กว่าจะรู้ว่าเรารักกัน

 

 

 

 "พิมครับบ วันนี้ไปทานข้าวกับพี่น่ะ"ป๊อปปี้พูดชวนแฟนสาว

 

 

 

 "ไปอยู่แล้วละค่ะ เอ่อ ฟางแกจะไปด้วยกันมะ" พิมถามฟาง

 

 

 

 "ไม่เป็นไรแกไปเถอะ ไม่อยากเป็นกางขวางคอ" ฟางตอบพิมแล้วยิ้มไห้

 

 

 

 "อืมๆ ตามใจแกน่ะ เอ่อพี่ป๊อปเดียวพี่ไรอที่รถเลยค่ะเดียวพิมตามไป" พิมหันไปบอกแฟนหนุ่ม

 

 

 

 "ครับๆ ไวๆละ" ป๊อปบอกแล้วเดินไปที่รถ

 

 

 

 "ฟางแกอย่าลืมที่ฉันบอกน่ะ ดูพี่ป๊อปด้วยละ" พิมพูดบอกฟางเบาๆ

 

 

 

 "อืมๆๆๆๆๆ" ฟางพูดแบบไม่สนใจ เพราะจะเป็นไปได้ไงที่เพื่อนเธอจะไม่อยู่  และพิมก้อวิ่งไปหาป๊อปที่รถ

ทิ้งไห้เพื่อนสาวอย่างเธอนั้งยิ้มอยู่กับการที่เพื่อนมีความสุขกับแฟน

 

 

 

 "เราก้อกลับบ้านดีกว่า" ฟางพูดบอกตัวเอง แล้วรีบลุกจากโต๊ะหินอ่อน เรียกแท็กซี่กลับบ้านทันที

 

 

 

  ณ บ้านณีระสิงห์

 

 

 

 "กลับมาแล้วค่ะ" ฟางตะโกนเข้าในบ้าน เงียบอย่างงี้ไม่มีคนอยู่ชัว ฟางเดินขึ้นมาบนห้องไม่นาน

โทรศัพท์ฟางก้อดังขึ้น 'พี่ป๊อป' เบอร์นี้ ทำเอาฟางแปลกใจทันที (ตื้ดด)

 

 

 "ฮัลโหล ค่ะพี่ปะ...." ฟางกำลังจะแต่ปลายสายดันแทรกขึ้นมาก่อน

 

 

 "ฟางๆๆ ชะ...ช่วยพิมทีพิมถูกรถชน ฮือๆๆๆ ช่วยพิมที" ปลายสายพูดทำเอาฟางตกใจ

และนึกถึงคำพูดพิมทันที'ฟางถ้าหากชัลไม่อยุ่แล้ว แกดูพี่ป๊อปแทนชัลได้ไหม'

 

 

 "พี่ป๊อปค่ะ ตะ..ตอนนี้พิมอยุ่ โรงบาลอะไรคะ " พอปลายสายบอกชื่อโรงบาลพูดฟางก้อรีบขับรถมาโรงบาลทันที

 

 

 

 "พี่ป๊อป พิมเป็นไรมากไหมค่ะ" ฟางวิ่งหน้าตาตื่นมาหน้าห้องฉุกเฉินซึ่งตอนนี้ ป๊อปร้องไห้อยุ่

 

 

 

 "พะ..พิม อยุ่ในห้อง ฮืออ ฟางพี่จะทำไงดี ฟางฮืออๆๆ" ป๊อปกระชากฟางไปกอดอย่างหาที่พึ่ง

นี้พี่ป๊อปคงรักพิมมากเลยสิน่ะ ถึงได้ร้องไห้แบบนี้

 

 

 

 "พี่ ป๊อปค่ะ ฟางอยุ่ตรงนี้แล้วกอดแล้วร้องไห้ออกมาไห้หมดน่ะค่ะฟางจะอยุ่เป็นเพื่อนพี่นะ" ฟางพุดปลอบป๊อปที่ตอนนี้ร้องไห้้เสียใจอยุ่กับเหตุการ์ที่เกิดขึ้น

 

 

 

 "ยาทคนไข้อยู่ไหนคับ เอ่ออ.." หมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพุด

 

 

 

 "ฉันเป็นเพื่อนเขาค่ะ เพื่อนฉันรอดใช่ไหมค่ะ" ฟางถามมออย่างหาคำตอบ

 

 

 

 "ใช่ไหม คับหมอ แฟนผมรอดไช่ไหมคับ" ป๊อปถามแล้วฟื้นยิ้ม

 

 

 

 "เอ่ออ ต้องขอโทษด้วยน่ะครับ หมอพยายามสุดความสามารถแล้ว เธอ..." พอป๊อปได้ยินก็ถึงกับเข่าอ่อน

และร้องไห้หนักเลยทีเดียว ทำไมคนรักเขาต้องจากไปด้วย

 

 

 

 "ทำไมพิมฮือๆ ทำไม พิมมมม!!!!!" ป๊อปตะโกนออกมา ตอนนี้เขาไม่อายใครแล้ว เขาเสียใจมาก

ฟางที่เห็นป๊อปร้องไห้ก้อร้องตามเพราะสงสารเพื่อน

 

 

 

 "พะ..พี่ป๊อป ต้องเข้มเเข็งน่ะค่ะ ฮือๆๆๆ " ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้ก้อกอดตอบอย่างหาที่พึ่ง

 

 

 

      2ปี ผ่านไป ทุกอย่างทำไห้ป๊อปเปลี่ยนไปหลังจากงานศพของพิมป๊อปก้อดูเป็นคนเงียบๆ สายตาเย็นชา

เก็บตัว ไม่ค่อยพูดคุยกับใคร จากที่ร่าเริงก็กลายเป็นแบบนี้ เพราะพิม คนรักของเขาที่เสียไป......

 

 

 

---

 

 

  เรื่องนี้เรื่องแรกจ้า สนุกไม่สนุกก้อติชมได้น่ะ

 

 และเราขอเม้นเยอะๆน่ะค่ะ จะได้เป็นกำลังใจแต่งต่อ