พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นายชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ"แก้วที่รีบตื่นมาเเต่เช้าดีใจเหมือนเด็กที่จะได้ออกจากโรงพยาบาลก็จะรีบวิ่งไปอาบน้ำเเต่ถูกโทโมะดึงเข้ามากอดเเล้วนอนเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ชั้นไม่ใช่หมอนข้างนะ เเล้วชั้นก็ยังเจ็บหลังอยู่ด้วย โอ้ยยย เจ็บ"แก้วแกล้งพุดโทโมะรีบปล่อยเเล้วเด้งตัวขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
"ไหนชั้นดูหน่อย"โทโมะรีบพูดก่อนจะปลดกระดุมข้างหลังแก้วแก้วรีบเด้งตัวขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
"มะ..ไม่เป็นไรเเล้ว ชั้นไปอาบน้ำดีกว่า"แก้วพุดเเล้งหน้าแดงก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำเเต่ก็ไม่ได้เข้าอีกพร้อมโทโมะดึงมากอดเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
"กล้าหลอกชั้นหรอห๊ะ ฟอด ฟอด"โทโมะพูดเเล้วหอมแก้มแก้วสองข้าง
 
 
 
 
 
 
 
"ไอ้บ้า ฉวยโอกาส ฟอด ฟอด"แก้วพูดเเล้วหน้ามุ่ยก่อนจะหอมโทโมะคืนบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
"ใครสอนเนี้ยห๊ะ"โทโมะพูดดุๆ
 
 
 
 
 
 
 
"ทำเองย่ะ ปล่อยได้เเล้วจะไปอาบน้ำ จะกลับบ้าน"แก้วพูดงอเเง
 
 
 
 
 
 
 
"รีบไปไหน นี่พึ่งจะเจ็ดโมงกว่า"โทโมะพูดเเล้วดูนาฬิกา
 
 
 
 
 
 
 
"รีบสิ คิดถึงฟางจะเเย่"แก้วพูดเเล้วยิ้มดีใจก่อนจะพยายามดิ้นในอ้อมกอดโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
"นี่อย่าดิ้มมากน่า 11 โมงค่อยกลับตอนนี้ง่วงวงเล็บมากๆ เข้าใจตรงกันนะ"โทโมะพูดเเล้วนอนหลับซบหัวของแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่เอา สายเกินไปชั้นอยากกลับเเล้วนะ"แก้วพูดเเล้วดิ้น
 
 
 
 
 
 
 
".."โทโมะเงียบแกล้งหลับ
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นายไอ้บ้าโทโมะ"แก้วพูดเเล้วดิ้น
 
 
 
 
 
 
 
".."
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นายอย่ามาทำเป็นหลับหน่อยเลย"แก้วพูดเเล้วพายายามดิ้นอีกเเต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นโทโมะยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
"ข๊ากกก..ฟิ่วววว.."โทโมะแกล้วละเมออกมา
 
 
 
 
 
 
 
"ไอ้บ้าแกล้งชัดๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยนอนโกรน
 
 
 
 
 
 
 
".."โทโมะที่ได้ยินแก้วพูดจึงเงียบทันที
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ทันเเล้วย่ะ ตื่นขึ้นมาไม่งั้นชั้นจะกัดหูเดี๋ยวนี้"แก้วพูดเเล้วเงยหน้าขึ้นมามองโทโมะที่แกล้งหลับอยู่
 
 
 
 
 
 
 
งับ!
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยยยยยยย!!"โทโมะร้องเเล้วลืมตาขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
"หึ"แก้วยิ้มสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นเจ็บนะ"โทโมะพูดเเล้วจับหูที่ถูกแก้วกัดจนแดง
 
 
 
 
 
 
 
"พูดไม่ฟังเองนี่น่า"แก้วพูดเเล้วเบะปาก
 
 
 
 
 
 
 
แอ๊ด..
 
 
 
 
 
 
 
"ว๊าย"แม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับพ่อก็ตกใจเเล้วเอามือปิดตา โทโมะที่นอนกอดแก้วอยู่จึงรีบคลายกอดเเล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
"แม่เปิดตาได้เเล้วครับ"โทโมะพูดเเล้วเดินมาหาแม่
 
 
 
 
 
 
 
"บ้าจริงๆ ทำอะไรกันอยู่เนี้ย"แม่พูดเเล้วหันมามองแก้ว แก้วรีบก้มหน้าเพราะไม่หน้าสบตา
 
 
 
 
 
 
 "ไม่มีอะไรหรอกครับ เเล้วแม่มามีอะไรรึเปล่าครับ"โทโมะถาม
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่มีอะไรมาก เห็นหนูฟางบอกว่าแฟนแกจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลยจะมาดูหน่อย"แม่พูดทั้งแก้วเเละโทโมะถึงกับหูผึ่งที่ได้ยินคำว่าแฟนจากบากแม่
 
 
 
 
 
 
 
"เมื่อกี้คุณหญิงพูดว่าอะไรนะค่ะ"แก้วถามอย่างแปลกใจ
 
 
 
 
 
 
 
"มาดูเธอ"แม่พูด
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ใช่ค่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
"มาดูแฟนลูกชายชั้น"แม่พูดทำให้แก้วคลี่ยิ้มออกมาทันที โทโมะจึงหันไปมองหน้าแก้วเเล้วยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
"นี่แกยิ้มหรอเนี้ย"พ่อพุดเเล้วมองหน้าโทโมะ โทโมะรีบหุบยิ้มทันที แม่เห็นโทโมะยิ้มก็ยิ้มตามไปด้วย
 
 
 
 
 
 
 
".."โทโมะเงียบเเล้วมองหน้าแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นายมาทางนี้"ฟางพูดเเล้วดึงป๊อปปี้มาที่ประตูอีกข้างเเล้วตัวเองก็ไปอยู่ที่ประตูอีกข้าง
 
 
 
 
 
 
 
"ป้าค่ะ ฟางรบกวนป้าไปลองยืนตรงหน้าประตูได้มั้ยค่ะ"ฟางหันไปถามป้าเเม่บ้าน
 
 
 
 
 
 
 
"ได้สิค่ะ"ป้าเเม่บ้านพูดเเล้วเดินออกไปข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
"เห็นฟางกับ ป๊อปไม่ค่ะ"ฟางถามทั้งที่ยั้งอยู่ในมุม
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่เห็น โอเคค่ะ"ป้าเเม่บ้านเดินมาพูด
 
 
 
 
 
 
 
"งั้นโอเค เอ่อ เเล้วไอ้ที่ยิงๆ ล่ะค่ะ"ฟางถาม
 
 
 
 
 
 
 
"นี่เธอตื่นเช้าเพื่อจะมาทำไอ้เนี้ยอ่านะ"ป๊อปปี้พูดเเล้วส่ายหน้า
 
 
 
 
 
 
 
"ใช่สิ แก้วกลับมาทั้งที"ฟางพูดเเล้วยิ้ม ก่อนจะเลือกพุกระดาษมายิงเมื่อแก้วเเละทุกคนเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
"เเล้วทำไมชั้นต้องไปแอบด้วยล่ะ"ป๊อปปี้พุด
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไม จะไม่ทำก็ได้นะ ขึ้นห้องไปเลย ชั้นทำกับป้าเเล้วก็คนอื่นๆก็ได้"ฟางพูดเเล้วไม่สนใจ๊อปปี้เลือกพุกระดาษต่อ
 
 
 
 
 
 
 
"ขี้งอน"ป๊อปปี้บ่นอุบ
 
 
 
 
 
 
 
"เรื่องของชั้น"ฟางพูดเเล้วไม่มองหน้าป๊อปปี้ ป้าแม่บ้านมองทั้งคู่ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นไม่ง้อหรอกนะครางเนี้ย"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
"เรื่องของนาย"ฟางพูดเเล้วเลือกพุกระดาษขึ้นมาดูต่อ
 
 
 
 
 
 
 
".."
 
 
 
 
 
 
 
".."
 
 
 
 
 
 
 
"ป้าค่ะ นี่ของป้านะค่ะ เดี๋ยวป้าไปยืนข้างนู้น ฟางยืนข้างนี้นะค่ะ"ฟางเดินไปพุดเเล้วยิ้มให้กับป้าเเม่บ้าน เดินผ่านป๊อปปี้เหมือนไม่มีป๊อปปี้อยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
 
หมับ!
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ทนไม่ไหวจึงดึงเเขนของฟางมาจนฟางเซเข้ามากระแทกอกของเขา
 
 
 
 
 
 
 
"ปล่อย"ฟางพูดเเล้วจะสะบัดแขนออกเเต่ป๊อปปี้ไม่ยอม
 
 
 
 
 
 
 
"เลิกงอนได้เเล้วน่า"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
"ไหนบอกไม่ง้อไง"ฟงพูดเเล้วจะสะบัดมือออกเเล้วกใช้อีกมือนึงดันอกป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ง้อไงเเต่ง้อเธอ"ป๊อปปี้พูดเลเ้วกอดฟาง ทำให้ทุกคนยิ้มขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
"พูดมากไอ้บ้า ปล่อยชั้นนะ"ฟางพูดเเล้วดิ้นไปมา
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ปล่อยจนกว่าจะหายงอน"ป๊อปปี้พูดเเล้วยักคิ้ว
 
 
 
 
 
 
 
"มัดมือชกชัดๆ"ฟางหันไปบ่นอุบ
 
 
 
 
 
 
 
"^^"
 
 
 
 
 
 
 
"เออ หายงอนเเล้วปล่อยชั้นสักที"ฟางพูดเเต่ป๊อปปี้ก็ยังไม่ยอมปล่อย
 
 
 
 
 
 
 
"ตายเเล้ว มือล็อก"ป๊อปปี้พูดทุกคนพากันกลั้นขำเพราะป๊อปปี้ไม่เคยเล่นมุกแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
"ไอ้บ้า อย่ามาแกล้งนะ"ฟางพูดเล้วหันไปมองคนอื่นที่กำลังกเอามือปิดปาก บางคนก็ิยิ้มๆ
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ได้แกล้งจริงๆ ชั้นว่าวันนี้ทั้งวันเราต้องอยู่ท่านี้เเน่เลย"ป๊อปปี้พูดเเล้วเลิกคิ้ว
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นายอย่าแกล้งชั้น อายคนอื่นบ้างสิ มุกบ้าอะไรก็ไม่รู้ แป้กก็แป้ก"ฟางพุดเเล้วเขิน
 
 
 
 
 
 
 
"โธ่ รู้ทันอีกเเล้วสินะั"ป๊ฮปปี้พูดเเล้วทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง
 
 
 
 
 
 
 
"จะปล่อยดีๆหรือจะปล่อยแบบเจ็บตัว"ฟางพุด
 
 
 
 
 
 
 
".."ป๊อปปี้ไม่ตอบเอาเเต่ยืนกอดฟางอยู่
 
 
 
 
 
 
 
ปั้ก
 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยยยย"ป๊อปปี้รีบเด้งตัวออกมาทันที เเล้วรีบจับเท้าตัวเองเพราะรองเท้าก็ไม่ได้ใส่ ฟางเหยียบเท้าป๊อปปี้เต็มเต็มเเรงจนเห็นสีหน้าของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
"หึ้ย เป็นอะไรมั้ยเนี้ย ตายๆ ขอโทษลืมลดแรงอะ"ฟางพูดเเล้วเข้ามาดูป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
"ฟอด ฟอด ฟอด"ฟางที่เข้ามาดูป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึ้งจับหน้าฟฟางเเล้วหอมไปทั่วหน้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
"อร๊ายยย ไอ้บ้าชั้นโอ้ยยย ชั้นช้ำเเล้ว ฟอด พอ!!"ฟางร้องห้ามเพราะป๊อปปี้ไม่หยุดหอมเธอสักที ตอนนี้ทั้งบ้านมีเเต่รอยยิ้มโปรยเต็มไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
"^_^"ป๊อปปี้ได้เเต่มองยิ้มๆ
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวเถอะ ตริ้ง อ๊ะจะมาเเล้ว มานี่เร็วๆ"ฟางที่กำลังชี้หน้าคาดโทษป๊อปปี้เเต่ข้อความจากแม่ป๊อปปี้เเละโทโมะก็ขึ้นมาบอกว่ากำลังจะถึงเเล้วฟางจึงรีบลากป๊อปปี้ไปอยู่ที่อีฟฝั่งโดยที่ตัวเองก็มายืนอีกฝั่ง โดยที่แม่บ้านเเละบอดิ้การ์ดบางคนก็ไปยืนทั้งสองฝั่งเท่าๆกัน
 
 
 
 
 
พุ พุ พุ พุ
 
 
 
 
 
 
 
เมื่อแก้วเเละโทโมะเดินเข้ามาทุกอย่างที่ฟางเตี๋ยวเอาไว้ทุกคนรีบดึงพุให้กระดาษอากมาเต้มผมของแก้วเเละโทโมะไำปหมด ตามด้วยเสียงปรบมือของทั้งหมด ทั้งพ่อ เเละแม่ เเละทุคนที่อยู่ได้บ้าน
 
 
 
 
 
 
 
"กลับมาสักทีนะ"ฟางเดินเข้ามากอดแก้วเเล้วพูด ก่อนจะผละออกจากแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
"ยังไงชั้นก็ต้องขอบคุณเธอที่ช่วยชีวิตลูกชายชั้น เเละก็ทีหลังอย่าเอาตัวเองมารับเเทนอีกล่ะ เดี๋ยวลูกชายชั้นจะคลั่งตายซะก่อน"แม่พูดเเล้วเหล่มองโทโมะโทโมะยิ้มให้แม่ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
"ค่ะ"แก้วพูดทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ เเล้วยิ้มให้กับทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
"ร้องทำไมล่ะ"โทโมะพูดเล้วปาดน้ำตาให้แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
"ดีใจอะ"แก้วพูดเเล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
____________________________________________________________________________________
 
 
 
 
 
บอกเเล้วว่ามใกล้จะจบ 55555
 
 
 
ยังไงดก็ติดตามหยน่อยนะ อีก ตอน สอง ตอน 5555
 
 
 
เม้นเยอะๆนะค้ะ จุ๊บๆ