พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไปอยู่คอนโดหรือจะกลับบ้านเลย"แก้วถามฟางเมื่อเช็คเงินใน เอทีเอ็ม เสร็จ

 

 

 

 

 

 

"ขออยู่คอนโดก่อน ยังไม่อยากกลับฟางอยากดูเค้าก่อนได้มั้ย"ฟางพูดเชิงขออนุญาต น้ำตาที่กลั้นมาก็ไหลออกมาเหมือนเขื่อนเเตก

 

 

 

 

 

 

"อย่าร้องไห้สิ"แก้วพูดเเล้วเช็ดน้ำตาให้ฟางด้วยผ้าเช็ดหน้าของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

"..ฮึก.."ฟางำด้เเต่สะอื้นก่อนจะทรุดนั่งลงอย่าไม่อายใคร

 

 

 

 

 

 

"ฟางลุกก่อน"แก้วพูดเเล้วพยุกฟางขึ้นเพราะคนเริ่มมองกันเยอะ

 

 

 

 

 

 

"..ฮึก..เค้าเกลียดเรามากใช่มั้ย..ฮึก..เรามันคนโกหกใช่มั้ย"ฟางลุกขึ้นตามแรงดึงของแก้วก่อนจะกอดแก้วเเล้วถามรัวๆ ทั้งถามทั้งสะอื้นปะปนกันไป แก้วที่พายายามจะไม่รู้ก็น้ำตาไหลพลากออกมาทันที

 

 

 

 

 

"กลับคอนโด..ฮึก..กลับคนโดกันเถอะ"ฟางพูดก่อนจะผละออกจากแก้วเเล้วรีบเช็ดน้ำตาให้แก้วก่อนจะเช็ดน้ำตาของตัวเองเเล้วเดินออกไปพร้อมกัน..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

ป้าเเม่ป้าเดินมาเคาะประตูห้องป๊อปปี้เพราะได้เวลาอาหารเช้าเเต่ป๊อปปี้เเละโทโมะยังไม่ออก ป้าแม่บ้านเลยมาปลุกป๊อปปี้ก่อน ป้าเเม่บ้านที่กำลังยืนอยู่ก้มลงมองที่พื้นก็สังเกตุเห็นกระดาษวางอยู่หน้าประตูเป็นรูปที่ป๊อปปี้ฉีก เเล้วนึกเข้าใจฟางคงจะเป็นคนเอามาวางไว้ ป้าเเม่บ้านเลยเงยหน้าขึ้นก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

"คุณภาณุค่ะ"

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

"อะไร"ป๊อปปี้ตะโกนออกมาในห้อง

 

 

 

 

 

 

"คือ ได้เวลาทานข้าวเช้าเเล้วนะค่ะ เดี๋ยวไปทำงานไม่ทันนะค่ะ"

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่ทาน เดี๋ยวผมไปทำงานเลย"

 

 

 

 

 

 

"เเต่.."

 

 

 

 

 

 

"ผมขอบคุณที่มาตาม"ป๊อปปี้ตะโกนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เเต่ต้องกำโทรศัพท์เพราะเห็นรูปในหน้าจอล็อกก่อนจะง้างมือจะปาโทรศัพท์ทิ้ง

 

 

 

 

 

 

"โธ่ เว้ย!!"ป๊อปปี้สบถอย่างอารมณ์เสียงก่อนจะปาโทรศัพท์ใส่เตียงจนมันเด้งเเล้วโชว์รูปฟางตอนที่ไปเชียงใหม่ด้วยกัน เขาตั้งเป็นภาพล็อกหน้าจอ เเละอีกรูปที่เธอหลับเป็นภาพหน้าจอ ป๊อปปี้ถึงกำมองโทรศัพท์อย่างอารมณ์เสียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

"คุณวิศวค่ะ คุณหนู"ป้าเเม่บ้านเดินมาเคาะประตูหน้าห้องของโทโมะ

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

"คุณหนูตื่นหรือยังค่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

แอ๊ดดด

 

 

 

 

 

 

โทโมะเปิดประตูออกมาในชุดสูททำงานปกติ

 

 

 

 

 

 

"อาหารเช้าพร้อมเเล้วนะค่ะคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายท่านรออยู่"ป้าแม่บ้านบอก

 

 

 

 

 

 

"ไม่ไม่รับอะไรละกันครับ ผมจะไปทำงาน"โทโมะพูดจบก็เดินผ่านป้าเเม่บ้านไป ป้าเเม่บ้านก็ได้เเต่มองโทโมะอย่างสงสาร

 

 

 

 

 

 

"อ้าว จะไปแล้วหรอค่ะ"ป้าเเม่บ้านถามเพราะเห็นป๊อปปี้ออกมาจากห้องในชุดสูท

 

 

 

 

 

 

"ครับงั้นผมขอตัว"ป๊อปปี้ที่กำลังจะก้าวเดินเเจ่สะดุดตากำสิ่งที่กองอยู่หน้าห้องก่อนจะกำมือแน่นเเล้วเดินข้ามมันไป

 

 

 

 

 

 

"โธ่ หนูฟาง หนูแก้ว"ป้าเเม่บ้านพูดอย่างสงสารก่อนจะมองเศษกระดาษที่อยู่หน้าห้องป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

"ตาโทโมะมาทานข้าวสิลูก"แม่พูดเมื่อเห็นโทโมะเดินผ่าน

 

 

 

 

 

 

"ไม่ล่ะครับ ผมขอตัวไปทำงานเลยล่ะกันครับ พ่อสวัสดีครับ เเม่สวสัสดีครับ"โทโมะร่ายยาวก่อนจะยกมือไหว้พ่อเเละเเม่ก่อนจะเดินออกไป พ่อมองอย่างเข้าใจ

 

 

 

 

 

 

"ป๊อปทานข้าวลูก"พ่อพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินผ่าน

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่หิวครับ ผมไปทำงานนะครับ สวัสดีครับ สวัสดีครับ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกจากบ้านตามโทโมะไปใกล้ๆกัน

 

 

 

 

 

 

"สมใจคุณเเล้วสิ"พ่อพุดเเล้วมองหน้าเเม่

 

 

 

 

 

 

"เเน่นอนค่ะ เเล้วเดี๋ยวลูกกำลังอกกหักแบบนี้ หนูเกลเเละหนูแบบจะต้องมารักษาแผลใจให้ลูกของเราไงล่ะค่ะ"แม่พูดเเล้วยิ้มดีใจก่อนจะทานอาหารอย่างสบายใจ พ่อได้เเต่ส่ายหน้าก่อนจะทานอาหารต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"สวัสดีค่ะคุณภาณุ"ขนมจีบพูดเเล้วยกมือไหวป๊อปปี้เเต่ก็ต้องแปลกใจที่ปกจะตอบเเต่วันนี้กลับนิ่งตีหน้าเฉยไม่พยักหน้ารับหรืออะไร ได้แต่เดินเข้าไปอย่างเงียบๆ ขนมจีนมองไปรอบๆก่อนจะสงสัยว่าทำไมฟาวไม่มาเเต่ก็ถามใครไม่ได้ เพราะคนที่น่าจะรู้ก็มีเเต่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คุณวิศวสวัสดีค่ะ อ้าว เเล้ววันนี้แก้วไม่มาหรอค่ะ"เฟย์พูดก่อนจะยกมือไหว้โทโมะ เเต่โทโมะไม่มีท่าทีตอบรับอะไร เเต่โทโมะกำลังจะเดินเข้าไปขนมจีนพูดทำให้โทโมะชะงักทันที

 

 

 

 

 

 

ปั้ง!!

 

 

 

 

 

 

โทโมะเดินมาทุบโต๊ะทำงานเฟย์ก่อนจนเฟย์สะดุ้งด้วยความตกใจ ทำให้พนักงานเเถวนั้นมองมาทางนี้เป็นตาเดียว

 

 

 

 

 

 

"ต่อไปนี้จะไม่มีผู้หญิงคนนั้น! อย่าเอ่ยชื่อให้ชั้นได้ยินเข้าใจมั้ย!!"โทโมะตะคอกใส่เฟย์ก่อนจะเดินเข้าห้องไป เฟย์ได้เเต่นั่งงงอยู่กับที่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"สบายใจหรือยัง"แก้วถามฟางที่แอบตามป๊อปปี้มาตั้งเเต่ที่บ้านจนถึงหน้าบริษัท

 

 

 

 

 

 

"อื้อ เเล้วแก้วล่ะ"ฟางพูดเล้วพายายามฝืนยิ้ม

 

 

 

 

 

 

"ยัง"แก้วพุดเเล้วมองเข้าไปในบริษัท

 

 

 

 

 

 

"..?.."

 

 

 

 

 

 

"แก้วอยากจะขอโทษเค้าอีกครั้ง"

 

 

 

 

 

 

"แก้วไม่กลัวหรอ..."

 

 

 

 

 

 

"กลัวสิ เเต่แก้วก็อยากขอโทษ ถึงแม่จะโดนผลักไสยังไงก็ตาม"แก้วพุดก่อนจะหายใจเข้าเฮือกใหญ่เเล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าบริษัทไปฟางได้เเต่มองตามก่อนจะค่อยๆเดินตามมาห่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ้าวแก้ว เเล้วทำไมวันนี้ไม่มากับคุณวิศวละ ตื่นสายหรอ"เฟย์พูดเเซวๆ

 

 

 

 

 

 

"เค้าอยู่ในห้องทำงานใช่มั้ย"แก้วถามเฟย์พยักหน้าแก้วจึงทำใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปช้าๆ

 

 

 

 

 

 

"เข้ามาทำไมไม่เคาะประ.."โทโมะกำลังเงยหน้าจากเอกสารมาต่อว่าเเต่ต้องหยุดชะงักเพราะเห็ฯคนเข้ามาคือคนที่ไม่อยากเห็นหน้า เเละไม่อยากเจอเป็นที่สุด

 

 

 

 

 

 

"ขอทะ.."

 

 

 

 

 

 

"ออกไป!!"โทโมะไม่ฟังคำใดๆจากปากของแก้วเอ่ยปากไล่อย่างไร้เยื่อใยเเละไม่มองหน้าแก้ว แก้วมองโทโมะก่อนจะร้องไห้ออกมาเพราะไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ การกระทำแบบนี้ เเต่ก็ยังอยากขอโทา แก้วค่อยเดินเข้ามาใกล้โทโมะอย่างช้าๆ พร้อมน้ำตา

 

 

 

 

 

 

"ออกไป!! ชั้นบอกให้ออกไป เฟย์ลากผู้หญฺงคนนี้ออกไป!!"โทโมะตะโกนออกมาก่อนจะกดโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานหาเฟย์ เฟย์จึงรีบวิ่งเข้ามาทันที

 

 

 

 

 

 

"ค่ะ มีอะไรค่ะ"เฟย์พูดอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

"เอาผู้หญิงคนนี้ออกไป"โทโมะพูดเเล้วมองหนาแก้วด้วยสายตาที่เดาอะไรไม่ออก สายตาที่ว่างเปล่า สายตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นสายตาที่ทำให้เธอทรมาน น้ำก็ยิ่งไหนออกมาอีก

 

 

 

 

 

 

"..ฮึก.."

 

 

 

 

 

 

"แก้ว.."เฟย์เรียกชื่อแก้วเเผ่วเบาก่อนจะเดินมาจับเเขนแก้วอย่างสงสารเเละสงสัย

 

 

 

 

 

 

"เอาเธอออกไป!"

 

 

 

 

 

 

"ชั้นขอโทษ..ฮึก..ชั้นขอโทษ..ฮึก ฮื่ออ"แก้วที่พายายามจะไม่ร้องออกมาเก็บเสียงร้องให้ถึงที่สุดเเต่พอเจอสีหน้าและน้ำเสียงของโทโมะทำให้ความเข้มเเข็งที่มีอยู่น้อยนิดเเล้วมันพังทะลายออกมาอย่างไม่มีชิ้นดี

 

 

 

 

 

 

"..."โทโมะเบือนหน้าหนีจากแก้วทันทีที่แก้วร้องไห้จนทรุดนั่งลงกับพื้น

 

 

 

 

 

 

"แก้ว เป็นอะไรค่ะ"แก้วนั่งลงข้างแก้วก่อนจะปลอบแก้ว

 

 

 

 

 

 

"ถ้าเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากห้องทำงานของชั้นไม่ได้ ชั้นไล่เธอออก"

 

 

 

 

 

 

"..ฮึก..ชั้นขอโทษ..ชั้นไม่ไดด้อยากโกหก.."แก้วพายายามจะจะขอโทโมะเเต่โทโมะยังก้มหน้าทำงานอย่างไม่สนใจ เฟย์ที่นั่งอยู่ก็มองแก้วอย่างลำบากใจ

 

 

 

 

 

 

"แก้ว.."เฟย์มองแก้วอย่างขอร้องเพราะเธอเองก็ไม่อยากถูกไล่ออก

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวแก้วออกค่ะ แก้วออกแน่ แก้วของเวลาไม่เกิน 5 นาทีแก้วจะไป แก้วขอคุยกับเค้านะค่ะ"แก้วหันไปขอร้องเฟย์เฟย์ก็ได้เเต่มองโทโมะที่ก้มหน้าอยู่อย่างไม่สนใจ

 

 

 

 

 

 

"ชั้นไล่เธอออก!"

 

 

 

 

 

 

"ได้ ชั้นจะออก ชั้นจะออกก้ได้ ฮึก เฟย์เค้าไม่ได้ผิด ชั้นออกเอง"แก้วลุกขึ้นยืนก่อนเฟย์จะพยุงแก้วออกไป โทโมะที่ก้มหน้าอยู่น้ำตาหลายหยดก็ก็หยดลงบนเอกสารโทโมะเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะปาดน้ำตาออกไป

 

 

 

 

 

 

"เราต้องเกลียด! ต้องเกลียด!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไปนานจัง จะเป็นยังไงบ้างนะ ขอฉิ่งฉ่องหน่อยเเล้วกัน"ฟางที่รออยู่กับยามก่อนจะลุกเข้าไปในบริษัทเพื่อเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

ปึก!

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยย"ฟางที่กำลังไลน์หาแก้วว่าจะมาเข้าห้องน้ำให้รออยู่ก่อนก็ชนกับใครคนนึงจนล้มจ้ำเบ้า

 

 

 

 

 

 

".."ไม่มีเสียงขอโทษหหรือเสียงอะไรออกจากคนที่ชนเธอ ฟางจะเงยหน้าขึ้นมาด่าเเต่ต้องตาโตเพราะรู้ว่าคนที่ชนเป็นใคร ป๊อปปี้ที่ก้มมองคนที่เดินมาชนตัวเองก่อนจะกำมือแน่นเเล้วเดินหนีทันที

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

ฟางรีบดันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะคว้าข้อมือของป๊อปปี้อย่างเร็ว

 

 

 

 

 

 

"ปล่อย!"

 

 

 

 

 

 

"ทานข้าวหรือยังน่ะ"ฟางกลั้นน้ำตาถามคนที่เป็นห่วงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 

 

 

 

 

 

".."ป๊อปปี้ไม่ตอบได้เเต่ดึงมือพายายามจะดึงออกจากการกุมมือของฟางเเต่ไม่ได้ผลฟางจับเเน่นไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

 

 

"กินเเล้วใช่มั้ย วันนี้ป้าเค้าทำอะไรให้กินหรอ"ฟางถามป๊อปปี้ทั้งน้ำตา ขอร้องกรุณาตอบคนอย่างชั้นได้มั้ย

 

 

 

 

 

 

"..."ป๊อปปี้ไม่ตอบดึงมือเเต่ดึงไม่ออกจึงสะบัดมือฟางออกอย่างเเรงทำให้หลุดจากการกุมมือของฟางอย่างไร้เยื่อใย ฟางถึงกับอึ้งเเละปล่อยโฮอย่างน่าสงสาร ก่อนจะรีบพุ่งตัวไปกอดป๊อปปี้จากด้านหลังทำให้พนักงานเเถวนั้นมองอย่างตกใจ ป๊อปปี้รีบแกะมือฟางออกทันทีเเต่ฟางก็จับกำสือไว้เเน่นจนเสื้อป๊อปปี้ยับ

 

 

 

 

"ผู้หญิงโกหก!! ออกไป!"ป๊อปปี้พูดเเเล้วแกะมือฟางออก 

 

 

 

 

"หึ้ย นั่นมันผู้ติดตามคุณป๊อปปี้"

 

 

 

 

"ทำแบบนี้ทำไมน่ะ กะจะเสียบเเทนคุณจินนี่หรือไง"

 

 

 

 

"ชั้นขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮึก ฮื่อออ ขอโทษ!! ขอโทษ"ฟางได้ได้พูดคำว่าขอโทษอย่างน่าสมเพชน้ำตาไหลออกมาจนป๊อปปี้รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลเปอะเสื้อของตัวเอง ป๊อปปี้เห็นฟางเริ่มเเผ่วมือเพราะกำลังสะอื้นร้องไห้อย่างหนัก ป๊อปปี้ฃจึงใช้โอกาศนี้แกะมือฟางออกก่อนจะผลักฟางให้ล้มลงกองกับพื้น เเล้วเดินหนีไปทันที ฟางได้เเต่ทรุดร้องไห้ออกมาทันที

 

 

 

 

 

"ฟาง!!"แก้วเรียกฟางอย่างตกใจเพราะเห็นข้อความในไลน์ว่าจะมาเข้าห้องน้ำเลยตามมาดูเพราะนานเกิน เจอฟางนั่งเอามือปิดหน้าเเล้วร้องไห้สะอื้ออย่างน่าสงสารก่อนจะรบมาพยุงฟางขึ้นทันทีเพราะได้ยินเสียงกระซิบของพนักงานกันให้เเซดเลยไม่อยากให้ใครมาว่าฟางเเละไม่อยากได้ยิ้น แก้วรีบพยุงฟางลุกขึ้นก่อนจจะพาเดินออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

__________________________________________________________________________________________

 

 

 

มาอัพให้เเล้วน้าาาาา พระเอกเค้าโกรธจริงๆนเนี่ย 555555

 

 

 

เม้นกันหน่อยน้าาาาา