Haunted. บ้านนี้..ผีดุ ♥.

เช้ารุ่งขึ้น..
 
โป้กกก !!
 
"โอ้ยย"เสียงของป๊อปปี้ร้องขึ้นเพราะมีใครคนหนึ่งมาเขกหัวเขา
 
"งืมมม เป็นอะไรพี่ป๊อป"แก้วพึมพำเพราะได้ยินเสียงพี่ชายของตน
 
"ใครเขกหัวว่ะ"ป๊อปปี้ลุกขึ้นถามแก้วพลางลูบหัวตัวเองที่โดนเขก
 
"แก้วเปล่าทำน่ะ แก้วเองก็พึ่งตื่น พี่ป๊อปก็เห็นนิ"แก้วรีบพูดทันที
 
"เออใช่ แล้วใครทำว่ะ"ป๊อปปี้ถามอย่างงุนงง
 
"พี่ป๊อป อย่าพูดงี้ดิแก้วกลัว"ว่าแล้วแก้วรีบเขยิบมาหาป๊อปปี้ทันที
 
"นี่ๆ ยัยแก้วมันเช้าแล้วน่ะ ไม่มีอะไรหรอกหน่า"ป๊อปปี้บอกแก้ว
 
"จริงน่ะ"แก้วพูด แล้วมองซ้ายมองขวา
 
"จริงสิ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้ล่ะ จะได้รีบๆไปโรงเรียน"ป๊อปปี้บ่นให้น้องสาว ก่อนที่แก้วจะลุกขึ้นไปอาบน้ำก็มองซ้ายมองขวาเพื่อความแน่ใจ แล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ป๊อปปี้ที่เห็นท่างทางน้องสาวก็อดขำไม่ได้ ก่อนที่ตัวเองจะลุกออกจากห้องไป
 
"แล้วใครเขกหัวว่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วจับหัวที่ตัวเองโดนเขกก่อนจะส่ายหน้า
 
"คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง สงสัยคงคิดไปเอง"ป๊อปปี้พูดปลอบตัวเองแล้วเดินออกไป..
 
 
 
ณ โรงพยาบาล
 
"มอนิ่งน่ะฟาง วันนี้พี่เอาช็อกโกแลตที่ฟางชอบมาฝากด้วยน่ะ รีบๆตื่นขึ้นมากินด้วยกันน่ะ แล้วก็นี่พี่เอาดอกบัวที่ฟางชอบมาฝากด้วยน่ะ ดอกนี้สวยมากเลย"โทโมะจัดดอกบัวเข้าแจกันแล้วนั่งมองน้องสาวที่สลบไสลไปร่วมเดือนพลางน้ำตาไหลพราก
 
"เอ่อ พี่โทโมะ"เฟย์ที่เดินเข้ามาก็เห็นโทโมะนั่งอยู่ข้างเตียงที่ประจำที่เขาชอบมานั่งเวลามาหาฟาง
 
"อ้าวน้องเฟย์ มาเยี่ยมฟางหรอ มาสิ พี่ว่าจะไปล้ะ"โทโมะรีบปาดน้ำตาแล้วรีบเดินออกไปทันที
 
"ฟางแกรีบๆฟื้นขึ้นมาสิ ฉันคิดถึงแกน่ะ"เฟย์พูด แล้วจับมือฟางแน่น เธอสงสารโทโมะที่มานั่งเฝ้าฟางทุกๆวัน และฟางก็นอนสลบไสลยังไม่ฟื้น ทั้งชีวิตของฟางก็เหลือแค่โทโมะ เธอสงสารชีวิตของทั้งสองมาก
 
 
ณ บ้านฟาง
 
"พี่ป๊อป แก้วไปโรงเรียนล่ะน้า บะบายยย"แก้วพูด แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทันที
 
"จะรีบไปไหนเนี่ย ยัยแก้ว"ป๊อปปี้บ่นอุบให้น้องสาว แก้วจึงหันมายิ้มกว้างให้ป๊อปปี้ แล้วจึงรีบวิ่งออกไป
 
"มีอะไรกินบ้างว่ะ"ป๊อปปี้พูด แล้วเดินไปที่ตู้เย็น แต่แล้วสายตาพลันไปเห็นหญิงสาวร่างบางกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอยู่ที่สวนหลังบ้านก็แปลกใจเป็นอย่างมากที่เห็นเธอคนนี้
 
"เอ่อ คุณครับ คุณเป็นใครหรอครับ แล้วเอ่อมาทำอะไรที่นี่"ป๊อปปี้ถามหญิงสาว
 
"......"ไม่มีการตอบรับจากหญิงสาวผู้นั่น
 
"แล้วมานั่งคนเดียวไม่เหงาหรอ"ป๊อปปี้ถามอีก แต่หญิงสาวกลับแกว่งชิงช้าเฉย ไม่ยอมตอบป๊อปปี้
 
"นี่เธอฉันถามทำไมไม่ตอบ แล้วเข้าในบ้านฉันได้ยังไงเนี่ย"ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิดที่หญิงสาวคนนั้นไม่ยอมตอบ
 
"ฮึกๆๆๆ"จู่ๆหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้จึงตกใจ
 
"เฮ้ยเธอออ ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยน่ะ อย่าร้องดิอย่าร้อง"ป๊อปปี้รีบพูดปลอบทันที ก่อนจะมีคนมาเรียก
 
"พ่อหนุ่ม"ยายแก่ข้างบ้านเรียกป๊อปปี้
 
"เอ่อครับ"ป๊อปปี้หันไปตามเสียงเรียก
 
"พ่อหนุ่มมานั่งทำอะไรคนเดียวลุก แล้วทำอะไรอยู่น่ะ"ยายแก่คนนั้นถามป๊อปปี้ที่นั่งชิงช้าอยู่
 
"ก็คุยกับ อะอ่าว ไปไหนแล้ว"ป๊อปปี้ที่เมื่อหันมาอีกทีก็ไม่พบใครเลย มีแต่ความว่างเปล่า
 
"ยายเห็นพ่อหนุ่มนั่งพูดคนเดียวตั้งนนสองนานน่ะลุก ไม่เห็นมีใครเลยนิลุก"ยายแก่บอกป๊อปปี้ทำเอาป๊อปปี้ชะงัก
 
"จะไม่มีได้ไงล่ะครับยาย เมื่อกี้เค้าก็นั่งอยู่ชิงช้าตรงนี้ข้างๆผม"ป๊อปปี้รีบพูดบอกยายคนนั้น
 
"แต่ยายไม่เห็นใครเลยน่ะลุก ยายไม่ได้โกหกด้วย"ยายคนนั้นพูดอีก
 
"ผมว่ายายแก่แล้วคงตาพร่าเลือนน่ะครับ ผมขอตัวก่อนน่ะครับ"ป๊อปปี้พูด แล้วรีบเดินเข้าบ้านไป
 
"พ่อหนุ่มคนนี้ท่าจะบ้า"ยายแก่พูด ก่อนจะกลับเข้าบ้านตัวเองไป
 
"อะไรว่ะเนี่ย สงสัยยายเค้าคงแก่แล้ว น่าจะคิดไปเอง"ป๊อปปี้พูด เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองคิดมาก จึงเข้ามาหาของมาทำอาหารต่อ แต่กลับเห็นหญิงสาวคนนั้นนั่งอยู่ตรงบันได
 
"นี่เธอ เข้ามาได้ไงน่ะ"ป๊อปปี้เห็นหญิงสาวคนนั้นก็รีบเดินเข้าไปหา
 
"ฉันก็เดินเข้ามาไง ถามได้"หญิงสาวคนนั้นตอบป๊อปปี้
 
"แหม ตอนนั่งอยู่ที่ชิงช้าทำไมไม่ตอบฉันเลยล่ะ ฉันถามเธอไปหลายคำถามมากอ่ะ แล้วเธอก็กลับร้องไห้เฉย"ป๊อปปี้บ่นยาว
 
"ฮ่าๆ ชั่งฉันเถอะหน่าา ฉันหิวอ่ะ หาอะไรให้กินหน่อยสิ"หญิงสาวคนนั้นพูด ป๊อปปี้หันไปมองอย่างงงๆ
 
"นี่เธอ เธอเป็นใครก็ไม่รู้แล้วอยู่ดีๆก็เข้ามาในบ้านฉัน แล้วยังใช้ให้ฉันทำอาหารให้อ่ะน่ะ"ป๊อปปี้บ่นอีก หญิงสาวคนนั้นรีบปิดหูทันที
 
"เลิกบ่นได้แล้ววว รำคาญ นี่น้องของนายไม่รำคาญนายบ้างหรือไง บ่นได้บ่นดี นั่งก็บ่น เดินก็บ่น ยืนก็บ่น ถ้าฉันไปขี้นายจะบ่นฉันไหมเนี่ย"หญิงสาวบ่นกลับ 
 
"นี่เธอรู้ด้วยหรอว่าฉันมีน้องสาว"ป๊อปปี้งง
 
"รู้สิ น้องของนายอ่ะขี้กลัวมากๆอ่ะ ฮ่าๆ"หญิงสาวบอกไป
 
"รู้ด้วย เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย"ป๊อปปี้พูด แล้วมองฟางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเดินไปรอบๆตัวฟาง
 
"นี่นายจะสังเกตุอีกนานไหม ฉันหิวแล้วน่ะ"หญิงสาวรีบบอกป๊อปปี้
 
"เธอชื่ออะไร"ป๊อปปี้ถาม
 
"ชื่อ ฟาง ส่วนนายอ่ะ ไม่ต้องบอกฉันก็ได้ว่าชื่ออะไร นานอ้ะชื่อป๊อปปี้ใช่ป่ะล่ะ"ฟางบอกป๊อปปี้ไป
 
"เห้ย นี่เธอจะรู้เยอะเกินไปล่ะ เป็นนักสืบหรอไง"ป๊อปปี้บอกฟาง
 
"เห้อะๆ ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันรู้เรื่องของนายได้ไง ส่วนนายอ่ะ ทำอาหารให้ฉันกินหน่อย หิวแล้วววว"ฟางบอกป๊อปปี้ทันที
 
"คร้าบบบ"ป๊อปปี้ตอบไป แต่ก็งงที่ฟางรู้เรื่องเขาและแก้วได้ยังไง
 
หลังจากที่ทำอาหารเสร็จ...
 
"มาแล้วๆๆๆ"ป๊อปปี้เดินถืออาหารเข้ามา ก็พบฟางกำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะอาหาร ป๊อปปี้ที่เห็นก็กำลังจะปลุก แต่เขายังไม่ปลุก เพราะเขากำลังสะดุดตากับเธอคนนี้ เธอสวยเหลือเกิน
 
"เอ้านาย เสร็จแล้วทำไมไม่เรียกฉันล่ะห้ะ"ฟางที่สะดุ้งตื่นก็เจอป๊อปปี้กำลังอมยิ้ม แล้วมองเธออยู่
 
"ก็เห็นนอนอยู่เลยไม่อยากกวน"ป๊อปปี้พูด แล้วหน้าแดง
 
"นายนี่จริงๆเลย โห น่ากินจัง กินเลยน้า"ฟางพูด ก่อนจะตักข้าวผัดเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
 
"อร่อยไหมล่ะ ฝีมือฉัน"ป๊อปปี้ถามฟาง ที่กำลังเคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข
 
"อร่อยมาก นายทำอาหารอร่อยน่ะเนี่ย"ฟางพูด แล้วยิ้มอย่างมีความสุข ป๊อปปี้ลอบมองฟางที่กินข้าว ก็ยิ้มออกมา จะว่าไปเธอคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย
 
"นายทำอาหาร รสชาติเหมือนพี่ชายฉันทำเลย"ฟางพูด แล้วเศร้าลง ป๊อปปี้ที่เห็นก็ถาม
 
"ทำไมหรอ"ป๊อปปี้ถามฟาง
 
"ป่าวๆ กินต่อดีกว่า"ฟางพูด แล้วกลับมายิ้มน่าบาน ป๊อปปี้ที่เห็นก็อดขำไม่ได้ อะไรกัน เธอนี่มีหลากหลายอารมณ์เป็นว่าเล่น แต่ก็น่ะ น่ารักจัง :)
 
 
 
 
 
ติดตามต่อตอนหน้าค้าาาา