สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

9.7

เขียนโดย TKda

วันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 19.30 น.

35 ตอน

1013 วิจารณ์

58.13K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2557 13.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

33) รักใครไม่ได้อีก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที ชั้นทำผมเสร็จ หันไปมองพี่ป๊อปที่กำลังใช่มือพัดๆให้ยัยฟางอยู่ -0- ทำไมสองคนนี้มันหวานกันจริงๆ ดูชั้นสิ เเต่ตอนที่พิชชี่มาพวกนั้นคงยังไม่กลับมาสินะ ไม่งั้นยัยฟางกรี๊ดเเละพี่ป๊อปต้องงอนแหงๆ ชั้นลุกเเล้วเดินเข้าไปหาพี่ป๊อปกับฟางที่นั่งเล่นกันซะ น้ำตาลเรียกพี่ -0-

"อยากเดินไปเที่ยวต่อมั้ย"ฟางถาม

"ไม่ดีกว่าชั้นขอกลับก่อน ฟางก็เที่ยวต่อเลยก็ได้ เพราะเดี๋ยวแก้วกลับเอง"แก้วพูดเเล้วยิ้มให้

"เอางั้นหรอ เเต่ในใจนะว่าแก้วทำผมเเล้วอ่ะ -_- ทำไมมันยังดูเหมือนเดิม"ฟางพูดเเล้วโฟกันสายตามาที่หัวแก้ว

"เอาน่า แก้วรู้สึกสบายขึ้นก็พอแล้ว"แก้วพูดเเล้วยิ้ม

"โอเค งั้นกลับบ้านดีๆนะ"ฟางพูดเเล้วโยกมือ

เเละพวกเราก็เเยกกัน ชั้นขึ้นรถเเท๊กซี่กลับมาที่คอนโด เเล้วนั่งคอยว่าเมื่อไหร่พิชชี่จะมา อยากจะถามว่าทำไมเขาถึงเล่นพิเรนทร์เเบบนั้น ถ้ามีคนจับได้ขึ้นมามีหวังเป็นข่าวแหงๆ

ฟึ่บ!

นั่นไง เสียงเขาที่ระเบียง ชั้นรีบตรงไปเปิดบานเรื่อนที่ระเบียงทันที

"คิดอะไรของนายอยู่เเดี๋ยวก็...!"แก้วพูดดุ

"^^"เเต่ต้องชะงักเมื่อเห็นรอยยิ้มของพิชชี่ พิชชี่ไม่พูดอะไรเลยได้เเต่ยิ้มกลับมา

"ทำไม..."แก้วจะพูดเเต่พิชชี่เเทรก

"ชั้นไม่กลัวหรอก ต่อให้มีคนจำชั้นได้ ชั้นก็ไม่กลัว"พิชชี่พูดออกมา

"เเต่ว่านาย..."แก้วพูดเเล้วมองหน้าพิชชี่

"ชั้นมีความสุขน่ะ เเค่นั้นมันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยงเเล้วไม่ใช่หรือไง^^"พิชชี่พูดเเล้วส่งยิ้มมาให้

"..."

"แม้ว่าทุกอย่างที่ชั้นทำไปมันจะไม่มีค่าเลยสำหรับเธอเเต่ชั้นก็ยังจะทำอยู่ดี เพราะเหลือเวลาอีกไม่นานเเล้วที่ชั้นจะได้อยู่กับเธอ"

"..ขอบคุณนะ"

"..."

"ขอบคุณที่นายทำเพื่อชั้นมาตลอด ไม่ว่ายังไงชั้นก็จะไม่ลืม"

ดวงตาสัน้ำตาลอ่อนของเขาไหววูบ ชั้นรู้ดีว่าทุกคนต่างก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น เหมือนว่าเหตุการณ์จะเป็นเหมือนวันนั้น เมื่อพิชชี่ดันชั้นติดผนัง เขาโน้มหน้าลงมาช้าๆ ในขณะที่ชั้นเองก็ถูกเเย้งอาหาศหายใจไปอย่างช้าๆ ริบฝีปากของเขาค่อยๆเลื่อนลงมาระดับเดียวกับชั้น ชั้นกลับตาเเน่นเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่ใกล้เเช้ามาเรื่อยๆ

ตึกตัก ตึกตัก

ชั้นรู้สึกเสียงหัวใจของตัวเองมันเต้นเเรกที่หน้าอกข้างซ้าย นี่ชั้นกำลังจะปล่อยให้มันเลยเถิดเเบบนี้หรอ

"...."

ปัง!!!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำเอาชั้นสะดุ้งลืมตาขึ้นก่อนจะหันไปมองที่มาของเสียง พิชชี่หันใบหน้าที่อยู่ห่างจากชั้นไม่เกินสิยเซนติเมตรไปทางประตูเช่นเดียวกัน ที่ประตูห้องมีร่างสูงร่างหนึ่งยืนอยู่ เขาเดินลิ่วเข้ามาในห้องโดยไม่สนใจมองชั้นที่ถูกผลักจนติดผนังโดนที่มีพิชชี่ใช้ตัวกักอยู่ด้วยซ้ำ

"..พี่โทโมะ..!!"ไม่รู้ว่านานเเค่ไหนที่เราไม่ได้เจอกัน ชั้นไม่ได้นับ เเต่ที่รู้ๆ ชั้นรู้สึกเหมือนกะบว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมากเเละเหมือนไม่มีวันสิ้นสุดสำหรับชั้น

"ไม่ได้เจอกันนานนะ"โทโมะพูด ประโยคที่ดูห่างเหินในความคิดของชั้น ในมือเขามีกุญแจห้องอีกหนึ่งดอกของห้องนี้ ท่าทางของเขาดูเหมือนว่าจะหาอะไรบางอย่าง เเละในตอนนั้นชั้นสังเกตเด็นว่าพี่โทโมะเจาะหูข้างขวา ไม่ใช่ที่ติ่งหูแต่เป็นเเถวๆขอบหูข้างบนO_O

"พี่ไปเจาะหูมาหรอค่ะ"แก้วถาม

"นี่น่ะหรอ"โทโมะพูดเเล้วชี้ไปที่ตจิวตัว K สีสะท้อนเเสงในห้องเล็กน้อย

"อืมใช่"โทโมะพูดอีก ชั้นนึกอยากถามว่าจิวตัว K เเต่ไม่กบ้า เเต่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเพราะมันตรงกับอักษรตัวเองของชั้นพอดี เเต่พอคิดเเล้วจิวตัว K น่าจะมาจากอย่างอื่น เเละเเน่นอนว่าคงจะเป็นผู้หญิงคนใหม่ของเขา อาจจะเป็นสัญญาของผู้หญิงคนใหม่ ชั้นรู้สึกได้ว่าขอบตาของชั้นมันร้อนผ่าวอีกเเล้ว

พี่โืทโมะเดินเข้าไปในห้องของเขา จากนั้นชั้นก็ได้ยินเสียง ปึปัง เหมือนเขากำลังหาของอยู่

"เฮ้อ รู้มั้ยว่าพี่เข้ามาผิดจังหวะ"พิชชี่ตะโกนเเล้วหันหน้าไปทางห้องที่โทโมะกำลังรื้อของอยู่

"เออ โทษที ก็เห็นอยู่ เอาไว้ชั้นออกไปเเล้วก็ค่อยต่อก็ยังได้นี่"โทโมะพุดอย่างไม่ยี่หระ

ประโยคนี้มันทำให้ชั้นเจ็บอย่างบอกไม่ถุก

"..."

"ไม่ล่ะ ไม่ล่ะถึงพี่จะไม่อยู่ ผมก็ไม่อแแคร์อะไรนี่"พิชชี่พูดเเล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้น

"..."

"พี่จะได้รู้ไงว่าผมจริงจังกับเรื่องนี้เเค่ไหน"พิชชี่พูด

ปึก!

โทโมะชกไปที่ผนัง

"ไม่ต้อง!"โทโมะพูดเชิงกระชากเสียงเล้กน้อย

O_O!

ชั้นเบิกตาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ พี่โทโมะก็เปิดประตูห้องออกมาเเล้วชกเข้าไปที่ผนังใกล้กับมือของพิชชี่ที่กำลังกักตัวชั้นอยู่ มีเลือดไหลออกมาจากมือของเขาเพราะเเรกกระเเทก เขาทำท่าทีที่จะเดินออกไปจากห้อง เเต่ชั้นก็รีบผลักพิชชี่ออกเเล้วิ่งไปหาเขาทันที ชั้นกุมมือของเขาที่ชุ่มเลือดอยู่มาดูใกล้ๆ

"ชะ ชั้นทำแผลให้ห่อนนะค่ะ"

ฟึ่บ!

โทโมะสะบัดมือออกจากมือของแก้ว นัยน์าของเขาฉายเเวเจ็บปวด

"ไม่ต้อง"

"เเต่!.."

"คนที่เธอควรจะห่วงไม่ใช่ชั้น..."โทโมะพูดจบก็เดินออกจากห้องไป เเละตอนนั้นน้ำตาที่พายายามกลั้นเอาำไว้อย่างสุดความสามารของชั้นมันไหลออกมา ชั้นได้เเต่ทรุดตัวลงกับพื้นเพราะขาไร้เรี่ยวเเรกที่จะพยุงร่างกายให้ยืนอยู่ได้

"..ฮึก...ฮึก...ฮื่ออออ"ชั้นปล่อยโฮออกมาอย่างไมาอายใครอีกต่อไปหลังจากที่ทนความเจ็บปวดนี้มานานไม่คิดว่าหลังจากที่ได้เจอพี่โทโมะ ความรู้สึกก็ระเบิดออกมาอีกครั้ง ชั้นมองเห็นหยดเลือดของเขาที่หยดลงที่พื้นห้อง นึกเเล้วเกลียดตัวเองขึ้นมา

"มันไม่ใช่ความผิดเธอหรอก"พิชชี่ค่อดๆย่อตัวลงนั่งข้างแก้วเเล้วลูบหัวอย่างช้าๆ

"..พิชชี่"เเก้วก้มหน้ามองรอยเลือดเเล้วขยับปากเรียกผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ

"..."

"..ชั้น...รักเค้า"

"..."

"ชั้นรัก...พี่โทโมะ"

"..."

"รักจนไม่เหลือที่ว่างให้ใครอีกเเล้ว"

"แก้ว...นี่เธอ..."พิชชี่มองหน้าแก้ว ทั้งสองคนสบตากัน

"นายเข้าใจใช่มั้ย"

"..รู้ตัวรึเปล่าว่าเธอกำลังพุดอยู่กับ..."

"..."ชั้นเงียบรอฟังสิ่งที่เขากำลังพุด

"คนที่รักเธอหมดทั้งใจ.."

เขารวบตัวชั้นเข้าไปกอดในขณะที่ชั้นกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาหยดเเล้วหยดเล่าของชั้นมันหยดลงไปที่บ่าเขานับไม่ถ้วนจนมันเปียกไปหมด เเต่เขากลับไม่บ่นสักคำ ชั้นอยากจะทำอะไรให้เขามากกว่านี้ ทำไมชั้นถึงเป็นได้เเค่สิ่งที่ต้องคอยพึ่งพาเขาอยู่เรื่อย

"ชั้น...ฮึก...ไม่อยากเป็น...เเบบนี้เลย"

"..ชั้รู้..ชั้นรู้"พิชชี่ปลอบแก้ว เเละในตอนนั้นเองชั้นรู้สึกว้าไหล่ของชั้นมันก็มีน้ำตาของเขาหยดเหมือนกัน...