พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นาย"ฟางที่อยู่บนหลังป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
 
 
"อะไร"ป๊อปปี้ตอบเเล้วเดินต่อไป
 
 
 
 
 
"ทำไมมันถึงยังไม่เจอถนนอีกละ"ฟางพุดเเล้วมองไปรอบๆ ก็มีเเต่ป่า
 
 
 
 
 
"หลงมั้ง"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ห๊ะ หลงหรอไม่นะ ฮื่อออ"ฟางพูดเเล้วร้องไห้
 
 
 
 
 
"นี่ยัยเบ๊อะ เงียบๆ ชั้นหนัก"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ชั้นว่านายแบกชั้นมานานละ นายวางชั้นลงเถอะชั้ยค่อยยังชั่วเเล้ว"ฟางพูด
 
 
 
 
 
"เเน่ใจ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"อือ"ฟางรับคำพร้อมพยังหน้าป๊อปปี้จึงวางฟางลง
 
 
 
 
 
"เฮ้อออ สบายตัวขึ้นเป็นกอง"ป๊อปปี้พูดเเล้วนวดไหล่
 
 
 
 
 
"ชิ"ฟางพูดพร้อมสบัดหน้า
 
 
 
 
 
"นี่เธอได้เเล้วจริงๆใช่มั้ย"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"อือ ก็พอได้อะ อยู่บนหลังนายนาน"ฟางพูดพร้อมยักคิ้ว
 
 
 
 
 
"งั้นก็เดินมา"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ที่นี่มืดเเล้วนะ นายยังจะเดินต่ออีกหรอ เเล้วนี้ยิ่งเดินมันเหมือนจะยิ่งลึกนะ"ฟางพุดเเล้วมองไปรอบๆ
 
 
 
 
 
"คิดไปเอง เดินๆมาเหอะถ้ามันดึกมาก็นอนมันในป่านี่แหละ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"เเล้วมันจะนอนยังไงอ่ะ"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"ล้มตัวลงเเล้วก็นอน"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"นายอย่ามากวนประสาทชั้นได้มั้ย"ฟางพูดเเล้วเดินตามป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"ไม่รู้"ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
"นายมันบ้า"ฟางว่า ป๊อปปี้หันมามองหน้าฟาง
 
 
 
 
 
"อย่ามามองหน้าชั้นแบบนั้นนะ"ฟางพูดป๊อปปี้ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อไป
 
 
 
 
 
"ชั้นหิวอะ"อยู่ๆฟางก็พูดขึ้นมา
 
 
 
 
 
"ที่นี่ก็ป่า จะไปกินอะไรละ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"นั่นไงลำธาร ชั้นเคยเรียนลูกเสื้อมา"ฟางพูด
 
 
 
 
 
"เเล้วเธอจะจับปลายังไง เบ็ดก็ไม่มี"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"นายนี่มันึนรวยจริงๆใช้เเต่เบ็ด ไม่รู้ว่าจะเคยใช้รึเปล่าเบ็ดเนี่ย เพราะใช้เเต่ลูกน้องทำหมด"ฟางพูดพรางเดินหากิ่งไม้ยาวๆ เเล้วมาเหลาแหลมๆ
 
 
 
 
 
"นี่เธอจะบ่นชั้นทำไม ชั้นเป็นใครรู้ซะบ้าง"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"คนเหมือนกันนี่แหละ"ฟางตอบก่อนจะมองน้ำก่อนจะปาไม่ที่เหลาลงไป
 
 
 
 
 
"วันนี้คงจะได้กิน"ป๊อปปี้พูดเเล้วนั่งมองฟางจับปลา
 
 
 
 
 
"เเน่นอน"ฟางพูดเเล้วชูปลาขึ้นมาป๊อปปี้อึ้ง
 
 
 
 
 
"ทำได้ไงเนี่ย"ป๊อปปี้พูดอึ้งๆ
 
 
 
 
 
"ก็ทำแบบที่นายเห็นนั่นแหละเดี๋ยวชั้นจะหาให้อีกตัว"ฟางพูดเเล้วพายายามหาปลาก็ได้มาสองตัว
 
 
 
 
 
"เเล้วจะเอาอะไรทำให้ปลามันสุก"ป๊อปปี้ถามต่อ
 
 
 
 
 
"ชีวิตนี้นายจะทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ยห๊ะ"ฟางพูดเเล้วเอาท่อนไม้มาก่อนหมุนๆ
 
 
 
 
 
"นี่เธอทำอะไรเนี่ย"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองฟาง
 
 
 
 
 
"เออน่า ทำไม่เป็นก็อยู่เฉยๆ"ฟางว่า
 
 
 
 
 
"เย้"ฟางดีใจเมื่อไปติดเเล้ว
 
 
 
 
 
"มันมีวิธีแบบนี้ด้วยหรอ"ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
"เอ้าถามจริงเคยเรียนลูกเสือป่ะเนีย"ฟางพูดก้อนจะใส่ใบไม้ ใส่กิ่งไม้ลงไป
 
 
 
 
"ก็พอรู้เเต่ไม่เคยทำ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องพูดเเล้วช่วยกันปิ้งปลา"ฟางพูด จากนั้นทั้งคู่ก็ปิ้งปลาจนสุก
 
 
 
 
 
"โอ้ยๆ ร้อน"ป๊อปปี้ร้องก่อนจะเป่ามือตัวเอง
 
 
 
 
 
"อย่าจับเเรงสิ เเกะเบาๆ"ฟางพูดป๊อปปี้จึงทำตามเเต่ก็ร้องเพราะความร้อน
 
 
 
 
 
"มันลูกคุณหนูจริงๆ"ฟางพุดก่อนจะเดินมาเเล้วเดะปลาให้ป๊อปปี้ ก่อนจะยื่นจ่อปากป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"เอ้า กินสิ อ้าปาก"ฟางพุดป๊อปปี้มองนิดๆ ก่อนจะยอมอ้าปาก
 
 
 
 
 
"โอ้ยๆร้อน"ป๊อปปี้พูดพร้อมพัดที่ปาก
 
 
 
 
 
"ฮ่าๆๆๆ โทษที่ๆ ฮ่าๆๆๆ ลืมเป่าให้อะ"ฟางพุดเเล้วขำ
 
 
 
 
 
"นี่แกล้งชั้นใช่มั้ยห๊ะ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"เปล่านะ ชั้นเปล่า"ฟางพูดเเล้วกินปลาต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่นาย ตื่นสิๆ"แก้วที่ลากโทโมะขึ้นมาได้ก็ตบหน้าโทโมะรัวๆ
 
 
 
 
 
"นี่นายๆๆๆ อย่าเป็นอะไรนะ ปั๊มหัวใจใช่ๆ"แก้วพูดเเล้วเอามือประสานกันก่อนจะปั๊มหัวใจให้โทโมะ
 
 
 
 
 
"ฟื้นสิเฟ้ย"แก้วพูดเเล้วปั๊มหัวใจให้โทโมะต่อก่อนจะคิดอะไรได้
 
 
 
 
 
"คือชั้นไม่ได้เเต๊ะอั๋งนายนะ เเต่ชั้นเเค่ไม่อยากเห็นคนตายตรงหน้าอ่ะ"แก้วพูดก่อนจะผายปอดให้โทโมะเเล้วลุกขึ้นมาปั๊มหัวใจ ก่อนจะกลับไปผายปอดอีดจนโทโมะสำลักน้ำออกมา
 
 
 
 
 
"แค่กๆๆๆ"โทโมะบืมตาขึ้นมาก็เห็นแก้วเบลอๆ
 
 
 
 
 
"ตื่นเเล้วหรอ เย้ นายไม่ตายเเล้ว"แก้วดีใจเผลอกอดโทโมะ
 
 
 
 
 
"นี่เธอ ช่วยชั้นไว้หรอ"โทโมะพูดเเล้วจึงผละออกจากอ้อมกอด
 
 
 
 
 
"เอ่อ อือใช่นายเป็นยังไงบ้างอ่ะ สีหน้านายดูไม่ดีเลย"แก้วพูด
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไร"โทโมะพุด
 
 
 
 
 
"งั้นชั้นว่าเราไปกันเถอะ"แก้วพูดโทโมะพยังหน้าก่อนที่แก้วจะช่วยพยุงโทโมะขึ้นมา
 
 
 
 
 
"โอ้ย"โทโมะร้องเมื่อลุกขึ้น
 
 
 
 
 
"ทนหน่อย"แก้วพูดเเล้วพายายามเดินต่อไป เเต่ก็หยุดเพราะเหมือนได้ยินเสียงยุกยิกของพุ่มไม้
 
 
 
 
 
"อะไรอีกเนี่ย"แก้วพูดพร้อมระเเวงๆ
 
 
 
 
 
"ไปหลบตรงนั้น"โทโมะพูดพร้อมหันหน้าไปทางต้นไม้ใหญ่ เเต่ทั้งคู่กำลังจะเดินไปก็ต้องชะงัก
 
 
 
 
 
"พวกเธอมาทำอะไรที่นี่"เสียงของชายวัยกลางคนพูดขึ้นทำให้ทั้งคู่หันไปมอง มีทั้งธนู มีด ที่คนพวกนั่นถือมาแก้วตกใจ
 
 
 
 
 
"เธอคือ พวกเราถูกทำร้ายมาค่ะ"แก้วพูด ชายวัยกลางคนมองๆแบบไม่ค่อยเชื่อ
 
 
 
 
 
"พวกเธอไม่ได้มาตัดไม้ทำร้ายป้า หรือมาตามล่าอะไรใช่มั้ย"ชายวัยกลางคนคนนั้นถาม
 
 
 
 
 
"ค่ะคือนายนี่โดนยิงมาค่ะ ช่วยพวกเราด้วยนะค่ะ"แก้วพูด ชายวัยกลางคนนั้นมองเเล้วเห็นเลือดของโทโมะเต็มไปหมดก็สั่งลูกน้อง
 
 
 
 
 
"ไปช่วยพ่อหนุ่มคนนั้นเร็ว"ชายวัยกลางคนสั่งลูกน้องสองคนจึงเข้ามาพยุงโทโมะที่ตอนนี้สลบไปเเล้ว
 
 
 
 
 
"ขอบคุณมากๆนะค่ะ"แก้วพูดเเล้วยกมือไหว้
 
 
 
 
 
"จ้ะ เรารีบไปกันเถอะก่อนที่พ่อหนุ่มนั่นจะทนพิษแผลไม่ไหว"ชายวัยกลลางคนคนนั้นพูดทำให้แก้วรีบเดินตามไปทันที ก็พบกับหมู่บ้านๆหนึ่งที่ค่อยข้างใหญ่อยู่เหมือนกัน เขานำโทโมะขึ้นไปที่บ้านหลังหนึ่งเเล้วบอกให้แก้วไปอาบน้ำเเต่งตัวใหญ่ เป็นเสื้อผ้าของชาวบั้นเเถวนั้น ไม่นานนักแก้วก็เดินมาบ้านหลังที่โทโมะอยู่
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้แหละ พ่อหนุ่มคนนั้นไม่เป็นอะไรมากหรอก"ชายวัยกลางคนคนนั้นพูด
 
 
 
 
 
"ค่ะ"แก้วพูดยิ้มๆ ชายวัยกลางคนคนนั้นก็ยิ้มตอบ
 
 
 
 
 
"พ่อหนุ่มคนนั้นปลอดภัยเเล้วจ้ะพ่อ"หญิงท่าทางวัยกลางคนเหมือนกันพูดกับชายวัยกลางคนคนนั้นเขาเรียกชายคนนั้นว่าพ่อ
 
 
 
 
 
"เอ่อ เข้าไปดูได้มั้ยค่ะ"แก้วถาม หญิงคนนั้นพยักหน้าแก้วจึงรีบเข้าไปทันที
 
 
 
 
 
"วันนี้พ่อหนุ่มคงจะยังไม่ฟื้น น่าจะเป็นพรุ่งนี้นะเเม่หนู"หญิงวัยกลางคนเข้ามาพูด
 
 
 
 
 
"หรอค่ะ งั้นหนูเฝ้าเค้านะค่ะ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไรหรอกแม่หนูไปนอนเถอะ"หญิงวัยกลางคนคนนั้นพูดแก้วทำท่าลังเล
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวถ้าพ่อหนุ่มคนนี้ตื่น จะให้คนไปตามเเม่หนูมานะจ้ะ"หญิงคนนั้นพูดเพราะเห็นแก้วลังเล
 
 
 
 
 
"งั้นก็ได้ค่ะ"แก้วพูดพร้อมเดินเเต่ก็หันมามองโทโมะเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป กลับบ้านที่เขาเตรียมไว้ให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
_______________________________________________________________________________________
 
 
 
อัพเเล้วน้าาา ชดเชยเมื่อวาน55555
 
 
เม้นกันหน่อยน้าาาาา