เพลิงแค้นหัวใจมาร
เขียนโดย 
อโณทัย
วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 22.39 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 21.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ตกลงว่าเอาเป็นอันนี้เนอะ"ฟางช่วยกันเลือกของชำร่วยกับพิชชี่
"แล้วแต่เลย"พิชชี่ยิ้มเอาใจ
"น่ารักที่สุด "ฟางยิ้มกว้าง ก่อนจะดูรายละเอียดต่างๆของงาน
"ฮัลโหล ว่าไง"พิชชี่รับสายก่อนจะเดินออกไปคุยตรงอื่น ฟางมองนิดนึงแต่
ไม่ได้เอะใจอะไร
"ฟาง คือ...."สักพัก พิชชี่ก็เดินเข้ามาหาเธอ
"คะ มีอะไรเหรอ"ฟางมองหน้าเขา
"คือที่บริษัทพิชมีปัญหาต้องรีบกลับไปด่วน เอ่อ...ฟางกลับเองได้ใช่ไหม
ครับ"
"อ๋อ....ค่ะ"ฟางยิ้ม
"งั้นมีอะไรโทรหาพิชนะ"พิชชี่บอกก่อนจะรีบเดินออกไปจากร้าน
"งั้นก็เอาแค่เรื่องของชำร่วยก่อนแล้วกันค่ะ"ฟางหันไปบอกพนักงานก่อนจะ
เดินออกไปอีกคน เธอมองหารถที่จะกลับบ้าน โดยตัดสินใจโบกรถแท็กซี่
"ไปไหนครับ น้อง"
"ขับไปเรื่อยๆก่อนค่ะ"ฟางบอก
"หึ"คนขับยิ้มมุมปาก ฟางมองดูอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ เพราะเขาทั้งใส่
แว่นตาดำ ใส่หมวกปิดบังหน้าตา ดูเหมือนมิจฉาชีพพิลึก
"งั้นไปหมู่บ้านxxxแล้วกันค่ะ"ฟางบอก สักพักหญิงสาวก็ค่อยๆหลับไป
ด้วยความเพลีย
"เหอะ...."คนขับพาเธอไปที่บ้านพักของเขาก่อนจะถอดหมวกกับแว่นตาดำ
ออกเผยให้เห็นใบหน้าของเขาชัดๆ ฟางค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น
"พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า" เธอพูด โดยที่ชายหนุ่มยังคงหันหลัง
ให้เธอ
"ลงไปกับฉัน" ป๊อปปี้เปิดประตูฝั่งที่เธอฝั่ง ฟางแทบช็อก เมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"มะ....ไม่ ฉันไม่ไปกับนาย"
ไ "ลงมา"ชายร่างใหญ่ กระชากเธอลงมาจนได้ ก่อนจะพยายามลาก
เธอเข้าไปในบ้านพัก
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วย อื้อ....."ฟางร้องเรียกให้คนช่วยแต่ถูก เขาปิดปากไว้
"เงียบซะ ถ้าไม่อยากถูกฆ่าข่มขืน หมกศพ ไว้ที่นี่"
"อาย อ้อง อาน อารัย " ฟางถูกเขาหิ้วตัวขึ้นมาชั้นบนของบ้าน
"เหอะ...ในที่สุด วันของฉันก็มาถึงสักที"
"วันอะไรของนาย"หญิงสาวมองเขาด้วยความกลัว
"วันที่ฉันจะได้แก้แค้นบ้างยังไงล่ะ"ป๊อปปี้พูด
"เรื่องมันผ่านมานานแล้วนะ นายยังไม่ลืมอีกเหรอ"
"ฉันไม่มีวันลืมผู้หญิงที่ทำให้ฉันเจ็บเจียนตาย ผู้หญิงที่ทำให้ฉันเกือบไม่มี
ลมหายใจ"ป๊อปปี้ดึงร่างบางมาเขย่าอย่างแรง จนเธอรู้สึกเจ็บ
"ฉันขอโทษ ฉันไม่อยากจะทำแบบนั้น"
"พูดง่ายดีเนอะ"ชายหนุ่มผลักเธอออกอย่างแรง
"นายก็รู้ ว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องความแค้นของนายกับพิชชี่"
"ไหนลองบอกมาซิ ที่ทำไปเพราะอะไร เผื่อฉันจะเห็นใจ"ป๊อปปี้ว่านิ่งๆ
"เห็นใจฉันเถอะนะ ป๊อป ฉันทำไปเพราะถูกบังคับ"
"หึ....เหรอ"เขาไม่เชื่อเธอเลยสักนิด
"จริงๆนะ"ฟางพูด
"เหอะ...หลอกเด็ก เด็กมันยังดูออกเลย"
"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง นายถึงจะหายแค้น"
"ไม่รู้ รู้แต่ว่าพอใจเมื่อไหร่ก็จะปล่อย"
"นายมันใจร้าย"ฟางพูด ร่างสูงหันขวับตรงเข้ามาจับแขนเธอก่อนจะบีบแน่น
"ใจร้ายเหรอ แค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่เธอทำกับฉันเอาไว้"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ฟางบอก
"เธอกำลังจะแต่งงานกับไอ้พิชสินะ"
"ใช่ ฉันกำลังจะแต่งงาน สงสารฉันเถอะ"ฟางพยายามยกมือไหว้อ้อนวอน
"มันสายเกินไปแล้วล่ะ ฟาง"
"ถ้าพิชชี่ตามหาฉันเจอ เขาไม่ปล่อยนายไว้แน่"ฟางพูด
"หึ เอาเลย ฉันไม่เคยกลัวมัน แล้วกว่ามันจะตามหาเธอเจอนะ เธอก็
ถูกฉันย่ำยีจนไม่มีหน้าจะกลับไปแต่งงานกับมันแล้วล่ะ"ป๊อปปี้เดินออกไป
โดยไม่ลืมที่จะล็อคห้อง ฟางทั้งกลัว ทั้งโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เฮ้อ...กว่าจะพิมเส็ด เมื่อยมือ ฮ่าๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
