ซีรีย์ เรื่องวุ่นๆของ5ความรัก
jaja_kulapa
22) ออกตามหา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“นังฟางลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาทำเป็นสำออย” เธอกระชากผมฟางขึ้นมา
นี่มัน..พิม!!!
ฟางปรือตาขึ้นมามองพิม
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
“ก็เพราะฉันไม่ได้ป็อปไง!! ในเมื่อฉันไม่ได้แกก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน!!!” พิมผลักหัวฟางที่กระชาก
เมื่อกี้ลงบนพื้นทำให้เธอหัวแตกเลือดซึมออกมาแต่ตอนนี้เธอไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่นิด
“ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าป็อปเขาไม่ได้รักเธอย่างนั้นเหรอ!!!”ฟางตะโกนใส่พิมบ้าง
“แกอย่าปากดีแถวนี้นะ!!” เพี้ยะ เพี้ย เพี้ย เพี้ย พิมตบฟางแบบไม่ยั้งจนเลือดออกมุมปาก
“เขารักฉันแกได้ยินมั้ยเขารักฉัน!! เขาต้องรักฉัน!!! แกไม่มีวันได้เขาไป จำใส่กะโหลกของแกไว้
นังฟาง”พิมใช้นิ้วจิ้มกลางหน้าผากฟางก่อนจะผลักออกไป
“เขา รัก ฉัน”ฟางพูดแบบเน้นๆช้าๆ ยิ่งทำให้พิมปรี๊ดแตก
พิมไม่พูดอะไรแต่เดินเข้าตบฟางอย่างไม่ใยดีจนตอนนี้ปากฟางบวมเจ่อ พิมมองฟางแล้วแสยะยิ้ม
ก่อนเดินไป
“เฝ้ามันให้ดีๆ อย่าให้คลาดสายตา ถ้ามันหนีไปได้พวกแกเตรียมตัวตายได้เลย”
ตอนนี้มีเพียงเธอที่อยู่ในห้องนี้ ป็อปปี้นายเป็นห่วงฉันบ้างมั้ย
นาฬิกาบ่งบอกว่าตอนนี้เวลา ตีหนึ่ง ชายหนุ่มหวังว่าทุกคนคงจะหลับสนิทกันไปหมดแล้ว
เขาลุกออกมาจากเตียงพร้อมโทรศัพท์และไฟฉายขนาดพกพาและเดินมาเปิดประตูด้วยเสียงแผ่ว
เบาก่อนจะเดินย่องลงมาแบบเงียบเชียบตอนนี้เขาออกมาจากตัวบ้านแล้วพายุที่โทโมะพูดถึงก็ยัง
ไม่มีทีท่าว่าจะมาเขาจึงเดินออกตามหาเธอ...ฟาง
เขาเดินไปยังสวนป่าที่บริเวณด้านหลังรีสอร์ทต่อกับสวนหย่อมเพื่อบางทีหากฟางถูกจับตัวไปจริงๆ
อย่างที่เขาคิด เธอน่าจะเหลือหลักฐานอะไรไว้บ้าง เขาเดินเข้ามาเรื่อยจนลึกพอควรเขาก็เจอกับ
กำไลข้อมือของฟางที่เขาเป็นคนซื้อแขวนติดอยู่กับกิ่งไม้ให้เพียงแต่เหมือนเธอไม่ได้ตั้งใจถอดมัน
แต่มันถูกกระชากออกไปหรือว่าฟางจะไม่มีสติในตอนนั้น เพียงไม่นานลมและฝนห่าใหญ่ก็โหม
กระหน่ำตกลงมา ดีนะที่เขาเชื่อฟางเอาโทรศัพท์ใสในซองพลาสติก
“ป็อปช่วงนี้ฝนตกเอามือถือใส่ไว้ในซองพลาสติกสิ อ่ะฟางเอามาให้”
“โอเคครับ”ป็อปปี้กำลังพับซองพลาสติกจะเก้บลงในกระเป๋ากางเกง
“เพี้ยะ ฟางตีมือป็อปปี้เบาๆ
“ฟางตีป็อปไมอ่ะ”
“ฟางบอกให้เอาใส่ไง เดี๋ยวนี้เลย”
มันยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงเธอมากขึ้น แต่เขาไม่รู้เลยว่ามีใครเมองเขาอยู่
ตึก พรึ่บ
ชายหนุ่มรู้สึกว่ามีอะไรมาปิดจมูกเขาและของแข็งมากระทบที่ท้ายทอยก่อนเขาจะล้มลงไปกองกับพื้นทันที ส่วนชายหนุ่มลึกลับวิ่งหายไป
“ฟาง...”เพียงไม่นานโลกของเขาก็ดับวูบ
โทโมะตื่นขึ้นมาตอนนี้เวลาตีสาม เขาลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ แต่มีอะไรบางอย่างดลใจให้เขาไปเคาะห้องป็อปปี้
ก็อกๆ
“ไอป็อปๆ”เขามีลางไม่ดีเลย ณ ตอนนี้ เขาถือวิสาสะเปิดประตูห้องเขาไป และก็เป็นอย่างที่เขาคิด
ป็อปปี้หายไป ในขณะที่เขากำลังเดินออกจากห้องเขาก็รู้สึกถึงมือเรียวที่กำลังแตะอยู่บนแขนของ
เขามีเพียงแต่ความมืดเขาจึงไม่รู้ โทโมะคว้าข้อมือเล็กเข้ามาปะทะตัวทั้งสองรู้สึกถึงลมหายใจของ
กันและกัน
“เอ่อ..โทโมะ”
“กะ..แก้ว ขอโทษที”แล้วโทโมะก็ปล่อยเธอเป็นอิสระ
“นายมาทำอะไรตรงนี้”
“ป็อปปี้หายไป”
“ไปไหน”
“ตามหาฟาง”
“ตอนนี้”
“ฉันจะไปตามหาฟางกับป็อปปี้”
“ไปด้วย”แก้วตอบทันควัน
“แต่..มันอันตราย”
“เขาเป็นเพื่อนฉัน เป็นญาติฉันนะ ให้ฉันไปเถอะนะโทโมะนะ”หญิงสาวจับแขนโทโมะเขย่าแล้วเอา
หน้าถูแขนแต่เพราะความมืดจึงทำให้เธอไม่รู้ว่าเธอทำให้เขาหน้าแดงขนาดไหน
-------------------------+++++++++++-------------------
วันนี้มีภาพมาให็ดูด้วย
Cr.www.dekdee.com
มาแล้วววว ไม่รู้ว่ามันเป้นยังไง สนุกมั้ย?? ขอ5เม้นต์น้าาาาา 5เม้นเองงงงง คงไม่ลำบากใช่ม๊าาาาาา 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
