รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 “อืม”แก้วลืมตาขึ้นตื่นมากลางดึกแล้วพบว่าเธอนอนอยู่บนโซฟา พอแก้วสังเกตดีๆพบว่าเธอนอนที่

คอนโดของโทโมะ แก้วมองเสื้อผ้าที่โทโมะเปลี่ยนให้และเจลลดให้ที่โทโมะนำมาแปะไว้ก็ยิ้มออก

นึกถึงตอนที่เธอเรียนที่ฝรั่งเศสแล้วป่วยก็มีโทโมะมาดูแลแบบนี้

 

 

 

 

“อ๊ะ โทโมะคะ อ๊ะ แรงอีก”เสียงครางมาจากห้องนอนโทโมะทำให้แก้วชะงักก่อนจะแกะเจลลดไข้

ออกแล้วเดินไปที่หน้าห้องนอนโทโมะทันที

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ พิม มะ ไม่ ไหวแล้วค่ะ อ๊ะ”เสียงของผู้หญิงครางสั่นระงมไปทั่ว เสียงครางของชายหญิงดัง

ลั่นมาจากในห้อง แก้วสะอึก ก่อนจะสูดลมหายใจตัวเองเข้าลึกๆ แล้วแตะไปที่ประตูบานนั้น พบว่า

มันปิดไม่สนิท ก็ค่อยๆดันมันเข้าไป พบว่า ตามพื้นมีเสื้อผ้ากระชัดกระจายของชายหญิงก่อนจะ

ตกใจเมื่อเห็นภาพการกอดก่ายของชายหญิงที่กำลังดำเนินกิจกรรมรักอย่างถึงพริกถึงขิงกันบนเตียง

 

 

 

 

 

“ฮึก”แก้วเอามือปิดปาดไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมา แม้เธอจะเคยเห็นภาพแบบนี้หรือว่าโทโมะไปจีบ

ผู้หญิงอื่นต่อหน้ามาเยอะแล้ว แต่ครั้งนี้ ในเมื่อเธอเลือกสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำแล้ว เธอกลับรู้สึกว่า

หัวใจของเธอไม่แข็งแรงพอเลยที่จะมองภาพแบบนั้นแล้วไม่ร้องไห้ได้

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊า โทโมะ”เสียงของพิมครางเมื่อถึงฝั่งฝันพร้อมๆกับชายหนุ่มก่อนจะหอบหายใจด้วยกันอย่าง

เหนื่อยอ่อน แล้วเริ่มคลอเคลียอยอกล้อกัน

 

 

 

 

“อะไรเนี่ยคะโทโมะ”พิมร้องแล้วเอาผ้าห่มมาปิดตัวเองกับโทโมะเมื่อหันไปเจอแก้วที่ยืนน้ำตาไหล

ร้องไห้อยู่ปลายเตียง

 

 

 

 

“ก็แค่คนเป็นลมแล้วมาอาศัยพื้นที่ห้องอย่าไปสนใจเลย”โทโมะเหล่มองแก้วนิดนึงก่อนจะพูดมา

อย่างไม่ใส่ใจ

 

 

 

 

“แล้วทำไมเค้าต้องร้องไห้ด้วยล่ะคะเนี่ย”พิมถามอีกครั้ง

 

 

 

 

 

“อย่าไปสนใจเลยครับพิม คนไม่สำคัญ ไม่มีค่าพอที่จะต้องสนใจ ตอนนี้ผมน่ะสนใจคนที่อยู่บนเตียง

นี้กับผมมากกว่า”โทโมะพูดแล้วจูบพิมต่อหน้าแก้ว แก้วอึ้ง แล้วร้องไห้ก่อนจะหันหลังทันที

 

 

 

 

“โทโมะอ่ะ เซี้ยวจริงๆเลยนะคะ”พิมร้องเมื่อโทโมะเริ่มซุกไซร้ไปตามตัวพิม แก้วกำมือแน่น ในใจ

อยากจะเข้าไปกระชากพิมออกมาตบแบบฟางให้รู้แล้วรู้รอด แต่มาย้อนนึก กับที่โทโมะบอก เธอ

ไม่ใช่เมีย ไม่ใช่แฟน ก็แค่คู่นอน ไม่มีสิทธิ์หึงหวงได้

 

 

 

 

“นี่ ถ้าจะออกไปน่ะ ล๊อคห้องด้วยนะ รำคาญพวกไม่มีมารยาท”โทโมะออกปากไล่แก้ว แก้วรีบออก

จากห้องนั้นมาร้องไห้ที่ระเบียงของห้องทันที

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ นายไม่รักชั้นแล้วโทโมะ ฮือๆ ชั้นขอโทษ”แก้วร้องไห้ปล่อยโฮอย่างหนักก่อนจะกอดตัว

เองร้องไห้บนเก้าอี้ยาวริมระเบียงห้องโทโมะเพียงลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะจะเก็บกุญแจอันนี้ไว้อ่ะ”พิชชี่ขับรถมาส่งฟางที่คอนโดแล้วพูดขึ้น

 

 

 

“อื้อ อย่างน้อยมันก็คือความทรงจำที่ป๊อปมีต่อฟาง ขอบคุณมากนะที่มาส่งฟางน่ะ”ฟางพูดก่อนจะ

เดินลงรถไป

 

 

 

“อื้อ แต่ชัวร์นะว่าคืนนี้จะไม่กลับไปนอนที่บ้านภานุอ่ะ”พิชชี่ถาม ฟางพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นมาบน

ห้อง

 

 

 

 

 

“ไปไหนมา”เสียงป๊อปปี้ทักฟางขึ้นตั้งแต่ฟางยังไม่ทันเปิดไฟ ฟางตกใจรีบซ่อนสมุดบันทึกที่ฟางเอา

มาจากล๊อกเกอร์ของป๊อปปี้ที่โรงเรียนลงในกระเป๋าทันที

 

 

 

“เรื่องของชั้นน่า แล้วนี่แกไม่ไปดูแลภานุหรอ”ฟางพูดแล้วรีบเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องแล้วเดินออก

มาแต่ป๊อปปี้ขวางฟางไว้ไม่ให้ออกไปจากห้องนอน

 

 

 

“แกไปไหนมากับพิชชี่ ชั้นเห็นมันมาส่งแกเมื่อกี้นี้”ป๊อปปี้ถามทันที

 

 

 

 

“ทำไม มันก็เป็นอย่างที่แกต้องการไม่ใช่หรอ ผลักไสให้ชั้นไปกับพิชชี่นิ แกมายุ่งอะไร”ฟางพูด

แล้วผลักป๊อปปี้แล้วเดินหนี แต่ป๊อปปี้หายตัวมาดักหน้าฟางไว้

 

 

 

 

“แต่พิชชี่กำลังจะแต่งงานกับเกล เอ่อ ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว ชั้นไม่ให้แกไปไหนกับพิชชี่ เดี๋ยวแกก็โดน

หาว่าแย่งแฟนชาวบ้านหรอก”ป๊อปปี้โวยวาย ฟางเหล่ป๊อปปี้นิดนึงก่อนจะดื่มน้ำผลไม้ไม่สนใจ แล้ว

เดินหนีทำเป็นไม่เห็นป๊อปปี้อยู่ในสายตา

 

 

 

 

“ฟาง แกอย่ามากวนประสาทชั้นนะ แกบอกมาว่าแกจะไม่ยุ่งกับพิชชี่อีกสิ”ป๊อปปี้เดินมายั่งข้างฟาง

ฟางไม่สนใจเปิดทีวีเสียงดังไม่ฟังป๊อปปี้

 

 

 

“ฟาง แกกำลังทำชั้นโกรธนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือฟางที่ถือรีโมตกำลังจะเปลี่ยนอยู่ ฟางหันขวับไป

มองป๊อปปี้และแอบตกใจเล็กน้อยที่เห็นออร่ารอบๆตัวป๊อปปี้เริ่มจะกลายเป็นสีดำ

 

 

 

“อยากจะโกรธก็โกรธไปสิ แกจะมาสนใจชั้นทำไม ชั้นจะไปไหนกับมครก็เรื่องของชั้น แกเองอยาก

ให้ชั้นไปเริ่มใหม่กับใครๆอยู่แล้วนิ”ฟางหงุดหงิดที่ป๊อปปี้แอบเอาแต่ใจก็พูดประชุด

 

 

 

“แต่คนๆต้องไม่ใช่พิชชี่ ตอนนี้ชั้นไม่พอใจเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้พูดแต่ด้วยเพราะอะไรบางอย่างป๊อปปี้

เห็นภาพที่พิชชี่กอดกับฟางก็ดึงฟางมาบดจูบอย่างแรง

 

 

 

 

“อื้ออ”ฟางร้องและพยายามเบี่ยงหน้าหนี ทำไมป๊อปปี้แรงเยอะแบบนี้

 

 

 

 

“เลิกบ้าได้แล้ว”ฟางพูดก่อนจะเดินหนีป๊อปปี้เข้าไปในห้องแล้วหยิบสมุดบันทึกของป๊อปปี้ที่ตัวเอง

ซ่อนออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

ฟางปาใส่ป๊อปปี้แม้มันจะทะลุในตอนแรกที่ป๊อปปี้ แต่พอป๊อปปี้เห็นว่าเป็นสมุดบันทึกของตัวเองก็รีบ

คืนร่างจากร่างโปร่งแสงเป็นร่างที่จับต้องได้แล้วหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา

 

 

 

 

“แกไปเอามาจากไหน”ป๊อปปี้ถามนิ่งๆแล้วหลบตาฟาง

 

 

 

“ทำไมแกต้องผลักไสให้ชั้นไปหาพิชชี่ด้วยล่ะป๊อป แกชอบชั้นทำไมแกไม่บอกชั้น”ฟางน้ำก่อน

น้ำตาจะไหลออกมา

 

 

 

 

“เพราะพิชชี่มันเป็นเพื่อนชั้นไง”ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะวางสมุดบันทึกลงแล้วจะหายตัวไป แต่ฟางรั้ง

มือปํอปปี้ไว้

 

 

 

 

“อย่าหนีปัญหาแบบนี้นะป๊อป ชั้นรู้ทุกอย่างหมดแล้ว ชั้นแค่อยากรู้ ว่าแกทนได้หรอที่เห็นชั้นไปไห

นกับพิชชี่ หรือว่าตอนนี้แกไม่ได้รักไม่ได้ชอบชั้นแล้วใช่มั้ย แกเลยไล่ชั้นให้ไปไกลๆแบบนี้ จริงสินะ

เวลาตั้ง7ปียังไงมันก็ทำให้ใจคนเปลี่ยนนินา ไม่อย่างงั้นแกจะไปแต่งงานกับแก้วทำไม ตอนนี้แกก็

คงจะรักแก้วสินะ ฮะๆ ชั้นนี่มันบ้าจริงๆที่พอรู้ว่าแกก็ชอบชั้นแล้วยังหวังลมๆแล้งๆแบบนี้อีก ทั้งๆที่

เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว มีแต่ชั้นไม่ลืมแกและก็ยังรักแก แกไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะต้องเริ่มใหม่ได้

แน่นอน จะไม่มาทำให้แกวุ่นวายใจแบบนี้ อื้ออ”ฟางพูดออกมาจากความรู้สึกที่อยู่ในใจทั้งหมด

พลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ปาดเท่าไหร่น้ำตาก็ไม่มีท่าทางจะหยุดไหล แต่แล้วต้องตกใจเมื่อ

ป๊อปปี้รวบเธอไปจูบทั้งๆที่เธอยังพูดไม่จบ ป๊อปปี้จูบฟางอยู่เนิ่นนานจนฟางเริ่มเคลิ้มไปกับรสจูบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“มันจะยังสายไปมั้ย ถ้าชั้นจะบอกว่า ชั้นไม่อยากให้แกไปจากชั้น”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วสบตากับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ใครว่าชั้นลืมแกไปแล้ว ใครว่าชั้นไม่เจ็บที่เห็นแกกับพิชชี่ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ที่ชั้นเลือกแก้ว

เพียงเพราะหวังว่าชั้นจะลืมแกได้ไงฟาง”ป๊อปปี้พูดออกมา ฟางอึ้งก่อนจะเอื้อมมือไปจับแก้มป๊อปปี้

ทั้ง2ข้างแล้วร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

“อย่าร้องไห้นะฟาง ขี้แยแบบนี้ได้ไงเนี่ย”ป๊อปปี้เอานิ้วกรีดน้ำตาออกจากตาให้ฟาง ฟางโผเข้ากอด

ป๊อปปี้แน่น ตอนนั้นเองออร่าสีดำหายไปจากตัวป๊อปปี้ ป๊อปปี้ค่อยๆโน้มหน้าฟางไปจูบอย่างอ่อนโยน

โดยที่ฟางเองก็เอามือโอบรอบคอป๊อปปี้เพื่อยึดก่อนจะถูกป๊อปปี้ดันเข้าไปในห้องนอนโดยที่ปากทั้ง

คู่ไม่หลุดออกจากกันแล้วป๊อปปี้ก็ค่อยๆดันตัวฟางลงไปที่เตียง

 

 

 

 

 

“มันไม่สายไปใช่มั้ย ถ้าชั้นจะบอกว่าชั้นรักแกนะฟาง”ป๊อปปี้พูดจบฟางก็อึ้งหน้าแดงทันที

 

 

 

“ชั้นก็รักแกเหมือนกันป๊อปปี้”ฟางพูดจบอีกครั้งป๊อปปี้ก็ก้มลงจูบฟางก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อ

ในโพรงปากสวยของฟาง แล้วมือหน้าก็ค่อยๆปลดกระดุมชุดเดรสของฟางออกแล้วถอดไปพ้นๆเตียง

ก่อนจะเอามือบีบเคล้นที่อกสวยผ่านบราสีหวานของฟาง

 

 

 

 

 

“อื้มม”ฟางแทบเคลิ้มด้วยความเสียวซ่านไปทั่วตัวเมื่อป๊อปปี้ปลดตะขอบราออกแล้วดูดเม้มยอดอก

สวยคู่นั้นของเธอก่อนจะจูบไล้ลงมาถึงช่วงล่างตัวเอง โดยที่ป๊อปปี้ถอดส่วนสุดท้ายที่ปกปิดร่างกาย

ของฟางออกก่อนจะค่อยๆฉกชิมร่องกลีบกุหลาบสวยของฟางจนฟางเกร็งไปทั้งตัว

 

 

 

 

 

“อ๊า”ฟางร้องครางไม่เป็นจังหวะเมื่อป๊อปปี้สัมผัสจุดนั้นของเธอพลางขยุ้มผมของป๊อปปี้เพื่อระบาย

ความเสียวก่อนจะปล่อยน้ำหวานออกมาให้ป๊อปปี้ดูดกลืนมันจนหมด เมื่อป๊อปปี้เห็นว่าหางพร้อมแล้ว

ก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองจนร่างกายทั้งคู่เปลือยเปล่า

 

 

 

 

“คืนนี้ชั้นขอนะ”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูฟาง ฟางไม่ตอบได้แต่พยักหน้า ป๊อปปี้จึงสอดใส่แกนกายตัวเอง

เข้าไปในตัวฟางช้าๆ

 

 

 

 

“ฮึก จะเจ็บ”ฟางร้องก่อนจะโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

“อย่าเกร็งนะคนดี เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขบเม้มที่อกสวยอีกครั้งจนฟางร้องด้วยความ

เสียวแล้วแกนกายของป๊อปปี้ก็สอดใส่เข้าไปในตัวฟางจนมิดด้าม ป๊อปปี้ทิ้งไว้สักพักก่อนเริ่มรู้สึกว่า

ฟางปรับตัวได้แล้วก็ค่อยๆขยับสะโพกตัวเองเข้าออกช้าๆ

 

 

 

 

“ อ๊ะ อ๊ะ ฟาง”ป๊อปปี้ร้องครางเป็นชื่อฟางออกมาพร้อมกับเร่งจังหวะสะโพก

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ ปะ ป๊อปปี้”ฟางร้องครางแล้วมองร่างสูงที่กำลังขย่มอยู่บนตัวเธอ

 

 

 

“เป็นของป๊อปนะฟาง”ป๊อปปี้พูด ฟ่วพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะผลัดกันบรรเลงเพลงรักนี้จนใกล้เช้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมยังไม่กลับไปอีกนะ”โทโมะออกมาเห็นแก้วที่นอนตรงเก้าอี้เปลที่ระเบียงก็บ่น แล้วมอง

บรรยากาศรอบๆที่ดึกแบบนี้ ไม่กลัวยุงกัดรึไง โทโมะเอามืออังที่ศรีษะแก้วพบว่าตัวร้อนจี๋ก็รีบอุ้ม

กลับเข้ามาในห้องนอนตัวเอง

 

 

 

 

 

“ทะ โทโมะ”แก้วลืมตาตื่นเมื่อโทโมะวางเธอลงกับเตียง ก็รู้ตัวดีว่าโทโมะคงไม่อยากเห็นหน้าเธอก็

รีบลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้าน แต่ด้วยว่าลุกไวทำให้หน้ามืด โทโมะจึงประคองกอดแก้วไว้ได้

 

 

 

“ถ้ายังมีไข้ก็นอนค้างที่นี่ก็ได้ ทำอย่างกับไม่เคยนอนที่นี่งั้นล่ะ”โทโมะพูด ก่อนจะวางแก้วนอนลง

กับเตียงแล้วห่มผ้าให้แก้วส่วนตัวเองก็เตรียมตัวจะออกไปหาเพื่อนที่นัดไว้

 

 

 

 

“ขอบคุณนะที่ไม่ไล่ชั้นไปไหน”แก้วพูดก่อนที่โทโมะจะออกจากห้อง ชายหนุ่มไม่ตอบเดินออกจาก

ห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นต้องอดทนเพื่อชดใช้ในสิ่งที่เคยทำกับโทโมะ”แก้วพูดเศร้าๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝั่งของประตู

โทโมะยืนพิงประตูครุ่นคิดด้วยความสับสน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้มมม”ฟางพลิกตัวลืมตาตื่นในเช้าวันใหม่ แล้วมองไปรอบๆก่อนจะมองที่ตัวเองแล้วหน้าแดงเพราะ

นึกถึงเรื่องเมื่อคืน

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอจ้ะเมียจ๋า”ฟางหันขวับไปตามเสียงเห็นป๊อปปี้นั่งข้างตัวเองจ้องเธออยู่ ป๊อปปี้ที่สวมชุด

ใหม่แล้วทำให้ฟางหันขวับหนีด้วยความเขิน

 

 

 

 

“เอ้า จะหนีหน้ากันไปทำไมอ่ะ เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะฟาง”ป๊อปปี้หายตัวมาอีกฝั่งของฟาง ฟาง

เขินรีบเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

“ผีบ้า ผีลามก รังแกคนอื่น”ฟางพูดแล้วหน้าแดงป๊อปปี้หัวเราะชอบใจก่อนจะกระโดนั่งลงข้างๆฟาง

 

 

 

 

“ลามกกับเมียตัวเองไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ป่ะ ไปอาบน้ำเถอะฟางเดี๋ยวไปหาภานุไม่สาย

นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสวมชุดคลุมอาบน้ำให้ฟางแล้วดันฟางเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

 

“Morning kissนะจ้ะเมียจ๋า”ป๊อปปี้ก้มลงจูบฟางทำให้ฟางหน้าแดงรีบปิดประตูห้องน้ำหนีไปทันที

 

 

 

 

 

 

 เอิ่มมมมม ก็ เค้ารักกันจะมีอะไรกันก็ไม่แปลกอ่าเนาะ แต่โทโมะกับแก้วต้องเคลียร์ยาวว

 

 

แต่ตอนหน้าถ้าอยากรู้ว่าทำไมผีถึงมีอะไรกับคนได้เดี๋ยวจะเฉลย 5555

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยนะ5555