ดื้อนักเดี๋ยวรักซะเลย

  เสียงทั่วสนามซ้อมเงียบทันทีที่รู้ว่าประธานเชียร์มีเรื่องจะคุยด้วย

"สวัสดีครับน้องๆ ผมเป็นประธานเชียร์นะครับ ผมชื่อว่าป๊อปปี้นะครับ เมื่อกี้ผมนั่งฟังพวกคุณร้องเพลงประจำคณะเรา ทำไมพวกคุณร้องกันเบาจังครับ นี้ขนาดเพลงประจำคณะคุณยังร้องกันเบาขนาดนี้ คุณจะสอบเข้ามากันทำไมครับ! เอาล่ะ! เดี๋ยวผมจะให้พี่ว้ากทุกคนร้องเพลงประจำคณะเราให้พวกคุณฟังนะครับ แล้วจะให้คุณร้องต่อ แต่ถ้าพวกคุณร้องไม่ดังผมจะทำโทษพี่ว้าก อยู่กันมากเกือบอาทิตย์แล้วน่าจะรักกันบ้างนะครับ เอาล่ะ!พี่ว้ากร้อง!" สิ้นประโยคยาวๆพี่ว้ากผู้หญิงก็เริ่มต้นร้องทันที

"      ฟ้าหม่น ของเรา นี้เอย          มิเคย ละเลย รักกัน

    สามัคคี เรามี คงมั่น            สัมพันธ์ กันชั่ว ชีวา

       ฟ้าหม่น ขวัญใจ แสนดี          น้องพี่ นั้นมี เมตตา

    เกียรติศักดิ์ เรารัก นักหนา        ยอดยุพา ฟ้าหม่น คนงาม

       เมื่อฟ้า มี สีหม่น                     สวรรค์ บน อร่าม

    หม่นฟ้า คง น่าขาม                   ยามยล รำพึง ถึงกัน

       ฟ้าหม่น ขวัญตา ขวัญใจ       สร้างความ รักใคร่ นิรันดร์

     เสียสละ มานะ เสกสรร            สถาบัน ยืนยง คงนาน     "

           (เพลงฟ้าหม่น เพลงประจำคณะสัตวแพทย์)

   เสียงของพี่ว้ากหญิง-ชายดังกระหึ่ม ณ บริเวณนั้นทั้งที่พี่ว้ากมีไม่ถึง 30 คน ทำให้น้องทุกคนถึงกับอึ้งเมื่อพี่ว้ากบางคนที่ว่าโหดๆนั้นยังตะโกนร้องเพลงสุดเสียง

"เอาล่ะครับ!พวกคุณร้องได้แล้วนะครับ!" ป๊อปปี้ตะโกน ทำให้น้องๆต้องสะดุ้ง ก่อนจะค่อยๆร้องเพลงประจำคณะ ป๊อปปี้หันไปมองหน้าพี่น้ำตาลก่อนที่ทั้งคู่จะส่ายหัวให้กันเบาๆ เมื่อน้องร้องจบป๊อปปี้ก็พูดขึ้นมาว่า

"พวกคุณทุกครับ พวกคุณมีทั้งหมดมีสองร้อยกว่าคน ร้องกันได้แค่นี้อ่อ!พี่ว้ากไม่ถึงสามสิบยังร้องดังกว่าพวกคุณเลย! เอาล่ะตามข้อตกลง พี่ว้ากทุกคนครับ ผมขอสั่งให้พวกคุณวิทพื้นสามร้อยครั้ง ปฎิบัติ!" สิ้นเสียงของป๊อปปี้ พี่ว้ากทั้งหญิงและชายก็ทรุดตัวลงวิทพื้นทันที ด้วยความสั่งจริง ทำจริงของประธานเชียร์ ทำให้น้องๆเฟรชชี่มองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะหันไปมองพี่ว้ากผู้หญิงที่วิทพื้นเหมือนกันจนกระทั่งมีน้องผู้หญิงหน้าหวานตะโกนขึ้นมาว่า...

"พี่คะ!พอเถอะค่ะ!" เสียงหวานๆตะโกนดังขึ้นมาทำให้พี่ว้ากทุกคนหยุดทันที

"น้องเป็นใคร!มาสั่งให้พี่ว้ากหยุดได้ยังไง!!" ป๊อปปี้ตะโกนใส่เจ้าของเสียงหวานทันที "ลุกขึ้นมา!!" ป๊อปปี้ตะโกนอีก

"ทำไมคะพี่! พี่ลูกเกดเขาเป็นหอบพี่ก็ยังสั่งเขาเหรอคะ!" เสียงหวานตะโกนใส่หน้าป๊อปปี้อย่างเหลืออด

"บอกชื่อและรหัสของคุณมาซิ!!" ป๊อปปี้ตะโกนใส่หน้าหวาน

"ฟาง ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ รหัส 0078 ค่ะ" ฟางบอกเรียบๆ

"คุณจะทำไมผม ลูกเกดเป็นหอบก็จริง แต่เขาโตแล้ว! โตพอจะคิดได้ว่าเขาควรทำหรือเปล่า และเมื่อกี้!รองประธานก็ได้ไปถามแล้วว่าทำได้ไหม! เขาบอกว่าได้ก็ต้องได้สิ! ทำไม!มีอะไรงั้นเหรอ!คุณฟาง!คุณจะทำแทนเขาเหรอ!" ป๊อปปี้ตะโกนใส่หน้าของฟางอย่างโหดๆ

"คุณมัน...ประธานเชียร์โหด!!!" ฟางบอกก่อนจะสะบัดหน้ากลับไปนั่งที่ตัวเองอย่างโมโห