ดื้อนักเดี๋ยวรักซะเลย

"นาย อีตาประธานโหด!!!" ฟางอุทานอย่างตกใจและเผลอเอามือชี้หน้าป๊อปปี้อย่างลืมตัว

"คุณ...0078!" ป๊อปปี้เองก็ตกใจไม่แพ้กัน

"นายมาทำไม!" ฟางตะโกนเสียงดัง

"ทำไมครับ ทำไมผมถึงมาไม่ได้ ที่นี้ที่สาธารณะนะครับคุณ" ป๊อปปี้บอกเสียงเข้มก่อนจะค้วาน้ำบนเคาน์เตอร์ไปแบบไม่สนว่าแก้วใครและวางเงินไว้ก่อนบอกว่า "ไม่ต้องทอนครับ" และเดินไปทันที

"ขอบคุณนะคะพี่นัน" ว่าแล้วก็ให้เงินและค่อยๆเดินออกมาด้วยความโมโห

---22.00---

  ป๊อปปี้นั่งอ่านแนวข้อสอบที่เก็งกันไว้ว่าจะออกอย่างเคร่งเครียด ที่ต้องเครียดไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ ไม่ใช่ว่ามันยาก เพราะตรงนี้เขาเข้าใจหมดแล้ว แต่ที่เครียดเพราะสาวน้อยหน้าหวาน ดวงตากลมโต จมูกเชิดรั้นอย่างคนดื้อ และริมฝีปากชมพูๆบางๆนั่นอีกด้วย ใบหน้าของยัย0078แวบไปมาอยู่ในหัวเข้าเกือบสองชั่วโมงเต็ม ป๊อปปี้คิดอย่างโมโหและปิดหนังสือในมือและเดินไปเปิดหนังดูพอเปิดไปซักพักความง่วงก็เริ่มครอบงำ ทำให้เขาต้องคว้าโทรศัพท์มาโทรหาไอ้โมะเพื่อบอกว่าขะนอน พอโทรเสร็จก็หลับต่อ

---06.00---

   ป๊อปปี้มาถึงมหาลัยที่คณะพอลงจากรถก็หันซ้ายเหลียวขวาอย่างระแวงว่าจะเจอเด็กปีหนึ่งก่อนจะรีบเดินเร็วๆไปที่ห้องที่ใช้มัวสุม เอ๊ย! ห้องที่ใช้หลบน้องๆ พอมาถึงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ทำให้เขาเห็นว่า 'พายุ' เฮดว้ากเพื่อนสนิทที่คณะเขาโทรมานั่นเอง

"ว่า?" บอกเรื่อยๆก่อนจะเปิดข้าวกล่องที่ฝ่ายพยาบาลเอามาให้ เขาว่าเขามาเช้าแล้วฝ่ายพยาบาลยังมาก่อน สงสัยแม่งมาตั้งแต่ตีห้า

"มึงถึงม.ยัง" พายุถามเร็วๆ

"ถึงแล้ว มีไร" งงครับ

"กูจะให้มึงติวให้อ่ะดิ เมื่อวานเพลียจัดถึงหอกูก็หลับเลย ข้าวเย็นก็ไม่ได้แดก" พายุบ่นเป็นชุด

"เออรีบๆมานะมึงเดี๋ยวเจอน้อง" ป๊อปปี้บอกก่อนจะกดตัดสายและกินข้าวกล่องในมือต่อ

"กินเสร็จยัง เสร็จแล้วเอามานี่" 'เนิร์ด' บอกเขาก่อนจะดึงกล่องไปทิ้ง

"มาตั้งแต่กี่โมงอ่ะเนิร์ด" ป๊อปปี้ถามเบาๆ

"ตีห้าอ่ะ เกือบไปเอาข้าวกล่องไม่ทันแน่ะ ดีนะสั่งป้าเขาไว้ตั้งแต่เมื่อวานอ่ะ" เนิร์ดบอกเบาๆก่อนจะเอาเมจิกเขียนชื่อว่าของใครเป็นของใคร

"เห้ย ป๊อป มาเลยๆ ติวๆ" พายุบอกก่อนจะเปิดหนังสือทันที

"เดี๋ยวก่อน กินข้าวก่อนนะ" เนิร์ดบอกก่อนจะยิ้มให้พายุนิดๆ

"อืมๆ" มันรับคำก่อนจะรีบกินอย่างรวดเร็ว

  ป๊อปปี้มองพายุดื่มน้ำก่อนจะเริ่มติวทันที...

//เอาไปก่อนสั้นๆ พอดีคิดไม่ออกอ่า โทดน้า