รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชอบทำตัวเป็นภาระคนอื่นเค้าตลอดเลยเนี่ย”โทโมะอุ้มแก้วเข้ามาในคอนโดตัวเองแล้ว

พยายามเปิดประตูอย่างยากลำบากก่อนจะอุ้มแก้วมาที่โซฟาขนาดใหญ่ในห้องตัวเองก่อนจะเอามือ

แตะหน้าผากแก้วพบว่าแก้วตัวรุมๆคล้ายคนเป็นไข้ก็ไปเปิดตู้ยาแล้วเอายาแก้ไข้ให้แก้วทาน แล้ว

ถอดเสื้อผ้าเพื่อเช็ดตัวให้แก้ว

 

 

 

 

“แค่นี้ถึงกับเป็นไข้ ทีเมื่อก่อนจะนอนด้วยกันแทบทุกคืนไม่ยักจะเห็นเป็นอะไร”โทโมะบ่นแล้วมอง

ตามเนื้อตัวแก้วที่เขาทำร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั่วตัวก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าพบว่าแก้ว

เอาเสื้อผ้าตัวเองมาใส่ที่ตู้ของเขาบางชุดในคืนที่โทโมะมาเธอมานอนที่นี่

 

 

 

 

“วางแผนมาดีนิ”โทโมะส่ายหน้าก่อนจะหยิบเสื้อผ้าแก้วมาแล้วสวมใส่ให้แก้ว ยังดีที่แก้วเอาชุดนอน

ของตัวเองมาด้วย โทโมะมองแก้วนิดนึงก่อนจะเดินไปเอาผ้าห่มมาห่มให้แก้ว

 

 

 

 

 

“เธอน่ะเจ็บแค่ตัว แต่ชั้น เจ็บไปทั้งหัวใจ”โทโมะพูดเมื่อมองแก้วที่หลับอยู่ก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

“ฮัลโหลจ้ะพิม มาหาที่ห้องหน่อยสิ เหงาอ่ะ”โทโมะมองแก้วแล้วยิ้มนิดนึงก่อนจะกดโทรศัพท์โทร

หาพิม คู่นอนอีกคนของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ล๊อกเกอร์นักฟุตบอลโรงเรียนเรา ตู้ที่7นี่พิชนึกอะไรของเค้าเนี่ย”ฟางนั่งแท็กซี่มาลงที่โรงเรียนเก่า

ของเธอ โชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเย็นมากเลยทำให้ฟางขอลุงยามเข้ามาได้สะดวก

 

 

 

 

“นี่มันล๊อกเกอร์ของป๊อปปี้นินา”ฟางพูดแล้วตัดสินใจเปิดล๊อกเกอรืนั้น แล้วฟางอึ้งเมื่อเห็นภาพต่างๆ

ที่ป๊อปปี้เอามาแปะตามล๊อกเกอร์

 

 

 

 

“อยากได้รูปให้โทรหาพิชชี่”ฟางอ่านข้อความ แล้วนึกได้ว่าพิชชี่ตอนนั้นอยู่ชมรมวารสารของ

โรงเรียนเวลามีงานโรงเรียนเพื่อนๆก็มักจะมาติดต่อพิชชี่ ไม่คิดว่าป๊อปปี้จะชอบอะไรแบบนี้ด้วย

 

 

 

 

“นี่มันกล่องสีของชั้นนี่นา”ฟางมองกล่องสีในนั้นที่ป๊อปปี้ยืมของเธอแล้วไม่ยอมคืนให้จนเธอขี้เกียจ

ทวง ฟางเปิดมันออกมาพบว่า มีรูปสติ๊กเกอร์ที่เธอกับป๊อปปี้ถ่ายกันตอนขึ้น ม.ปลายใหม่ๆ ภาพที่

ป๊อปปี้กอดคอฟางไว้อย่างสนิทสนมทำให้ฟางอดยิ้มไม่ได้

 

 

 

 

‘เอาสีไปใช้ซะ งานศิลปะส่งอาจารย์ไม่ทันแล้วเนี่ย’

 

 

 

 

ฟางขำไม่คิดว่าป๊อปปี้จะเก็บโน้ตที่เธอเอามาแปะด้วย ก่อนจะนั่งลงที่หน้าล๊อกเกอร์นั้นแล้วเริ่มค้น

ของในนั้น จนเจอ ไม่ใช่แค่โน้ตแผ่นนั้น แต่โน้ตทุกแผ่นที่เธอเขียนให้ป๊อปปี้ตั้งแต่รู้จักกันมา ป๊อปปี้

เก็บไว้หมดเลย

 

 

 

 

‘วันนี้โดดคาบวิทย์นะแก เอาแลกเชอร์ชั้นไปจดเลย’

 

 

 

 

‘พรุ่งนี้ซ้อมบอลงั้นก็เอาน้ำแร่ไปกินซะ’

 

 

 

 

‘ฝนตกทีหลังหัดพกร่มมาเองล่ะ ร่มชั้นจะหมดบ้านแล้วนะ’

 

 

 

 

‘กินข้าวให้ครบหน่อยดิพ่อพระเอกละครเวที’

 

 

 

 

‘คนอะไรไปทัศนศึกษาแล้วลืมกระติกน้ำ เอาไปซะ’

 

 

 

 

 

ฟางนั่งอ่านโน้ตที่ตัวเองเขียนให้ป๊อปปี้ก็ขำที่ตัวเองก็บ้าเขียนให้ป๊อปปี้ ฟางหันไปเจอร่มที่ป๊อปปี้ยืม

ของเธอมา และเสื้อหนาวที่ป๊อปปี้เอามาจากเธอ

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไอเมื่อกำลังนั่งอ่านชีทสังคมกับฟางอยู่ ฟางเหล่มองก่อนจะหยิบเอาเสื้อหนาวอีกตัว

ในกระเป๋ายื่นให้ป๊อปปี้

 

 

 

“รู้ว่าหน้าหนาวๆไม่เคยจะเอาอะไรมาเลยนะ ดีที่ตัวนี้ชั้นได้มาจากชมรม เอาไปใส่สิ”ฟางพูด ป๊อปปี้

ยิ้มก่อนจะเอาเสื้อไปใส่

 

 

 

“ยังเก็บไว้อยู่อีกหรอเนี่ย”ฟางหยิบหน้ากากรูปหมีกับกระต่ายของเธอที่ตอนนั้นไปออกค่ายอาสากับ

ชมรมแล้วฟางต้องเล่นละครกับป๊อปปี้ให้เด็กๆชาวบ้านดู

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นต้องเป็นหมีอ่ะ”ป๊อปปี้บ่นอุบเมื่อได้หน้ากากมา

 

 

“เอาน่าก็มันเหมือนแกดีออก คนหน้าหมีๆๆ”ฟางแซว

 

 

“แหมๆ กับแกดีตายล่ะ แหมกระต่าย ถ้าเปลี่ยนเป็นเป็ดนี่จะไม่ว่าเลย555”ป๊อปปี้แซวกลับฟางจึงตี

ไปทีนึงก่อนจะแสดงละครให้เด็กๆดูด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“นี่มันผ้าเช็ดหน้าชั้นนิ”ฟางเจอผ้าเช็ดหน้าที่ปักชื่อของตัวเองแล้วนึกถึงวันนั้นที่ต้องไปออกค่าย

อาสาแล้วป๊อปปี้เลือดกำเดาออก

 

 

 

 

 

“แก แล้วนี่ใครไปขุดดินต่อจากชั้นอ่ะ”ป๊อปปี้ลืมตามองฟางที่ให้เขานอนหนุนตักอยู่

 

 

“ก้พิชชี่ไง เค้าทำแทนแกแล้ว นอนเถอะ เลือดยังไม่หยุดไหลเลย”ฟางบอกก่อนจะเอาน้ำแข็งมา

ประคบ

 

 

 

“ผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดแล้วเดี๋ยวชั้นซื้อมาคืนนะ”ป๊อปปี้เอาผ้าเช็ดหน้าที่ปิดจมูกมาดูพบว่ามันคือ

ของฟาง

 

 

 

“ช่างเถอะแก ชั้นไม่ถือ ยังดีกว่าให้แกเลือดออกหมดตัวเนี่ย”ฟางพูดยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ย”ฟางแปลกใจที่เจอสมุดโน้ตทำมืดที่ผูกไว้เหมือนไดอารี่สีน้ำตาลอ่อนของป๊อปปี้จึงหยิบ

ออกมาแล้วแกะอ่าน

 

 

 

 

“เปิดเรียนของ ม.ปลาย ให้ตายเถอะอยู่ห้องเดียวกับยัยนั่นอีกแล้ว นั่งข้างกันอีก ตายแน่ๆ อดแอบ

หลับในห้องชัวร์”ฟางอ่านบันทึกของป๊อปปี้ก็ขำที่ในห้องเวลาป๊อปปี้แอบหลับทีไรมักจะโดนฟางโยน

ของใส่บ้าง โดนเอาสมุดฟาดบ้างล่ะ

 

 

 

 

“วันนี้มีงานคริสมาสต์โรงเรียนที่ห้องมีจับบัดดี้ แล้วแลกของขวัญกัน เห้อ นี่ผู้หญิงในชีวิตชั้นนี่มีแค่

ฟางคนเดียวใช่มั้ย คนอะไรจับบัดดี้แลกของขวัญแล้วได้ติดกัน3ปี”ฟางอ่านที่ป๊อปปี้บันทึกแล้วมีรูป

ตุ๊กตาหมีพูห์ที่ถ่ายคู่กับตุ๊กตากระต่ายจากกล้องโพลารอยด์ก็แอบขำ

 

 

 

 

 

“วันนี้มีทัศนศึกษาต้องไปที่ท้องฟ้าจำลอง ยัยบ้า นอนหลับคาท้องฟ้าจำลองไม่พอ น้ำลายยังยืดอีก

แต่ก็น่ารัก”ฟางอ่านที่ป๊อปปี้เขียนกำกับและแอบอมยิ้มที่ป๊อปปี้ชมเธอว่าน่ารักแล้วดูบัตรท้องฟ้า

จำลองของเขาและเธอที่เธอฝากป๊อปปี้ทิ้งตอนแรกแต่กลับกลายว่าป๊อปปี้เอามาแม๊กคู่กับของเขาใน

นี้

 

 

 

 

 

“วันนี้งานกีฬาสี ไม่เข้าใจยัยนั่นสวยก็ไม่สวยไอ้พี่แบงค์ ม.6จะมาเลือกยัยนั่นไปเดินขบวนคู่กัน

ทำไมวะ”ฟางอ่านแล้วมองรูปคู่ของเธอกับแบงค์ตอนงานกีฬาสีที่เธอยังอยู่ ม.5 แล้วมองปากกา

เมจิกสีแดงที่เชียนว่า 'เคืองโว่ย' ก็ขำ

 

 

 

 

 

“วันวาเลนไทน์ ไม่มีนัดกับสาวๆแฟนคลับ เพราะอยากมาฉลองกับ...”ฟางอ่านแล้วเห็นบันทึกที่

ป๊อปปี้เว้นไว้ก็นึกถึงวันวาเลนไทน์วันนั้นที่ป๊อปปี้เอาดอกไม้มาให้เธอและไปเที่ยวกับเธอแทน ก่อน

จะเห็นรูปดอกกุหลาบแดงแล้วอึ้ง เพราะมันคือดอกเดียวกับที่ป๊อปปี้ให้เธอ ป๊อปปี้ลงทุนปลูกมันเอง

แล้วเอามาให้เธอ แล้วฟางก็เห็นป๊อปปี้แกะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่เธอเปะให้ป๊อปปี้วันนั้น ป๊อปปี้เอามัน

มาแปะในสมุดเล่มนี้แล้ววงปากกาเมจิก ว่า 'ขอบคุณครับ ชอบสติ๊กเกอร์อันนี้ที่สุดเลย'

 

 

 

 

 

 

“คนอะไร ชอบตุ๊กตากระต่ายแต่กลัวกระต่าย”ฟางอ่านแล้วดูภาพที่ฟางร้องไห้ตอนไปสวนสัตว์แล้ว

ผ่านกรงกระต่ายแล้วร้องไห้จนป๊อปปี้ต้องวิ่งมาดู

 

 

 

 

 

“สวยดีเนาะ”ฟางอ่านข้อความข้างภาพสเก็ตที่เธอเป็นนางนพมาศของขบวนโรงเรียน ภาพที่ป๊อปปี้

มาขอถ่ายรูปด้วยตามคำขอของคุณแม่ที่จะถ่ายด้วย ฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้จะถ่ายอิริยาบถของเธอ

ตั้งแต่ซ้อมเดินขบวน ยันตอนแต่งตัวมาจนถึงขึ้นเสลี่ยง แล้วเอามาแปะข้างๆภาพสเก็ตที่ตัวเองวาด

 

 

 

 

 

“วันนี้ซ้อมละครหนักมาก ใกล้วันจริง ยัยนั่นน่ารักมากมาอยู่ด้วยกันจนดึก ขอบใจนะกับแซวนวิชทำ

เองน่ะ”ฟางอ่านแล้วมองภาพที่ป๊อปปี้ปริ้นมาจากรูปในมือถือตัวเองเป็นภาพที่ฟางฟุบหลับในห้อง

ซ้อมละครเพื่อรอกลับบ้านกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ได้มาและต้องเสียโอกาสที่จะบอกความรู้สึกนั้นตลอดไป”ฟางอ่านหน้าต่อไปแล้วแปลกใจกับคำ

พูดนี้ของป๊อปปี้ เหมือนมีเทปกาวแปะรูปนั้นไว้ ฟางจึงนั่งแงะรูปนั้นออกมา ทำให้ฟางอึ้ง เอามือแตะ

ที่ปากตัวเอง ภาพที่ป๊อปปี้เลิกซ้อมละครแล้วมานั่งข้างฟางแล้วโน้มตัวมาจูบเธอ ฟางพลิกรูปมาเจอ

ข้อความ

 

 

 

 

 

 

“รูปนี้ได้จากพิชชี่ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจที่วันนั้นไม่น่าพลาดให้มันถ่ายมาเลย ชอบรูปนี้ที่สุด แต่ต้อง

เลือกที่จะหมดโอกาสบอกคำๆนั้นกับแก เจ็บดีว่ะ”ฟางอ่านข้อความนั้นแล้วอึ้งน้ำตาใสๆไหลมาจาก

ขอบตาทั้ง2ตัวเองก่อนจะพลิกหน้าต่อไป พบว่ามันเป็นภาพที่เธอไปเที่ยวน้ำตกกับชมรม ในภาพมี

พิชชี่ที่วิ่งมาถ่ายรูปกับป๊อปปี้และฟาง

 

 

 

 

 

“เมื่อก่อนเคยมีกัน2คน แต่ต่อจากนี้คงไม่มีพื้นที่นั้นสำหรับเราแล้ว”ฟางอ่านข้อความด้านหลังรูป

แล้วนึกถึงวันนั้นที่พิชชี่ตามติดแจ ส่วนป๊อปปี้ก็ผลักไสให้เธอไปอยู่กับพิชชี่จนน่าอึดอัด

 

 

 

 

 

“สุดท้ายก็คือเพื่อนกัน เพราะยัยนั่นเลือกเพื่อนเรา”ฟางอ่านข้อความแล้วมองภาพสเก็ตที่วันนั้นพิช

ชี่มาขอเธอเป็นแฟนที่ร้านไอติมร้านประจำของเธอกับป๊อปปี้

 

 

 

 

“มีคนมาเขียนสารภาพรักกับเรา ขอได้มั้ยคนๆนั้นเป็นแก ฟาง”ฟางอ่านแล้วอึ้งป๊อปปี้ถ่ายรูปเสื้อ

นักเรียนแล้วซูมไปที่เธอเขียนให้ ตัวอักษรFที่ไม่เลือนตามน้ำไปกับตัวอักษรอื่นๆ ฟางปาดน้ำตาตัว

เองทันที

 

 

 

 

 

 

“เค้าว่ากันว่าเจ็บที่สุดของความรักคือการแอบรักเพื่อนตัวเอง”ฟางอ่านข้อความสุดท้ายในสมุดแล้ว

อึ้งไม่คิดว่าที่ผ่านมาป๊อปปี้ก็คิดเหมือนกันกับเธอ ฟางมองรูปสุดท้ายที่สมุดบันทึกที่ป๊อปปี้เอามาแปะ

ไว้ ภาพที่ฟางกับพิชชี่ถ่ายรูปด้วยกันวันจบแล้วตอนนั้นพิชชี่ขอให้ป๊อปปี้ถ่ายให้ตัวเอง วันนั้นเป็นวัน

ที่ฟางตกลงลองคบหาดูใจกับพิชชี่ไปซะแล้ว

 

 

 

 

 

“เก็บตุ๊กตาไว้ตลอดเลยหรอ”ฟางอึ้งเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ยังเก็บตุ๊กตาหมีที่เธอลองเย็บเองในคาบงาน

บ้านงานเรือน แล้วมันไม่สวย เธอคิดว่าป๊อปปี้จะทิ้งมันแต่ไม่ใช่เลย ฟางเห็นกระดาษที่แปะเป็นแบล็

กกราวน์ของลีอกเกอร์ป๊อปปี้แลบออกมา

 

 

 

 

แควก

 

 

 

 

ฟางค่อยๆแกะพบว่า มันเป็นรูปของเธอทั้งหมด มีทั้งรูปเดี่ยวรูปตอนเผลอ และรูปคู่กับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ถ้าคิดเหมือนกันแล้วแกจะผลักไสไล่ชั้นไปหาพิชชี่ทำไม”ฟางร้องไห้ทันทีเมื่อเห็นความลับในล๊อก

เกอร์ของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่า ป๊อปมันรักเพื่อนไงล่ะฟาง”ฟางหันไปมองพิชชี่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง พิชชี่เดินมานั่งข้างๆฟาง

ทันที

 

 

 

 

“หมายความว่ายังไงกันพิชชี่”ฟางมองพิชชี่ที่พูดมาอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

“รู้มั้ยผู้ชายเค้าน่ะเป็นเพื่อนตายกันมา มีอะไรไม่เคยโกรธกัน แต่มีอีกอย่างนึงที่เพื่อนผู้ชายจะไม่ทำ

กันเด็ดขาด คือการรักผู้หญิงคนเดียวดัน”พิชชี่พูด

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันพิช พิชเล่าให้ฟางฟังได้มั้ย”ฟางพูด

 

 

 

 

“วันนั้นพิชเดินไล่ถ่ายรูปเก็บภาพบรรยากาศก่อนจะถึงงานละครเวทีโรงเรียน แล้วพิชก็มาสะดุดที่

ห้องซ้อมละครที่เค้าทยอยกลับบ้านไปหมดแล้ว พิชเห็นป๊อปปี้แอบจูบฟางตอนที่ฟางหลับ แล้วพิช

แอบถ่ายรูปไว้ ตอนนั้นพิชรู้มาว่าน้องป๊อปปี้นางเอกละครที่ชื่อเหมือนไอ้ป๊อปมันชอบป๊อปและเหมือน

มันก็เล่นด้วยกับน้องเค้า พิชเลยคิดว่ามันไม่แฟร์ และอีกอย่างตอนนั้นพิชเองก็ชอบฟางมาก ด้วย

ความคิดที่เด็กเลยอยากได้ฟางมาเป็นแฟน เลยตัดสินใจไปบอกไอ้ป๊อปมันในวันต่อมาว่าพิชชอบ

ฟางมานานแล้ว และเอารูปที่ป๊อปปี้จูบฟางมาขู่ ขอให้ป๊อปปี้ช่วยเรื่องนี้”พิชชี่สารภาพเรื่องราววันนั้น

 

 

 

 

 

 

“แล้วป๊อปยอมช่วยงั้นหรอ”ฟางอึ้ง และไม่เข้าใจในเมื่อป๊อปปี้ก็ชอบเธอ เธอก็ชอบป๊อปปี้ทำไม

ป๊อปปี้ถึงยอม

 

 

 

 

 

“เพราะมันกลัวว่าน้องป๊อปปี้จะทำอะไรฟางไง ฟางก็รู้ว่าน้องเค้าขี้วีนจะตาย มันเลยยุติความสัมพันธ์

ที่มันคิดกับฟางเกินเพื่อนแล้วพยายามอวยฟางให้พิชไง”พิชชี่พูด ฟางอึ้งไม่คิดว่าป๊อปปี้ไม่เลือก

เธอไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่เพราะว่าต้องการกันเธอให้ไกลจากน้องป๊อปปี้ตอนนั้นนั่นเอง

 

 

 

 

 

“แต่มันก็สายไปแล้วล่ะพิช ป๊อปเค้าไม่ได้รักฟางแล้ว”ฟางร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ใน

ห้องน้ำเมื่อกี้

 

 

 

 

 

“พิชขอโทษนะฟาง พิชขอโทษที่ไปคั่นกลางความรักของฟางกับป๊อปปี้”พิชชี่พูด ฟางยิ่งร้องไห้

หนักกว่าเดิม ทำไมนะ ความรักของเธอมันต้องเป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

แรงบันดาลใจตอนนี้ได้มาจาก ตอนความในใจของพี่โชน เรื่องสิ่งเล็กๆ

 

 

 

เศร้าพอม้ะๆ 55555

 

 

 

ใครที่ทายตอนนี้ถูกก็ยินดีด้วยนะ แต่อย่าลืมเม้นกับโหวตล่ะ 55555