พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮึกๆ..เค้าเกลียดฟาง..เค้าเกลียดฟางจริงๆ..ฮึก"ฟางนั่งกอดเข่าเเล้วร้องไห้อยู่บนเตียงแก้วที่ทำตัวให้เข้มเเข็งก่อนจะเข้าไปปลอบฟาง
 
 
 
 
 
 
"ไม่ร้องสิฟาง..เค้าเกลียดแปลว่าเค้ารักนะ"แก้วพูดเพื่อให้กำลังใจฟางทั้งที่ตัวเองก็มีสภาพจิตใจไม่แพ้ฟางเลย
 
 
 
 
 
 
"เค้ารัก เเล้วทำไมเค้าทำแบบนี้ล่ะ เรามันเลวมากใช่มั้ยอะ ฮึก ผิดมากใช่มั้ย"ฟางร้องไห้ออกมาจนตาบวมตัวโยนร้องแบบไม่มีสิ้นสุด ร้องออกมาจนหน้าแดงเเต่น้ำตาก็ยังออกมาแบบไม่รู้หมด
 
 
 
 
 
 
"ต่อไปนี้เราจะไม่เข้าไปหาเค้าอีกเเล้ว จะอยู่ดูเค้าห่างๆ แก้วขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้ฟางต้องร้องไห้"แก้วพุดเเล้วรู้สึกผิด
 
 
 
 
 
 
"แก้วไม่ผิด ฟางปวดฉี่เองต่างหาก"ฟางเงยหน้าขึ้นมาพูดกับแก้วเพราะไม่อยากให้แก้วโทษตัวเองแบบนี้แก้วจึงรีบดึงฟางเข้ามากอดทันที 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ้าวตาป๊อปมาพอดีเลย นี้หนูแบมกับหนูเกล"แม่พูดเเล้วรีบเดินไปดึงเเขนป๊อปปี้มานั่งข้างๆแบม
 
 
 
 
 
 
"สวัสดีค่ะพี่ป๊อป"แบมพูดเเล้วไหวป๊อปปี้อย่างมีมารยาท ป๊อปปี้ได้เเต่มองหน้าแต่ไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
"เเม่มีอะไรหรือเปล่าครับ"ป๊อปปี้ถามโดยไม่สนใจเเบมเลย
 
 
 
 
 
 
"ไม่มีหรอกลุกน้องเค้าน่ะมี เเล้วนี่ตาโทโมะไปไหนล่ะ"แม่ถาม
 
 
 
 
 
 
"ผมไม่รู้ครับ"ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
 
"งั้นเเม่ไปข้างนอกก่อนนะลูกคุยกันตามสบาย"แม่พูดเเล้วปลีกตัวออกไป
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ เกลขอตัวก่อนนะค่ะ เดี๋ยวเกลว่าจะไปช่วยป้าเค้าทำอาหารน่ะค่ะ"แก้วพูดก่อนจะปลีกตัวออกไปปล่อยให้แบมเเละป๊อปปี้อยู่กันตามลำพังสองคน ป๊อปปี้รู้ืัทันทีว่าเเม่ตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
ป๊อปปี้นั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรผิดกับเเบมที่กำลังนั่งบิดไปบิดมาอย่างเขินอายด้วยความเขิน
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ..พี่ป๊อปทำงานเหนื่อยมั้ยค่ะ"แบมถามอย่างเขินอาย
 
 
 
 
 
 
"มมีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีชั้นขอตัว"ป๊อปปี้พูดเเบมที่กำลังเขินอยู่ก็มองป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
"คือ พี่ป๊อปเหนื่อยหรอค่ะ แบมนวดให้มั้ยค่ะ คุณแม่บอกว่าแบมนวดเก่งนะค่ะ"แบมพูดก่อนจะเดินมาหลังป๊อปปี้เเล้วนวดไหล่ ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมามองแบมกะจะไล่เเต่ต้องชะงักเมื่อใบหน้าของแบมมีใบหน้าที่ยิ้มเเย้มของฟางทับอยู่ป๊อปปี้ถึงกับมองหน้าแบมอยู่นานสองนาน
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ..บะ เเบมนวดเจ็บหรอค่ะ"ป๊อปท้วงเพราะรู้สึกว่าป๊อปปี้มองตัวเองนานเกินไปทำให้หน้าของฟางที่ยิ้มเเย้มหายไปป๊อปปี้ถึงกับสบถทันที
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องนวด"ป๊อปปี้พูดเเล้วสะบัดตัวออกจากแบมก่อนจะเดินหนไปแบมถึงกับเหวอเเล้วมองป๊อปปี้อย่างสงสัยก่อนจะมองอย่างเศร้าๆ 
 
  
 
 
 
"ทำไมยังอยู่"ป๊อปปี้ที่กำลังเดินเข้าห้องนอนตัวเองก็ยังเห็นเศษกระดาษที่ตัวเองฉีกก็พึมพำออกมาเพดราะคิดว่าป้าแม่บ้านต้องกวาดทิ้งเเน่ๆเเต่เปล่ามันยังอยู่ที่เดิม ป๊อปปี้มองก่อนจะไม่สนใใจเเล้วเดินเลี่ยงมันไปก่อนจะปิดประตูห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไอ้โทโมะคิดยังไงมาผับว่ะเนี่ย ร้อยล้านวันพันล้านปีไม่เคยจะมา"เคนตะพูดเมื่อเห็นโทโมะเข้ามาในผับของตัวเองทั้งที่ไม่เคยมาก่อนเลยสักครั้งขนาดเปิดร้อนวันเเรกยังไม่มา บอกไม่ชอบคนเยอะ เเต่วันนี้กลับมาเเล้วไม่พูดอะไรสั่งเเต่เหล้าเเรงดื่ม
 
 
 
 
 
 
"ไม่มีอะไรเว้ย.."โทโมะพุดตัวน้ำเสียงมึนเมาแก้มทั้งสองข้างเริ่มเเดงขึ้นมาหน่อยๆเพราะดื่มเข้าไปเยอะพอสมควร
 
 
 
 
 
 
"มันต้องมีเเน่ๆ"เคนตะพุดเเล้วมองหน้าโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"บอกไม่มีก็ไม่มีดีว่ะ"โทโมะเริ่มขึ้นเสียงใส่"น้องอีกแก้ว"
 
 
 
 
 
 
"เออว่าเเต่น้องแก้วคนสวย ผู้ติดตามของมึงทำไมไม่มาล่ะว่ะ"เคนตะที่ได้ยืนโทโมะสั่งค็อกเทลก็เลยถาม
 
 
 
 
 
 
"ถ้าพูดชื่อผู้หญิงคนนี้!"โทโมะพูดเเล้วละมือจากแก้วมาจับคอเสื้อของเคนตะ
 
 
 
 
 
 
"อะไรมึงว่ะ"เคนตะงงได้เเต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
"รู้เเค่ว่าไม่เอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นให้กูได้ยินก็พอ!"โทโมะพูดเเล้วหันมาดื่มค็อกเทลต่อ
 
 
 
 
 
 
"ทำไมถึงมาที่แบบนี้นะ"แก้วที่ขอเเยกออกมาจากฟางเพราะว่าเห็นโทโมะเเวะที่ผับ ผับนึงจึงให้ฟางกลับไปก่อนแก้วยืนรอโทโมะอยู่ข้างนอกผับรอให้โทโมะออกมา เเละไปส่งให้ถึงบ้านอย่างห่างๆแบบทุกครั้งที่เคยทำ
 
 
 
 
 
 
"กูว่ามึงกลับเหอะ เมาเเล้วเนี่ยเดี๋ยวกูไปส่ง"เคนตะพุดเเล้วเอาเเขนโทโมะพาดคอตัวเอง
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้อง ไม่ต้อง ไม่ต้องกูมีคนขับรถเว้ย.."โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่มึนเมาเเต่ยังพอฟังได้ศัพท์
 
 
 
 
 
 
"กูเห็นมึงไล่กลับไปแล้วไม่ใช่หรอว่ะ-_-"
 
 
 
 
 
 
"กูกลับเอง ไม่ต้อง ไม่ต้อง"
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องพาไปส่งอย่างเดียว เเต่ไม่ส่งที่ห้องด้วยใช่มั้ย เออได้กูรักเพื่อน เดินดิ้ว่ะ ทำตัวเบาๆ"เคนตะพูดเเล้วพาโทโมะออกมาจากผับ แก้วที่รออยู่ห่างๆถึงกับต้องรีบเข้ามาหาเพราะเห็นโทโมะเเละเคนตะเดินเซไปมา จะล้มบ้างไม่ล้มบ้าง
 
 
 
 
 
 
"อ้าวคุณแก้ว มารับไอ้โทโมะมันหรอครับ"เคนตะพูดเมื่อเห็นแก้วเดินเข้ามา
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ..."
 
 
 
 
 
 
"เห้ย!! เมื่อกี้ใครพูดว้าอะไรนะ แก้วๆ เดี๋ยวกูยิงให้สมองไหลเลย!!"โทโมะพุดเเล้วเซไปมา แก้วที่ได้ยินถึงกำน้ำตาคลอเบ้า คงเกลียดชั้นมากเลยสินะ ชื่อก็ไม่อยากได้ยิน
 
 
 
 
 
 
"ว่าเเต่มีเื่องอะไรกับมันหรือเปล่าครับ"เคนตะถาม
 
 
 
 
 
 
ครืด ครืด
 
 
 
 
 
 
"ฮัลโหล...ห๊ะ...เออ เดี๋ยวรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ"เคนตะพูดก่อนจะวางสายเเล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันที
 
 
 
 
 
 
"คุณแก้วกลับมารับมันใช่มั้ยเอาเป็นว่าตามสบายนะครับ ผมไปก่อนนะครับมีธุระด่วน"เคนตะพูดอย่างรีบร้องก่อนจะยกเเขนโทโมะออกจากคอเเล้วไปพาดอแก้วเเทน ก่อนจะรีบวิ่งเข้าผับไปแก้วไม่มีช่องทางที่จะเถียงหรือพูดเลยสักคำเคนตะก็วิ่งหายไปในผับเเล้ว
 
 
 
 
 
"เฮ้ออ"แก้วถอดหายใจเบาๆก่อนจะพาโทโมะเดินไปเพื่อเรียกเเท๊กซี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เฮ้ออ"ป๊อปปี้ที่นอนไม่หลับนั่งพิงหัวเตียงก็ก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะมองไปที่ประตู ป๊อปปี้พายายามข่มตาให้หลับลงเเต่กลับทำให้เห็นภาพฟางในรอยยิ้มที่สดใสขึ้นมาอีกทำให้ป๊อปปี้กำมือแน่นเเล้วนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจก่อนจะมองไปที่ประตูเเล้วเดินไปเปิดทันที
 
 
 
 
 
 
แอ๊ดด
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้เปิดประตูออกมากลางดึงก่อนจะก้มมองลงพื้นก็ยังคงเห็นเศากระตาษสี่ชิ้นกองอยู่บนพื้นหน้าห้องของตัวเองอย่างเดิมป๊อปปี้มองก่อนจะนั่งคุกเข่าลงเเล้วยิบเศษกระดาษชิ้นนึงขึ้นมามันเป็นชิ้นส่วยหน้าของฟางเเล้วขาดที่คอป๊อปป๊อปปี้ฉีกไป ป๊อปปี้มองรอบของฟางที่กำลังยิ้มอยู่อย่างมีความสุขก่อนจะนึงภาพตอนที่ถ่ายรูปนี้กับเธอ น้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมาเป็นครั้งที่สอง ป๊อปปี้รู้สึกถึงน้ำตาของตัวเองที่อาบแก้มข้างซ้ายก่อนจะรีบปาดมันทันทีเเล้วเก็นมันเข้าไปในห้องทันที
 
 
 
 
 
 
"ขัดตา!!"ป๊อปปี้พูดก่อนจะยัดเศษกระดาษนี้ไว้ในลิ้นชักก่อนจะขึ้นไปบนเตียงเเล้วกำมือเเน่นที่ตัวเองยังคงไม่ลืมผู้หญิงโกหกคนนั้น ก่อนจะมองไปที่ลิ้นชักที่เก็บเศษกระดายนั้นไว้เเล้วกัดปากอย่างโมโหตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ เดินดีๆได้มั้ย ตัวก็หนัก"แก้วพูดดุๆเมื่อโทโมะเดินเซไปเซมา
 
 
 
 
 
 
"ใครดุว่ะ!!"โทโมะตะคอกออกมาแก้วรีบเอามือปิดปากตัวเองเเล้วส่ายหน้าทันที ก่อนจะรีบพาโืทโมะเข้าไปในบ้านลูกน้องที่นั่งเฝ้า ยืนเฝ้าอยู่รอบบ้านก็ปล่อยให้ผ่านไปเพราะคิดว่าแก้วยังทำงานอยู่
 
 
 
 
 
 
แก้วพาโทโมะเดินเข้ามาในบ้านที่เงียบกริ้บไม่มีเสียงใดๆเพราะตอนนี้ก็ประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆเเล้วคนอื่นนอนกันหมดเเล้วแก้วจึงถือวิสาสะพาโทโมะขึ้นไปบนห้องอย่างลำบากเพราะตัวโทโมะหนักเเล้วก็ยังเวไปเซมาอีก
 
 
 
 
 
 
"เฮ้อออ"แก้วถอนหายใจเบาๆเมื่อวางโทโมะลงบนเตียงเเล้วก๋ปาดเหงื่อทันที ก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
"ชั้นเกลียดเธอเกลียดที่สุด!!"โทโมะละเมอออกมาแก้วรู้ตัวดีว่าหมายถึงตัวเองจากที่ยิ้มก็ค่อยๆหุบลงอย่างอัตโนมัติ
 
 
 
 
 
 
"ชั้นขอโทษ.."แก้วพูดแผ่วเบาเเล้วมองโทโมะที่นอนหลับอยู่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
 
"เกลียด!! ทำไมชั้นไม่เกลียดเธอจริงๆ ทำไมชั้นเกลียดเธอไม่ได้"โทโมะละเมออกมาก่อนจะหลับสนิทไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟางเดินออกมาตรงระเบียงมองท้องฟางมืดมิดที่มีดาวอยู่เด็มท้องฟาง ฟางมองดาวเเล้วนึกถึงวันที่นอนดูดาวกับป๊อปปี้น้ำตาอุ่นๆก็ไหนอาบแก้วของฟางนับครั้งไม่ถ้วน ฟางมองท้องฟ้าเเล้วยิ้มทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
"ชั้นอยากได้ยินคำว่ารักจากนายอีก"ฟางพุดเเล้วยิ้มก่อนจะมองดาวอย่างมีคามหาย
 
 
 
 
 
 
"ชั้นรักนาย..ฮึก..เเละชั้นพุดจริง"ฟางร้องไห้ออกมาจนสะอื้นก่อนจะมองดาวอีก มองเเล้วนึกภาพที่ป๊อปปี้หลุดยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรู้ป๊อปปี้ที่ถ่าสยตอนเผลอดูเเล้วก็ยิ้มในคาบน้ำตา เธอร้องให้ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ ร้องไห้จนนับไม่ถ้วน ร้องเเต่ก็ยังมีย้ำตาที่เหลือและไหลออกมาอย่างไม่หยุดสาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่นอนไม่หลับ ทำยังไงก็ยังนอนไม่หลับจึงเดินออกมาที่ระเบียงก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ตัวยาวเเล้วนอนตรงก่อนจะหลับตา เเล้วลืมตจาขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นดาว ทำให้นึกถึงวันที่ฟางมาบอกรัก เเละบอกรักฟาง นึกถึงวันวานที่เคยมีความสุขกัน คิดถึงวันที่เคยยิ้ม เคยหัวเราะ เคยแกล้ง เคยทำอะไรหลายๆอย่างกับฟาง
 
 
 
 
 
 
"ชั้นจะเกลียดเธอไม่ลงเลยหรือไำง เธอมันนิสัยไม่ดี จะตามหลอกหลอนชั้นไปถึงไหน!"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองดาวเเล้วกระพริบตาถี่ๆ กด่อนจะนึกภาพที่เขาผลักฟางให้ล้มลงก่อนจะกำมือเเน่นโมโหตัวเอง เเละพายายามจะเกลียดฟางในเวลาเดียวกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
_____________________________________________________________________________________
 
 
 
มาอัพเเล้วววววว พระเอกเราไม่ได้ใจร้ายใจดำขนาดนั้น เห็นใจกันหน่อย เจ็บทั้งหมดเเหละอย่าคิดมากนะ 5555555
 
 
 
เม้นกันเยอะๆน้าาาา