สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!
9.7
เขียนโดย TKda
วันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 19.30 น.
35 ตอน
1013 วิจารณ์
58.18K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2557 13.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
32) เกมเเละเซอร์ไพซ์สระผม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนนี้ชั้นกับพิชชี่ก็นั่งอยู่ที่ห้องรับเเขกดูอะไรไปเรื่องเปื่อย ชั้นเองก็นั่งคิดเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่อยากจะคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับชั้น
"แก้ว"พิชชี่เรียกทำให้แก้วที่กำลังคิดอะไรเผลอสะดุ้งนิดนึง
"หืม?"แก้วหันมาเเล้วพุดก่อนจะทำหน้าสงสัย
"ชั้นว่าเรามาเล่นเกมกันเถอะ"พิชชี่เสนอ
"เกมอ่ะไรหรอ มีกันเเค่สองคนจะเล่นอะไรได้"แก้วถาม
"ไม่รู้สิ เธอมีไพ่มั้ยละ"พิชชี่ถาม
"ก็มีนะ"แก้วพูดก่อนจะเดินไปหยิบไพ่เเล้วมานั่งที่เดิม
"แจกไพ่สิ"พิชชี่สั่ง
"เเต่สองคนจะเล่นได้ยังไง"แก้วเเย้ง
"เถอะน่า"พิชชี่พูด
แก้วจึงเริ่มสับไพ่ตามที่เคยเห็นๆมา ส่วนพิชชี่ตอนนี้ก็ดูเหมือนจะลุกเข้าไปในครัวเเล้วกลับมาพร้อมกับเหยือกน้ำเเล้วก็แก้วอีกสองใบ
"อย่าบอกนะว่าจะให้เล่นอีแก่กินน้ำ-0-"แก้วถาม
"อ่าฮะ"พิชชี่พูดพร้อมพยักหน้าเเล้วมานั่งที่เดิม
"ไม่เอาอ่ะ ชั้นต้องเเพ้เเน่ๆ"แก้วพูดเเล้วส่ายหน้า
"เล่นเถอะ"พิชชี่พูดเเล้วทำหน้าอ้อนเหมือนกันเด็ก
เเละสุดท้ายชั้นก็ต้องจำใจเล่นกับเขาทั้งที่มีอยู่เเค่สองคนเนี่ยแหละ ชั้นกับพิชชี่เราเล่นเกมกันไปเรื่อยๆจนชั้นรู้สึกว่าชั้นกินน้ำเข้ามากเกินไปหน่อยเเล้ว -..- นี่เราไม่มีอย่างอื่นทำเเล้วใช่มั้ยเนี่ย
"เธอคิดว่าเราเริ่มสนิทกันขึ้นหรือยัง"พิชชี่ถามขึ้น
"อืม..สนิทหรอ น่าจะมากขึ้นนะ อย่างน้อยตอนนี้ชั้นก็ไม่ค่อยเขินนายเเล้ว อ๊ะ! จริงสิชั้นไม่รู้สึกร้อนหน้าเวลาอยู่กับนายเเล้วนี่นา"แก้วพูดพร้อมเอามือเเตะหน้า
"เฮ้! แบบนี้มันไม่ดีสำหลับชั้นเลย"พิชชี่พูด
"ทำไมล่ะ"แก้วถาม
"หมายความว่าเราลายเป็นเพื่อนกันจริงๆไง เเบบนี้ ชั้นไม่ยอมเเน่ๆ"พิชชี่พูด
ฟรึ่บ
O_O!! จู่ๆพิชชี่ก็เหวี่ยงตัวมาที่โซฟาซึ่งชั้นกำลังนอนอยู่ก่อนจะโน้มตัวลงมาคร่อมตัวชั้นไว้โดยที่ชั้ยยังไม่ได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ
"พะ พิชชี่! นายทำอะไรเนี่ยO_O"แก้วด้วยความตกใจเเละรีบยืดตัวขึ้นเเต่พิชชี่กลับผลักแก้วนอนลงเหมือนเดิม เเละยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก
"อย่าหลับตานะ มองตาชั้นสิแก้ว.."
".."
"..เเล้วบอกมาว่าเธอยังหวั่นไหวชั้นอยู่"
นี่เขากำลังเล่นอะไรชั้นเริ่มจะไม่สนุกด้วยเเล้วนะTOT ชั้นตัวเเข็งไม่กล้าเเม่เเต่จะกระดุกกระดิก
"ชั้นไม่เล่นเเบบนี้นะ"แก้วพูด
"ใครบอกว่าชั้นเล่นละ"พิชชี่พูด
"ไหนนายบอกว่าเราจะเล่นเกมไง บอกมาสิว่าอยากเล่นอะไรชั้นจะเล่นด้วยนะ"แก้วพุด ชั้นเริ่มกลัวเขาจริงๆเเล้วนะ TOT
"ชั้นไม่มีอารมณ์จะเล่นอะไรต่อเเล้ว"พิชชี่พูด
"..."
ความเงียบปกคลุมระหว่าเราสองคน พิชชี่ไม่ได้พุดอะไรต่อ ชั้นเองก็ไม่กล้าพุดอะไรเช่นกัน ถึงเเม้ว่าสมองจะสั่งให้ชั้นผลักเขาออกก็ตาม
ใบหน้าของพิชชี่เคลื่อนเข้ามาใกล้ชั้นจนชั้นเริ่มสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่เป่ารดอยู่ข้างแก้มชั้น ในสถาณการณ์เเบบนี้ชั้นควรจะทำยังไงดี...
"ถ้าเธอไม่ห้าม ชั้นจะไม่หยุดนะ"พิชชี่พูดเสียงแ่ผ่วเบา
ชั้นกลั้นใจเตรียมจะพูดคำว่า 'พอได้เเล้ว!' เเต่จู่ๆ ในหน้าของพิชชี่ก็กลายมาเป็นใบหน้าของพี่โทโมะที่ซ้อนทับอยู่ ชั้นทำได้เพียงขยับริมฝีปากเเต่กลับไม่มีคำพูดมดดังออกมา หูของชั้นตอนนี้มันอื้อไปหมด ทำไมดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆของพิชชี่กลับกลายเป็นดวงตาสีดำเข้มของพี่โทโมะไปได้!
"..."
ชั้นหลับตาลงเพื่อจะให้ใบหน้าของพี่โทโมะที่ซ้อนทับอยู่จะได้หายไป เเละในตอนนั้นชั้นรู้สึกได้ว่าปลายจมูกของพิชชี่ชนกับปลายจมูกของชั้น อีกนิดเดียวเท่านั้นเเต่ทำไมชั้นถึงหยุดสถาณการณ์นี้ไม่ได้ แก้ว เธอมันโง! นี่ไม่ใช่พี่โทโมะเเต่เป็นพิชชี่ น้องชายของเขาต่างหาก!
"..ฮึก...ฮึก..."
"แก้ว...นี่เธอ..."
ชั้นค่อยๆลืมตาทั้งที่ตอนนี้มันดวงตาถูกบดบังไปด้วยม่านน้ำตาชั้นมองใบหน้าของพิชชี่ที่อยู้ห่างไม่ถึงห้าเซนตอเมตรนัยน์ตาของเขาฉายเเววตาความปวดร้าวอย่างเห็นได้ชัด
"ขะ...ขอโทษ...ชั้นทำไม่ได้.."แก้วพูดพลางสะอื้อ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆตัวเองถึงได้ร้องไห้ออกมา ชั้นรู้สึกแปล๊บที่น่าอกทุกครั้งที่หายใจเข้ามันรู้สึกว่ามีบาดแผลที่มองไม่เห็นอยู่ตรงนั้น มันเจ็บกว่าที่ชั้นคิดเอาไว้มากจริงๆ พิชชี่ลุกขึ้นจากตัวเเล้วมานั่งข้างๆ พิชชี่รวบตัวแก้วเข้าไปกอดพลางลูบหัวเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"ชั้นขอโทษ เธอไม่ต้องรีบก็ได้ ชั้นจะทำให้เธอชอบชั้นทีละนิดเอง"
ชั้นรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้น มีเเต่ 'หัวใจ' นั่นแหละที่ห้ามมันไม่ได้ เเต่ชั้นจะทนได้สัก...เเค่ไหนกัน
หลังจากวันนั้นดูเหมือนพิชชี่จะพายายามมาหาชั้นบ่อยๆ เขาดูเเลชั้นดีทุกอย่าง เเต่ทุกครั้งที่เราใกล้กันชั้นเห็นใบหน้าของพี่โทโมะชัดเจนขึ้น ทำไมยังถึงจะลบเขาออกไปได้ ทำยังไงชั้นถึงจะเลิกคิดถึงเขาสักที
"แก้วทำไมหน้าดูเหนื่อยๆ ไม่สบายรึเปล่า ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปหาอ่ะ"ฟางถามเเล้วจับหน้าแก้วหันซ้านหันขวา
"ไม่เป็นไรหรอก อยู่กับพี่ป๊อปอ่าดิ้"แก้วเเซว
"ประมาณนั้น ไล่กลับบ้านก็ไม่กลับคนอะไรไม่รู้"ฟางพูดเเล้วหน้าแดง
"ก็คงอยากดูเเลฟางละมั้ง เเล้วนี่พ่อเเม่ฟางกลับมายัง"แก้วถาม
"พ่อแม่อ่านะ อีกอาทิตย์นึงละมั้ง เเล้วก็เนี่ยแหละคือข้ออ้างไอ้พี่ป๊อปนั่นอ่ะ ไม่ยอมกลับบอกว่าเดี๋ยวมีใครมาทำร้าย อะไรของเค้าก็ไม่รู้ เเต่ละเหตุผลฟังไม่ขึ้นเลย"ฟางพูด
"เเต่ก็ยอมให้เค้าอยู่?"แก้วพูดเชิงเเซวๆ
"แก้ว เดี๋ยวชั้นจะพาไปร้องเกะดีกว่าคลายเครียด"ฟางเสนอ
"ไม่เอาอ่ะ"แก้วบอก
"งั้นไปทำผมกัน"ฟางพูด
"ทำไมต้องเป็นทำผมอ่ะ"แก้วถาม
"นี่ก็เลิกเรียนเเล้วด้วยไม่ต้องถามมาก เป็นผู้หญิงต้องทำตัวสวยๆเข้าไว้ ไปเดี๋ยวให้พี่ป๊อปขับรถพาไป"ฟางพูด
เเละเเล้วชั้นก็ถูกยัยฟางลากออกมาจนได้
"พี่ป๊อปค่ะ วันนี้ฟางจะพาแก้วไปทำผมนะค่ะ พี่ป๊อปขับรถไปส่งหน่อยสิ"ฟางพูด
"เเค่ไปส่งหรอ"ป๊อปปี้ถาม
"เเค่ไปส่งก้พอค่ะ ฟางไม่อยากรบกวน"ฟางพูด
"เเล้วพี่จะไปนั่งเฝ้าด้วย"ป๊อปปี้พูด
"ไม่ต้องหรอกค่ะ นี่ไปทำผมนะค่ะ ฟางเฝ้าแก้วคนเดียวก็ได้"ฟางพูด
"ชั้นจะไปเฝ้าเธอไม่ได้ไผปเฝ้าเพื่อเธอ"ป๊อปปี้พูด
"-_-"ฟางทีชั้นคิดว่าชั้นไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ -_-
"ฟางบอกให้เเทนตัวเองว่าพี่ไง"ฟางพูดเเล้วชี้หน้า
"ครับ พี่จะไปเฝ้าฟางเดี๋ยวหนุ่มมาจีบมีจะได้ซัดมันหน้าหงายเลย"ป๊อปปี้พูด
"อย่าเว่อร์น่าพูดมากจริงๆ ไปเถอะเร็วๆ"ฟางพูดเเล้วดันป๊อปปี้ให้เดินไปฝั่งคนขับ เเล้วดันแก้วมานั่งข้างหลังก่อนจะขึ้นตามมา
"ทำไมฟางไม่มานั่งกับพี่ละครับ"ป๊อปปี้ถาม
"วันนี้พี่ป๊อปเป็นคนขับรถวันนึงได้มั้ยละค่ะ ฟางอยากนั่งกับแก้วอ่ะ"ฟางพูดเเล้วทำหน้าอ้อน
"ก็ได้ครับ"ป๊อปปี้พูดเเล้วหันหน้ากลับไป
ชั้นแอบได้ยินเสียงถอนหายใจเขาเบาๆ แพ้ลูก้อนยัยฟางแหงๆ -0-
เเละตอนนี้ชั้นกูถูกยัยหฟางลากมาที่ร้านเสริมสวยร้านนึง
"เดี๋ยวฟางกับพี่ป๊อปจะไปกินข้าวก่อนได้มั้ยอ่ะแก้ว พี่ป๊อปเค้าหิวอ่ะ"ฟางพูด
"ทิ้งชั้น"แก้วพูดเเล้วชี้ตัวเอง
"ไม่ใช่ -0- เเค่ไปกินข้าวแป๊อปเดียวเองนะ เดี๋ยวมาตามสบายๆ"ฟางพูดเเล้วดันแก้วเข้าไปในร้านเสริมสวย
"เชิญค่ะ"พนักงานพุด
"เอ่อค่ะ"แก้วพูดเเล้วขึ้นไปนั่งที่เก้าอีกตามที่พนังงานบอก
"จะทำทรงอะไรดีค่ะ"พนักงานถาม
"ไม่รู้ค่ะ ตัดเเล้วก็ซอยก็ได้ค่ะ"แก้วพูด
"ผมกำลังยาวเลยนะค่ะ พี่ว่าน้องผมยาวเเล้วสวยนะค่ะ"พนักงงานพุด
"งั้นสระไดร์เเล้วก็ซอยนิดๆก็ได้ค่ะ"แก้วพูด
"งั้นเชิญทางนี้ค่ะ"พนักงานพูด แก้วจึงเดินไปนอนตรงเก้าอี้สระผม ก่อนเค้าจะเสระผมไปเรื่อยๆ
ชั้นนอนคิดเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเเละพายายามไม่คิดถึงพี่โทโมะอีก เพราะคนที่ชั้นกำลังคบอยู่คือพิชชี่ เเต่ทำไมทุกครั้งที่คิดถึงำิชชี่ต้องมีหน้าพี่โทโมะเข้ามาเเทรกทุกที
"นี่..ทำไมทำหน้ายุ่งอย่างนั้นละ ชั้นทำแรกเกินไปหรอ"ให้ตายเหอะ! ชั้นว่าชั้นกำลังปรพสาทหลอนเข้าขั้น เพราะชั้นคิดว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อคือมันคือเสียงพิชชี่
ชั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองหน้าช่างที่กำละงสะผมให้อยู่ เขาเป็นผู้ชายที่มีผมสีดำยาวมากก ยาวกว่าชั้นเสียงอีกหลายเท่า เเต่ที่ประหลาดคือ เขาใส่เเว่นตาอันโหญ่ครึ่งหน้า -0- แถมยังมีหมวกไหมพรมสวมอยู่บนหัวเเละผ้าคาดปากสีขาวบังใบหน้าท่อนล่างอยู่ เเน่ใจนะว่านี่ช่างผม -0-
"ปะ เปล่าค่ะ"แก้วตอบหลังจากที่อึ้งกับลักษณะเขาอยู่
"ถ้างั้นก็เสดงว่าสบายใช่มั้ย"เขาถาม
"กะ ก็สบายดีค่ะ"ชั้นรู้สึกเหมือนเขายิ้มให้ชั้นเลย
หลังจากที่เขาล่างฟองเเชมพูออกจากหัวชั้นหมดเขาก็โน้มหน้ามากระซิบข้างหูชั้น
"เจอกันที่ห้องนะ"เเละเขาก็ออกจากร้านไปเลย อะไรกันน่ะ
"แหม เเฟนคุณนี่น่ารักจังเลยนะค่ะ"พนักงานคนที่ต้อนรับชั้นพูดชึ้น
"อะ เอ่อ เมื่อกี้ไม่ใช่ช่างผมหรอค่ะ"แก้วถามอย่างงงๆ
"อ้าว! ไม่ใช่หรอกค่ะ นั่นแฟนคุณไง เค้าเข้ามาตอนที่พนักงานของเรากำลังจพสระผมให้คุร เเต่เค้าเข้ามาเเล้วบอกว่าอยากเซอร์ไพซ์คุณน่ะค่ะ เราก็เลยให้เค้าทำ เเล้วเราก็จะตัดค่าสระผมออกนะค่ะ นั่งรอที่เก้าอี้ไดรืเเละวอยมต่อเลยค่ะ"
ยะ อย่า บอกนะว่าเมื่อกี้
'เจอกันที่ห้องนะ'
มะ ไม่ปิดเเน่ พิชชี่ชัวร์ๆ งั้นก็แปลว่า ชั้นหูไม่ฝาด ประสาทไม่ได้หลอน เป็นเสียงของพิชชี่จริงๆน่ะสิ เล่นอ่ะไรของเขาเนี่ย T/////T
_________________________________________________________________________________________
เม้นกันเยอะๆน้าาา
ติดตามต่อต่อไปด้วยน้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ