสุดสวย

 

 

“โทโมะนี่โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อจังนะจ้ะ” ม๊ายอโทโมะ

 

 

“ขอบคุณครับแม่มล “ ตาโทโมะเรียกม๊าฉันว่าแม่อ่ะ TOT

 

 

“ม๊า! แก้วขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ” ฉันลุกพรวดออกจากโซฟา

 

 

“เดี๋ยวสิจ้ะ แก้วรู้จักทางไปห้องน้ำของที่นี่แล้วหรอจ้ะ ให้โทโมะไปส่งดีกว่ามั้ย” ป้าโมกิถามฉันอย่างเป็นห่วง  แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ไม่ควรเสนอว่าให้ตาขี้เก๊ก(ตั้งฉายาให้)นั่นไปส่ง

 

 

“แต่...”

 

 

“เอาน่า...แก้ว  เราจะได้สนิทชิดเชื้อกับพี่เค้าอีกไง  ใช่มั้ยจ้ะ โทโมะ!” ม๊าหันไปถามความเห็นตาขี้เก๊ก เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันเหลือเกิน  ลูกยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้แท้ๆ  =[]=;

 

 

“ที่จริงโมะกับแก้วก็สนิทกันอยู่แล้วนี่ฮะ”

 

 

“ฉันไปสนิทกับนายตอนไหน!!!?!!” 

 

 

“แก้ว! ขอโทษพี่เค้าเดี๋ยวนี้น่ะ!! ไปเรียกพี่เค้าว่านายได้ไงกัน”  แม่ดุฉันอีกแล้ว  แม่อำมหิตตตตต TT^TT  ส่วนอีตาโทโมะก็ยิ้มตาสะหล่อนอยู่ได้

 

 

“มล ใจเย็นๆน่า อย่าไปดุแก้วเลย” แม่โมกิ(เปลี่ยนใจเรียกแม่แล้ว) นางฟ้าสุดสวยของแก้วใจจจจ

 

 

“ฉันจะไปส่งเธอ” ตาโทโมะ ลุกพรวดพราดมาจับแขนฉันออกไป

 

 

“นี่นายปล่อยนะ คนรับใช้นายก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ให้คนใดคนนึงไปส่งฉันเองก็ได้” ฉันเรียกร้องอ้อนวอนสุดฤทธิ์

 

 

“ไม่! เธอเป็นแขกของฉัน แล้วอีกอย่างเธอจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้จริงๆนะหรอ” เขาถามฉัน พร้อมบีบแขนฉันไปด้วย ตอนนี้ผิวขาวเนียนของฉันขึ้นเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัดแล้ว  เรื่องเมื่อคืนอะไร? ฉันจำไม่ได้

 

 

“เรื่องเมื่อคืน?  ฉันอยู่กับเพื่อนทั้งคืน ฉันไม่ได้เจอนายเลย” ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บแขนอย่างแรง  และเขาก็ยังลากฉันไม่หยุด  เดินช้าๆหน่อยก็ได้ ฉันเจ็บ! ฉันก้าวขาไม่ทัน

 

 

 “เข้าไป!!”

 

 

เขาผลักฉันลงไปในนอนอยู่กับพื้นในห้องน้ำ  เจ็บอ่ะ!

 

 

แกรก!

 

 

อีตาโทโมะล็อคประตูห้องน้ำ! จากนั้นเขาก็เดินมาช้อนตัวฉันแล้วแบกตัวฉันไว้บนไหล่ของเขา แล้วเดินไปทางอ่างอาบน้ำจากุดชี่ ห้องน้ำบ้านนี้ใช้จ่ายเกินไปล่ะ เอาจากุดชี่มาไว้ห้องน้ำแขกยังงี้  มันใช้ได้ที่ไหนห๊ะ  แล้วฉันมัวแต่ด่าบ้านหลังนี้อยู่ทำไมเนี่ย

 

 

“นี่นาย! ปล่อยชั้นน้าาาาาา >O<” ฉันกระหน่ำทุบหลังแบบไม่ยั้ง แต่หาได้ผลไม่

 

 

ตู้มมมมมมมม~~~~~

 

 

---

 

 

ไม่ได้มาอัพนานเบยยย  คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนมากๆๆๆๆๆๆๆ