สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

9.7

เขียนโดย TKda

วันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 19.30 น.

35 ตอน

1013 วิจารณ์

58.81K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2557 13.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

30) วันตัดสิน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"อ๊ะ! นั่น! ดัมมี่ของทั้งสองโรงเรียนนี่นา"

"เอีะ วันนี้วันตัดสินนิ"

"เเล้วใครชนะน่ะO_O"

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีที่พวกเราเดินมาในระเเวกโรงเรียนใกล้กับสถานที่นัดพบ ซึ้งก็คือลานกล้างเอาไว้สำหรับออกกำลังกายหรือทำกิจกรรมต่างๆ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับสวนสาธารณะ

ผู้เข้าร่วมทั้งหกคนยืนประจำที่ของตัวเอง ชั้นมองพี่กวินสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก เเต่ก็ไม่ต่างจากพี่ทีเจ เเละใบหน้าของพวกเขามีรอยฟกช้ำเยอะมากเเละน่ากลัวกว่าพี่โทโมะเเละพี่ป๊อปหลายเท่า ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันด้วยสายตาเชือดเฉือน เเละมีเสียงกรี๊ดดังขึ้น เเละพวกนักเรียนทั้งสองโรงเรียนยืนมุงกันดูเหมือนดูมวย มันเริ่มมุงกันเป็นวง ใหญ่

"วันที่ชั้นบอกติกา.."รุ่นพี่ที่โรงเรียนชั้นพูดขึ้น"ชั้นไม่ได้บอกเอาไว้ว่าเวลาหมดเมื่อไหร่เพราะฉะนั้นเกมมันยังไม่จบ"

ว่าไงนะ O_O!

ชั้นเเทบตาเหลือกทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น มีเสียงฮือฮาจากบรรดาไทยมุง ชั้นหันไปมองเห็นพี่กวินที่ยิ้มสนุกสนานราวกับว่ามันสนุก

พลั่ก!

เเละในตอนนั้น พี่กวินก็พุ่งเข้าหาพี่โทโมะ เเละเป็นพี่เคนตะที่ซัดหมัดหนักๆเข้าที่หน้าของพี่กวินที่จะเข้ามาทำร้ายพี่โทโมะอย่างไม่ลังเล เเละพวกผู้ชายก็พุ่งเข้าหากันอย่างน่ากลัว ชั้นได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อกันดังสนั่น

บรรดาพวกไทยมุงเริ่งถอยห่าง ที่กลางวงนั้นชั้นเห็นพี่โทโมะสู้กับพี่กวินอย่างดุเดือด ชั้นไม่ชอบเลยเวลาที่เขาต้องมีเลือด มีรอยฟกช้ำที่หน้า มันทำให้ชั้นรู้สึกเจ็บขึ้นมาดื้อๆ

"เราอย่าดูกันเลย ชั้นกลัวยังไงไม่รู้"

"ชั้นก็กลัว ชั้นไม่ชอบเวลาผู้ชายสู้กันเลย"

ชั้นได้ยินเสียงผู้หญิงสองคนคุยกันข้างหลังเบาๆ

ทำยังไงดี ชั้นเองก็ไม่ชอบ ไม่อยากให้มันมีเรื่องเเบบนี้เลยสักนิด

"...หยุดเถอะค่ะ!"แก้วหลับตาปี๋เเล้วตะโกนคำนั้นออกไป

"ผู้หญิงไม่เกี่ยวอย่ายุ่ง"มีเสียงตะโกนกลับมา

"เเล้วถ้าเป็นชั้นละเกี่ยวมั้ย"ตอนนั้นเองที่ทุกคนได้เเต่อ้าปากค้าง บบรรดพวกไทยมุงแหวกออกเป็นเส้นทางเดินสองคน อีกฝ่ายน่าจะเป็นฝ่ายปกครองของโรงเรียนพี่โทโมะเเละอีกฝ่ายเป็นฝ่ายปกครองของโรงเรียนชั้น

"พวกเธอคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรกันอยู่!"

"..."

"ทะเลาะกันเเบบนี้ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือไง!"อาจารย์ของโรงเรียนแก้วพุด

"คิดว่าสู้กันเเบบนี้มันได้อะไร! ไหนบอกชั้นมาสิ้!"อาจารย์ของพี่โทโมะพูด

"ไหนวันนั้นบอกว่ากำลังสานสัมพันธ์กันเเล้วนี่มันอะไร!"

"ครูจะไม่ขอพุดอะไรมาก!"

เเละความเงียบก็เข้าปกคลุม อาการใบ้กิน มันเป็นกับทุกคน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเเม้เเต่คำเดียว

"..."

"ครูไม่อาจเข้าใจความรู้ของพวกเธอที่ต้องสู้กัน เเต่ครูอยากจะถามพวกเธอว่า พสกเธอได้อะไรจากชัยชนะครั้งนี้อย่างนั้นหรอ.."

"..."

"พวกเธอไม่พอใจอีกฝ่าย ิาจจะรู้สกไม่ถูกชะตาหรืออะไรก็ตาม เเต่สุดท้ายเเล้วการต้อสู้เพื่อเอาชนะ มันจะมีอะไรนอกจากการสูญเสีย พวกเธอมีเเต่ต้องเจ็บเเละบาดหมางกันเท่านั้น"

"เเต่พวกนั้นเคนทำให้โรงเรียนเราเจ็บตัว เรายอมไม่ได้! เราต้องแก้นเเค้น"รุ่นพี่คนนึงในโรงเรียนชั้นพุดขึ้นจากความเงียบที่คลอบงำ

"เเล้วการแก้เเค้นของพวกเธอคือต้องมาเจ็บตัวซ้ำอีกงั้นหรอ ถ้าไม่มีใครคิดจะหยุดมันก็จะมีเเต่พวกเธอ ที่ต้องเจ็บเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ"

"..."

"ชัยชนะ ไม่ได้ทำให้คนเรามีความสุขเสมอไปหรอกนพ บางทีอาจจะค้นพบความสุขในความพ่ายเเพ้ก็ได้ คนชนะไม่ใช่คนที่เก่ง เเต่เป็นคนที่รู้จักให้อภัย"

"..."

"สิ่งที่พวกเธอต้องการไม่ใช่การแก้เเค้นเเ่คือการให้อภัย"

เหมือนกับเวลาหยุดไปชั่วขณะคำพูดของอาจารย์ทำให้สติของทุกคนกลับมาไม่มากก็น้อย ชั้นเห็นพี่โทโมะคลายมือจากคอปกพี่กวิน ส่วนพี่กวินเองก็มีสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย

"พวกเธออาจะไม่เข้าใจหรืออาจจะไม่เชื่อสิ่งที่ครุพูดใจวันนี้ เเต่ในวันต่อๆไป ครูเชื่อว่าพวกเธอจะต้องเข้าใจ"

"เเต่อย่าคิดว่าพวกเธอจะรอด! พวกเธอทุกคนต้องถูกลงโทษรวมถึงพวกที่มามุงดูด้วย"อาจารย์ของโรงเรียนพี่โทโมะที่เงียบอยู่นานก็พุดขึ้น ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจเเละบ่นออกมาเบาๆ

"ต้องโดนลงโทษด้วยหรอเนี่ย"

"เเค่มายืนดูเองนะ T^T"

"ในเมื่อรักพวกพ้อง ถ้าโดนก็ต้องโนด้วยกัน ห้ามบ่นเด็ดขาด!"เหมือนอาจารย์จะได้ยินสิ่งที่บ่นๆเหล่านั้น

"โดนวันคริสต์มาสนี้ สองโรงเรียน จะต้องมาร่วมกันจัดงานที่ลานกว้างนี้ก่อนวันหยุดยาว พวกเธอต้องมาช่วยกันขายช็อกโกแลตให้ได้ตามเป้าหมายซึ่งก็คือ 2000 ชิ้น!"

"อะไีรนะO_O!"ทุกคนที่ยืนอยู่ต่างพร้อมใจกันประสานเสียงออกมา

"ได้ยินไม่ผิดหรอก สอบเสร็จเมื่อไหร่พวกเธอเตรียมงานให้เรียบร้อยภายในเจ็ดวัน ถ้าขายไม่ได้เป้าที่กำหนดไว้ พวกเธอจะต้องทำบทลงโทษด้วยวิธีอื่นต่อไป ถ้าได้ ก็จะถือว่าพวกเธอพ้นโทษเเล้วกัน"

ถึงเเม้ว่ามันจะใกล้คริสต์มาสเเล้วก็เถอะ ทุกคนคงจะฮืฮาหาซื้อช็อกโกเเลตเเน่ๆ เเต่สองพันชิ้นเนี่ย ไม่มากไปหน่อยเหรอที่จะขายได้หมดเกลี้ยงน่ะ T_T

"ชั้นว่าอาจารย์หาเงินเข้าโรงเรียนแหงๆ"

"ชั้นก็ว่างั้นแหละ-0-"เสียงซุบซิบดังขึ้น หลังจากที่อาจารย์ทั้งสองคนเดินออกไปจากกลางวงใหญ่นี้เเล้ว

"ไงละแก้ว หึ บทลงโทษถึงจะติ๊วต๊องเเต่ก็ยากใช่เล่นนะเนี่ย"ฟางพูด

"ปวดจิตเลยอ่ะฟางT^T"แก้วพุด

"แก้วเดี๋ยวชั้นไปดุพี่ป๊อปก่อนนะ"ฟางพูดเเล้วกำลังจะเดินเข้าไปหาป๊อปปี้เเต่ถูกแก้วรั้งไว้

"ฟางบอกแก้วมาเดี๋ยวนี้ว่า ระหว่าฟางกับพี่ป๊อปตอนนี้มันเป็นมายังไง"แก้วถามเเล้วมองหน้าฟางที่ตอนนี้กำลังสูบฉีดเลือดจนจะมีควันขึ้นมาอยู่เเล้ว -0-

"ก็แบบ.."ฟางพุดเเล้วใช่ปลายเท้าเขี้ยใบไม้ที่อยู่บนพื้น

"...."ชั้นกำลังรอคำตอบฟางอย่างใจจดใจจ่อ

"แฟน"ป๊อปปี้ที่โผล่มาจากข้างหลังฟางกูพูดทำให้ฟางหันหน้าไปอย่าฉับพัน หน้าป๊อปปี้ที่เกือบจะกอมแก้มฟางอยู่เเล้วเเล้วยิ่งฟางหันฟน้าไป ป๊อปปี้ก็จุ๊บเข้าที่แก้วของฟางเต็มๆ จนฟางกระโดดออกห่างแทบไม่ทัน

"พะ พี่ป๊อปบ้าทำอะไรเนี่ย"ฟางพูดเเล้วจับแก้มด้วยความเขิน

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"

"เมื่อกี้พี่ป๊อปฟางว่าเป็นแฟนพี่คนนี้อ่ะแก ไม่จริงใช่มั้ย กรี๊ดดดด!!"

"ชั้นเห็นว่าเมื่อกี้พี่ป๊อปปี้เค้าหอมแก้มกด้วยแก ไม่น่ะ เสียดาย TT"

เเละเสียงฮือฮาก็จับจ้องมาที่ป๊อปปี้เเละฟางที่ตอนนี้ป๊อปปี้ดึงฟางเข้ามาใกล้

ไอ้นี่ ไม่อะไรไม่คิดจะบอกเพื่อนบอกฝู่ ที่ตอนนั้นยังมาร้องไ้ห้เลย -0- ชั้นยังสำคัญอยู่ป่ะว่ะ T^T

"เสียดายพี่ป๊อปอ่ะแกร T^T"

ยังๆ ยังไม่หยุดร่ำไห้ เสียดายคนมีเข้าของเเล้วอีก

"สาวเยอะเหลือเกินนะ"ฟางพุดเเล้วหน้ามุ่ย ดูเพื่อนชั้น T^T อยาเป็นเเบบนี้บ้างง่ะ

"สาวเยอะเเต่แฟนมีคนเดียวนิ"ป๊อปปี้พูด ฟางกอดอกเเล้วหันหน้าไปทางอื่น

ฟอดดด

เเล้วพี่ป๊อปก็ดึงยัยฟางมาหอมเสียงดัง ขอร้องละครับ แก้วอิจฉานะ T^T