Overrated ผมรักพี่สาวมีอะไรมั้ยคร้าบ
เขียนโดย 
PrincessTK
วันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 10.18 น.
แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2558 21.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14) ความในใจของป๊อปปี้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
poppy part
วันนี้เป็นวันแข่งแบตมินตันนัดล้างตาของโทโมะ และแน่นอนครับผมต้องมาให้กำลังใจไอเกรียน
ของผม ยังไม่ทันลงแข่งไอเกรียนนี่ก้มีสีหน้ามั่นใจมากว่าจะชนะ ก้แน่หล่ะ กำลังใจท่วมท้นซะขนาดนี้
บรรดาแฟนคลับนั่งกันเต็มสแตนเชียร์ ผม พี่เคนจิ พร้อมด้วยนักแบตเกือบทั้งสโมสร และที่สำคัญ
'กำลังใจ' สำคัญของเค้าก้ยังนั่งอยู่ข้างๆเขื่อนเพื่อนสนิทของโทโมะ
//เด็กนั่นคงสำคัญกับเธอมากสินะ//
'จะไปแข่งแล้ว ขอกำลังใจหน่อยสิ'
'อะไรอีกหล่ะเด็กบ้า กำลังใจออกจะเยอะแยะ'
'มันไม่เหมือนกันนี่'
'สู้ๆนะเกรียนน้อย'
'ก้แค่นั้น มัดจำไว้ก่อนนะเดี๊ยวแข่งชนะแล้วจะมาเอารางวัลใหญ่5555'
ผมมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด มือของโทโมะที่เอื้อมไปบีบแก้มสาวน้อยเบาๆ เหมือนเค้าเอามือ
มาบีบหัวใจผมอย่างแรง เจ็บจนแทบจะทนไม่ได้ ที่เห็นภาพนั้นต่อหน้าต่อตา ผมเบือนหน้าหนี
ในขณะที่ผมตั้งหน้าตั้งตาซ้อมแบต โทโมะคงเอาเวลาไปทำคะแนนให้แก้วสินะ
ผิดที่ผมเองแหละ ที่คิดช้าไป คิดไปเองว่าถ้าผมแข่งชนะ ผมกลับไปเปนแชมป์เอเชียคนเดิม
ผมคงมีค่าพอที่ทำให้เธอหันมามองบ้าง แต่ยังไม่ทันได้พิสูจน์ มันก้คงสายไปแล้ว ไอเด็กนั่น
มันตัดหน้าผมไปแล้ว ทำไมแก้วไม่เคยมองผมบ้าง ทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันมากเกินไป
ด้วยซ้ำ ใกล้จนเธอมองข้ามผมไป
"หน้าเครียดจัง โทโมะชนะอยู่แล้วหน่าไม่ต้องห่วงหรอก"
พี่เคนจิตบบ่าผมเบาๆ คงจะคิดว่าผมเครียดเรื่องน้องพี่สินะ แต่ก้ใช่แหละผมเครียดเรื่องโทโมะ
แต่มันไม่เกี่ยวกับการแข่งขันตอนนี้เลย
"ผมรู้ๆ คนอย่างวิศว ไม่เคยแพ้ใครหรอก" ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆให้พี่เคนจิ
"งั้นก้คงเครียดเรื่องก่อนลงสนามสินะ"
พี่เคนจิมองไปทางแก้วใจ ที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม โทโมะคงแนะนำว่าที่น้องสะใภ้เรียบร้อยแล้วสินะ
"ก้ประมาณนั้นมั้งครับ"
"ทำไมไม่ไปนั่งด้วยกันหล่ะ"
"เค้ามากับเพื่อนเค้า ผมไม่กวนดีกว่า"
"เราก้เพื่อนเค้านี่ ได้ข่าวว่าเพื่อนสนิทด้วย"
'เพื่อนสนิท' เพื่อนสนิทหรอ??? จะว่าไปช่วงนี้ผมแทบไม่ได้คุยกับเธอเลย เอาแต่ซ้อมๆๆๆๆ
ไม่มีเวลาอยู่ด้วยเหมือนแต่ก่อน
"ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยอ่ะ ผมซ้อมหนัก"
"หือออ ทำไมหล่ะ ไม่คุยแบบนี้ โทโมะมันก้ทำคะแนนนำไปเลยสิ"
จริงสินะ ผมไม่น่ามองข้ามข้อนี้ไปตั้งแต่แรกเลย
"ผมก้แค่อยากได้ตำแหน่งคืน เผื่อว่าเค้าจะหันมามองผมบ้าง"
"คิดผิดแล้วป๊อป ยิ่งแกไม่คุยกับเค้า ก้ยิ่งห่างเหินกันนะ"
ก้ดีนะ ห่างกันบ้างก้ดี ความใกล้ชิดอาจทำให้เธอมองข้ามผมไป บางทีถ้าเราห่างกันบ้าง
มันอาจจะพอดีทำให้เธอมองเห็นผมบ้างก้ได้
"ถึงพี่จะเห็นว่าน้องแก้วเค้าน่ารัก อยากได้เปนน้องสะใภ้แค่ไหนก้ตาม แต่ในเมื่อแกยังมีโอกาส
อย่าปล่อยให้ผู้หญิงน่ารักแบบนี้หลุดมือไปนะ"
"หืออออ" ผมมองหน้าพี่เคนด้วยความไม่เข้าใจ
"ป๊อปชอบแก้วมานานแล้วนะ บอกเค้าไปเถอะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอก พี่ไม่อยากพูดให้ป๊อป
เสียใจนะ แต่แก้วหน่ะชอบไอเกรียนเข้าแล้วหล่ะ"
คำพูดของพี่เคนจิ ทำเอาผมแทบใจสลาย แต่ก้คงต้องยอมรับความจริง ถ้าไม่ชอบ คงไม่มา
เชียร์ติดขอบสนามแบบนี้หรอกนะ
เอาวะ เปนงัยเปนกัน วันนี้คงถึงเวลาต้องบอกแล้วสินะ ก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาสได้บอก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเชียร์ดังกึกก้อง เปนสัญญาณว่า โทโมะ ชนะแล้ว ผมยิ้มมุมปากด้วยความภูมิใจ
น้องชายผมชนะขาดลอย ดีใจด้วยจริงๆ ผมยกนิ้วโป้ง แล้วยิ้มกว้างในเด็กน้อยในสนาม
ความดีใจเข้ามาแทนที่ จนแทบจะลืมความเจ็บปวดเมื่อครู่ โทโมะยิ้มตอบผมก่อนจะรีบวิ่งไปรับ
เหรียญรางวัล
ทีนี้ ก้ถึงตาผมแล้วสินะ
ถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้รับรู้ความในใจที่ผมเก็บไว้ตลอด
กึก!!!!!!
ผมชะงักฝีเท้าลงกระทันหันทั้งๆที่ผมเกือบจะเดินไปถึงตัวแก้วแล้ว
ปลายจมูกโด่งของโทโมะสัมผัสกับแก้มนุ่มนิ่มที่ผมอยากครอบครองมานานนับปี
ผมมาช้าไป อีกแค่ไม่กี่ก้าว โทโมะฉวยโอกาสนั้นไปต่อหน้าต่อตา ผมเบือนหน้าหนีให้กับ
ภาพบาดตารอบที่สอง ความเจ็บปวดที่หายไปเมื่อครู่ถาดถมเข้ามาอีกครั้ง พลันสายตาเหลือบไป
เห็นพี่เคนจิที่อยู่ไม่ไกล พี่เคนมองผมด้วยแววตาสงสารครู่นึง ก่อนจะเปลี่ยนเปนรอยยิ้มให้กำลังใจ
ราวกับจะบอกให้ผม สารภาพความในใจเดี๊ยวนี้เลย ผมพยักหน้าแล้วหันกลับไปทิศทางเดิม
โทโมะไม่อยู่แล้ว ไม่ต้องเดาก้รู้ว่าคงโดนกองทัพนักข่าวรุมสัมภาษณ์อยู่
"ป๊อปปี้ แกมาด้วยหรอ??"
เสียงแหลมๆที่คุ้นโสตประสาทดังขึ้น พร้อมกับผู้หญิงสุดเปรี้ยวแห่งยุค
"อืม แก้วหล่ะ"
"อยู่นี่" แก้วตอบเสียงเรียบๆ ผมมองแก้มน้อยๆของเธอด้วยความเสียดาย สีแดงจัดยังคงแต่งแต้ม
อยู่บนแก้มใสของเธอ ภาพจมูกโด่งที่สัมผัสลงบนแก้มของเธออย่างจงใจย้อนกลับเข้ามาในสมอง
ของผมอีกครั้ง
"คุยด้วยหน่อยสิ"
"มีเวลาคุยกับฉันแล้วหรอ?" คำถามของเธอเสียดแทงเข้าไปในหัวใจผมอย่างจัง
ไม่ผิดจากที่พี่เคนจิพูดสักนิด ความห่างเหินระหว่างเราเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคือ
ผมเปนคนสร้างมันขึ้นมาเอง
"อย่าประชดสิ"
ให้ตายเหอะ อย่าเย็นชาแบบนี้ได้มั้ย แค่นี้หัวใจฉันก้บอบช้ำมากพอแล้วนะ
"มีอะไรก้รีบๆพูดมา ทำไมต้องทำเปนมีความลับอะไรด้วย"
สาวน้อยยืนกอดอกนิ่ง ด้วยแววตาไม่พอใจ หลังจากที่จำใจยอมให้ผมลากมาที่ทางหนีไฟ
"ขอโทษนะ"
"เรื่อง??"
"ที่ฉันหายไป"
"เหอะ นายสำคัญตัวผิดไปป๊ะ"
สาวน้อยเริ่มขึ้นเสียง ทำเอาผมเบาใจไปเยอะ อย่างน้อยๆผมก้สำคัญพอที่ทำให้เธอโมโหได้แล้วกัน
"คือ จริงๆฉันมีเรื่องจะบอกเธอ เธอจะฟังฉันได้มั้ย?"
"ลากฉันมาขนาดนี้ คำอนุญาติฉันยังจำเปนอยู่อีกหรอ??"
แต่ละคำที่เธอพูดด้วยความโกรธและน้อยใจแรงๆทั้งนั้น แต่ผมก้ยังรู้สึกดีที่เธอยังพูดด้วย
"โอเค คือ ช่วงนี้ฉันหายไป เพราะฉันซ้อมแบตหนักมาก เพราะฉันจะมาทวงตำแหน่งฉันคืน"
"ก้แล้วแต่นาย ถ้านายเห็นตำแหน่งสำคัญขนาดนั้น" คำก้ประชด สองคำก้แดกดัน
"แล้วเธอรู้รึเปล่าหล่ะว่าทำไมมันถึงสำคัญกับฉัน ฉันถึงต้องทำทุกอย่างให้ได้มันกลับมาทั้งๆที่
ฉันเปนคนทิ้งมันไปเอง"
"ฉันไม่รู้"
"งั้นก้รู้ไว้ซะ ว่าเปนเพราะเธอ" ผมกลั้นใจพูดออกไป
"ห๊ะ!!"
"เธอฟังให้จบนะ ฉันคงมีโอกาสพูดครั้งเดียว"
"..............."
"เธอเคยรู้มั้ยว่าผู้ชายคนนึงที่อยู่ข้างเธอมาตลอด คอยดุแลเธอแทบทุกฝีก้าว ตามใจเธอแทบทุก
อย่าง หวังดี เป็นห่วงเธออยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นเค้าจะปากหมา ทั้งแกล้งเธอแรงๆ
เล่นกับเธอแรงๆ ไม่แสดงออกว่าเค้าห่วงใยเธอมากแค่ไหน เธอรู้มั้ยเพราะอะไร?"
"................"
"เพราะเค้า รักเธอมากยังงัยหล่ะ"
".................."
"ทั้งๆที่เค้ารักเธอมาก แต่เค้าพูดไม่ได้ เพราะคำว่าเพื่อนสนิทมันค้ำคอ เค้ากลัวว่าถ้าเค้าพูดมัน
ออกไป เธอจะไม่คุยกับเค้า่"
".................."
"เธอรู้มั้ยว่าคำพูดของเธอ มีความหมายกับเค้ามากแค่ไหน เธอรู้มั้ยทุกการกระทำของเธอ
ทำให้เค้าคิดไปไกลแค่ไหน เธอรู้มั้ยว่าแค่รอยยิ้มของเธอเค้ารู้สึกดีแค่ไหนที่ได้เห็น เธอรู้มั้ยว่า
เวลาเธอเศร้าเค้าเศร้ากว่าเธอไม่รู้กีึ่เท่า ทุกครั้งที่เค้าเห็นน้ำตาเธอเค้าอยากจะเข้าไปกอดและเช็ด
น้ำตาให้แทบตาย แต่เธอรู้อะไรมั้ย เค้าทำแบบนั้นไม่ได้ ก้เหตุผลเดิมนั่นแหละ คำว่า เพื่อน
คำเดียว"
"......................"
"เธอก้คงไม่รุ้อีกนั่นแหละว่าตอนที่เค้าเห็นว่าเธอมีความสุขกับเด็กคนนั้น เค้าช้ำใจมากแค่ไหน"
"......................"
"แต่วันนี้เธอต้องรู้แล้ว ว่าผู้ชายคนนั้นเค้ารู้สึกกับเธอยังงัย เธอต้องรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นคือฉัน"
"'.................................."
"ฉันรักเธอนะแก้วใจ"
"............................."
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากเธอ เธอมองหน้าผมนิ่งมีเพียงน้ำตาที่เอ่อล้นออกจากนัยตา
สีน้ำตาลอ่อนคุ่สวยที่ผมหลงใหล
"ทำไม....ทำไมมาบอกเอาตอนนี้"
สาวน้อยถามผมทั้งน้ำตา เธอคงไม่รู้ว่าน้ำตาของเธอทำให้ผมเจ็บขนาดไหน
"................"
"ทำไมนายรีบบอกฉัน"
"................"
"มันสายไปแล้วป๊อป ขอโทษนะ"
ผมเงยหน้ามาสบตาเธอ รอฟังคำตอบให้แน่ชัด
"ฉันเลิกชอบนายไปแล้ว"
"ว่างัยนะ"
ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ 'ฉันเลิกชอบนายไปแล้ว' หมายความว่าเธอ
ก้คิดเหมือนผม
"เออ ฉันก้เคยชอบนาย จบมั้ย"
สาวน้อยผลักอกผมอย่างขัดใจ น้ำตาและเสียงสะอื้นของเธอทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะดึงเธอ
เข้ามากอด อ้อมกอดที่โหยหามานาน เธอกอดตอบผมอย่างไม่ลังเล
"ฮึกกก นายมันบ้า ฮือออออๆ"
"ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง ฉันขอโทษ" ผมลูบหลังเธออย่างถนุถนอม
"เราเปนเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ"
"อื้อ ระหว่างเราจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป"
"เห้อ ไอหมีเอ๊ย กว่าจะยอมพูดยัยแก้วมีเด็กใหม่ไปล้ะ"
เฟย์พูดเบาๆกับตัวเอง พลางยิ้มด้วยความสงสารเพื่อนหนุ่ม
แอบสงสารพ่อหมีเบาๆ แต่ยังงัยพี่แก้วก้เปนของน้องโทโมะอยู่ดี คริคริ
ส่วนพี่เฟย์เย่ น้องเขื่อนฝากถามว่า อยากมีเด้กเหมือนพี่แก้วมั้ยคะ5555555
เจอกันแชปหน้าค่ะ รีดเดอร์ผู้น่ารักทุกท่าน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
