พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นายชั้นเบื่อเเล้วอ่ะ เมื่อไหร่ชั้นจะได้ออกจากโรงพยาบาลสักที"แก้วพูดเเล้วเปลื่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
"เธอยังต้องนอนให้น้ำเกลืออีกวันนึง"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
"เเล้วหยุดเปลื่ย่องได้เเล้วชั้นปวดหัว"โทโมะพูดเเล้วจึงหยุดเเล้ววางรีโมททันที
 
 
 
 
 
"ขอโทษที ก็ชั้นเบื่อนี่นา"แก้วพูดเเล้วเดินไปที่ระเบียง
 
 
 
 
 
ฟึ่บ!
 
 
 
 
 
โทโมะเดินตามแก้วมาก่อนจะถอดเสื้อนอกของตัวเองไปคลุมตัวแก้วไว้
 
 
 
 
 
"อาการมันเย็นใส่ไว้ เดี๋ยวจะไม่สบายเข้าไปอีก"โทโมะพูดเเล้วมายืนข้างแก้ว
 
 
 
 
 
"ขะ ขอบใจนะ-/////-"แก้วพูดเเล้วเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้โทโมะเห็นว่าหน้าของเธอตอนนี้กำลังเเดงจัด
 
 
 
 
 
"..."โทโมะเงียบไม่ตอบอ่ะไรได้เเต่มองออกไปข้างนอก แก้วที่เห็นว่าโทโมะเงียบจึงหันหน้ามา ลมกำลังอ่อนๆ พัดผมของโทโมะให้ปลิวขึ้น แก้วที่มองโทโมะอยู่ก็เผลอยิ้มออกมาเเบบไม่รู้ตัว
 
 
 
 
 
หน้านายตอนนี้มันดูธรรมชาติสุดๆ ตอนเผลอๆ นายนี่หล่อจริงๆ ><!
 
 
 
 
 
"ว๊ายยย"แก้วที่มองลงไปข้างล่างก่อนจะตกใจในความสูงเเล้วเผลอกอดโทโมะด้วยความสั่นกลัวทั้งที
 
 
 
 
 
"เป็นอะไรๆ"โทโมะที่ตกใจไม่แพ้แก้วตบหลังแก้วเบาๆเเล้วถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
"ชั้นนี้ชั้นที่เท่าไหร่ๆๆๆๆ"แก้วถามโทโมะซ้ำๆรัวๆ เเล้วตัวสั่นด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
"ชั้นเจ็ดทำไม"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
"เฮือก!! พระเจ้า O[]O!!"แก้วผละออกจากอกกว้างของโทโมะที่กำลังซุกอยู่ เมื่อได้ยินชื่อชั้นก็เป็นลมจะเซล้มเเต่โทโมะมารับไว้วัน
 
 
 
 
 
"เฮ้ เธอ นี่เป็นอะไรน่ะ"โทโมะพูดด้วยสีหน้าวิตกห่อนจะช้อนตัวแก้วขึ้นเเล้วอุ้นไปวางไว้บนเตียงก่อนจะกดเรียกหมอมาดูแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นาย นายลางานมาตั้งอาทิตย์นึงเเบบนี้ งานนายไม่กองท่วงห้องเลยหรอ"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"ถ้างานมันจะเยอะขนาดนั้นชั้นจะมีเลขาไว้ทำไม-_-"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"เอ้า เเล้วเลขาเค้าทำอะไรบ้างอ่ะ เซ็นเเทนนายได้ด้วยหรอ"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"จะบ้าหรือไง เลขาน่ะช่วยได้ทุกอย่าง ยกเว้นเซ็น เพราะต้องเป็นลายเซ็นจากมือชั้นเท่านั้น"ป๊อปปี้บอก
 
 
 
 
 
"เเล้วปกติงานนายมันมีอะไรบ้างอะ"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"ก็ไม่มีอะไรมาก เเค่เซ็นอนุมัติงานเท่านั้น"ป๊อปปี้พูดเเล้วหยิบกระติกน้ำอัดลมมาดูด
 
 
 
 
 
"ดูไม่น่ายากเลยเนาะ เเต่นายทำมันซะทั้งวันเลย"ฟางพูด
 
 
 
 
 
"ที่ชั้นทำทั้งวันเพราะชั้นต้องตรวจว่ามันจะเกิดประโยชน์ให้ชั้นมากน้อยเเค่ไหน เเล้วถ้างานไหนประโยชน์น้อยชั้นก็เเค่ยกเลิกการร่วมงาน"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ใจร้าย"ฟางบ่นเบาๆ
 
 
 
 
 
"มันไม่ใจร้ายหรอก สำหรับโลกของนักธุระกิจน่ะ ทุกคนก็ต้องการประโยชน์ให้บริษัทตัวเองทั้งนั้น"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"อ๋อ.."ฟางลากเสียงยาวเเล้วพยักหน้า
 
 
 
 
 
"เเล้วเธอละ ไม่มีงานทำหรือไง"ป๊อปปี้ถาม ฟางสะอึกทันที
 
 
 
 
 
"งานชั้นหรือ ก็ ก็ ต้องมาติดตามนายไง^^"ฟางพูดเเล้วยิ้มให้
 
 
 
 
 
"ชั้นถามเธอจริงๆเถอะ ชั้นไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเเม่ต้องจ้างคนมาติดตามชั้นด้วย ทั้งๆที่ชั้นเองก็โตเเล้ว"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"เอ่อ..เค้าคงเป็นห่วงนายมั้งตอนที่เค้าไม่อยู่เลยอยากให้ชั้นมาดูเเลนายเเทนเค้ามั้ง"ฟางพุดเเล้วยิ้มแห้งๆให้
 
 
 
 
 
"ไม่เห็นจำเป็น"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"..."ฟางเงียบเเล้วจากที่ยิ้มก็ค่อยๆก้มหน้าช้าๆ
 
 
 
 
 
"ชั้นหมายถึงมีเธอก็ไม่เห็นดูเเลอะไรชั้นเลย เป็นชั้นซะมากกว่าที่ดูเเลเธอน่ะ"ป๊อปปี้รีบพูดทันทีที่เห็นว่าฟางก้มหน้าลง
 
 
 
 
 
"ชั้นก็ดูเเลนายเหมือนกันนะ-0-"ฟางแก้
 
 
 
 
 
"ดูเเลชั้นดูเเลอะไร ขนาดตอนนี้เธอยังต้องให้ชั้นดูเเลเลย"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองเท้าฟาง
 
 
 
 
 
"ก็ตอนนั้นไงที่เราถูกรอบทำร้ายอะ ชั้นแกะปลาให้นายกินนะจำได้มั้ยล่ะ"ฟางพูดเเล้วเบ้ปาก
 
 
 
 
 
"จำได้สิ ตอนนั้นเธอไม่ได้เป่าให้ชั้นด้วยคำแรกน่ะ"ป๊อปปี้พูด ฟางถึงกับหน้าแดงที่เขาจำได้
 
 
 
 
 
"นะ นั่นแหละ ชั้นก็ดูเเละใช่มั้ยล่าา"ฟางพูดด้วยน้ำเสียงล่าเริง
 
 
 
 
 
"ชั้นถามจริงๆเถอะ เเม่ชั้นจ้างเธอมาติดตามชั้นเนี่ยเท่าไหร่"ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
"เอ่อ.."ฟางอึกอักที่จะพูดเพราะถ้ารู้ว่าค่าจากเธอตั้ง 5 ล้านละก็เขาต้องสงสัยเเน่ๆว่าคงไม่ได้เเค่มาติดตามเฉยๆ
 
 
 
 
 
"ว่าไง"ป๊อปปี้ถามอีก
 
 
 
 
 
"ยะ ยังไม่รู้แม่นายบอกว่ากลับมาจะมาโอนให้"ฟางเลือกที่จะดกหกออกไปก่อนที่เสียง เสียงหนึ่งจะดึงขึ้นในสมอง
 
 
 
 
 
'ชั้นไม่ชอบคนโกหก'
 
 
 
 
 
'ชั้นไม่ชอบคนโกหก'
 
 
 
 
 
เสียงของป๊อปปี้ในวันที่เธอบอกว่าเธอไม่เจ็บแผลเขายังทำเหมือนโกรธมากขนาดนั้น นี่ชั้นกำลังโกหกนายเพิ่มอีกเรื่องเเล้วหรอ
 
 
 
 
 
"หรอ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"อะ อื้ม ทำไมละ"ฟางยิ้มเเล้วถาม
 
 
 
"เปล่าหรอก"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองหน้าฟางอย่างจับผิด 
 
 
 
"มองทำไมเล่ากินไปเลยนะ"ฟางพูดเเล้วยัดเเซนวิสใส่ปากป๊อปปี้ 
 
 
 
 
 
"แค่กๆ นี่เธอ แค่กๆ"ป๊อปปี้สำลักเเซนวิส
 
 
 
 
 
"เห้น นายชั้นขอโทษไม่ได้ตั้งใจจะให้สำลักขนาดนี้อ่ะ นี่น้ำกินๆๆ"ฟางพูดเเล้วรีบยื่นน้ำใส่ปากป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้จึงดูดน้ำอย่างรีบร้อน
 
 
 
 
 
"นี่เธอจะฆ่าาชั้นหรือไง!"ป๊อปปี้ดุ
 
 
 
 
 
"ขอโทษ TOT ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ชั้นไม่ฆ่านายหรอก ไม่เเม้เเต่จะคิดเลยฆ่านายเเล้วชั้นจะอยู่ยังไงอ่ะ"ฟางรีบพูดไม่ให้ป๊อปปี้เข้าใจผิด
 
 
 
 
 
"หมายความว่าไง"ป๊อปปี้ถามทันที
 
 
 
 
 
"อะไร"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"ที่ว่าฆ่าชั้นเเล้วเธอจะอยู่ยังไง?"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองหน้าฟาง
 
 
 
 
 
"เอ่อ...คือ..."ฟางอึกอัก เเล้วชั้นจะบอกเค้าว่าอะไร ยัยฟางนะยัยฟางพุดอะไรไม่คิด TOT
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
"ถะ ถ้า เอ่อ ถ้านายตาย..ชะ..ชั้นก็ไม่ได้กลับบ้านน่ะสิชั้นขับเรือไม่เป็นหรอกน่ะ"ฟางพูด
 
 
 
"-_-"
 
 
 
 
 
"แหะๆ นายกลับบ้านพักเถอะเริ่มร้อนเเล้วอ่ะเเดดเริ่มแรง"ฟางพูด
 
 
 
 
 
"อื้อ"ป๊อปปี้พูดเเล้วหยักหน้า
 
 
 
 
 
ฟิ่วววว
 
 
 
 
 
ขณะที่ป๊อปปี้กำลังจะไปขับเรือลมก็พัดมาจนหมดกระต่ายของฟางล่วงน้ำไป
 
 
 
 
 
"อ๊ะ! หมวกชั้น"
 
 
 
 
 
ตุ๊ม!!
 
 
 
 
สิ้นเสียงฟางพูดก้กระโดดลงทะเลไปโดยที่ลืมไปเลยว่าเธอกำลังเจ็บเท้าอยู่ เเละลืมไปว่าตัวเองว่ายน้ำไม่เป็น
 
 
 
 
 
"เห้ย!! ยัยบ้า"
 
 
 
 
 
ตู๊บ!
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่เห็นฟางที่หยิบหวกได้เเล้วไม่ว่ายกลับมา ฟางกำลังตะเกียตะกายป๊อปปี้จึงโดดน้ำลงไปว่ายช่ายฟางขึ้นมาบนเรือ
 
 
 
 
 
"แค่กๆ"ฟางสำลักน้ำปนหอบ
 
 
 
 
 
"นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอยัยบ้า!"ป๊อปปี้ตวาดฟางทันที
 
 
 
 
 
"มะ หมวกของชั้น"ฟางพูดเเล้วชูหมวกขั้นมาก่อนจะสลบไป
 
 
 
 
 
"ยัยบ้ากระโดดไปเอาหมวกเนี่ยนะ สินคินืั้สุด!"ป๊อปปี้ว่าฟางก่อนจะรีบขับเรือกลับบ้านพักทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรครับคุณวิศว"หมอผู้ชายคนนึงเดินขึ้นมาพร้อมพยาบาลสาวตามที่โทดมะกดเรียก
 
 
 
 
 
"ดูอาการเธอหน่อย เมื่อกี้เธอเป็นลมไป"โทโมะพุดเเล้วมองหน้าหมอ
 
 
 
 
 
"ครับ"หมอพุดเเล้วจะใช้เครื่องตรวจอัตราการเต้นของหัวใจมาทาบที่อกของแก้วเเต่โทโมะจับมือไว้
 
 
 
 
 
"จะทำอะไร"โทโมะพูดเเล้วมองหน้าหมอ
 
 
 
 
 
"เอ่อ ตรวจอัตราการเต้นของหัวใจครับ"หมอพูดอึกอักเพราะกลัวสายขอของโทโมะ
 
 
 
 
 
"งั้นขอหมอผู้หญิง"โทโมะพูดเเล้วดึงหมอให้ยืนขึ้น
 
 
 
 
 
"คะ ครับ?"หมอถึงกับงง
 
 
 
 
 
"ผมบอกว่าขอหมอผู้หญิง!"โทโมะกดเสียงต่ำ
 
 
 
 
 
"คะ ครับ"หมอพุดก่อนจะกดโทรศัพท์หาหมอผู้หญิงให้ขึ้นมาทำเเทน
 
 
 
 
 
"ขอโทษค่ะที่มาช้า ขอตรวจเลยนะค่ะ"หมอผู้หญิงพูด
 
 
 
 
 
"เชิญ"โทโมะพูดพร้อมถอยเล็กน้อยเพื่อเป็นการให้ทาง หมอจึงเดินเข้ามาตรวจอัตราการเต้นของหัวใจ เเละความดัน
 
 
 
 
 
"จริงๆหัวใจของเธอเต็นเร็วกว่าปกตินะค่ะ อาจจะเกิดเพราะกลัวอะไรบางอย่าง"หมอตรวจอาการเสร็จก็พุด
 
 
 
 
 
"กลัว?"โทโมะพุดเเล้วทำหน้าสงสัย
 
 
 
 
 
"ค่ะ"หมอพูดเเล้วยิ้ม ได้ยินเเต่ชื่อก็พึ่งเคยเจอวันนี่เนี่ยแหละ หล่อมากกก
 
 
 
 
 
โทโมะยืนคิดย้อนไป
 
 
 
 
 
'นายขึ้นไปก่อนชั้นกลัวความสูง'
 
 
 
 
 
'ชั้นกลัวความสูง'
 
 
 
 
"โธ่เ้ว้ย"โทโมะสบถออกมาทำให้หมอที่กำลังตลึงในความหล่อของโทโมะถึงกับหลุดออกจากผวังค์
 
 
 
 
 
"ชั้นลืมไปได้ยังไง นี่ตึกก็สูงตั้งชั้นเจ็ด"โทโมะพึมพำคนเดียวเเล้วทุบกำเเพงหลายๆรอบ
 
 
 
 
 
"เอ่อ มีอะไรรึเปบ่าค่ะ"หมอถามเเล้วเดินมาจับเเขนโทโมะ โทโมะที่กำบัวสบถอยู่ก็มองมือที่หมอจับเเล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหมอที่กำลังยิ้นหวานให้
 
 
 
 
 
"อย่าจับ ไปไหนก็ไป"โทโมะพุดหมอถึงกับเหวอ
 
 
 
 
 
"เอ่อ.."
 
 
 
 
 
"ไปสิ!"โทโมะตวาด
 
 
 
 
 
"คะ ค่ะ"หมอรีบวิ่งออกไปทันที
 
 
 
 
 
"ชั้นขอโทษ"โทโมะพุดเเล้วกุมมือแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
___________________________________________________________________________________
 
 
 
ขอโทษน้าที่มาอัพเรื่องนี้ช้า ><
 
 
เม้นกันเยอะๆน้าาาา