ซีรีย์ เรื่องวุ่นๆของ5ความรัก

“เฟย์ เห็นฟางมั้ย”ชายหนุ่มดูท่าทางร้อนรน

“พี่ฟางไม่ได้อยู่กับพี่ป็อปเหรอคะ”เฟย์ลุกยืน

“ก็ฟางบอกจะไปที่สวนหย่อมแต่พี่ไปแล้วก็ไม่เจอพี่ก็เลยนึกว่าอยู่กับเฟย์”

“พี่ฟางไม่ได้กลับมา พี่ฟางอาจจะอยู่ในสวนหย่อมอยู่ก็ได้นะคะ พี่ป็อปอาจจะหาไม่เจอ”เฟย์ให้กำลังใจตัวเอง

“พี่หาจนทั่วแล้วเฟย์ โทรไปฟางก็ปิดเครื่อง” คงจะจริงอย่างที่เขาว่าเฟย์สังเกตจากเหงื่อที่ท่วมตัวป็อปปี้

“โทโมะสวนหย่อมปิดกี่โมง”เฟย์ถามโทโมะซึ่งกำลังเดินเข้ามากับแก้ว

“อืม...ทุ่มนึง มีอะไรกันรึเปล่า”

“ฟางหายไป”

“อะไรนะป็อปปี้ ฟางหายไป”แก้วตะโกนลั่น จนมีนจองเบจินนี่เคนตะวิ่งมา

“หายไปได้ยังไงกัน นี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ”มีนสงสัย

“ปกติฟางไม่เคยไปไหนโดยที่ไม่บอกใคร”จินนี่เอ่ยเพราะรู้จักเพื่อนสาวดี

“เราไปตามหาพี่ฟางกันมั้ย”

“ไม่ใช่ตอนนี้นะเฟย์”

“ทำไมล่ะโทโมะ ทำไมถึงไม่ได้”

“พายุกำลังจะเข้า ขืนเราไปตอนนี้คงไม่ได้การ”

“แล้วพี่ฟางล่ะ พี่ฟางล่ะโทโมะ พี่ฟางจะเป็นยังไง”เฟย์เขย่าตัวโทโมะพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย

“ฟางต้องปลอดภัยนะเฟย์ อย่ากังวล”โทโมะดึงเฟย์เข้ามากอดปลอบ แก้วมองโทโมะแล้วคิดว่าเขาคงดีอย่างนี้กับทุกคน เขื่อนมองเฟย์กับโทโมะ นี่เพื่อนนะเพื่อน เฟย์เป็นแฟนกับเขาแล้วโอ๊ยไอเขื่อนหึงเพื่อนทำไมว่ะ

“ฉันว่าเราควรแยกย้ายกันได้แล้วนะ เก็บแรงไว้ตามหาฟาง”จองเบเสนอ

“ใช่นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้า แล้วเราจะไปตามหาฟางกัน”เคนตะช่วยอีกแรง

“งั้นเราแยกย้ายเถอะคะ”จินนี่เอ่ย จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป เช่นเดียวกับป็อปปี้ที่ขึ้นไปบนห้องเพียงแต่ตอนนี้ภายในจิตใจของชายหนุ่มกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุข หากฟางหายไปจริงๆเขาจะอยู่ยังไงแล้วเฟย์ล่ะนั้นพี่เธอนะ เขารู้ว่าตอนนี้เฟย์คงกระวนกระวายเช่นเดียวกับเขา เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง เตียงที่เขากับฟางนอนด้วยกัน เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงฟางกลับหายไป ทำไมกัน? เขาเฝ้าพร่ำเพียงแค่ให้ทุกคนหลับเท่านั้น...

+++++++++++++++++++++++++++

หญิงสาวตื่นมาในที่ๆไม่คุ้นตาแต่เธอก็เดาได้ไม่ยากว่าที่นี่คงเป็นหอพักที่ยังสร้างไม่เสร็จจนร้างไป หากแต่เธอยังไม่เข้าใจว่าใครกันที่จับตัวเธอมา เพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะและดูเหมือนกำลังเดินมาทางนี้!!!

“นี่มันยังไม่ฟื้นอีกรึไงเนี่ย”หญิงสาวหัวเสียนิดๆ นี่มันปาเข้าไปห้าทุ่มแล้วนะยัยนี้ยังไม่ฟื้นอีกน่ารำคาญจริงๆ

“ยังครับ ไม่เห็นมันขยับเลยครับ”ลูกน้องรายงาน

โอ๊ยลูกน้องนี่มันแหลจริงๆฉันขยับตัวจนไม่รู้จะขยับยังไงล่ะ แอบไปหลับแล้วยังมาพูด แต่เอ๊ะเสียงนี่มันเหมือน..

“นังฟางลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาทำเป็นสำออย” เธอกระชากผมฟางขึ้นมา

นี่มัน..พิม!!!

ฟางปรือตาขึ้นมามองพิม

“เธอทำแบบนี้ทำไม”

-------------------------------------

คนเม้นมีคนเดียวเอง ทำไมถึงไม่เม้นกันล่ะเห็นเข้ามาอ่านกันตั้งหลายคน หรือว่าเรื่องนี้ไม่สนุก? หรือเราต้องปิดเรื่องนี้? ช่วยบอกทีนะ