เพลิงแค้นหัวใจมาร

"พี่ป๊อป เขาไปไหนเหรอคะ พี่โทโมะ"ฟ้าลงมาไม่เห็นพี่ชายสุดที่รักก็ถามหา
จากเพื่อนพี่ชาย
"คงจะไปคุยงานกับลูกค้าล่ะมั้ง มันบอกจะไม่อยู่สองสามเดือนน่ะ"โทโมะบอก
อันที่จริงเขารู้ดีว่าเพื่อนไปไหนแต่ป๊อปปี้สั่งไว้ไม่ให้บอกใคร
"โห....ไปนานขนาดนั้นเลย"ฟ้านึกห่วงพี่ในใจ
"ไม่ต้องไปห่วงมันหรอก หึ...ทำหน้าแบบนั้นเหงาอ่ะดิ"
"เหงาสิคะ "ฟ้าเซ็งมาก
"น่า....เดี๋ยวมันก็กลับมา ไป...เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียน"โทโมะขับรถไปส่งฟ้า
ที่โรงเรียน ฟ้าหันมาไหว้โทโมะก่อนจะลงจากรถตรงไปที่ร้านกาแฟ
"เอาคาราเมลปั่นค่ะ"ฟ้าสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน
"มัวแต่มานั่งดื่ม เดี๋ยวก็เข้าเรียนไม่ทันหรอก"
"พี่เจฟ...."ฟ้าชะงักไป เมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"สบายดีไหม ฟ้า"เจฟยิ้มให้บางๆ
"พี่กลับมาจากอังกฤษเมื่อไหร่คะ"ฟ้าถาม
"คิดถึงพี่อ่ะดิ"เจฟยิ้มทะเล้น
"ใครจะไปคิดถึงคนใจร้าย ทิ้งฟ้าไปไม่ลาสักคำ"
"โอ๋....พี่ขอโทษนะครับ"เจฟกุมมือเธอเอาไว้
"พี่เจฟคงมีแฟนใหม่ไปแล้วสินะคะ"ฟ้าว่า
"หืม....ใครมี พี่ไม่มีใครเลยนะ"
"งั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่ ในฐานะพี่น้องนะคะ"
"เอางั้นก็ได้"เจฟจำยอมเพราะเขาเป็นคนผิดเองที่ทิ้งเธอไปคราวนั้น
"อ๊ะ...สายแล้ว"ฟ้ามองดูเวลาก่อนจะตกใจ เจฟมองคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
"รีบไปเข้าเรียนเถอะ ไว้พี่จะโทรหา ยังใช้เบอร์เดิมอยู่ใช่ไหม"เจฟถาม
ฟ้าพยักหน้าก่อนจะรีบออกไป เจฟมองตามร่างบางจากวันนั้นจนวันนี้
ความรักที่เขามีต่อเธอ มันก็ยังคงไม่เปลี่ยนไปเลย
"เป็นอะไร"ป๊อปปี้กลับเข้ามาดูเธอในห้อง  เห็นฟางร้องไห้ตาบวม ก็เลยถาม
"ฉันอยากกลับบ้าน นายให้ฉันกลับเถอะนะ"
"ไม่ต้องมาทำเสแสร้ง ฉันรู้ว่าคนอย่างเธอสำออยไม่เป็น"
"หึ นายมันจะไปรู้อะไรล่ะ"ฟางพูด
"อ่ะ....ฉันซื้อข้าวมาให้"เขาส่งข้าวกล่องให้เธอ ฟางเมินใส่
"ฉันไม่กิน"
"จะกินดีๆไหมห๊ะ"
"ไม่กิน"ฟางปัดกล่องข้าวที่มือชายหนุ่มหล่นข้าวกระจายเต็มพื้น
"ฟาง"ป๊อปปี้หันมาบีบแขนเธอด้วยความโมโห
"ฉันจะไม่กินอะไรทั้งนั้น จนกว่านายจะปล่อยฉันไปหาพิชชี่"
"หึ...งั้นก็เชิญหิวไปล่ะกัน"ร่างสูงก้มลงเก็บกล่องกับเศษข้าวที่พื้นใส่ถุง
"หมายความว่านายจะขังฉันไว้น่ะเหรอ..."
"เธอต้องอยู่ที่นี่เป็นเชลยของฉัน จนกว่าฉันจะพอใจให้สมกับที่เธอกับไอ้พิช
สารเลวนั่นทำกับฉัน"ป๊อปปี้จ้องตาเธออย่างดุดัน
"เรื่องมันจบไปนานแล้วนะ นายควรจะลืมได้แล้วนะ  ป๊อปต่างคนต่างอยู่
ไม่ได้รึไง"ฟางโวยขึ้นมา
"ถ้าเธอไม่หยุดพูด อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ"
"ทำไม นายจะทำไม เอาสิ...กล้าทำคนที่นายรัก ก็ลองดูเลย"
"คำว่ารักคำนั้นมันหมดไป ตั้งแต่ฉันรู้ว่าเธอมันหลอกลวง ร้ายกาจแล้วล่ะ"
"นายมันโง่เองต่างหากล่ะ เหอะ...โง่ที่ยอมให้ผู้หญิงอย่างฉันหลอก
โง่...."ฟางยังพูดไม่ทันจบก็ถูกฝ่ามือใหญ่ตบมาที่แก้มเธออย่างแรงด้วยความ
บันดาลโทสะ
"นายตบฉัน...."ฟางตกใจมาก เมื่อเห็นเลือดซิบๆออกมาจากมุมปากสวย
"เธอบังคับให้ฉันใจร้ายกับเธอเองนะ ฟาง"
"ฮึก....ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน"หญิงสาวร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
และคิดถึงคนรักอย่างพิชชี่  ป๊อปปี้มองดูฟางนั่งร้องไห้กอดเข่านึกสงสาร
เธอขึ้นมาแวบนึง ก่อนจะนึกถึงวันที่เธอทิ้งเขาไปไม่ใยดี ชายหนุ่มเมินหน้า
หนีก่อนจะออกไป
 
ถ้าป๊อปเลิกแค้น เรื่องมันก้อไม่เกิดสิ จิงมะทุกคน อิๆ
"