กว่าจะรู้ว่าเรารักกัน

 
 
 
 "พิมครับบ วันนี้ไปทานข้าวกับพี่น่ะ"ป๊อปปี้พูดชวนแฟนสาว
 
 
 
 "ไปอยู่แล้วละค่ะ เอ่อ ฟางแกจะไปด้วยกันมะ" พิมถามฟาง
 
 
 
 "ไม่เป็นไรแกไปเถอะ ไม่อยากเป็นกางขวางคอ" ฟางตอบพิมแล้วยิ้มไห้
 
 
 
 "อืมๆ ตามใจแกน่ะ เอ่อพี่ป๊อปเดียวพี่ไรอที่รถเลยค่ะเดียวพิมตามไป" พิมหันไปบอกแฟนหนุ่ม
 
 
 
 "ครับๆ ไวๆละ" ป๊อปบอกแล้วเดินไปที่รถ
 
 
 
 "ฟางแกอย่าลืมที่ฉันบอกน่ะ ดูพี่ป๊อปด้วยละ" พิมพูดบอกฟางเบาๆ
 
 
 
 "อืมๆๆๆๆๆ" ฟางพูดแบบไม่สนใจ เพราะจะเป็นไปได้ไงที่เพื่อนเธอจะไม่อยู่  และพิมก้อวิ่งไปหาป๊อปที่รถ
ทิ้งไห้เพื่อนสาวอย่างเธอนั้งยิ้มอยู่กับการที่เพื่อนมีความสุขกับแฟน
 
 
 
 "เราก้อกลับบ้านดีกว่า" ฟางพูดบอกตัวเอง แล้วรีบลุกจากโต๊ะหินอ่อน เรียกแท็กซี่กลับบ้านทันที
 
 
 
  ณ บ้านณีระสิงห์
 
 
 
 "กลับมาแล้วค่ะ" ฟางตะโกนเข้าในบ้าน เงียบอย่างงี้ไม่มีคนอยู่ชัว ฟางเดินขึ้นมาบนห้องไม่นาน
โทรศัพท์ฟางก้อดังขึ้น 'พี่ป๊อป' เบอร์นี้ ทำเอาฟางแปลกใจทันที (ตื้ดด)
 
 
 "ฮัลโหล ค่ะพี่ปะ...." ฟางกำลังจะแต่ปลายสายดันแทรกขึ้นมาก่อน
 
 
 "ฟางๆๆ ชะ...ช่วยพิมทีพิมถูกรถชน ฮือๆๆๆ ช่วยพิมที" ปลายสายพูดทำเอาฟางตกใจ
และนึกถึงคำพูดพิมทันที'ฟางถ้าหากชัลไม่อยุ่แล้ว แกดูพี่ป๊อปแทนชัลได้ไหม'
 
 
 "พี่ป๊อปค่ะ ตะ..ตอนนี้พิมอยุ่ โรงบาลอะไรคะ " พอปลายสายบอกชื่อโรงบาลพูดฟางก้อรีบขับรถมาโรงบาลทันที
 
 
 
 "พี่ป๊อป พิมเป็นไรมากไหมค่ะ" ฟางวิ่งหน้าตาตื่นมาหน้าห้องฉุกเฉินซึ่งตอนนี้ ป๊อปร้องไห้อยุ่
 
 
 
 "พะ..พิม อยุ่ในห้อง ฮืออ ฟางพี่จะทำไงดี ฟางฮืออๆๆ" ป๊อปกระชากฟางไปกอดอย่างหาที่พึ่ง
นี้พี่ป๊อปคงรักพิมมากเลยสิน่ะ ถึงได้ร้องไห้แบบนี้
 
 
 
 "พี่ ป๊อปค่ะ ฟางอยุ่ตรงนี้แล้วกอดแล้วร้องไห้ออกมาไห้หมดน่ะค่ะฟางจะอยุ่เป็นเพื่อนพี่นะ" ฟางพุดปลอบป๊อปที่ตอนนี้ร้องไห้้เสียใจอยุ่กับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น
 
 
 
 "ยาทคนไข้อยู่ไหนคับ เอ่ออ.." หมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพุด
 
 
 
 "ฉันเป็นเพื่อนเขาค่ะ เพื่อนฉันรอดใช่ไหมค่ะ" ฟางถามมออย่างหาคำตอบ
 
 
 
 "ใช่ไหม คับหมอ แฟนผมรอดไช่ไหมคับ" ป๊อปถามแล้วฟื้นยิ้ม
 
 
 
 "เอ่ออ ต้องขอโทษด้วยน่ะครับ หมอพยายามสุดความสามารถแล้ว เธอ..." พอป๊อปได้ยินก็ถึงกับเข่าอ่อน
และร้องไห้หนักเลยทีเดียว ทำไมคนรักเขาต้องจากไปด้วย
 
 
 
 "ทำไมพิมฮือๆ ทำไม พิมมมม!!!!!" ป๊อปตะโกนออกมา ตอนนี้เขาไม่อายใครแล้ว เขาเสียใจมาก
ฟางที่เห็นป๊อปร้องไห้ก้อร้องตามเพราะสงสารเพื่อน
 
 
 
 "พะ..พี่ป๊อป ต้องเข้มเเข็งน่ะค่ะ ฮือๆๆๆ " ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้ก้อกอดตอบอย่างหาที่พึ่ง
 
 
 
      2ปี ผ่านไป ทุกอย่างทำไห้ป๊อปเปลี่ยนไปหลังจากงานศพของพิมป๊อปก้อดูเป็นคนเงียบๆ สายตาเย็นชา
เก็บตัว ไม่ค่อยพูดคุยกับใคร จากที่ร่าเริงก็กลายเป็นแบบนี้ เพราะพิม คนรักของเขาที่เสียไป......
 
 
 

 
 
  เรื่องนี้เรื่องแรกจ้า สนุกไม่สนุกก้อติชมได้น่ะ
 
 และเราขอเม้นเยอะๆน่ะค่ะ จะได้เป็นกำลังใจแต่งต่อ