Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรหรอคะ แม่ พ่อ”ฟางกลับมาจากเที่ยวรอบไร่กับโบว์แล้วก็แก้วก็รีบถามเมื่อเห็นพ่อและแม่
ป๊อปปี้เอาพวกแคทตาล๊อกงานแต่งงานมาเปิดกองเต็มโต๊ะ
 
 
 
 
“ก็เตรียมตัวแต่งงานไงล่ะจ้ะ ข่าวจดทะเบียนออกไปแล้ว ก็ต้องมีงานฉลองให้สมกับฐานะแม่เลี้ยง
คนใหม่ของไร่จิระคุณนี้ มาๆหนูฟางมาดูซิว่าหนูชอบชุดไหน”แม่พาฟางมานั่งแล้วให้ฟางเลือก สัก
พักพิมก็เดินตามป๊อปปี้เข้ามาในบ้านต้อยๆแล้วไหว้พ่อแม่ป๊อปปี้อย่างนอบน้อม
 
 
 
 
 
“มาส่งพี่ป๊อปถึงที่ทำหน้าที่เลขาพี่ป๊อปไม่ขาดตกบกพร่องเลยนะคะคุณเลขา”โบว์เยาะ เป็นจังหวะ
เดียวกับโทโมะกลับมาพอดี เมื่อโทโมะเห็นพิมและฟางสลับกันก็รีบไปนั่งข้างแม่ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
“ค่ะ เพราะว่าเจ้านายต้องทำงานหนัก พิมต้องดูแลและรับใช้เจ้านายไม่ให้เจ้านายผิดหวังและไม่
ทำตัวเป็นภาระเจ้านายต้องปวดหัว”พิมพูดแล้วแอบเหล่ไปทางฟางเพราะเห็นพวกแบบชุดเจ้าสาวบน
โต๊ะก็กำมือแน่น
 
 
 
 
 
“ภาระอะไรกัน ในเมื่อเป็นผัวเป็นเมียก็ต้องดูแลกันสิ เอาล่ะค่ะ พี่ป๊อปเองก็ถึงที่บ้านแล้ว ดังนั้น
หมดหน้าที่เลขาของพิมแล้ว ประตูทางโน้น เชิญ”โบว์ออกปากไล่ พิมยิ้มนิดนึงก่อนจะเดินไป
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปมานี่สิ เลือกแบบชุดกับงานแต่งงานกัน”โทโมะที่เห็นบรรยากาศตึงเครียดก็รีบชวนเพื่อนนั่งข้าง
ฟาง ฟางแอบเขยิบหนีนิดนึงก่อนจะเรียกแก้วมาช่วยเลือกชุดเจ้าสาว
 
 
 
 
 
“เอาสีนี้สิฟางสีขาวมีลูกไม้ด้วย”แก้วพูด
 
 
 
 
“ลูกไม้น่ะใส่กลางแจ้งแบบนี้คันจะตาย เอาเรียบๆสิ”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
“นี่ กระโปรงสั้นมั้ย ตัวนี้น่ารัก”แก้วพูด
 
 
 
 
 
“เจ้าสาวเป็นเมียพ่อเลี้ยงใหญ่จะมาแต่งตัวเป็นเด็กได้ไงล่ะ”โทโมะติแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ตุ้ด นายอยากมีเรื่องกับชั้นใช่มั้ย ติจังเลย”แก้วโมโหรีบว่าโทโมะทันที
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้ติ แต่ชั้นมองสภาพอากาศของไร่ เพราะยังไงก็ต้องขัดกลางแจ้งจะมาใส่อะไรแบบที่เธอ
บอกน่ะ มันไม่เวิร์ก”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
“ไม่เอากลางแจ้ง มันร้อน เดี๋ยวดำ”ฟางรีบว่า
 
 
 
 
 
“แต่พี่ว่ากลางแจ้งดีออก รับบรรยากาศในไร่ด้วย เพราะในรีสอร์ทเดี๋ยวกวนลูกค้า”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“ชั้นจะเอาในร่ม ไม่รู้ล่ะ ชั้นจะเอาในร่มเท่านั้น แล้วนี่ชุดอะไรเชย ไม่ชอบ ดอกไม้ไม่เอาคาร์เนชั่น
จะเอากุหลาบ นี่หรอของชำร่วย ไม่เอา”ฟางรีบวีนแล้วลุกขึ้นหนีป๊อปปี้ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง กลับมาก่อน ทำไมพูดแบบนี้ ต่อหน้าพ่อแม่พี่ล่ะ ท่านอุตส่าห์ช่วยเลือกนะ”ป๊อปปี้ตามขึ้นมาดุ
ฟาง
 
 
 
 
 
“ก็ไม่ชอบ จบม้ะ”ฟางพูดแล้วกอดอกหนี ป๊อปปี้ถอนหายใจกับความเป็นเด็กของฟางดึงแขนฟางหัน
มาปะทะกับอกกว้างอย่างลืมตัว
 
 
 
 
 
 
“นี่นาย ชั้นเจ็บ ปล่อย”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
 
“ฟางต้องไปขอทาพ่อกับแม่พี่เดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้ดุฟาง
 
 
 
 
 
 
“ไม่ นี่มันชีวิตชั้นนะ นายห้ามมาบังคับ”ฟางว่า
 
 
 
 
 
“แต่ฟางเป็นเมียพี่ ฟางจะมาทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ ฟางต้องโตได้แล้ว”ป๊อปปี้ดุฟาง
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
ด้วยความที่ไม่มีคนมาขัดใจเธอตั้งแต่เด็ก พอเจอป๊อปปี้ขึ้นเสียงใส่ฟางเลยเผลอตบหน้าป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
“พ่อแม่ไม่เคยว่าชั้น นายมันเป็นคนนอก อย่ามายุ่ง”ฟางงอนวิ่งหนีออกจากบ้านไป แก้วตกใจรีบวิ่ง
ตามออกมา ส่วนโบว์และโทโมะรีบขึ้นไปบนห้องเพื่อดูป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นป๊อป ทะเลาะกันซัเสียงดังแล้วนี่ฟางวิ่งออกไปด้วย”โทโมะรีบถามป๊อปปี้ ชายหนุ่มมอง
โบว์และโทโมะเข้ามาในห้องก็ล้มตัวนอนกับเตียง โบว์และโทโมะมองแล้วเข้าใจทันทีว่าทั้งวันนี้
ป๊อปปี้เหนื่อยกับงานมามากมายแค่ไหน แต่ต้องมาทะเลาะกับฟางแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป โบว์ถามจริงเถอะ พี่รักพี่ฟางหรอคะ ทำไมข่าวของผู้หญิงคนนี้โบว์ถึงไม่เคยได้ยินเลย
เพราะผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตพี่น่ะ โบว์จำได้ว่ามีแค่พี่แคทคนเดียวแล้วนี่ทำไมพี่ถึงแต่งงานกับพี่
ฟาง”โบว์เห็นพี่ชายอึดอัดก็ถามขึ้น
 
 
 
 
 
“อดีตมันจะเป็นยังไงไม่สำคัญนะโบว์ โทโมะ แต่ในเมื่อพี่เลือกจะแต่งงานกับฟาง พาฟางมาเป็นเมีย
นิสัยทุกอย่างของฟางพี่ต้องทนให้ได้”ป๊อปปี้พูดพลางหลับตา โทโมะนั่งลงข้างๆแล้วบีบไหล่เพื่อน
รัก
 
 
 
 
 
 
“ชั้นรู้นะว่านายเหนื่อย แต่นายมีอะไรนายทำไมไม่บอกพวกเราว่าทำไมนายถึงเลือกฟางทั้งๆที่ตอน
นี้ก็ชัดเจนอยู่แล้วว่านายกำลังฝืนคบกับเมียคนนี้ของนาย”โทโมะพูด ป๊อปปี้ลืมตามองหน้าโบว์และ
โทโมะนิ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางหยุดเดี๋ยวนี้ ฟาง”แก้ววิ่งตามฟางมาแล้วคว้าแขนฟางไว้ก่อนจะสั่งให้เพื่อนสาวหยุดแล้วฟัง
 
 
 
 
 
“หมอนั่นว่าๆๆๆแล้วบังคับฟาง ฟางจะกลับบ้าน”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
“ฟางนั่นมันสามีเธอนะ และอีกอย่างเมื่อกี้นี้เธอเองก็ทำตัวไม่หน้ารักต่อผู้ใหญ่2ท่านจริงๆนะ”แก้ว
พูด
 
 
 
 
 
“แก้ว ก็ฟางไม่ชอบฟางก็ออกมา มันผิดหรอ”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
“ผิด ไม่มีมารยาท”แก้วดุ
 
 
 
 
“แก้ว แก้วเองก็เข้าข้างมันหรอ ไม่เอาแล้ว”ฟางงอแงน้อยใจแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
“แก้วไม่ได้เข้าข้างใคร แก้วเป็นของแก้วแบบนี้ แต่ฟางน่ะ เริ่มจะงอแงไร้สาระเกินไปแล้ว ไหนตกลง
กันตอนแรกไงว่าฟางจะฟังและเย็นลงกว่านี้เพราะเรารู้ว่าสถานะของฟางไม่เหมือนเดิม เป็นนางแล้ว
นะ ไม่ใช่นางสาว และแก้วก็ไม่อยากจะว่าหรอก เห็นๆอยู่ว่านายป๊อปปี้น่ะเค้างานเยอะขนาดไหน
แล้วต้องครับๆยอมตามใจฟางน่ะ แก้วมองออกนะว่าเค้าต้องอดทนมากแค่ไหน ถ้าฟางยังทำตัวแบบ
นี้อีก พรุ่งนี้แก้วจะกลับกรุงเทพแล้วเราก็ไม่ต้องติดต่อกันอีกเลย”แก้วพูดแล้วเดินหนีไป ฟางนิ่ง
เงียบ ก่อนเวลาเย็นจะกลับเข้ามาเมื่อเห็นพ่อแม่ของป๊อปปี้กำลังหาชุด และงานแต่งงานแบบใหม่อยู่
ก็เดินไปแล้วก้มลงกราบขอโทษพ่อแม่ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ตายละหนูฟาง รีบลุกขึ้นสิ อะไรกันเนี่ย”แม่ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“ฟางขอโทษพ่อกับแม่นะคะที่ฟางทำตัวไม่น่ารักเลยเมื่อกี้นี้ ฟางก็แค่โมโหนิดหน่อยน่ะค่ะเลยพาล
แบบนั้น”ฟางพูด พ่อกับแม่ป๊อปปี้ยิ้มเพราะตอนที่พิมตามป๊อปปี้เข้ามาฟางเองกำมือแน่นโดยที่ตัว
เองไม่รู้ตัวเหมือนกัน
 
 
 
 
 
 
“พ่อแม่เข้าใจ สมัยพ่อหนุ่มๆแม่เค้าก็เคยเป็นแบบนี้ล่ะ”พ่อป๊อปปี้ยิ้ม
 
 
 
 
“แต่ยังไงฟางก็ขอทาด้วยนะคะเมื่อกี้ เอ่อ ฟางช่วยดูแบบให้นะคะ”ฟางนั่งลงข้างพ่อแม่แล้วช่วย
เลือกแบบงานแต่งงานใหม่หมดโดยที่โบว์และแก้วแอบมองจากชั้นบนแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรไม่สบายใจหรอคะเจ้านาย อ๊ะ ตายแล้ว หน้าเจ้านาย มาค่ะเดี๋ยวพิมทำแผลให้นะคะ”พิมที่
เห็นป๊อปปี้เข้ามาในห้องทำงานก็รีบไปทำแผลให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
“เอ่อ ช่างเถอะครับ ฟางเค้าแค่มือหนัก แล้วพิมไม่กลับบ้านอีกหรอ”ป๊อปปี้ถามพิม
 
 
 
 
 
“รองานจากน้องเค้าน่ะค่ะจะเอาไปทำต่อ แต่ทำไมมีเรื่องอะไรหรอคะถึงต้องลงไม่ลงมือแบบนี้ เจ้า
นายทำไมภรรยาของเจ้านายถึงใช้กำลังแบบนี้คะ”พิมมองป๊อปปี้ด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
“เราไม่เข้าใจกันเรื่องงานฉลองแต่งงานน่ะไม่มีอะไร”ป๊อปปี้พูด เพราะเขาสนิทกับพิมมากจนบางทีก็
เล่าเรื่องส่วนตัว พิมแอบยิ้มนิดนึงที่งานแต่งงานมีแววจะล่มก็เปลี่ยนท่าทีไปนั่งข้างๆแล้วบีบมือป๊อปปี้
ไว้
 
 
 
 
 
 
“ถ้ามันฝืนมันเหนื่อย มีอะไรก็บอกพิมได้นะคะ พิมอยู่ข้างเจ้านายเสมอ”พิมพูดแล้วยิ้มหวานให้
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ไปกันได้แล้วป๊อป เย็นมากแล้ว อ้าวพิม ยังไม่กลับอีกหรอ รีบกลับได้แล้วนะ ค่ำแล้ว”โทโมะเดิน
เข้ามาในห้องทำงานแล้วบอกป๊อปปี้ก่อนจะพาเพื่อนรักออกห่างพิมทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ช่วยกันกันตัวเจ้านายจังเลยนะ เดี๋ยวก็รู้ว่านังนั่นมันจะหนีออกไปจากที่นี่เหมือนนังแคทรึเปล่า”พิม
เยาะเมื่อทุกคนออกไป
 
 
 
 
 
 
“ไปอยู่ในนั้นกับพิม2ต่อ2เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเค้าได้นินทาเอา”โทโมะเตือนป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“นินทาทำไมอ่ะ เจ้านายกับเลขาทำงานกันแล้วอีกอย่างชั้นมีเมียแล้วนะ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าขำก่อนจะ
กลับมาที่รถตัวเองเพราะวันนี้เขาเครียดมาทั้งวัน โทโมะเลยอาสาจะพาไปดื่มแก้เครียด
 
 
 
 
 
“จริงสิ เรื่องเมีย นี่นายยังไม่ได้ตอยคำถามชั้นเลยนะว่าที่นายกำลังทำอยู่ตอนนี้น่ะ นายคิดดีแล้ว
หรอ เพราะอยู่ๆไปเชื่อสิ ว่าต้องหย่า”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“อย่ามาคาดคั้นชั้นเลยว่ะ แล้วเลิกสงสัยได้แล้วว่าทำไมชั้นต้องเลือกฟาง ในเมื่อเลือกแล้วก็คือ
เลือกกินเหล้าเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากไม่สนใจพูดอะไรอีก โทโมะส่ายหน้า แม้
จะเป็นเพื่อนกันมานานเท่าไหร่ แต่เมื่อเรื่องที่ป๊อปปี้ต้องการจะปิดเป็นความลับเช่นเรื่องนี้เขาก็ไม่เคย
รู้เลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ่ย นี่คิดว่าเป็นใครห้ะ ปาไปเที่ยงคืนกว่าแล้ว ยังไม่กลับมาอีก”ฟางในชุดนอนสีหวานกอดอกยืน
หน้าประตู แก้วกับโบว์ที่พาพ่อแม่ขึ้นไปนอนก็แอบยิ้ม
 
 
 
 
 
“นั่นแน่ มารอพี่ป๊อปหรอคะ”โบว์แซวฟาง
 
 
 
 
“ใครรอ ไม่มีซะหน่อย พี่ก็แค่ร้อนเลยมายืดเส้นยืดสายน่ะ”ฟางพูดพลางบิดขี้เกียจ
 
 
 
 
 
“แอร์ก็เปิดยังจะอีกหรอฟาง เอ วันนี้ป๊อปปี้เนี่ยก็ไม่ได้ทานข้าวเย็น ภรรยาตัวน้อยคงจะกินไม่ได้นอน
ไม่หลับล่ะสิ”แก้วแซว
 
 
 
 
 
“ใคร กินไม่ได้นอนไม่หลับ วันนี้ฟางกินตั้ง2จานนะ เอ่อ ไปนอนแล้ว เดี๋ยวต้องมาร์คหน้านอน
อีก”ฟางอึกอักก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปเมื่อเห็นรถป๊อปปี้มาจอด โทโมะและป๊อปปี้กลับเข้ามามองแก้วและ
โบว์
 
 
 
 
 
 
"ยังไม่นอนกันอีกหรอ"ป๊อปปี้เดินเข้ามาเห็นแก้วและโบว์ก็พูด พลางมองหาฟาง ป่านนี้คงนอนหลับ
ไปแล้วล่ะมั้ง
 
 
 
 
 
“เมื่อกี้มีคนเค้านอนไม่หลับเพราะพี่ป๊อปกลับมา ยังไงก็ไปดูเค้าละกัน”โบว์ยิ้ม ป๊อปปี้จึงขึ้นห้องไป
ทันที เมื่อเข้ามาในห้องป๊อปปี้เห็นฟางนอนหันหลังอยู่จึงค่อยๆล้มตัวนอนข้างๆฟางเพราะอยากรู้ฟาง
จะหลับจริงๆมั้ย
 
 
 
 
“อ๊ะ เหม็น อี๋นี่นายไปกินเหล้ามาหรอ ไปอาบน้ำเลยนะ”ฟางเด้งขึ้นจากเตียงเมื่อป๊อปปี้ล้มตัวนอน
ข้างๆก่อนไล่
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวพี่จะลุกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”ป๊อปปี้ถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป ฟาง
มองป๊อปปี้แล้วคิดถึงคำพูดของแก้วที่พูดว่าป๊อปปี้อดทนทนเธอมากแค่ไหนก็นิ่งคิดก่อนพักใหญ่ที่
ป๊อปปี้จะอาบน้ำเสร็จ
 
 
 
 
 
“ยังไม่นอนอีกหรอครับฟาง เอ่อไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่กางฟูกแล้วจะนอนเดี๋ยวนี้ล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอา
ผ้าเช็ดตัวไปผึ่ง ฟางมองนิดนึงก่อนจะดันฟูกไว้ใตเตียงตามเดิมแล้วดึงป๊อปปี้มานั่งบนเตียงแล้วเอา
มือกุมแก้มป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
“ยังแดงอยู่เลยนิ”ฟางพูดแล้วลุกไปหยิบยาทามาทาแก้มป๊อปปี้ ป๊อปปี้แปลกใจที่เห็นท่าทีเป็นห่วง
ของฟาง มองฟางที่ทายาให้ตัวเองตาไม่กระพริบ
 
 
 
 
 
"เอ่อ ขอบคุณครับ"ป๊อปปี้มองฟางที่ทายาให้ตัวเองเสร็จก็ขอบคุณ ฟางรีบหลบสายตาเก็บหลอดยา
นั้นไว้ทำเป็นไม่สนใจป๊อปปี้
 
 
 
 
“แบบงานแต่งงานอยู่ในแฟ้มชั้นเลือกและช่วยพ่อแม่คิดหมดแล้วจะดูพรุ่งนี้ก็ได้นะวันนี้นายเหนื่อย
มามากทั้งวันแล้ว”ฟางพูดแล้วอุ้มหมอนป๊อปปี้กลับมาไว้บนเตียง ป๊อปปี้มองการกระทำของฟางแล้ว
อึ้งปนไม่เข้าใจ
 
 
 
 
“นอนมันบนเตียงนี่ล่ะคืนนี้ อ๊ะ”ฟางพูดแล้วจัดหมอนให้แต่ถูกป๊อปปี้ดึงไปกอด
 
 
 
“ทำไมถึงทำตัวน่ารักแบบนี้ นี่ฟางยอมเปิดใจให้พี่แล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
 
 
 
 
 
“ใครบอก ก็เห็นวันนี้นายเหนื่อยมาเยอะชั้นทำตัวไม่ค่อยดีอีก เอ่อ ขอโทษนะที่ใช้อารมณ์เกิน
ไป”ฟางพูดอึกอัก
 
 
"วันนี้พี่เหนื่อยมาทั้งวันเลยรู้มั้ย นี่จะแค่พูดขอโทษไม่ง่ายไปหน่อยหรอ หืม"ป๊อปปี้พูดแล้วฝังจมูก
ลงที่หัวไหล่ฟาง จนฟางขนลุกยิ่งดิ้น
 
 
 
 
"แล้วจะให้ทำอะไรเล่า แต่ ชั้นไม่มีวันยอมนอนกับนายอีกแล้วนะ เช้อะ"ฟางพูดแล้วรีบดิ้นหนีเพราะ
กลัวป๊อปปี้จะปล้ำ ป๊อปปี้ยิ้มและหัวเราะหึๆในลำคอ
 
 
 
 
“ไม่ปล้ำหรอกครับ แต่พี่ขอแค่อย่างนี้อย่างเดียว”ป๊อปปี้พูดจบก่อนจะบดจูบฟางอย่างอ่อนโยนพลาง
สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวหยอกล้อกับลิ้นสวยของฟาง ฟางเองเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเคลิ้มกับจูบของ
ป๊อปปี้ เผลอครางออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะถูกป๊อปปี้ค่อยดันตัวฟางนอนลง ฟางอึ้งได้สติก่อน
จะรีบพลิกตัวหนีป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
“กู้ดไนท์นะครับเจ้าหญิงของพี่”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางพลิกตัวหนีก็หอมแก้มทีนึงแล้วปิดไฟก่อนจะ
หลับตาอย่างมีความสุข
 
 
 
 
“ยอมให้เพราะว่าผิดจริงๆหรอกน่า ตาบ้า”ฟางเมื่อรู้ว่าป๊อปปี้หลับแล้วก็แอบพลิกตัวมามองป๊อปปี้แล้ว
พูดเบาๆก่อนจะเอามือจับหน้าตัวเองพบว่ามันร้อน คงไม่ต้องเดาว่าฟางหน้าแดงรึเปล่าตอนนี้ ส่วน
ป๊อปปี้ได้ยินฟางพูดก็แอบยิ้มก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
 
 
ฟางเค้าร้ายแต่สุดท้ายเค้าก็ง้อพระเอกนะเรื่องนี้อ่ะ