พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ"แก้วที่รีบตื่นมาเเต่เช้าดีใจเหมือนเด็กที่จะได้ออกจากโรงพยาบาลก็จะรีบวิ่งไปอาบน้ำเเต่ถูกโทโมะดึงเข้ามากอดเเล้วนอนเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ชั้นไม่ใช่หมอนข้างนะ เเล้วชั้นก็ยังเจ็บหลังอยู่ด้วย โอ้ยยย เจ็บ"แก้วแกล้งพุดโทโมะรีบปล่อยเเล้วเด้งตัวขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

"ไหนชั้นดูหน่อย"โทโมะรีบพูดก่อนจะปลดกระดุมข้างหลังแก้วแก้วรีบเด้งตัวขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

"มะ..ไม่เป็นไรเเล้ว ชั้นไปอาบน้ำดีกว่า"แก้วพุดเเล้งหน้าแดงก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำเเต่ก็ไม่ได้เข้าอีกพร้อมโทโมะดึงมากอดเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

"กล้าหลอกชั้นหรอห๊ะ ฟอด ฟอด"โทโมะพูดเเล้วหอมแก้มแก้วสองข้าง

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้า ฉวยโอกาส ฟอด ฟอด"แก้วพูดเเล้วหน้ามุ่ยก่อนจะหอมโทโมะคืนบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

"ใครสอนเนี้ยห๊ะ"โทโมะพูดดุๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ทำเองย่ะ ปล่อยได้เเล้วจะไปอาบน้ำ จะกลับบ้าน"แก้วพูดงอเเง

 

 

 

 

 

 

 

"รีบไปไหน นี่พึ่งจะเจ็ดโมงกว่า"โทโมะพูดเเล้วดูนาฬิกา

 

 

 

 

 

 

 

"รีบสิ คิดถึงฟางจะเเย่"แก้วพูดเเล้วยิ้มดีใจก่อนจะพยายามดิ้นในอ้อมกอดโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

"นี่อย่าดิ้มมากน่า 11 โมงค่อยกลับตอนนี้ง่วงวงเล็บมากๆ เข้าใจตรงกันนะ"โทโมะพูดเเล้วนอนหลับซบหัวของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่เอา สายเกินไปชั้นอยากกลับเเล้วนะ"แก้วพูดเเล้วดิ้น

 

 

 

 

 

 

 

".."โทโมะเงียบแกล้งหลับ

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายไอ้บ้าโทโมะ"แก้วพูดเเล้วดิ้น

 

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายอย่ามาทำเป็นหลับหน่อยเลย"แก้วพูดเเล้วพายายามดิ้นอีกเเต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นโทโมะยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

"ข๊ากกก..ฟิ่วววว.."โทโมะแกล้วละเมออกมา

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้าแกล้งชัดๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยนอนโกรน

 

 

 

 

 

 

 

".."โทโมะที่ได้ยินแก้วพูดจึงเงียบทันที

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ทันเเล้วย่ะ ตื่นขึ้นมาไม่งั้นชั้นจะกัดหูเดี๋ยวนี้"แก้วพูดเเล้วเงยหน้าขึ้นมามองโทโมะที่แกล้งหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

งับ!

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยยยยยยย!!"โทโมะร้องเเล้วลืมตาขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

"หึ"แก้วยิ้มสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นเจ็บนะ"โทโมะพูดเเล้วจับหูที่ถูกแก้วกัดจนแดง

 

 

 

 

 

 

 

"พูดไม่ฟังเองนี่น่า"แก้วพูดเเล้วเบะปาก

 

 

 

 

 

 

 

แอ๊ด..

 

 

 

 

 

 

 

"ว๊าย"แม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับพ่อก็ตกใจเเล้วเอามือปิดตา โทโมะที่นอนกอดแก้วอยู่จึงรีบคลายกอดเเล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

"แม่เปิดตาได้เเล้วครับ"โทโมะพูดเเล้วเดินมาหาแม่

 

 

 

 

 

 

 

"บ้าจริงๆ ทำอะไรกันอยู่เนี้ย"แม่พูดเเล้วหันมามองแก้ว แก้วรีบก้มหน้าเพราะไม่หน้าสบตา

 

 

 

 

 

 

 
"ไม่มีอะไรหรอกครับ เเล้วแม่มามีอะไรรึเปล่าครับ"โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีอะไรมาก เห็นหนูฟางบอกว่าแฟนแกจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลยจะมาดูหน่อย"แม่พูดทั้งแก้วเเละโทโมะถึงกับหูผึ่งที่ได้ยินคำว่าแฟนจากบากแม่

 

 

 

 

 

 

 

"เมื่อกี้คุณหญิงพูดว่าอะไรนะค่ะ"แก้วถามอย่างแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

 

"มาดูเธอ"แม่พูด

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่ค่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

"มาดูแฟนลูกชายชั้น"แม่พูดทำให้แก้วคลี่ยิ้มออกมาทันที โทโมะจึงหันไปมองหน้าแก้วเเล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

"นี่แกยิ้มหรอเนี้ย"พ่อพุดเเล้วมองหน้าโทโมะ โทโมะรีบหุบยิ้มทันที แม่เห็นโทโมะยิ้มก็ยิ้มตามไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

".."โทโมะเงียบเเล้วมองหน้าแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายมาทางนี้"ฟางพูดเเล้วดึงป๊อปปี้มาที่ประตูอีกข้างเเล้วตัวเองก็ไปอยู่ที่ประตูอีกข้าง

 

 

 

 

 

 

 

"ป้าค่ะ ฟางรบกวนป้าไปลองยืนตรงหน้าประตูได้มั้ยค่ะ"ฟางหันไปถามป้าเเม่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

"ได้สิค่ะ"ป้าเเม่บ้านพูดเเล้วเดินออกไปข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

"เห็นฟางกับ ป๊อปไม่ค่ะ"ฟางถามทั้งที่ยั้งอยู่ในมุม

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่เห็น โอเคค่ะ"ป้าเเม่บ้านเดินมาพูด

 

 

 

 

 

 

 

"งั้นโอเค เอ่อ เเล้วไอ้ที่ยิงๆ ล่ะค่ะ"ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

 

"นี่เธอตื่นเช้าเพื่อจะมาทำไอ้เนี้ยอ่านะ"ป๊อปปี้พูดเเล้วส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

 

"ใช่สิ แก้วกลับมาทั้งที"ฟางพูดเเล้วยิ้ม ก่อนจะเลือกพุกระดาษมายิงเมื่อแก้วเเละทุกคนเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

"เเล้วทำไมชั้นต้องไปแอบด้วยล่ะ"ป๊อปปี้พุด

 

 

 

 

 

 

 

"ทำไม จะไม่ทำก็ได้นะ ขึ้นห้องไปเลย ชั้นทำกับป้าเเล้วก็คนอื่นๆก็ได้"ฟางพูดเเล้วไม่สนใจ๊อปปี้เลือกพุกระดาษต่อ

 

 

 

 

 

 

 

"ขี้งอน"ป๊อปปี้บ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

 

"เรื่องของชั้น"ฟางพูดเเล้วไม่มองหน้าป๊อปปี้ ป้าแม่บ้านมองทั้งคู่ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่ง้อหรอกนะครางเนี้ย"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

"เรื่องของนาย"ฟางพูดเเล้วเลือกพุกระดาษขึ้นมาดูต่อ

 

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

 

"ป้าค่ะ นี่ของป้านะค่ะ เดี๋ยวป้าไปยืนข้างนู้น ฟางยืนข้างนี้นะค่ะ"ฟางเดินไปพุดเเล้วยิ้มให้กับป้าเเม่บ้าน เดินผ่านป๊อปปี้เหมือนไม่มีป๊อปปี้อยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ทนไม่ไหวจึงดึงเเขนของฟางมาจนฟางเซเข้ามากระแทกอกของเขา

 

 

 

 

 

 

 

"ปล่อย"ฟางพูดเเล้วจะสะบัดแขนออกเเต่ป๊อปปี้ไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

 

"เลิกงอนได้เเล้วน่า"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

"ไหนบอกไม่ง้อไง"ฟงพูดเเล้วจะสะบัดมือออกเเล้วกใช้อีกมือนึงดันอกป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ง้อไงเเต่ง้อเธอ"ป๊อปปี้พูดเลเ้วกอดฟาง ทำให้ทุกคนยิ้มขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

"พูดมากไอ้บ้า ปล่อยชั้นนะ"ฟางพูดเเล้วดิ้นไปมา

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ปล่อยจนกว่าจะหายงอน"ป๊อปปี้พูดเเล้วยักคิ้ว

 

 

 

 

 

 

 

"มัดมือชกชัดๆ"ฟางหันไปบ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

 

"^^"

 

 

 

 

 

 

 

"เออ หายงอนเเล้วปล่อยชั้นสักที"ฟางพูดเเต่ป๊อปปี้ก็ยังไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

"ตายเเล้ว มือล็อก"ป๊อปปี้พูดทุกคนพากันกลั้นขำเพราะป๊อปปี้ไม่เคยเล่นมุกแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้า อย่ามาแกล้งนะ"ฟางพูดเล้วหันไปมองคนอื่นที่กำลังกเอามือปิดปาก บางคนก็ิยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้แกล้งจริงๆ ชั้นว่าวันนี้ทั้งวันเราต้องอยู่ท่านี้เเน่เลย"ป๊อปปี้พูดเเล้วเลิกคิ้ว

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายอย่าแกล้งชั้น อายคนอื่นบ้างสิ มุกบ้าอะไรก็ไม่รู้ แป้กก็แป้ก"ฟางพุดเเล้วเขิน

 

 

 

 

 

 

 

"โธ่ รู้ทันอีกเเล้วสินะั"ป๊ฮปปี้พูดเเล้วทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

"จะปล่อยดีๆหรือจะปล่อยแบบเจ็บตัว"ฟางพุด

 

 

 

 

 

 

 

".."ป๊อปปี้ไม่ตอบเอาเเต่ยืนกอดฟางอยู่

 

 

 

 

 

 

 

ปั้ก

 

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยยยย"ป๊อปปี้รีบเด้งตัวออกมาทันที เเล้วรีบจับเท้าตัวเองเพราะรองเท้าก็ไม่ได้ใส่ ฟางเหยียบเท้าป๊อปปี้เต็มเต็มเเรงจนเห็นสีหน้าของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

"หึ้ย เป็นอะไรมั้ยเนี้ย ตายๆ ขอโทษลืมลดแรงอะ"ฟางพูดเเล้วเข้ามาดูป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

"ฟอด ฟอด ฟอด"ฟางที่เข้ามาดูป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึ้งจับหน้าฟฟางเเล้วหอมไปทั่วหน้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

"อร๊ายยย ไอ้บ้าชั้นโอ้ยยย ชั้นช้ำเเล้ว ฟอด พอ!!"ฟางร้องห้ามเพราะป๊อปปี้ไม่หยุดหอมเธอสักที ตอนนี้ทั้งบ้านมีเเต่รอยยิ้มโปรยเต็มไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

"^_^"ป๊อปปี้ได้เเต่มองยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวเถอะ ตริ้ง อ๊ะจะมาเเล้ว มานี่เร็วๆ"ฟางที่กำลังชี้หน้าคาดโทษป๊อปปี้เเต่ข้อความจากแม่ป๊อปปี้เเละโทโมะก็ขึ้นมาบอกว่ากำลังจะถึงเเล้วฟางจึงรีบลากป๊อปปี้ไปอยู่ที่อีฟฝั่งโดยที่ตัวเองก็มายืนอีกฝั่ง โดยที่แม่บ้านเเละบอดิ้การ์ดบางคนก็ไปยืนทั้งสองฝั่งเท่าๆกัน

 

 

 

 

 

พุ พุ พุ พุ

 

 

 

 

 

 

 

เมื่อแก้วเเละโทโมะเดินเข้ามาทุกอย่างที่ฟางเตี๋ยวเอาไว้ทุกคนรีบดึงพุให้กระดาษอากมาเต้มผมของแก้วเเละโทโมะไำปหมด ตามด้วยเสียงปรบมือของทั้งหมด ทั้งพ่อ เเละแม่ เเละทุคนที่อยู่ได้บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

"กลับมาสักทีนะ"ฟางเดินเข้ามากอดแก้วเเล้วพูด ก่อนจะผละออกจากแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

"ยังไงชั้นก็ต้องขอบคุณเธอที่ช่วยชีวิตลูกชายชั้น เเละก็ทีหลังอย่าเอาตัวเองมารับเเทนอีกล่ะ เดี๋ยวลูกชายชั้นจะคลั่งตายซะก่อน"แม่พูดเเล้วเหล่มองโทโมะโทโมะยิ้มให้แม่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

"ค่ะ"แก้วพูดทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ เเล้วยิ้มให้กับทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

"ร้องทำไมล่ะ"โทโมะพูดเล้วปาดน้ำตาให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

"ดีใจอะ"แก้วพูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

____________________________________________________________________________________

 

 

 

 

 

บอกเเล้วว่ามใกล้จะจบ 55555

 

 

 

ยังไงดก็ติดตามหยน่อยนะ อีก ตอน สอง ตอน 5555

 

 

 

เม้นเยอะๆนะค้ะ จุ๊บๆ