รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยววันนี้คุณแก้วต้องไปดูงานกับคุณโทโมะตามที่อยู่นี้นะคะ”เฟย์พูด
 
 
 
“เอ่อ ทำไมชั้นต้องไปล่ะ แล้วคุณแม่ไปไหนน่ะ”แก้วถามเพราะปกติเธอออกงานกับแม่แทนโทโมะ
 
 
“ก็เพราะว่าแม่ลาไปดูแลลูกชายของเค้าอีกคนไงล่ะ”โทโมะเดินเข้ามาพูดในห้อง
 
 
 
“ลูกอีกคน หมายความว่ายังไงหรอโทโมะ”แก้วไม่เข้าใจ
 
 
 
“ก็ความจริงแล้วพี่ป๊อปมีฝาแฝดอีกคนก่อนที่แม่จะหย่ากับพ่อพี่ป๊อป เค้าชื่อภานุ เค้าอยู่กับพ่อเค้า
มาตลอด และที่สำคัญ เค้าคือคนที่ขับรถชนกับรถของพี่ป๊อป ตอนนี้เป็นเจ้าชายนิทราอยู่ แม่เลย
ต้องไปดูพร้อมกับฟาง”โทโมะพูด แต่พอแก้วฟังชื่อฟางก็หน้าตึงไปทันที
 
 
 
 
“เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าฟางจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้วนะคะ คุณแม่คงจะจับคู่ให้ลูกชายคนเล็ก
ล่ะสิ”แก้วพูดประชด เฟย์เห็นบรรยากาศอึมครึมของทั้งคู่ก็รีบออกไปจากห้องทันที โทโมะเมื่อเห็น
เฟย์ออกไปแล้วก็หันขวับมาหาแก้ว
 
 
 
 
“แล้วทำไม เธอก็เป็นเมียป๊อปปี้ ไม่แปลกที่ฟางจะมาเป็นเมียชั้น”โทโมะพูดยั่วแก้ว
 
 
 
“แต่ชั้นไม่ยอม ชั้นไม่ยอมให้นายเอาฟางเป็นเมียหรอก นายต้องมีชั้นคนเดียว”แก้วพูด
 
 
 
“หรอ แต่แล้วคืนนั้นเธอก็เห็นนิว่าชั้นกับพิม เราน่ะร้อนแรงแค่ไหน”โทโมะพูดยั่ว แก้วนิ่งเงียบคิดถึง
คืนนั้นก็กำมือแน่น
 
 
 
 
 
“จะไปทำธุระข้างนอกไม่ใช่หรอ งั้นก็ไปสิ สายมากแล้ว”แก้วเปลี่ยนเรื่องคุย โทโมะมองแก้วอย่าง
เจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินตามแก้วไป และออกไปทำธุระด้วยกันข้างนอกจนเสร็จ
 
 
 
 
“นี่มันไม่ใช่ทางกลับบริษัทนิ มาที่นี่ทำไม”แก้วตกใจเมื่อโทโมะเลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
“อยากให้ชั้นมีแค่เธอคนเดียวแล้วเธอก็ต้องบริการชั้นหน่อย”โทโมะมองแก้วยั่วๆก่อนจะเดินไปเปิด
ประตูห้องเพื่อนั่งรอแก้ว เพราะเขาก็อยากจะรู้ว่าแก้วจะยอมอย่างที่แก้วสำนึกผิดแล้วจริงรึเปล่า
 
 
 
 
 
“ถ้าชั้นนอนกับนาย ต่อจากนี้นายจะเปิดใจให้อภัยชั้นมั้ยโทโมะ”แก้วถามเมื่อเดินตามเข้ามาให้ห้อง
 
 
 
“มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอ ว่าเธอสนอง บริการชั้นดีรึเปล่า ดีได้เท่าพิมมั้ย”โทโมะพูดแล้วยิ้มร้ายๆ แก้ว
นิ่งอึ้งก่อนจะโน้มหน้าโทโมะไปจูบอย่างดูดดื่ม
 
 
 
 
“อ๊ะ”แก้วลอยหวือเมื่อโทโมะดันตัวแก้วลงไปนอนที่เตียงก่อนจะปลดเสื้อผ้าของแก้วออกจนหมด
 
 
 
“ชั้นรักนายนะโทโมะ นายให้อภัยชั้นได้มั้ย”แก้วพยายามพูด แต่โทโมะไม่ตอบก่อนจะจัดการระบาย
ความต้องการกับร่างกายของแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ เป็นอะไรรึเปล่า เห็นหน้าเครียดๆตั้งแต่กลับมาจากบ้านภานุแล้ว ไม่ดีใจหรอที่ได้กลับเข้าร่างแล้
วน่ะ”ฟางถามป๊อปปี้ทั่นั่งเหม่อดูท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ระเบียง
 
 
 
“แล้วแกล่ะ ดีใจมั้ยที่ชั้นยังไม่ตาย”ป๊อปปี้พูดแล้วหันมามองฟางที่นั่งข้างตัวเอง
 
 
 
“ถ้ากลับเข้าร่างไป แกก็ต้องแต่งงานกับแก้วอยู่ดี อย่าลืมสิ”ฟางพูดเศร้าๆ
 
 
 
“แต่งทำไมล่ะ นั่นเมียน้องส่วนเมียตัวเองน่ะ นั่งอยู่นี่ทั้งคน”ป๊อปปี้พูดกวนๆ ฟางหันขวับมามองหน้า
แดงก่ำ
 
 
 
 
 
“ไอ้บ้า ผีลามก ไม่พูดด้วยแล้ว”ฟางขยับตัวออกห่าง แต่ป๊อปปี้กลับดึงฟางไปกอด
 
 
 
“นี่ ชั้นทำน่ะชั้นก็มีความรับผิดชอบพอนะ ถ้าชั้นกลับเข้าร่างไป ชั้นจะถอนหมั้นแก้ว แล้วเราแต่งงาน
กันนะ”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางใจเต้นรัว ไม่คิดว่าคนที่เธอแอบรักมาทั้งชีวิต ใจตรงกันและขอเธอ
แต่งงาน
 
 
 
 
“บ้า พอเข้าร่างไปก็ลืมหมดแล้วมั้ง”ฟางพูด ป๊อปปี้จึงหอมแก้มฟางไปทีนึง
 
 
 
 
“นี่แกพูดแบบนี้ นี่อยากจะให้ชั้นช่วยย้ำมันใช่ป้ะ แกอ่ะ เขินนะ”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วบิดไปมาด้วยความเขิน
ฟางจึงหยิกไปทีนึง
 
 
 
 
“พอเลย ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ชั้นต้องไปทำงานอีกนะ”ฟางพูด
 
 
 
 
“แน่ะๆ มีการชวนเข้าห้องด้วย เมียจ๋า มาชวนแบบนี้เค้าก็เขินเป็นนะ”ป๊อปปี้แกล้งพูดยั่วฟางแล้วเดิน
ตามฟางเข้าห้องไป แต่แล้วชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่าเหมือนมีเงาดำผ่านหลังตัวเองไป
 
 
 
 
“มีอะไรหรอป๊อป มานอนได้แล้ว”ฟางเดินออกมาตามป๊อปปี้แล้วเรียกชายหนุ่มแล้วมองป๊อปปี้อย่าง
แปลกใจที่เห็นป๊อปปี้มองอะไรบางอย่าง
 
 
 
 
“ไม่นะ ป๊อปปี้ ไม่”ฟางร้องออกมาแล้วสะดุ้งตื่นกลางดึก ป๊อปปี้ที่นอนข้างๆลุกมาดูฟางด้วยความ
ตกใจ
 
 
 
 
“ฟาง เกิดอะไรขึ้นหรอฟาง”ป๊อปปี้กอดฟางแน่น“ป๊อปยังอยู่จริงๆ ป๊อปปี้”ฟางกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
“อื้อ ก็อยู่นี่น่ะสิ ทำไม รึว่าฝันร้ายหรอ”ป๊อปปี้ถาม ฟางได้แต่พยักหน้าแล้วซุกลงที่อกกว้าง
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะฝันร้ายจะกลายเป็นดีเอง นอนเถอะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานอยู่นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะให้
ฟางนอนหลับอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“หรืออาจจะเป็นฝันร้ายตลอดกาล”เสียงนั้นดังก้องมาอีกครั้งป๊อปปี้หันขวับไปมองหาต้นตอเสียงนั้น
ด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลุกสิ จะชักช้ายืดยาดอะไรอีก”โทโมะพูดขณะใส่เสื้อผ้าเมื่อเห็นแก้วยังอยู่ในเสื้อคลุมอาบย้ำไม่
ยอมใส่เสื้อผ้า
 
 
 
 
“เมื่อไหร่นายจะให้อภัยชั้นสักทีโทโมะ ชั้นเหนื่อยแล้วนะ”แก้วพูดอย่างตัดพ้อ
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิ เมื่อไหร่ชั้นจะให้อภัยคนอย่างเธอ เพราะชั้นก็เริ่มเบื่อเธอแล้วนะ”โทโมะย้อนพูดกลับใส่
แก้วแล้วเหล่มองแก้วนิดนึงแล้วยิ้มอย่างสะใจ
 
 
 
 
“นายหมดรักชั้นไปแล้วจริงๆใช่มั้ยโทโมะ”แก้วถามโทโมะอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่ตอบ
อะไร
 
 
 
 
 
 
“แก้ว รู้เอาไว้ซะ เมื่อก่อนชั้นเคยมอบคำๆนั้นให้กับเธอ แต่เธอกลับทำลายมันไปเอง ครั้งนี้เธอยังจะ
มาเรียกร้องมันทำไมอีก มันจำเป็นด้วยหรอที่ชั้นจะใช้คำๆนั้นกับเธออีก ผู้หญิงใจร้าย เอาล่ะ แต่งตัว
ให้เรียบร้อยซะ ชั้นจะไปรอที่รถ”โทโมะพูดก่อนจะเดินออกไปรอด้านนอก
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ มันสายไปแล้วสินะ”แก้วน้ำตาไหลออกมาคิดถึงโทโมะผู้ชายที่เคยแสนดีกับเธอคนนั้น
เค้าคงตายไปจากเธอแล้วจริงๆสินะ
 
 
 
 
“แหม แต่งตัวหล่อเชียว พอรู้ว่าแม่มองเห็นแล้วเนี่ย”ฟางแซวที่เห็นป๊อปปี้แต่งตัวดูดี เตรียมตัวออก
ไปทำงานพร้อมเธอ
 
 
 
 
“ก็นิดนึงอ่ะนะ และอีกอย่างคนแถวนี้จะได้ภูมิใจ มีแฟนหล่อ”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือฟาง
 
 
 
 
“บ้า ไปทำงานกันเถอะ แล้วตอนเย็นจะได้ไปบ้านภานุกัน”ฟางพูดยิ้มๆก่อนจะไปทำงานด้วยกัน
โดยที่ฟางไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองมาตลอด ยกเว้นป๊อปปี้ที่รู้สึกตะหงิดๆมองไปรอบๆบ่อยๆ
 
 
 
 
“ป๊อป ถ้าเรากลับเข้าร่างนะ แม่จะคือตำแหน่งประธานให้เรานะ”แม่เดินมาพูดเมื่อทำงานไปสักพัก
 
 
 
 
“แต่ผมอยากให้น้องทำงานมากกว่านะแม่ ผมว่าน้องเค้าก็พร้อมที่จะบริหารงานแล้วล่ะครับ”ป๊อปปี้
พูด
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะ เออ ใช่ แล้วเรื่องงานแต่งงานกับหนูแก้วล่ะลูก จะจัดที่เดิมมั้ยรึว่าที่ใหม่”แม่ถามต่อ
ป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันทันที
 
 
 
 
“แม่ ป๊อปว่า ถ้าป๊อปเข้าร่าง ป๊อปว่าป๊อปจะเลิกกับแก้ว”ป๊อปปี้พูด แม่หันขวับไปมอง
 
 
 
 
“อะไรกัน หนูแก้วเค้าคือคนที่ป๊อปเลือกเองไม่ใช่หรอ ทำไมถึงจะเลิกกันง่ายๆล่ะ”แม่ถามอย่างไม่
เข้าใจ
 
 
 
“ผมว่าใจจริงของเค้าไม่ได้รักผมหรอก เค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว และเค้าก็รักมานานแล้วด้วย”ป๊อปปี้
พูดหมายถึงโทโมะ
 
 
 
 
“เอ่อ งั้นแม่ว่ารอให้เราเข้าร่างเถอะนะ แล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันจ่อ นี่แม่พ่อปู่ไว้แล้วนะ เย็นนี้เราจะพา
ป๊อปกลับเข้าร่างกัน”แม่พูดป๊อปปี้กันไปมองหน้าพางแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
พรึ่บๆ
 
 
 
 
จู่ๆไฟในห้องทำงานของแม่ก็ติดๆดับๆจนฟางและแม่ต้องมาเกาะอยู่รวมกัน ป๊อปปี้รีบกางมือปกป้อง
คนที่รักทั้ง2ทันที
 
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะป๊อป”แม่ถามลูกชายคนโตทันที
 
 
 
 
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่มีอะไรแปลกๆนี้เกิดกับตัวผม”ป๊อปปี้มองไปรอบๆ
อย่างไม่ไว้ใจ
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นหรอป๊อปปี้ แกเห็นอะไร”ฟางมองป๊อปปี้ด้วยความสงสัย
 
 
 
“คือ ชั้นได้ยินเหมือนเสียงคนพูด ตั้งแต่ตอนไปที่ร่างภานุเมื่อวันก่อน คือทั้งๆที่ชั้นเป็นวิญญาณ
เหมือนกันแต่ทำไมชั้นถึงไม่เห็นเจ้าของเสียงนั้น”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“หรือว่าวิญญาณดวงนี้จะจิตแข็งกว่านายหรอป๊อปปี้”ฟางถามต่อ
 
 
 
 
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน ฟางชั้นถามอะไรหน่อยสิ ว่านอกจากเห็นชั้นแล้วเธอสามารถมองเห็นวิญญาณ
ดวงอื่นได้อีกมั้ย”ป๊อปปี้หันไปถามฟาง
 
 
 
 
“ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลใหม่ๆชั้นก็เห็นนะ แต่พอชั้นเริ่มชินกับแก ชั้นเลยไม่ค่อยสนใจอะไร
อ่ะ”ฟางพูด
 
 
 
 
“ชั้นว่ามีบางอย่างตามเรามาตั้งแต่เราไปหาภานุ”ป๊อปปี้พูดจบ ควันสีดำก็พุ่งเข้ามาเต็มห้อง
 
 
 
 
 
“แม่”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อแม่เป็นลมไป ฟางรีบประคองดูอาการแม่ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
“หึ หึ หึ”เสียงหัวเราะดังก้องทั่วห้องทำงาน ป๊อปปี้มองไปรอบๆ
 
 
 
 
“ใครน่ะ ออกมานะ มีอะไรทำไมต้องทำร้ายแม่ชั้นด้วย”ป๊อปปี้ตะโกนเรียกบางอย่างนั้นทั่วห้อง
 
 
 
“ชั้นไม่ได้ทำร้าย แต่ทำให้หลับไป ก็เท่านั้นเอง”เสียงนั้นยังดังก้อง
 
 
 
 
 
“แล้วจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน นี่แกต้องการอะไรวะ”ป๊อปปี้พูด แล้วสักพักควันสีดำก็รวมกัน
เป็นกลุ่มก่อนจะจางค่อยๆเป็นเงาคนจางๆและค่อยๆชัดเจนมากยิ่งขึ้น
 
 
 
 
 
“ก็แค่อยากจะมาทักทายน้องชายฝาแฝดเท่านั้นเอง”เสียงนั้นดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างของชายคน
หนึ่งที่หน้าตาเหมือนป๊อปปี้อย่างถอดแบบกันมาไม่มีผิด เขาคือ ภานุ จะต่างก็แค่ภานุสวมชุดหนังสี
ดำทั้งตัวยืนจ้องป๊อปี้อยู่
 
 
 
 
 
 
“ทะ ทำไมตอนแรกนายถึงไม่เข้าร่างซะล่ะ นายยังไม่ตายนิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“ชั้นจะกลับไปได้ยังไงล่ะนั่นมันร่างนาย ชั้นตายไปแล้ว ตายกาอนจะได้เจอแม่ตัวเอง ตายก่อนจะ
เห็นว่าพ่อกับแม่กำลังคืนดีกัน นายนี่มันโชคดีไปเสมอเลยนะป๊อปปี้”ภานุพูดแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้นิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
“แล้วนายมาที่นี่ทำไม นายมีอะไร”ป๊อปปี้ถามต่อ
 
 
 
 
 
“นายต้องกลับเข้าร่างของนายเดี๋ยวนี้”ภานุพูดเสียงแข็ง
 
 
 
 
 
เอาแล้วไง ทำไมถึงต้องให้เข้าร่างตอนนี้
 
โทษทีอัพช้าเพราะว่าเเย่งใช่คอมกัน555 อย่าลืมเม้นกับโหวตนะ