พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ๊ดด..

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้เปิดประตูห้องเข้ามาก่อนจะเดินมาหาฟางที่กำลังหลับอยู่ก่อนจะอมยิ้มออกมานิดๆ

 

 

 

 

 

"ชั้นละอยากให้เธอเห็นสภาพน่าเธอตอนหลับจริงๆ"ป๊อปปี้พูดเเล้วส่ายหน้า ถ่ายเก็บไว้ล้อดีมั้ย ป๊อปปี้คิดก่อนจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายตอนฟางหลับ เข้าใจหลับนะเธอหันข้างที่โดนตบไปซุกหมอน

 

 

 

 

 

"ตื่นๆ ได้เวลากินข้าวเเล้ว"ป๊อปปี้ถ่ายรูปฟางเสร็จก่อนจะสะกิดฟางเล็กน้อย

 

 

 

 

 

"อือ หอื้อ ได้เวลาเเล้วหรอ"ฟางงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะขยี้ตา

 

 

 

 

 

"ไปล่างหน้าเหอะ น้ำตาเต็มไปหมดเเล้ว"ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนีออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

"O_O!! นะ น้ำลายงั้นหรอ"ฟางพูดเเล้วรีบอามือจับๆหน้าทันที

 

 

 

 

 

"ไม่เห็นมีเลย อ๋อ โดนหลอกงั้นหรอ T^T"ฟางพูดก่อนจะเดินไปล่างหน้า โดนหลอกตั้งเเต่ตื่นมาเลยเรา

 

 

 

 

 

"เห้ย ตกใจหมด มายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย นึกว่าลงไปเเล้วนะเนี่ย"ฟางพุดเมื่อเปิดประตูก็เจอป๊อปปี้อยู่

 

 

 

 

 

"ลงไปเเล้ว เเต่ก็ขึ้นมาอีกเมื่อหี้เนี่ย"ป๊อปปี้บอก

 

 

 

 

 

"ขึ้นมาทำไม"ฟางถาม

 

 

 

 

 

"ลืมไปว่าเธอเจ็บขาเดี๋ยวเดินไป กลิ้งตกบันไดจะเรื่องใหญ่ เอ้าจับเเขนชั้นไว้"ป๊อปปี้พูดเเล้วยื่นเเขนให้ฟางควง

 

 

 

 

 

"ความจริงนายน่าจะบอกเเค่จะมาช่วยชั้นก็ได้นะ ไม่ต้องสันนิฐานก็ได้ ทำตัวเป็นโมริโคโกโร่"ฟางพูดเเล้วควงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"ทำไมชั้นไม่ได้เป็นโคนัน"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"ก็โคนันสันนิฐานถูกส่วยนาย มันสันนิฐานมั่วน่ะสิถามได้"ฟางพูด

 

 

 

 

 

"ว่าชั้น!"ป๊อปปี้พูดเเล้วหยุดเดิน

 

 

 

 

 

"เปล๊า เเค่พูดเฉยๆ เดินๆไ ชั้นจะรีบไปทำอาหาร"ฟางพูด ป๊อปีป้จึงพาฟางเดินลงมาที่ห้องครัว

 

 

 

 

 

"เธอจะทำอะไรกิน"ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

"ดูของก่อน"ฟางพูดเเล้วเดินกระเพกๆไปเปิดตูเย็นดู

 

 

 

 

 

"ของสดเยอะเหมือนกันนะเนี่ยมาทะเลก็ต้องกินของทะเล ชั้นจะทำตำจืดปลาหมึกยัดใส้วุ้นเส้น เเล้วก็ต้มยำกุ้ง โอเคมั้ย"ฟางที่ดูของในตู้เย็นก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

"ก็โอเค"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"งั้นชั้นขอเวลาไม่เกิดชั่วโมง เดี่๋ยวจะยกไปเสิรืฟ นายไปนั่งดูหนังรอก็ได้เสร็จเเล้วจะไปตาม"ฟางพุด ป๊อปปี้พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่ห้องรับเเขกเพื่อนั่งดูโทรทัศน์

 

 

 

 

 

50 นาทีผ่านไป ~

 

 

 

 

 

"เสร็จเเล้ววววว"ฟางพูดพร้อมยกต้มยำกุ้งเเละต้มจืดปลาหมึกยัดใส้วุ้นเส้นมาวางก่อนจะเดินไปตามป๊อปปี้ที่อยู่ในห้องรับเเขก

 

 

 

 

 

"นี่นายชั้นทะ ทำเสร็จเเล้ว"ฟางที่เข้ามาในห้องก็เห็นป๊อปปี้นอนหลับอยู่บนโซฟาตัวยาว

 

 

 

 

 

"จะว่าไปหน้านายนี่มันก็เหมือนหมีเลยเนาะ อิอิ"ฟางพูดเเล้วเลื่อนหน้ามาจ้องป๊อปปี้ใกล้ๆ

 

 

 

 

 

ฟึ่บ

 

 

 

 

 

จู่ๆ ป๊อปปี้ก็ลืมตาขึ้นมาฟางจึงสะดุ้งเเละรีบกลับไปยืนออกห่างจากป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

"แอบมองชั้นทำไม"ป๊อปปี้พูดเเล้วเดินมาหาฟาง ฟางหน้าแดงทันที

 

 

 

 

 

"คะ ใครแอบมองไม่ทราบ ไม่ใช่ชั้นเเล้วกัน"ฟางพูดเเล้วจะเดินหนีเเต่เจ็บเท้าขึ้นทำให้เวเเต่ป๊อปปี้มารับไว้ทัน

 

 

 

 

 

"เมื่อกี้ชั้นยังไม่ได้บอกว่าเป็นเธอเลยนะ"ป๊อปปี้พูดเเล้วเอี้ยงคอเล้กน้อย ฟางล็อกแล๊กมองซ้ายมองขวา

 

 

 

 

 

"ชะ ชั้นเเค่พูดเผื่อไว้"ฟางแก้

 

 

 

 

 

"ไม่เนียน"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"ปะ ปล่อยได้เเล้วไปกินข้าว เดี๋ยวกับข้าวก็เย็นกันพอดี"ฟางพูดก่อนจะดันป๊อปปี้ออกเเล้วเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร โดยที่ป๊อปปี้เองก็เดินตามมาไม่ห่าง

 

 

 

 

 

"หน้าตาน่ากินเหมือนกันนะเนี่ย"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"หยุด!"ป๊อปปี้ที่กำลังจะตักกับข้าวเเต่ฟางยกมือมาห้ามไว้ก่อน

 

 

 

 

 

"อะไรของเธอ-_-"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองหน้าฟาง

 

 

 

 

 

"เอ่อ(.. )( ..)"ฟางมองซ้ายมองขาว

 

 

 

 

 

"อะไร"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"ขะ ขอถ่ายรูปก่อนได้ป่ะ แปปนึง"ฟางพุดไม่รอคำตอบฟางป๊อปปี้ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกับข้าวที่ตัวเองทำ

 

 

 

 

 

อาหารมื้อเเรกที่ทำให้นายกิน เดี๋ยวกลับไปต้องรีบไปแปะไว้ที่ไดอาร์รี่ นายนี่อุ้มชั้นมาเเทนที่จะเอามาด้วย เอ๊ะ เอามาก็รู้น่ะ สิไม่ดีๆ เเต่ดีนะที่นายนนี้เอาตุ๊กตากระต่ายที่คีบมาให้ ไม่งั้นนอนไม่หลับเเน่ เเต่ก็สงสัย ทำไมถึงเอามา ชั่งเถอะๆ

 

 

 

 

 

"อะ กินได้"ฟางพุด

 

 

 

 

 

"-_-"ป๊อปปี้มองฟางก่อนจะตักอาหารเข้าปาก

 

 

 

 

 

"ปะ เป็นไงมั่งอ่ะ"ฟางที่นั่งดูว่าอาหารที่ตัวเองทำจะถูกปากป๊อปปี้มั้ยก็กำช้อนเเน่น

 

 

 

 

 

"..."ป๊อปปี้ไม่พูดได้เเต่ทำหน้านิ่งเเล้วเคี้ยวต่อ

 

 

 

 "..."ฟางก็ได้เเต่ใจจดใจจ่อรอฟังคำวิจารณ์จากปากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"..ก็โอเค"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

"เยสสสส"ฟางพูดเเล้วทำท่าดีใจ 

 

 

 

"-_-"ป๊อปปี้มองฟางที่กำลังยิ้มเหมือนเด็กๆ 

 

 

 

"แหะๆ กินต่อเถอะ ลุ้นเป็นบ้า"ฟางพุดก่อนจะกินไปยิ้มไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงพยาบาล

 

 

 

"ไง ยัยเซ่อบอกไม่เป็นอะไรๆ ทำไมหมอถึงให้อยู่ให้น้ำเกลือสามวันสามคืนเเบบนี้ละ"โทโมะที่คอนนี้นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วงห้องพิเศษก็มองหน้าแก้วก่อนจะส่ายหน้า 

 

 

 

"จะไปรู้ไง"แก้วพุดเเล้วมองไปทางอื่น 

 

 

 

"ทีหลังถ้าเเพ้อะไรหรือว่ามีอะไรให้บอกชั้นเข้าใจมั้ย!"โทโมะเดินมาฝั่งที่แก้วหันหน้ามาเเล้วพุด 

 

 

 

"จะบอก"แก้วพูด 

 

 

 

"วันนี้ถ้าชั้นไม่ตักกุ้งให้เธอ เธอก็คงไม่มานอนโรงพายาบาลเเบบนี้"โทโมะพุดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด 

 

 

 

"เห้ย คิดมากน่า ชั้นยังไม่เห็นคิดอะไรมากเลย ความจริงถ้านายไม่ตักมาให้ชั้น ก็คงต้องเป็นชั้นนี่แหละที่ต้องตักกินเอง"แก้วพุดเพื่อให้โทโมะสบายใจ 

 

 

 

"ทำไม"โทโมะถามด้วยความสงสัย 

 

 

 

"ถ้าชั้นนั่งอยู่เฉยๆ นายเองก็ต้องบอกว่า ทำไมไม่กินละ ชั้นก็จะบอกว่า เอ่อๆ อือ"แก้วพูดเเล้วเลียนเสียงโทโมะ

 

 

 

"ยัยบ้าเอ้ย"โทโมะพุดเเล้วยิ้มออกมาในความน่ารักของแก้ว 

 

 

 

"-//////-"แก้วหน้าแดงทันทีที่เห็นรอบยิ้มของโทโมะ 

 

 

 

"เเต่เธอก็น่าจะบอกชั้นว่าเเพ้ ชั้นจะได้สั่งอย่างอื่น"โทโมะพุด 

 

 

 

"ก็นายชอบกินไม่ใช่ไง"แก้วบอก 

 

 

 

"ชั้นชอบกินเเล้วยังไงละ ถ้าเธอกินเเล้วเป็นแบบนี้ชั้นไม่กินมันหรอกกุ้งบ้านั่นน่ะ"โทโมะพูด แก้วสะอึกหน้าแดงทันที 

 

 

 

"ขะ ขอบคุณที่เป็นห่วงเเล้วกันนะ"แก้วพุดเเล้วก้มหน้างุดไม่อยากให้โทโมะเห็นว่าหน้าแดง 

 

 

 

 

"ใครเป็นห่วงเธอ"โทโมะพุดเเล้วหมุดตัวหนีก่อนจะทำหน้าไม่น่าหลุดออกไปเลย 

 

 

 

"นอนเเล้วนะ!"แก้วกระเเทกเสียงก่อนจะหมุดตัวหนีเเล้วคลุมโปงทันที โทโมะหันมามองแก้วที่ตอนนี้คลุมโปงนอนไปเเล้วก็มานั่งลงที่โซฟา ก่อนจะมองนาฬิกา เเล้วลุกออกไปข้างนอก แก้วที่ได้ยนเสียงปิดประตูก็ลุกขึ้นมาดู

 

 

 

 

 

"คงไม่ห่วงชั้นจริงละสิ เเค่ทำเป็นหลับเเค่นี้หนีหลับบ้านละ T^T"แก้วพุดก่อนจะล้มตัวลงนอนเเล้วหลับไป

 

 

 

 

 

30 นาทีผ่านไป

 

 

 

 

 

โทโมะเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งด้วยเสื้อผ้าที่เปบื่ยนใหม่ ที่เขาออกไปเพราะเขาไปอาบน้ำมานั่นเอง เขาเห็นเธอหลับไปเเล้วจึงถือโอกาสนี้ออกไปเเต่ก็สั่งพายาบาลมาดูเเลชั่วคราว

 

 

 

 

 

"ตอนนั้นไม่ได้หันหน้ามาทางนี้นิ"โทโมะเดินเข้ามาก้พึมพำเบาๆเเต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เดินมาห่มผ้าให้แก้วเพิ่มก่อนจะไปนั่งที่โซฟางเเล้วกดโทรศัพท์โทรหาใครสักคน

 

 

 

 

 

"พรุ่งนี้เอางานที่ชั้นต้องทำมาที่โรงพยาบาล XX "โทโมะพุด

 

 

 

 

 

(ค่ะ ว่าเเต่คุณวิศวเป็นอะไรหรอค่ะ เฟย์ว่าหยุดงานก็ได้นะค่ะ)เฟย์พูด

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่ได้เป็นอะไร บอกให้เอามาก็เอามาเถอะ"โทโมะพุดเเล้วตัดสายไปก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา

 

 

 

 

 

เช้ารุ่งขึ้น

 

 

 

 

 

ครืนนนน ครืนนนน

 

 

 

 

 

โทรศัพท์ของโทโมะสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้โทโมะที่กำลังดูบรรยากาศข้างนอกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรับโทรศัพท์

 

 

 

 

 

(ฮัลโหลค่ะจะให้เฟยืเอาไปให้ที่ห้องไหนค่ะ)เฟย์พุด

 

 

 

 

 

"ห้อง707 ไม่ต้องเคาะประตู"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

(คะๆ)เฟย์พุดเเล้วโทโมะก็วางสายไป เฟย์เกาหัวงงเล็กน้อย ปกติเขาจะไม่ชอบคนที่ไม่เคาะประตู เเต่ทำไมถึงไม่ให้เคาะก็ไม่รู้ เฟย์สลัดความคิดออกก่อนจะขึ้นลิฟต์ไปชั้นเจ็ด

 

 

 

 

 

แอ๊ดดด

 

 

 

 

 

"เอ่อ สวัสดีค่ะ"เฟย์ที่เข้ามาก็พูดโทโมะพยักหน้าเล็กน้อย เฟย์กวาดสายตาไปมองแก้วที่กำลังหลับอยู่ก็เข้าใจว่าทำไมต้องให้ไม่เคาะประตู

 

 

 

 

 

"ความจริงงานวันนี้ไม่ได้มีอะไรมากนะค่ะ เเค่เซ็นสองสามอย่างก็เรียนร้อยเเล้ว ว่าเเต่เเก้วเป็นอะไรหรอค่ะเมื่อวานยังเห็นดีๆอยู่เลย"เฟย์พุด

 

 

 

 

 

"เเพ้อาหารน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

"เเล้วจะให้เฟย์รอเอาเอกสารกลับไปเลยมั้ยค่ะ"เฟย์ถาม

 

 

 

 

 

"อืม"โทโมะพุดก่อนจะเซ็นโดยที่ไม่อ่านอะไรเลย

 

 

 

 

 

"ไม่อ่านหน่อยหรอค่ะ"เฟย์ถามเพราะปกติเขาจะเเทบจะทุกตัวอักษร

 

 

 

 

 

"ไม่ ถ้าอ่านชั้นก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเข้าใจมันหรอก ชั้นเชื่อว่าเธอเช็กดีเเล้ว"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

"ค่ะ งั้นเฟย์ขอตัวนะค่ะ"เฟย์พูดโทโมะพยักหน้าเล้กน้อยก่อนเฟย์จะเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

แอ๊ดดดด

 

 

 

 

 

"ได้เวลากินยาของคนไข้เเล้วครับ"บุรุษพยาบาลเดินเข้ามาก็พุด

 

 

 

 

 

"ทำไมไม่ใช่พยาบาลมา"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"คือ เค้าวานผมมาน่ะครับเค้าไม่ค่อยสบายกลัวคนไข้จะติดเชื้อ งั้นผมปลุกคนไข้มากินยาก่อนนะครับ"บุรุษพยาบาลพุดก่อนจะเดินมาหาแก้วกำจะปลุกเเต่โทโมะมาขวางไว้

 

 

 

 

 

"ชั้นปลุกเอง ไปห่างๆ"โทโมะพุดเเล้วดันบุรุษพยาบาลเล็กน้อย บุรุษพยาบาลถึงกับงงเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไร โทโมะเขย่าตัวแก้วเล็กน้อยแก้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

 

 

 

 

 

"อื้ออ มีไนเเต่เช้าอะ"แก้วขยี้ตาเเล้วงัวเงียถาม

 

 

 

 

 

"กินยาก่อน ค่อยนอน"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

"เอ่อนี่ครับอาหารเช้าเเล้วก็ยา"บุรุษพยาบาลพูดเเล้วเข็นรถมาใกล้

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวชั้นจัดการเอง หมดธุระก็ออกไปได้เเล้ว"โทโมะพุดบุรุษพยาบาลถึงกันเหวอ เเต่ก็ต้องออกไปตามคำสั่งเพราะรู้มาว่าโทโมะเป็นมาเฟียไม่อยากจะขัดคำสั่ง

 

 

 

 

 

"กินข้าว จะได้กินยา"โทโมะพูดเเล้วเลื่อนโต๊ะอาหารของโรงพายาบาลไปไว้ตรงหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวไปล่างหน้าก่อนดิ"แก้วพุดเเล้วเดินเข็นน้ำเกลือไปด้วยก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงเเล้วกินข้าวกินยาตามที่โทโมะสั่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

________________________________________________________________________________

 

 

 

วันนี้ให้สองตอนเลย 555555 มันว่างๆ

 

 

 

เม้นเยอะๆน้า