รักใสๆของนายเด็กเนิร์ด [EXO KAISOO]
เขียนโดย 
ulquiorra
วันที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.29 น.
แก้ไขเมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2557 22.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) Name of feelling
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมสะดุ้งทันทีที่จงอินโอบกอดตัวผมไว้ แต่ว่ามันเป็นสัมผัสที่อบอุ่นเหลือเกิน....อยากเก็บไว้แค่คนเดียว หยุด!! คยองซูคิดอะไรของแกห๊ะ!? จงอินเป็นเพื่อนแกนะ!
"อ๊ะ! จงอิน"ผมเอื้อมมือไปจับมือของจงอินแล้วสะกิดเบาๆ
"........"
"จงอิน..."ผมสะกิดอีกครั้ง
"........"
"หลับแล้วงั้นเหรอ....."จู่ๆผมก็ยิ้มขึ้นมา.......ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเลย
แสงแดดกระทบเปลือกตาของผม ทำให้ผมตื่นจากห้วงนิทรา สัมผัสของจงอินหายไปแล้ว...ผมคลำมือไปรอบๆตัวแต่กลับว่างเปล่า! ผมเด้งตัวลุกออกจากเตียงทันทีพร้อมทั้งวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ผมกวาดสายตาไปรอบตัวบ้านแต่กลับไร้ร่องรอยของจงอิน ขณะนั้นประตูบ้านก็ค่อยๆแง้มออก
"คยองซู ตื่นแล้วเหรอ?"เสียงและใบหน้าอันคุ้นเคยเอ่ยทัก
"นึกว่าจะกลับไปแล้วซะอีก"โล่งอกไปที...
"อะไรก๊านน...นี่ติดใจฉันขึ้นมาแล้วเหรอ?"จงอินแหย่
"ไอ้บ้า!"
"ล้อเล่นๆ นี่ฉันไปซื้อข้ามต้มมา มากินด้วยกันสิ"จงอินยกถุงในมือให้ผมดู
"อื้อ....ขอบใจนะ"ผมแอบอมยิ้มในใจ
ผมนั่งกินข้าวต้มกับจงอินบนโต๊ะอาหารภายในครัว หลังจากกินเสร็จแล้วผมเสนอว่าจะล้างจานแต่จงอินกลับไล่ให้ผมไปอาบน้ำแล้วตัวเองก็จะล้างจานให้เอง ซึ่งผมก็ตกลงตามนั้น
หลังจากอาบน้ำเสร็จ
"นี่จงอิน แล้วนายจะกลับบ้านตอนไหนเหรอ?"ผมชวนจงอินคุย
"เดี๋ยวก็จะไปแล้ว"จงอินตอบแบบไม่สบตาผม
"เหรอ รีบกลับได้แล้วนะ เดี๋ยวคนที่ชื่อเซฮุนคงจะทำอะไร...กับลู่หานจนบ้านนายเละเทะแน่...."ขณะที่พูดภาพในอดีตตอนที่เซฮุนขึ้นคร่อมจงอินก็ผุดขึ้นมา = ='
"ก็กะไว้อยู่แล้ว เลยกะจะแค่ไปดูเฉยๆ....."จงอินมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"อะไร?"
"ฉันเลยว่าจะขอค้างบ้านนายจนเกือบเปิดเทอม"
"ห๊ะ?"ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ตามนั้นแหละ"จงอินยักคิ้ว
"ไม่อนุญาต!"ผมตอบเสียงแข็ง
"อาทิตย์เดียวเองนะ!"จงอินขึ้นเสียง
"ไม่ได้เด็ดขาด!"ผมยังคงหนักแน่นในคำตอบเดิม
"เรื่องนายโกงข้อสอบเอายังไงดีนะ...?"จงอินทำท่าครุ่นคิด
".......เชิญ! อยากอยู่ที่ไหนก็ตามใจ!"ผมบุ้ยปาก จงอินก็หัวเราะออกมา
หลังจากที่ผมทะเลาะกับจงอินไปเรียบร้อย จงอินก็ขอตัวกลับบ้านก่อนแล้วบอกว่าตอนเย็นจะกลับมาใหม่ ความจริงผมอยากให้จงอินอยู่กับผมไปตลอดด้วยก็คงดี.....คงได้แค่ฝันสินะ ผมหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเอง มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า 'เพื่อน' งั้นเหรอ... ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
กริ๊งๆ...กริ๊งๆ... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งออกจากความคิด ผมเดินไปรับสาย
"ครับ คยองซูพูด"
'คยองซูเองเหรอออ! ฉันอ.ซิ่วหมินเองง' ปลายสายดูอารมณ์ดี
"ครับ มีอะไรหรือเปล่า?"
'อ๋อใช่ อยากคุยกับแม่เธอหนะ อยู่หรือเปล่า?'
"ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ"
'แย่จัง งั้นแค่นี้ก่อนนะ อิ้อิ้'
"เดี๋ยวครับอาจารย์! ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย มาเจอกันหน่อยสิครับ"
'อ่าาา....ได้สิ ที่ไหนละ?'
ผมนัดเจอกับอ.ซิ่วหมินในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในย่านการค้า
"คยองซูมีเรื่องอะไรล่ะ?"อ.ซิ่วหมินยังคงยิ้มหวานและถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"คือ....ถ้าสมมติว่าเรามีความรู้สึกอยากให้คนๆหนึ่ง....เอ่อออ....อยู่แค่กับเราตลอดไป นี่เป็นปกติของความรู้สึกของเพื่อนหรือเปล่าครับ?"
"ห๊ะ? อยากเก็บไว้คนเดียวอะเหรอ"อ.ซิ่วหมินแก้คำพูดของผมให้ฟังดูง่ายขึ้น
"ประมาณนั้นแหละครับ"ผมตอบเสียงแผ่ว
"แบบนั้นเค้าไม่เรียกว่าเพื่อนแล้วมั้ง...นะ?"อ.ซิ่วหมินตอบอย่างลังเล
"แล้วมันคืออะไรเหรอครับ?"
"ความรู้สึกอื่นๆละ... มีอีกไหม"อ.ซิ่วหมินสบตาผม
"เอ่ออ....ก็อย่างพอคิดถึงแล้วจู่ๆก็ยิ้ม... แล้วก็......รู้สึกหน้าร้อนแล้วก็ใจเต้นแรงเวลาเค้าส่งยิ้มให้หรือเวลาเค้าพูดอะไรแปลกๆให้เราดีใจ ทำนองนั้นอ่ะครับ"ผมตอบตะกุกตะกัก
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ คยองซู!!!! ดีใจด้วยนะ นายโตเป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะ!"อ.ซิ่วหมินระเบิดหัวเราะซึ่ง ทำให้ผมงง
"เห๋!???....."ผมมองอ.ซิ่วหมินอย่างไม่เข้าใจ
"ก็นาย....กำลังมีความรักยังไงล่ะ!!"
--------------------------------------------------------------------
อุลมาสปอย เพราะโดนเพื่อนบังคับให้สปอยคู่ เฉินหมิน - -. 55555 เดี๋ยวตอนหน้าเอาพล๊อตเรื่องคราวๆของคู่นี้มาให้ชมนะเจ้าค่ะ บะบุยส์
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
