ดื้อนักเดี๋ยวรักซะเลย

POPPY SAY
ผมมองหน้าไอ้เขื่อน ไอ้โทโมะ พี่เทศ พี่ตาล และพี่ว้ากคนอื่นๆที่เป็นทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่ผมสนิท อย่างเคืองๆ ก็ดูสิ! พวกมันบังคับให้ผมไว้หนวด ไว้ผมยาว เพื่อให้ลุกดูโหดๆ แต่...ผมไม่ชอบอ่ะ มันดูสกปรก แต่เพื่อ...สัตวแพทย์!ผมต้องทำ ทั้งที่ผมไม่ชอบ พอผมกลับห้องกับไอ้โทโมะมันดันเอามีดโกนหนวดผมไปอีก ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย!!! เหตุผลที่มันให้กับผมคือ...เดี๋ยวผมเผลอเอาไปโกนหนวด... ผมคิดอย่างปลงๆ ก่อนจะเดินไปหยิบข้าวกล่องในห้องที่เพื่อนผู้หญิงฝ่ายพยาบาลให้เขามาตอนเลิกประชุมเชียร์
"แม่งเอ๊ยยย กูโคตรเบื่อเลย มึงรู้ป่ะ แม่งเป็นพี่ว้ากเนี่ย ไม่มีเหี้ยไรดีจริงๆ" โทโมะโวยวายตอนเปิดกล่องข้าว
"เออ จริง มึงรู้ป่ะพี่ว้ากคณะกูอ่ะแม่งงงตอนกลางวันจะไปแดกข้าวที่โรงอาหารอยู่ก็ไม่ได้กลัวน้องๆเห็น ตอนเช้าก็ต้องรีบไปเช้าๆหรือไม่ก็มาเอาตอนที่อาจารย์สอนไปแล้วอ่ะ ตอนเย็นก็ต้องแดกข้าวกล่องจะได้ไม่ต้องไปซื้อข้างล่าง เหตุผลทั้งหมดคือกลัวน้องเห็น" ผมบอกอย่างหงุดหงิด
"เหมือนพวกกูอ่ะมึง แม่ง วันๆนึงอย่างกะโจรลี้ภัย เข้าห้องทีต้องมองซ้ายมองขวากลัวเจอน้อง พอเข้าห้องแล้วได้ยินเสียงน้องจะเข้ามาแม่งต้องเข้าไปแอบอีก เหนื่อยชิบ" โทโมะบอกก่อนก้มหน้ากินข้าว
"ไอ้เขื่อนไปไหนว่ะ" ผมถามไอ้โมะที่มัวแต่ก้มหน้ากินข้าว
"ประชุมเชียร์ ไม่เข้าเดี๋ยวโดนประธานฆ่าหยังเขียด แล้วมึงไม่นัดประชุมอ่อ" โทโมะตอบง่ายๆ
"ไม่ว่ะ ของกูวางระบบเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วน่ะ เลยเรื่่อยชิลๆ อย่างว่าล่ะนะ  คณะพวกกูแต่ละคนหัวกะทิทั้งน้านนนน คิดไปถึงศึกชิงรุ่น ชิงแหวนนู่นแล้ว... งานนี้เลยว้ากน้องกับเตรียมของอย่างเดียวนัดประชุมวันมะรืนเพื่อเก็บความเรียบร้อย" ผมบอกมันยาวยืดก่อนจะก้มหน้ากินต่อ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของไอ้โมะจะดังขึ้นพอดีตอนเราสองคนกินข้าวเสร็จ
"ฮัลโหล แดกข้าวอยู่ มีเชี่ยไร" โทโมะรัวใส่เป็นชุดก่อนจะนิ่งไปนิดและรับคำว่า "เออๆ แค่นี้นะ เดี๋ยวรีบไป"
"มีไร" ผมถามเบาๆ
"ประชุมเชียร์กะทันหันว่ะ มึงไปส่งกูหน่อยดิ" โทโมะบอกก่อนจะลุกขึ้น ทำให้ผมลุกขึ้นตามและหยิบกุญแจรถยนต์ขึ้นมาถือและเดินตามมันออกจากห้องไป 
"โทษว่ะมึง เจอกันคืนนี้ล่ะกัน" มันบอกผมเร็วๆก่อนจะวิ่งเข้าคณะทันที ผมส่ายหน้าช้าๆกับความรีบร้อนของมัน ผมวนรถกลับไปที่หอก่อนจะเดินขึ้นหอทันที หอนี้มันหอรวมน่ะ ชาย-หญิง แต่แบ่งแยกชั้นชัดเจน ชาย-หญิง สลับไปมา ผมขึ้นมานั่งอ่านหนังสืออยู่เกือบช่วโมงก่อนจะดูนาฬิกาและคิดว่าไม่น่าจะเจอพวกน้องปีหนึ่งแล้ว ผมเลยเดินลงไปใต้หอ เพื่อลงไปซื้อน้ำ ซื้อขนมมาเป็นเสบียงเพราะพรุ่งนี้มีสอบย่อยตัวต่อตัว ผมเดินลงไปสั่งน้ำใต้ตึก ก่อนจะเดินไปซื้อขนมอีกทาง จนไม่ทันเห็นใครอีกคนที่มาสั่งตามหลังติดๆ ผมเดินไปซื้อของกินเยอะแยะ เผื่อไอ้เพื่อนสองตัวนั้นด้วย ผมกำลังจะถามพี่นันว่าแก้วที่อยู่บนเคาน์เตอร์น่ะของผมใช่ไหม แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนว่า...
"อ้าว พี่นันนี่ของฟางได้แล้วใช่ไหมคะ" เสียงหวานพร้อมมือเล็กๆคว้าหมับเข้าที่แก้วโกโก้ที่ยื่นออกมา แล้วอะไรที่ทำให้ตกใจกว่านั้นน่ะเหรอ คือ... ผมก็เอื้อมมือไปหยิบพร้อมกับเธอน่ะสิ ผมหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงทันที และ...
 //แก้นี้ดดดดดดดนึงนะคะ เอาให้พระเอกเราดูลึกลับหน่อย แหะๆ