ซีรีย์ เรื่องวุ่นๆของ5ความรัก

     
“เฟย์ เห็นฟางมั้ย”ชายหนุ่มดูท่าทางร้อนรน
 
“พี่ฟางไม่ได้อยู่กับพี่ป็อปเหรอคะ”เฟย์ลุกยืน
 
“ก็ฟางบอกจะไปที่สวนหย่อมแต่พี่ไปแล้วก็ไม่เจอพี่ก็เลยนึกว่าอยู่กับเฟย์”
 
“พี่ฟางไม่ได้กลับมา พี่ฟางอาจจะอยู่ในสวนหย่อมอยู่ก็ได้นะคะ พี่ป็อปอาจจะหาไม่เจอ”เฟย์ให้กำลังใจตัวเอง
 
“พี่หาจนทั่วแล้วเฟย์ โทรไปฟางก็ปิดเครื่อง” คงจะจริงอย่างที่เขาว่าเฟย์สังเกตจากเหงื่อที่ท่วมตัวป็อปปี้
 
“โทโมะสวนหย่อมปิดกี่โมง”เฟย์ถามโทโมะซึ่งกำลังเดินเข้ามากับแก้ว
 
“อืม...ทุ่มนึง มีอะไรกันรึเปล่า”
 
“ฟางหายไป”
 
“อะไรนะป็อปปี้ ฟางหายไป”แก้วตะโกนลั่น จนมีนจองเบจินนี่เคนตะวิ่งมา
 
“หายไปได้ยังไงกัน นี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ”มีนสงสัย
 
“ปกติฟางไม่เคยไปไหนโดยที่ไม่บอกใคร”จินนี่เอ่ยเพราะรู้จักเพื่อนสาวดี
 
“เราไปตามหาพี่ฟางกันมั้ย”
 
“ไม่ใช่ตอนนี้นะเฟย์”
 
“ทำไมล่ะโทโมะ ทำไมถึงไม่ได้”
 
“พายุกำลังจะเข้า ขืนเราไปตอนนี้คงไม่ได้การ”
 
“แล้วพี่ฟางล่ะ พี่ฟางล่ะโทโมะ พี่ฟางจะเป็นยังไง”เฟย์เขย่าตัวโทโมะพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย
 
“ฟางต้องปลอดภัยนะเฟย์ อย่ากังวล”โทโมะดึงเฟย์เข้ามากอดปลอบ แก้วมองโทโมะแล้วคิดว่าเขาคงดีอย่างนี้กับทุกคน เขื่อนมองเฟย์กับโทโมะ นี่เพื่อนนะเพื่อน เฟย์เป็นแฟนกับเขาแล้วโอ๊ยไอเขื่อนหึงเพื่อนทำไมว่ะ
 
“ฉันว่าเราควรแยกย้ายกันได้แล้วนะ เก็บแรงไว้ตามหาฟาง”จองเบเสนอ
 
“ใช่นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้า แล้วเราจะไปตามหาฟางกัน”เคนตะช่วยอีกแรง
 
“งั้นเราแยกย้ายเถอะคะ”จินนี่เอ่ย จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป เช่นเดียวกับป็อปปี้ที่ขึ้นไปบนห้องเพียงแต่ตอนนี้ภายในจิตใจของชายหนุ่มกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุข หากฟางหายไปจริงๆเขาจะอยู่ยังไงแล้วเฟย์ล่ะนั้นพี่เธอนะ เขารู้ว่าตอนนี้เฟย์คงกระวนกระวายเช่นเดียวกับเขา เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง เตียงที่เขากับฟางนอนด้วยกัน เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงฟางกลับหายไป ทำไมกัน? เขาเฝ้าพร่ำเพียงแค่ให้ทุกคนหลับเท่านั้น...
 
 
+++++++++++++++++++++++++++
 
 
 
หญิงสาวตื่นมาในที่ๆไม่คุ้นตาแต่เธอก็เดาได้ไม่ยากว่าที่นี่คงเป็นหอพักที่ยังสร้างไม่เสร็จจนร้างไป หากแต่เธอยังไม่เข้าใจว่าใครกันที่จับตัวเธอมา เพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะและดูเหมือนกำลังเดินมาทางนี้!!!
“นี่มันยังไม่ฟื้นอีกรึไงเนี่ย”หญิงสาวหัวเสียนิดๆ นี่มันปาเข้าไปห้าทุ่มแล้วนะยัยนี้ยังไม่ฟื้นอีกน่ารำคาญจริงๆ
 
“ยังครับ ไม่เห็นมันขยับเลยครับ”ลูกน้องรายงาน
โอ๊ยลูกน้องนี่มันแหลจริงๆฉันขยับตัวจนไม่รู้จะขยับยังไงล่ะ แอบไปหลับแล้วยังมาพูด แต่เอ๊ะเสียงนี่มันเหมือน..
 
“นังฟางลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาทำเป็นสำออย” เธอกระชากผมฟางขึ้นมา
 
นี่มัน..พิม!!!
 
ฟางปรือตาขึ้นมามองพิม
 
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
 
 
-------------------------------------
 
 
คนเม้นมีคนเดียวเอง ทำไมถึงไม่เม้นกันล่ะเห็นเข้ามาอ่านกันตั้งหลายคน หรือว่าเรื่องนี้ไม่สนุก? หรือเราต้องปิดเรื่องนี้? ช่วยบอกทีนะ