Overrated ผมรักพี่สาวมีอะไรมั้ยคร้าบ

 
 
"มาสายจังนะ" เฟย์ที่ก้มหน้าก้มตาลอกงานอยู่เงยหน้าขึ้นมาแขวะเพื่อนซี้ที่พึ่งปรากฎตัวในห้องเรียน
ทั้งๆที่เวลาล่วงเลยมาจนถึงคาบที่สองแล้ว
 
"ตื่นสายอ่ะ นาฬิกาไม่ปลุก"
 
"ไม่ใช่คุยแชทกับเด็กจนดึกเลยตื่นไม่ไหวหราาาาา"
 
"ใช่ที่ไหนหล่ะ ยัยบ้าาา" สาวน้อยแก้มเปลี่ยนสีด้วยความเขิน
 
"ว้าาาา งั้นไอป๊อปก้เสร็จฉันอ่ะดิ" เฟย์เอ่ยถึงเพื่อนสนิท ที่เธอเคยแอบคิดไม่ซื่อ
 
"ฉันว่าแกควรถามความเห็นป๊อปปี้ก่อนนะ5555555555" สาวน้อยหัวเราะคิกคักพลางมองไปทาง
ริมหน้าต่างที่นั่งประจำของป๊อปปี้ ก้เปนอันต้องหันกลับเพราะเจ้าตัวส่งสายตาดุๆใส่เธอก่อนจะลุกจาก
เก้าอี้และเดินมาหาเธอ
 
 
"มาสายแล้วยังมีหน้ามานินทาชาวบ้านเค้าอีกนะ" ป๊อปปี้คาดโทษ
 
"โห ป๊อปอ่ะ สายนิดเดียวเอง ทีป๊อปหายไปเปนวันแก้วยังไม่ว่าเลย" สาวน้อยสวนทันควัน
 
"เดี๊ยวๆ อย่าพึ่งด่ากัน ทรงผมอะไรของแกเนี่ยยย ถักเปียสองข้าง! อยู่อนุบาลหมีน้อยหรอฮะ"
เฟย์ขัดจังหวะเมื่อเห็นทรงผมที่แปลกไปของเพื่อนซี้ จากแค่มัดรวบๆผมเหมือนปกติที่เธอบ่นประจำ
ว่าเสียเวลาทำผม กลับถักเปียเหมือนคุณหนูพจมานแห่งบ้านทรายทอง ทำให้หน้าที่ดูเด็กอยู่แล้ว
ทั้งเด็กทั้งแบ๊วลงไปอีก
 
"ก้งี้แหละเฟย์ที่เค้าบอกกันว่า คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง55555" ป๊อปปี้ได้ทีแซว
 
"อ่อใช่ๆ ยิ่งมีแฟนเด็กยิ่งดูเด็ก55555"
 
"เอ้อออ ที่งี้หล่ะเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย"
 
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นป๊อปปี้ก้กลับมาเปน นายหมีจอมกวนเหมือนเดิม เข้าเรียนปกติ มีโดดบ้าง
เป็นครั้งคราว ส่วนเรื่องแก้วเค้าก็ทำใจได้บ้างแล้ว แถมยังทั้งแซวทั้งเชียร์ให้เธอรับรักรุ่นน้องตัวแสบ
ของเค้าเสียที ที่ทำใจได้เร็วก็เพราะได้คนมาดามใจซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ฟาง ญาติผู้พี่
ของสาวน้อยที่ทำเนียนทอดสะพานให้เค้าสไกป์สอนการบ้านแทบทุกวันอยู่นานสองนาน ส่วนคู่ของ
น้องโทโมะและพี่แก้วก็สนิทกันมากขึ้น เมื่อหนุ่มน้อยของเราเล่นทีจริงสาวที่ไหนจะต้านทานไหว
สาวน้อยเองก้หลงเสน่ห์น้องหน้าหวานจนแทบถอนตัวไม่ขึ้นแต่ก้ยังปากแข็งเพราะกลัวเสียฟอร์ม
 
 
 
 
 
 
"กลับมาแล้วค่าาาาาาาา" เสียงใสๆที่มักจะมาก่อนตัวเสมอของสาวน้อยดังไปถึงห้องครัว คุณแม่ที่
กำลังปลอกผลไม้อยู่ก็รีบเดินออกมาหาลูกสาวสุดที่รักทันที
 
"เป็นงัยคะ เหนื่อยมั้ยลูกกก"
 
"ก้เรื่อยๆอ่ะแม่ ลูกแม่เก่งอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงนะคร้าบบบ"
 
'จุ๊บบบบบบ' สาวน้อยจอมทะเล้นหอมแก้วคุณแม่ฟอดใหญ่
 
"ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ ยัยลูกตัวแสบ"
 
"โห แม่อ๊ะ ก็มีแม่อยู่คนเดียวนี่ จะให้ไปอ้อนใครหล่ะ" สาวน้อยออดอ้อนผู้เป็นแม่
 
"แค่นี้ก้รักจะแย่แล้ววว เอ้านี่ มหาลัยที่โน่นเค้าส่งเอกสารยืนยันมาแล้วนะ"
 
คุณแม่หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลที่ไปรษณีย์มาส่งตั้งแต่บ่ายๆมาให้ลูกสาว
 
"จะต้องไปแล้วหรอเนี่ย..."สาวน้อยพูดเสียงแผ่วๆแล้วรับซองเอกสารมา
 
"เอ้า!เรานี่ยังงัย ไหนบอกจะไปให้ได้งัย พอจะไปจริงๆดันเศร้าซะนี่" แม่ถามด้วยความสงสัย
 
"ก้..." สาวน้อยยังไม่ทันได้ตอบอะไรเสียงแหลมๆของแขกที่ไม่ได้รับเชิญก้ดังแทรกขึ้นมาก่อน
 
"ก้ยัยแก้วเค้าไม่อยากทิ้งเด็กทางนี้ไปนี่คะคุณน้าคนสวย555555" สาวฟางปรากฎตัวพร้อมรอย
ยิ้มสุดกวนอันทีจริงเธอแค่เอาแกงที่แม่เธอให้เอามาให้สาวน้อยแต่ดันบังเอิญได้ยินบทสนทนาเมื่อ
ครู่นี้เสียก่อน เลยอดแซวไม่ได้
 
"ยัยเจ๊!!!"
 
"หือออ เด็กคนไหนหน่ะ ฟางเล่าให้น้าฟังสิ"
 
"ยัยเจ๊ เงียบไปเลยนะ แม่อย่าไปฟังเจ๊นะ มันมั่ววววว"
 
"เราหน่ะเงียบ ยัยลูกคนนี้นี่มีอะไม่เล่าให้แม่ฟังเลย"
 
"แม่อ๊ะะะะ" สาวน้อยหน้ามุ่ยเหมือนเด็กน้อยที่โดนขัดใจพลางส่งสายตาคาดโทษไปให้พี่สาวแต่
กลับเจอพี่สาวแลบลิ้นให้อย่างกวนๆ
 
'ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยเจ๊ตัวแสบ'
 
"คืองี้ค่ะ น้องเค้าชื่อ โทโมะ อยู่ม.4โรงเรียนปริ๊นเลิฟเวอร์"
 
"โหหห ม.4 เด็กกว่าเราสองปีเลยนะแก้วววว" แม่พูดน้ำเสียงล้อเลียนเล่นเอาสาวน้อยเขินหน้าแดง
 
"ไม่ใช่แค่นั้นนะคะ ทั้งหล่อทั้งเก่ง ดีกรีนักแบตทีมชาติเลยนะ" สาวฟางพรีเซนต์ว่าที่น้องเขยให้คุณ
น้าฟังอย่างสนุกสนาน
 
"อื้อหือ ไม่ธรรมดานะเนี่ยยย"
 
"จะมาเปนแฟนลูกสาวคุณน้าทั้งทีจะธรรมดาๆได้งัยหล่ะค้าาาาา"
 
"พอเลย!หยุด! หยุดเลยนะเจ๊ไม่มีอะไรหรอกแม่ แค่รู้จักกันเฉยๆ น้องเค้าตีแบตกับป๊อปปี้แก้วก็เลย
รู้จัก แค่นั้นเองงงง" สาวน้อยรีบแก้ตัว
 
"รู้จักกันแบบคุยแชทกันทุกคืน นัดเจอกันทุกอาทิตย์อ่ะน้า นี่ล่าสุดเห็นว่าไปเชียร์โทโมะแข่งแบต
แบบติดขอบสนาม ที่นั่งVIPเอ๊กคลูซีฟ สเปเชี่ยวฟุดๆ" ฟางรีบเสริม
 
"ยัยเจ๊!!!!" สาวน้อยเขินจนหน้าแดงก่ำ
 
"พอแล้วยัยฟาง อย่าแกล้งน้องสิ ดูสิลูกแม่กลายเป็นมะเขือเทศไปแล้ว5555555"
 
"โอ๊ยยย หน้าแกตอนเขินฮามากอ่ะ555555" ฟางหัวเราะทั้งขำทั้งเอ็นดูน้องสาว
 
"ก้เพราะเจ๊นั่นแหละ พูดมากอยู่ได้"
 
"อย่าไปว่าพี่เค้าสิ เราก้เหมือนกันนะพาว่าที่ลูกเขยมาหาแม่บ้างสิ"
 
"โอ๊ยยย!! พอเลยทั้งคุณเจ๊ทั้งคุณแม่ ร้ายกาจกันทั้งบ้าน ไม่คุยด้วยแล้ว เชอะ!!"
สาวน้อยรีบคว้าซองเอกสารแล้ววิ่งขึ้นห้องทันที
 
"นี่!ยัยแก้ว แม่พูดจริงนะ พรุ่งนี้พามาหาด้วย" คุณแม่ตะโกนไล่หลังก่อนจะหันกลับไปคุยกับหลาน
สาวต่ออย่างออกรส
 
 
 
 
 
สาวน้อยอ่านเอกสารวนไปวนมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบจะจำได้ทุกตัวอักษรด้วยความไม่มั่นใจ
 
"จะต้องไปแล้วหรอ ถ้าเราไป แล้วไอเด็กเกรียนหล่ะ ไหนจะยัยเฟย์กะป๊อปปี้อีก เฮ้ออออ"
สาวน้อยถอนหายใจด้วยความหนักใจ เธอทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ ทั้งเวลา เขียนวิทยานิพนธ์เล่ม
หนาเตอะ เพื่อให้ได้ทุนไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยที่ประเทศญี่ปุ่นจนเธอได้รับทุน กลับเริ่มไข้วเขว
ที่จะไป ก็จะเปนเรื่องอะไรซะอีกนอกจาก เด็กเกรียนที่เข้ามาป่วนหัวใจที่แอบมีเพื่อนสนิทอยู่ในนั้น
แต่ตอนนี้กลับมีแต่หนุ่มหน้าหน้าหวานเต็มหัวใจ
 
 
"พรุ่งนี้ฉันมากินข้าวบ้านแกดีกว่า อยากเห็นหน้าว่าที่น้องเขย5555" ฟางถือวิสาสะเดินเข้าห้อง
นอนของน้องสาวทั้งๆที่ไม่ได้เคาะประตูแถมยังกระโดดขึ้นเตียงมานอนได้อย่างหน้าตาเฉย สาวน้อย
ที่กำลังเคร่งเครียดกับการตัดสินใจก้ยิ้มออก
 
"นี่!อย่าสร้างเรื่องเพิ่ม เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลยนะ"
 
"อะไรเนี่ย ฉันไม่ได้แกล้งซะหน่อย ฉันทำหน้าที่พี่สาวที่แสนดีต่างหากเล่า" ฟางแก้ตัว
 
"แสนดีบ้าอะไร ฉันไม่น่าบอกให้แกรู้เลย"
 
"โถ่ววว ก้เราจะไม่ได้เจอกันอีกตั้งหลายปี ฉันก็อยากทำอะไรดีๆให้แกบ้าง"
 
"จ้าา ดีมากเลย ดีที่สุด ฉันซาบซึ้งมากกกกก" สาวน้อยลากเสียงยาวอย่างประชด
 
"ไม่ต้องประชดก้ได้ย่ะ!"
 
"เออแก ฉันจะบอกโทโมะยังงัยดีว่าฉันจะไปแล้ว"
 
"หาาา นี่แกยังไม่ได้บอกอีกหรอ อีกสองเดือนจะไปแล้วนะ"
 
"ก้เออหน่ะสิ"
 
"แล้วทำไมต้องบอกอ่ะ คบกันแล้วหรอ" ฟางเอ่ยล้อๆ
 
"บ้าาา ยังไม่ได้คบบบบ" สาวน้อยรีบปฏิเสธ
 
"ชอบเค้าแล้วอ่ะดี๊><" ฟางเอ่ยอย่างรู้ทัน
 
"บ้าาาาาาา"
 
"หน่ะ ยัยเด็กคนนี้ปากห้อยยังไม่พอยังจะปากแข็งอีก" ฟางเขี่ยปากสาวน้อยเล่นเบาๆ
 
"ตลกหรอฮะ" สาวน้อยปัดมือพี่สาวเบาๆ
 
 
~ตรึ๊งงงงง~
 
เสียงแมสเสจจากโทรศัพท์เบี่ยงเบนความสนใจของสาวน้อยในทันที เธอยิ้มก่อนจะเปิดอ่าน
ข้อความที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครส่งมา
 
'ถึงบ้านยังครับ'
 
"อุ๊ย!!พูดถึงก้ทักมาเลยอ๊ะ" ฟางเอ่ยแซว
 
"ว้อยยยยย แซวอยู่ได้ ออกไปเลยยย" สาวน้อยไล่ด้วยความเขิน
 
"ไปก้ได้ ฉันรอดูของจริงพรุ่งนี้ก้ได้ย่ะ" ฟางสะบัดผมเดินเชิดออกไป
หลังจากที่ฟางออกไปสาวน้อยก้กลับมาตอบข้อความอีกครั้ง
 
'สักพักล้ะ'
 
'เคๆงั้นไปซ้อมนะ'
 
'เดี๊ยวเซ่' ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอรัั้งหนุ่มน้อยเอาไว้ ทั้งๆทีปกติเธอจะตอบแค่ว่า 'เคๆ ตั้งใจซ้อมหล่ะ'
แต่กลับกลายเป็นเธอยังไม่อยากให้บทสนทนานี้จบลงเลย
 
'หือ มีไรอ่อ' ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยที่สาวน้อยรั้งเค้าไว้
 
'ไม่มีอ่ะ555555'
 
'ว้าาาา เราก้นึกว่าคิดถึงกัน' ข้อความสุดกวนที่เธอได้รับประจำกลับทำให้เธอหัวใจเต้นแรงอย่างไม่มี
สาเหตุ
 
'คงงั้นมั้ง55555' ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอพิมตอบไปแบบนั้น แต่เธอก้ทำมันลงไปแล้ว!!
 
'แปลกๆนะวันนี้' ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้
 
'ปกตินี่'
ยิ่งเธอบอกว่าปกติ ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกว่าไม่ปกติ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ออกจะดีซะด้วยซ้ำจะได้คุย
กันนานๆ
 
'วันนี้การบ้านเยอะมั้ย'
 
'ไม่อ่ะ เหลือแต่รายงาน'
 
'ดีๆ จะได้นอนเร็วๆ55555'
 
'เดี๊ยวๆที่นอนดึกทุกคืนนี่เพราะคุยกะเรานะเด็กเกรียน'
 
'แต่ก้อยากคุยใช่มั้ยหล่ะ55555'
 
'สำคัญตัวผิดไปม้ายยย' สาวน้อยเขิน
 
'แล้วเมื่อกี้ใครรั้งผมไว้น้าาาาา' ชายหนุ่มกวนไม่เลิก
 
'เชอะ เออนี่ พรุ่งนี้ว่างมั้ย?'
 
'สำหรับพี่ผมว่างเสมอครับ'
 
'แม่ชวนมากินข้าวที่บ้านอ่ะ มามั้ย?'
 
'ห๊ะ!!!!!!'
 
'ไปมั้ย'
 
'ไปสิๆๆๆๆๆ'
 
'ไปซ้อมได้แล้วป่ะ' สาวน้อยจำใจปล่อยชายหนุ่มไปซ้อม
 
'ครับๆ'
 
หนุ่มน้อยอ่านข้อความเดิมซ้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ ชวนไปกินข้าวที่บ้านหรอ? หัวใจดวงน้อย
เต้นแรงด้วยความตื่นเต้นระคนตกใจ
 
"อู้หรอห๊ะ ไอเกรียน ไปซ้อม!!" ป๊อปปี้เดินเข้ามาตามรุ่นน้องที่ไม่ยอมลงสนามซ้อมซะที
 
"แป๊ปๆ" หนุ่มน้อยเงยหน้าตอบด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
 
"ยิ้มอะไร บ้าป่ะเนี่ย"
 
"พี่แก้วชวนไปกินข้าวที่บ้านอ่ะ" หนุ่มน้อยยื่นโทรศัพท์ให้ป๊อปปี้อ่า่นแชท
 
"เห้ย!จริงดิ ยัยแก้วจะพาผู้ชายเข้าบ้าน" ป๊อปปี้อ่านบทสนทานาระหว่างรุ่นน้องคนสนิทกับเพื่อนซี้ที่
เคยแอบคิดไม่ซี่อก้กลั้นยิ้มไม่อยู่
 
"ยัยแก้วชอบแกแล้วหล่ะ" ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
 
"บ้าาา ไม่หรอก" โทโมะปฏิเสธหน้าแดง
 
"มีเหตุผลอะไรที่เค้าจะไม่ชอบแก แกไม่ดีตรงไหน" ป๊อปปี้พูด น้องชายของเค้าหน่ะเพอร์เฟคที่สุด
แล้ว หน้าตา ก้จัดอยู่ในกลุ่มของคนหน้าตาดีมาก เก่ง ก้ไม่เท่าไหร่แค่ระดับนักกีฬาทีมชาติ
ชาติตระกูลยิ่งไม่ต้องพูดถึงนามสกุล ไทยยายยท์ ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จัก แค่ยืนเฉยๆคนแถวนั้นก้หันมา
มองแล้ว โดยเฉพาะตอนยิ้ม แทบจะทำให้ผู้หญิงทุกคนที่เห็นละลายได้ในพริบตา ให้ตายเถอะ
ไม่สามารถหาข้อบกพร่องในตัวเด็กผู้ชายคนนี้ได้เลย แล้วยังจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้สาวน้อย
ไม่ตกหลุมรักเค้าหล่ะ
 
"เฮีย พรุ่งนี้ไปเปนเพื่อนหน่อยสิ"
 
"อ่าวเห้ย เกี่ยวอะไรกับฉันฟระ"
 
"หน่า นะๆๆ นะคร้าบบบ" ชายหนุ่มอ้อนสุดฤทธิ์
 
"พอๆ ฉันไม่ใช่แฟนคลับแกนะ ไม่หลงลูกอ้อนแกหรอก"
 
"นะ เฮีย ไปเปนเพื่อนหน่อยยยย" โทโมะอ้อนไม่เลิก
 
"ม่ายยยยย แม่ยัยแห้วใจดีจะตาย ไม่จับแกไปทำซูชิหรอก"
 
"แต่ถ้าไป เฮียก้ได้เจอพี่ฟางด้วยนะ ไม่ดีหรอ" เมื่อลูกอ้อนไม่เป็นผล โทโมะเลยต้องยกเอา ฟาง
ญาติผู้พี่ของสาวน้อยที่ป๊อปปี้กำลังคุยอยู่มาอ้าง
 
"เออๆ ไปก้ได้ เห็นแก่ความเปนพี่เปนน้องของเรานะ" ป๊อปปี้เจอไม้ตายของน้องชายก็ใจอ่อนยอม
ตกลง เห็นแก่น้องหรอก ไม่เกี่ยวกับฟางสักนิดเลยยยยย?
 
"เย้!!"
 
"แต่ตอนนี้แกไปซ้อมก่อนเหอะ โค้ชฟลุคมองตาเขียวแล้ว" ป๊อปปี้ชี้ไปทางโค้ชสุดหล่อที่มองมา
ทางโทโมะและป๊อปปี้ที่นั่งคุยกันอยู่ ไม่ยอมไปซ้อมเสียที
 
"ก้เพราะเฮียนั่นแหละ เล่นตัวอยู่ได้" โทโมะรีบคว้าไม้แบตคู่ใจแล้ววิ่งลงสนามทันที
 
"โว๊ะะะ ไอเกรียนนี่มันเกรียนจริงๆ" ป๊อปปี้ส่ายหน้าขำๆทั้งหมั่นไส้ทั้งเอ็นดูรุ่นน้องสุดเกรียน
 
 

 
 
เค้ากลับมาแล้วววว ขอโทษที่หายไปนาน อย่าพึ่งลืมเค้าน้าาา
เรื่องใกล้จะจบล้ะ ขอคอมเมนต์เปนกำลังใจด้วยนะค้าาาา
เจอกันตอนหน้า เร็วๆนี้แน่นอนค่ะ
 
ปล. ตอนจบมีเรื่องมาเฉลยด้วยแหละ555