รักใสๆของนายเด็กเนิร์ด [EXO KAISOO]

     ผมสะดุ้งทันทีที่จงอินโอบกอดตัวผมไว้ แต่ว่ามันเป็นสัมผัสที่อบอุ่นเหลือเกิน....อยากเก็บไว้แค่คนเดียว หยุด!! คยองซูคิดอะไรของแกห๊ะ!? จงอินเป็นเพื่อนแกนะ!
          "อ๊ะ! จงอิน"ผมเอื้อมมือไปจับมือของจงอินแล้วสะกิดเบาๆ
          "........"
          "จงอิน..."ผมสะกิดอีกครั้ง
          "........"
          "หลับแล้วงั้นเหรอ....."จู่ๆผมก็ยิ้มขึ้นมา.......ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเลย
 
     แสงแดดกระทบเปลือกตาของผม ทำให้ผมตื่นจากห้วงนิทรา สัมผัสของจงอินหายไปแล้ว...ผมคลำมือไปรอบๆตัวแต่กลับว่างเปล่า! ผมเด้งตัวลุกออกจากเตียงทันทีพร้อมทั้งวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ผมกวาดสายตาไปรอบตัวบ้านแต่กลับไร้ร่องรอยของจงอิน ขณะนั้นประตูบ้านก็ค่อยๆแง้มออก
          "คยองซู ตื่นแล้วเหรอ?"เสียงและใบหน้าอันคุ้นเคยเอ่ยทัก
          "นึกว่าจะกลับไปแล้วซะอีก"โล่งอกไปที...
          "อะไรก๊านน...นี่ติดใจฉันขึ้นมาแล้วเหรอ?"จงอินแหย่
          "ไอ้บ้า!"
          "ล้อเล่นๆ นี่ฉันไปซื้อข้ามต้มมา มากินด้วยกันสิ"จงอินยกถุงในมือให้ผมดู
          "อื้อ....ขอบใจนะ"ผมแอบอมยิ้มในใจ
     ผมนั่งกินข้าวต้มกับจงอินบนโต๊ะอาหารภายในครัว หลังจากกินเสร็จแล้วผมเสนอว่าจะล้างจานแต่จงอินกลับไล่ให้ผมไปอาบน้ำแล้วตัวเองก็จะล้างจานให้เอง ซึ่งผมก็ตกลงตามนั้น
 
หลังจากอาบน้ำเสร็จ
 
          "นี่จงอิน แล้วนายจะกลับบ้านตอนไหนเหรอ?"ผมชวนจงอินคุย
          "เดี๋ยวก็จะไปแล้ว"จงอินตอบแบบไม่สบตาผม
          "เหรอ รีบกลับได้แล้วนะ เดี๋ยวคนที่ชื่อเซฮุนคงจะทำอะไร...กับลู่หานจนบ้านนายเละเทะแน่...."ขณะที่พูดภาพในอดีตตอนที่เซฮุนขึ้นคร่อมจงอินก็ผุดขึ้นมา = ='
          "ก็กะไว้อยู่แล้ว เลยกะจะแค่ไปดูเฉยๆ....."จงอินมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
          "อะไร?"
          "ฉันเลยว่าจะขอค้างบ้านนายจนเกือบเปิดเทอม"
          "ห๊ะ?"ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
          "ตามนั้นแหละ"จงอินยักคิ้ว
          "ไม่อนุญาต!"ผมตอบเสียงแข็ง
          "อาทิตย์เดียวเองนะ!"จงอินขึ้นเสียง
          "ไม่ได้เด็ดขาด!"ผมยังคงหนักแน่นในคำตอบเดิม
          "เรื่องนายโกงข้อสอบเอายังไงดีนะ...?"จงอินทำท่าครุ่นคิด
          ".......เชิญ! อยากอยู่ที่ไหนก็ตามใจ!"ผมบุ้ยปาก จงอินก็หัวเราะออกมา
     หลังจากที่ผมทะเลาะกับจงอินไปเรียบร้อย จงอินก็ขอตัวกลับบ้านก่อนแล้วบอกว่าตอนเย็นจะกลับมาใหม่ ความจริงผมอยากให้จงอินอยู่กับผมไปตลอดด้วยก็คงดี.....คงได้แค่ฝันสินะ ผมหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเอง มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า 'เพื่อน' งั้นเหรอ... ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
     กริ๊งๆ...กริ๊งๆ... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งออกจากความคิด ผมเดินไปรับสาย
          "ครับ คยองซูพูด"
          'คยองซูเองเหรอออ! ฉันอ.ซิ่วหมินเองง' ปลายสายดูอารมณ์ดี
          "ครับ มีอะไรหรือเปล่า?"
          'อ๋อใช่ อยากคุยกับแม่เธอหนะ อยู่หรือเปล่า?'
          "ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ"
          'แย่จัง งั้นแค่นี้ก่อนนะ อิ้อิ้' 
          "เดี๋ยวครับอาจารย์! ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย มาเจอกันหน่อยสิครับ"
          'อ่าาา....ได้สิ ที่ไหนละ?'
 
     ผมนัดเจอกับอ.ซิ่วหมินในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในย่านการค้า 
          "คยองซูมีเรื่องอะไรล่ะ?"อ.ซิ่วหมินยังคงยิ้มหวานและถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ
          "คือ....ถ้าสมมติว่าเรามีความรู้สึกอยากให้คนๆหนึ่ง....เอ่อออ....อยู่แค่กับเราตลอดไป นี่เป็นปกติของความรู้สึกของเพื่อนหรือเปล่าครับ?"
          "ห๊ะ? อยากเก็บไว้คนเดียวอะเหรอ"อ.ซิ่วหมินแก้คำพูดของผมให้ฟังดูง่ายขึ้น
          "ประมาณนั้นแหละครับ"ผมตอบเสียงแผ่ว
          "แบบนั้นเค้าไม่เรียกว่าเพื่อนแล้วมั้ง...นะ?"อ.ซิ่วหมินตอบอย่างลังเล
          "แล้วมันคืออะไรเหรอครับ?"
          "ความรู้สึกอื่นๆละ... มีอีกไหม"อ.ซิ่วหมินสบตาผม
          "เอ่ออ....ก็อย่างพอคิดถึงแล้วจู่ๆก็ยิ้ม... แล้วก็......รู้สึกหน้าร้อนแล้วก็ใจเต้นแรงเวลาเค้าส่งยิ้มให้หรือเวลาเค้าพูดอะไรแปลกๆให้เราดีใจ ทำนองนั้นอ่ะครับ"ผมตอบตะกุกตะกัก
          "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ คยองซู!!!! ดีใจด้วยนะ นายโตเป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะ!"อ.ซิ่วหมินระเบิดหัวเราะซึ่ง ทำให้ผมงง
          "เห๋!???....."ผมมองอ.ซิ่วหมินอย่างไม่เข้าใจ
          "ก็นาย....กำลังมีความรักยังไงล่ะ!!"
 
 
--------------------------------------------------------------------
อุลมาสปอย เพราะโดนเพื่อนบังคับให้สปอยคู่ เฉินหมิน - -. 55555 เดี๋ยวตอนหน้าเอาพล๊อตเรื่องคราวๆของคู่นี้มาให้ชมนะเจ้าค่ะ บะบุยส์