Overrated ผมรักพี่สาวมีอะไรมั้ยคร้าบ
เขียนโดย 
PrincessTK
วันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 10.18 น.
แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2558 21.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"เอ้าาาา ลงมาสิวะ รอป่ะป๊าแกมาตัดริบบิ้นหรอ?" ป๊อปปี้เดินกลับมาที่รถคันโปรดอีกรอบหลังจากเดินออกไปเมื่อครู่
"แปปดิ ทำใจก่อน" หนุ่มน้อยนั่งกุมมืออยู่ที่นั่งข้างคนขับ แก้มขาวๆเปลี่ยนเป็นสีแดงนิดๆ สีหน้าตื่นเต้นสุดๆ
"ให้มันเร็วๆดิ๊ ฉันร้อนนนน" ป๊อปปี้สะบัดเสื้อตัวเองคลายร้อน โอ้ ให้ตายเถอะ เซ็กซี่เปนบ้า
"แปปปปป" หนุ่มน้อยยังคงยืนยันคำเดิม แหม่ ให้เวลาทำใจกันหน่อยสิ สุดฮอตอย่างโทโมะไม่เคยเข้าบ้านผู้หญิงนะคร้าบบบ แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็นนางฟ้าในฝันของเค้าอีก
"งั้นรอยัยแห้วมารับก้แล้วกัน ฮ่วยยย เสียเวลาฉันชิบ" ป๊อปปี้ปิดประตูรถทันทีเมื่อเห็นเพื่อนซี้เดินออกมาจากบ้าน
"อ้าว!ป๊อป มางัยเนี่ย" สาวน้อยทักทายเพื่อนสีด้วยสายตาล้อเลียน เพราะรู้ดีว่าเพื่อนรักต้องมาหา ฟาง ญาติผู้พี่ของเธอแน่ๆ
"ก้..ก้...ก้พาเด็กแกมาส่งงัย" ป๊อปปี้ตอบพลางกวาดสายตาไปรอบๆบ้าน
"อ้อหรออออ" สาวน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไม่ต้องยิ้มแบบนั้นเลยนะ ฉันไม่ได้มาหาฟางซะหน่อย" ป๊อปปี้ร้อนตัว
"หืมมม ฉันยังไม่ได้พูดถึงฟางเลยนะ ฮะๆๆ" สาวน้อยหัวเราะชอบใจ
"ยัยแก้วหยุดขำเดี๊ยวนี้นะ" ป๊อปปี้รีบเอามือปิดปากสาวน้อยด้วยความเขินอาย
"ปล่อยมือด้วยครับ :)" โทโมะรีบเดินลงจากรถมาแยกป๊อปปี้กับแก้วใจออกจากกัน
'ของๆใครใครก็หวงนะครับพี่ชายยย' โทโมะพูดเบาๆให้เค้ากับป๊อปปี้ได้ยินกันสองคน
"โอ๊ยยย ฉันไม่แย่งแกหรอกหน่า หวงกันจริงๆ" ป๊อปปี้อดหมั่นไส้กับความหวงอย่างออกนอกหน้าของหนุ่มน้อยตรงหน้าไม่ได้
"จะเสียงดังทำไมเนี่ย ไปหาฟางฟางฟูฟูอะไรของเฮียป่ะ" โทโมะผลักป๊อปปี้ออก
"เออ ไม่ต้องไล่ก้ไปเว้ย ไม่อยากอยู่เปนก้างขวางคอใครหรอก" ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ
"เอ่อ...เข้าไปเลยมั้ย" สาวน้อยหันมาพูดกับโทโมะ
"อ่า...ก้ได้ วันนี้พี่แต่งตัวน่ารักนะ" โทโมะมองสาวน้อยในชุดเอี๊ยมกระโปรงสุดน่ารักแล้วอดยิ้มไม่ได้ นานๆที่สาวน้อยจะใส่กระโปรงเธอใส่กระโปรงแล้วน่ารักมากจริงๆ
"อื้อ ขอบคุณนะ" สาวน้อยยิ้มรับด้วยความเขิน ก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไป
"เอ่อ...นี่ โทโมะ ค่ะแม่" สาวน้อยชี้ไปที่หนุ่มข้างกายพร้อมแนะนำให้ผู้เป็นแม่รู้จัก
"สวัสดีครับ" โทโมะรีบยกมือไหว้อย่างรู้งาน
"ไหว้ฉันด้วยสิ" ป๊อปปี้ที่รีบเข้ามานั่งอ้อนคุณแม่สาวน้อยตั้งนานแล้ว พูดอย่างกวนๆ
"ป๊อปนี่ อย่าไปแกล้งน้องสิลูก นั่งสิโทโมะ หล่อกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย ตามสบายเลยนะ" แม่ของสาวน้อยยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู
"นี่ฟางมาสายไปรึเปล่าคะ" ฟางรีบวิ่งเข้ามาในบ้าน พลางกวาดตามองหาว่าที่น้องเขย
"ทันเวลาพอดี มากินข้าวกันสิฟาง" แม่เอ่ยชวน
"ขอบคุณค่ะ อ๊ะ! ป๊อป" ฟางแปลกใจระคนดีใจที่เห็นป๊อปปี้นั่งอยู่ด้วย
"โทโมะ นี่คนนี้ใช่มะ..." ฟางถึงกับค้างเมื่อเห็นหน้าของหนุ่มน้อยหน้าหวานแบบเต็มๆ
"เอ่อออ...สวัสดีครับพี่ฟาง" โทโมะยิ้มหวานทักทาย
เฮือกกกก รอยยิ้มของโทโมะทำเอาฟางแทบละลาย
"เอ่ออ สวัสดีจ่ะ" ฟางตอบกลับอย่างประหม่า เด็กอะไรทำไมหล่อน่าลากเข้าห้องขนาดเนรรรร้
"กินข้าวกันเถอะ ดูสิยัยฟาง มองยังกะจะกินน้องเข้าไปแล้วเนี่ยย" ผู้เป็นแม่เอ่ยแซวฟาง
"คุณน้าอ๊ะ!!!" ฟางก้มหน้ากินข้าวในจานแก้เขิน
"สวนสวยจัง"
โทโมะเอ่ยชมพลางวิ่งซนไปรอบๆ หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วแก้วใจก็พาโทโมะมาเดินเล่นที่สวน
"ซนใหญ่เลยนะ ฮะๆ" สาวน้อยหัวเราะด้วยความเอ็นดู
"ฮ้าาา สบายจัง" หนุ่มน้อยนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนหญ้านุ่มๆราวกับเป็นบ้านของตัวเอง
"โฮ่งงงงงง" สุนัขตัวเล็กสุดที่รักของสาวน้อยวิ่งมาในสวนที่ทั้งคู่อยู่
"อ๊ะ!!ดอลล่าร์" สาวน้อยคว้าสุนัขตัวโปรดไว้ในอ้อมกอด
"หือออ น่ารักจังเลย" โทโมะกลิ้งมาหา
"ชื่อดอลล่าร์หรอ"
"อื้อ"
"โย่ว ดอลล่าร์ มายเนมอิสโทโมะ ไนซ์ทูวมีทยูววววว" โทโมะอุ้มสุนัขตัวน้อยไว้ก่อนจะเล่นกับมันอย่างร่าเริง
"เด็กน้อยจริงๆ" สาวน้อยนั่งลงบนชิงช้า อดไม่ได้ที่จะยกโทรศัพท์มาถ่ายรูปเก็บไว้
"โหยยย ปาปารัสซี่ แอบถ่ายเค้าา" โทโมะแกล้งแกว่งชิงช้าแรงๆ
"โอ๊ย!เด็กบ้าา" สาวน้อยรีบคว้าเชือกเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองตกลงมา
"อ่ะๆไม่แกว่งแล้วๆ" โทโมะหยุดแกว่งแล้วนั่งลงข้างๆสาวน้อย
'พรึ่บบบ'
สาวน้อยเอนตัวมาซบไหล่โทโมะก่อนจะหลับตาลง
"เอ่อ..พี่แก้ว" หนุ่มน้อยออกอาการประหม่านิดๆ ทั้งๆที่ใกล้กว่านี้ก้เคยแล้ว เพียงแต่ว่าทุกครั้งเค้าจะเป็นฝ่ายรุก มาเจอสาวน้อยรุกเค้าบ้างสุดฮอตถึงกับไปไม่เปน
"พี่มีอะไรจะบอก" สาวน้อยไม่กล้าสบตาคู่สวย
"หืมม"
"อีกสองเดือน.."
"..............."
"พี่จะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น" สาวน้อยกลั้นใจพูดออกมา
"................"
"................"
ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างทั้งสอง คนหนึ่งนิ่งไม่รู้จะพูดอะไร อีกคนก็ช๊อคกับเรื่องที่พึ่งได้ยิน
"แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่" โทโมะโอบสาวน้อยข้างกายอย่าทะนุถนอม
"ไม่รู้สิ"
"แล้วเรื่องของเราหล่ะ เอ่อ..โทโมะหมายถึง...." โทโมะยังพูดไม่ทันจบสาวน้อยก้เอามือแตะปากไว้ไม่ให้พูดอะไรต่อ
"รอพี่ได้มั้ย รอพี่ก่อนได้มั้ยเด็กดี..." สาวน้อยซุกตัวลงไปที่อกแกร่งของโทโมะ
"หมายความว่า..."
"คือ...คือพี่ชะ..." สาวน้อยกำลังจะสารภาพความในใจก่อน แต่หนุ่มน้อยกลับปิดปากเธอไว้ด้วยปากของเค้าเอง สาวน้อยตกใจเล็กน้อยแต่ก้ไม่ได้ถอยหนี เสียงหัวใจของทั้งคู่มันดังอื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงอะไร ปล่อยตัวปล่อยใจให้มันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น
"เอ่อ....บางคำผมก้อยากพูดก่อนนะ"
".............."
"พี่แก้ว..." หนุ่มน้อยกุมมือคนตรงหน้าแน่น แล้วสบตาอย่างหวั่นๆ
"หือออ"
"พี่รู้มั้ย? ผมหลงรักพี่ตั้งแต่เห็นหน้า ตั้งแต่เรายังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ พอเรารู้จักกันพี่ทำให้ผมเหมือนคนบ้าที่หลงพี่มากๆ พี่ทำให้ผมตกหลุมรักพี่ซ้ำๆทุกๆวัน โทโมะรักพี่แก้วจริงๆนะ"
เสียงแหบพร่าที่แสนมีสเน่ห์พูดอย่างจริงจังพร้อมกับสายตาเว้าวอนจากดวงตาสีเทาเข้มคู่สวยน่าหลงใหล ทำให้คนฝังเขินจนหน้าแดง
"อื้ออ รู้แล้ว"
"ไม่พูดอะไรมากกว่านี้แล้วหรอ" หนุ่มน้อยออดอ้อนเร่งเร้าจะฟังคำที่อยากได้ยินอย่างเอาแต่ใจ
"อะไรหล่ะ เมื่อกี้ก้ชัดแล้วงัย" สาวน้อยเขินจนหน้าแดงจัด
"ได้งัยหล่ะ เมื่อกี้ผมเป็นคนเริ่มนะ"
"เด็กบ้าเอ๊ย!" สาวน้อยผลักหนุ่มน้อยเบาๆด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเป็นฝ่ายประทับริมฝีปากลงซะเอง
"แบบนี้ชัดมั้ย" สาวน้อยไม่กล้าสบตาหนุ่มน้อย
"รุกซะตามไม่ทันเลยฮะๆ" หนุ่มน้อยแตะริมฝีปากสีพีชน่าหลงใหลของตัวเองเบาๆ
"อย่ายิ้มแบบนั้นเซ่" สาวน้อยห้ามปรามเมื่อเห็นรอยยิ้มทะเล้นๆของหนุ่มน้อย
"ไม่พูดก้ไม่เปนไรนะ เมื่อกี้คุ้มกว่าฮะๆๆๆ"
"เด็กบ้าาาา" สาวน้อยผลักโทโมะที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆออกไป
"อีกสองเดือนใช่มั้ย เรามาทำสองเดือนสุดท้ายให้มีความหมายที่สุด ก่อนที่เราจะจากกัน..."
"อื้อ"
"โทโมะ สัญญาว่าจะรอพี่จริงๆใช่มั้ย"
"รอสิ แต่รอแค่หกปีเท่านั้นแหละ"
"หมายความว่าถ้าสี่ปีพี่ยังไม่กลับจะมีคนใหม่หรอ?"
"ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ จะไปมีใครใหม่ได้ยังงัยกัน"
"เอ้า"
"โทโมะหมายถึงจะบินไปตามกลับมาต่างหากเล่า"
"เด็กบ้าาาา" สาวน้อยซบลงที่อกแกร่งเหมือนเดิม ราวกับจะตักตวงความสุขในช่วงเวลาที่เหลือที่จะได้อยู่ด้วยกันอีกไม่มากให้ได้มากที่สุด
#2 month
"เดินทางปลอดภัยนะยัยแก้ว ถึงแล้วไลน์มาเลยนะ ไปอยู่โน่นก้ตั้งใจเรียน จะได้กลับมาหาฉันไวๆ ใส่เสื้อหนาๆนะเดี๊ยวไม่สบาย ระวังตัวด้วยนะ ฮืออออออออออออ"
ฟางกอดสาวน้อยแน่นพร้อมอวยพรทั้งน้ำตา แน่หล่ะ ทั้งคู่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กแทบไม่เคยแยกจากกันเลย
"โอ๊ยยย ยัยเจ๊เป็ดนี่ แก้วไปเรียนนะไม่ได้ไปรบ" สาวน้อยพูดติดตลกทั้งๆที่น้ำตาไหลไม่หยุด
"เซฟไฟลต์นะแก้ว ตั้งใจเรียนแล้วกลับมาหาฉันไวๆนะ" เฟย์กอดเพื่อนรักแน่น
"อื้อ แกก้ดูแลตัวเองดีๆนะ ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะเขื่อน" สาวน้อยหันไปพูดประโยคสุดท้ายกับรุ่นน้องสุดหล่อ
"ด้วยความเต็มใจเลยครับ"
"แล้วนี่โทโมะกับป๊อปปี้ยังไม่มาอีกหรอ อีกยี่สิบนาทีต้องเข้าเกตแล้วนะ" ฟางมองนาฬิกาด้วยความไม่สบายใจ เนื่องจากวันนี้สองหนุ่มมีแข่งนัดสำคัญเลยทำให้มาพร้อมกันไม่ได้ แต่ทั้งคู่สัญญาไว้แล้วว่าจะมาส่งเธอให้ได้
วันนี้สาวน้อยต้องขึ้นเครื่องบินจากบ้านเกิดเมืองนอนไปร่ำเรียนต่อในดินแดนอาทิตย์อุทัยอย่างไม่มีกำหนดกลับ บรรดาคนสนิทก้มาส่งที่สนามบินอย่างพร้อมหน้ายกเว้นพ่อกับแม่ที่ขอส่งแค่ที่บ้านเพราะกลัวทำใจไม่ได้ ที่จะปล่อยลูกสาวคนเดียวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจไปเดินตามความฝันต่างแดน และสองคนสำคัญที่ติดการแข่งขันแบตมินตันรอบชิงชนะเลิศที่สำคัญมาก ทำให้ทั้งคู่ยังคงมาไม่ถึงสนามบิน
"อีกสิบนาที" สาวน้อยมองนาฬิกาสลับกับทางเดินด้วยความกระวนกระวาย กลัวจะไม่ได้ร่ำลาหนุ่มน้อยและเพื่อนรัก
"เก้านาที" เฟย์แทบจะกรี๊ดเมื่อเห็นว่าเวลาเหลือไม่มากแล้ว
"แปดนาที" ทุกคนมองไปที่ทางเดินอย่างวุ่นวายใจ
"มาแล้ว!!!" ทุกคนยิ้มอย่างโล่งอกที่สองหนุ่มสุดหล่อวิ่งมาตามทางเดินทั้งๆที่ยังใส่ชุดนักกีฬา
"แฮกกๆๆๆๆ ในที่สุดก้ทัน" หนุ่มน้อยหอบจนหน้าแดง มือหนาบรรจงใส่เหรียญทองที่พึ่งได้มาสดร้อนๆ
"นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว โชคดีนะเพื่อนรัก" ป๊อปปี้หยิกแก้มสาวน้อย
"ขอบคุณนะป๊อป" สาวน้อยผละจากโทโมะ แล้วโผเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงของป๊อปปี้
"อะแฮ่มๆ หมดเวลาครับ" โทโมะแยกทั้งคู่ออกจากกันอย่างหวงๆ
"ไอเด็กนี่หวงเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ" ป๊อปปี้ได้แต่โวยวาย เพราะทำอะไรไม่ได้
"ไปอยู่โน่นก้ดูแลตัวเองดีๆนะ ไลน์มาหาทุกวัน ถ้าวันไหนไม่ไลน์มาโทโมะจะบินไปหาเลยคอยดูสิ ตั้งใจเรียน เรียนจบเร็วๆแล้วกลับมาหาโทโมะนะ อ้อ แล้วก้ห้ามคุยห้ามยุ่งกับผู้ชายคนอื่นเด็ดขาดโทโมะรออยู่นะ" หนุ่มน้อยกอดคนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล
"อื้อ โทโมะก้เหมือนกันนะ ตั้งใจเรียน ตั้งใจซ้อมแบตนะ" สาวน้อยกอดตอบ น้ำตาที่พึ่งหยุดไหล ไหลรินลงมาอีกรอบ
"พี่กลับมาแน่ รอพี่นะ พี่จะกลับมาคุยเรื่องของเราต่อ"
"โทโมะต้องรอตั้งหลายปี ไม่บอกรักให้ชื่นใจกันบ้างหรอ" โทโมะพูดอย่างออดอ้อนพลางส่งสายตาเว้าวอน ถึงแม้ว่าทุกๆอย่าที่เธอทำมันชัดเจนว่าเธอคิดอย่างไร แต่เธอไม่เคยพูดมันออกมา
"แก้วรักโทโมะนะ" สาวน้อยกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"โทโมะก้รักพี่แก้วนะ"
'ท่านผู้โดยสารเที่ยวบิน กรุงเทพ โตเกียว สายการบินไทย ขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ'
"ต้องไปแล้ว.." สาวน้อยคลายอ้อมกอด มือหนาเช็ดน้ำตาสาวน้อยเบาๆ
"ไม่ร้องสิ เดี๊ยวเราก็ได้เจอกันนะ โชคดีนะครับนางฟ้าของโทโมะ"
"อื้อ บั้ยบายนะทุกคน" สาวน้อยโบกมือลาทุกคนก่อนจะลากกระเป๋าเข้าเกต
ในขณะที่สาวน้อยจะผ่านพ้นประตูเข้าเกต จู่ๆเธอก้วิ่งกลับมาทางเดิมแล้วพุ่งกระโดดกอดชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว หนุ่มน้อยไม่ทันๆได้ตั้งตัวได้แต่กอดตอบแล้วลูบหัวสาวน้อยเบาๆเป็นครั้งสุดท้า
"ดูแลตัวเองดีๆนะ" สาวน้อยพูดเสียงอู้อี้ก่อนจะผละจากอ้อมกอดที่เธอรักที่สุด แล้วหันหลังกลับไปทางเดิม
'ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เครืิ่องบินกำลังออกเดินทาง โปรดคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยค่ะ'
สาวน้อยปาดน้ำตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัยตามคำแนะนำของแอร์โฮสเตส
การผจญภัยครั้งใหม่ของเธอเริ่มต้นขึ้นแล้ว.....
แฮร่ หายไปนานเลย
ขอโทดน้า วันนี้สวีตแบบจัดเต็ม
ฟินกันม้ายยยยยยย
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
