Haunted. บ้านนี้..ผีดุ ♥.

*อ่านบทนำก่อนน่ะค่ะ

 

"ที่นี่ที่ไหนน่ะ"ฟางลืมตาขึ้นมาก็พบกับแสงสีขาวจ้า ทำให้เธอต้องหรี่ตามองช้าๆ

 

"ใครน่ะ"ฟางพูด เพราะเมื่อเธอหรี่ตามองก็พบเงาของคนสองคนอยู่ตรงหน้าเธอ

 

"ฟาง"คนสองคนที่อยู่ตรงหน้าเรียกชื่อเธอ

 

"รู้ชื่อฉันได้ยังไง แล้วที่นี่ที่ไหนกันน่ะ"ฟางพูดแล้วลุกขึ้นมา ทำให้เธอพบพ่อและแม่ของเธอยืนอยู่ตรงหน้า

 

"ฟาง นี่พ่อกับแม่ไงลูก"แม่ของฟางบอกฟาง ฟางที่ยืนอยู่ก็ดีใจที่ได้พบแม่ของเธอ จึงเข้าไปกอด

 

"ฟางคิดถึงแม่จังค่ะ"ฟางที่สวมกอดคนเป็นแม่ก็พูดขึ้นอย่างดีใจ

 

"ลูกฟาง ฟังแม่น่ะ หนูดูแลบ้านของเราดีๆน่ะลูก แม่รักลูกน่ะ"แม่ของฟางพูด แล้วลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู

 

"ลูกอาจจะยังไม่กลับเข้าร่างได้ง่ายๆหรอกน่ะ แต่ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วย พ่อกับแม่รักลูกน่ะ"พ่อของฟางพูด แล้วเดินไปลูบผมฟางที่ยืนกอดแม่อยู่ ฟางที่ฟังก็ไม่เข้าใจ นี่ฉันออกจากร่างหรอเนี่ย?

 

"พ่อค่ะ พ่อหมายความว่ายังไง ฟางไม่เข้าใจ"ฟางถามพ่อของเธอ

 

"เดี๋ยวลูกก็เข้าใจเองล่ะ เอาล่ะพ่อกับแม่ต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วยน่ะลูก"พ่อของฟางพูดก่อนที่พ่อและแม่ของฟางจะหายไปช้าๆ

 

"พ่อค่ะ แม่ค่ะ อย่าทิ้งหนูไปปปป"ฟางพูด แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องของเธอ

 

"อ้ะ นี่เราคงฝันไปสิน่ะ"ฟางพูดแล้วลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนที่จะออกไปข้างนอกห้อง เธอได้ยินเสียงของพี่ชายเธอซึ่งพูดอยู่กับใครบางคน

 

"ผมขาย 8 แสนครับ"เสียงของโทโมะกำลังพูดกับสามีภรรยาคู่หนึ่งที่กำลังมาซื้อบ้าน แล้วฟางเผอิญไปได้ยินเข้า

 

"พี่โมะ พี่จะขายบ้านหลังนี้ไม่ได้น่ะ ฟางไม่ให้ขายเด็ดขาด"ฟางตะโกนบอกโทโมะ แต่ดูเหมือนโทโมะจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลย และยังทำเหมือนไม่เห็นร่างของเธออยู่ตรงนั้นเลย

 

"พี่โมะ พี่โมะ ได้ยินฟางไหม อย่าขายบ้านหลังนี้น่ะ แล้วฟางจะอยู่ยังไง"ฟางตะโกนบอกโทโมะอีก แต่โทโมะกลับเฉยเพราะไม่ได้ยินในสิ่งที่ฟางพูด ก่อนที่สองสามีภรรยาจะเดินออกไป

 

ตรู้ดดดด ! ตรู้ดดดด !

 

เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้น โทโมะจึงหยิบมาแล้วออกไปคุยข้างนอก แต่ฟางกลับขวางไว้ แต่แล้วโทโมะกลับเดินทะลุตัวเธอไปอย่างง่ายดาย จนฟางยืนอึ้ง และตกใจ

 

"ไม่จริงหน่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้"ฟางพูดปนอึ้ง แล้วมองแผ่นหลังของพี่ชายตนเองที่เดินออกไป

 

"เออๆโอเค จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"โทโมะคุยโทรศัพท์เสร็จก็เดินเข้ามาเก็บของยังโต๊ะตัวโปรดของเขาก่อนจะเดินออกไป แต่ก่อนที่จะเดินออกไปเขามองไปรอบๆบ้าน

 

"นี่ผมจะต้องขายบ้านหลังนี้จริงๆใช่ไหม ผมขอโทษน่ะครับ พ่อ แม่ น้องฟาง"โทโมะพูด แล้วมองไปรอบๆบ้านอีกครั้ง

 

"ไม่น่ะ พี่โมะ ฮืออออ~"ฟางทรุดตัวลง แล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจ...

 

 

หลายอาทิตย์ต่อมา...

 

"ยัยแก้ว เดินให้มันไวๆหน่อยได้ไหม"ร่างสูงของป๊อปปี้บอกน้องสาวของเขา ที่แบกของมาอย่างเหน็ดเหนื่อย

 

"โห่ พี่ป๊อป ก็ดูพี่ดิ เล่นให้แก้วถือของคนเดียวแบบนี้ แก้วก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันน่ะครัช"แก้วบ่นอุบให้พี่ชายของเธอ

 

"นี่ๆ น้อยๆหน่อย ถ้ารถพี่ไม่พัง ป่านนี้ก็ถึงไปนานแล้วล่ะ เอาล่ะๆไม่ต้องบ่น เดี๋ยวถึงบ้านเลี้ยงหนม เคป้ะ"ป๊อปปี้พูดล่อน้องสาวของเขา

 

"โอเคคร้าา รีบเดินกันเถอะ ป้ะๆ พี่ป๊อปเดินเร็วๆหน่อย"แก้วพูด แล้วรีบเดินนำหน้าผู้เป็นพี่ชายไปอย่างรวดเร็ว

 

"ไอ่น้องคนนี้นี่ จริงๆเลย"ป๊อปปี้ส่ายหน้าเอือมช้าๆ

 

 

เมื่อเดินมาถึง...

 

"เนี่ยน่ะหรอบ้านที่พ่อแม่ซื้อ"ป๊อปปี้พูดแล้วมองบ้านทั้งหลัง

 

"โห่ บ้านหลังใหญ่ขนาดนนี้ ขายแค่ 8 แสนเองหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ"แก้วตะลึงงัน

 

"ยังไงๆก็เอาเถอะ เอาของเข้าไปเก็บไป"ป๊อปปี้บอกแก้ว แก้วจึงเดินเข้าไป

 

"นี่ก็สั่งจังเลย ไม่มาช่วยช่วยกันบ้างเลย"แก้วบ่นอีก ป๊อปปี้จึงเดินเข้าไปช่วย แล้วในระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไป สายตาของเขาก็มองไปยังหลังคาบ้าน ก็ต้องตกใจที่เห็นขาสวยคู่หนึ่งอยู่บนหลังคา

 

"เห้ยยยย"ป๊อปปี้อุทานอย่างตกใจ ก่อนจะขยี้ตาเพราะคิดว่าตัวเองตาฝาด แก้วที่ยืนอยู่ก็งงกับการกระทำป๊อปปี้

 

"เป็นอะไร พี่ป๊อป"แก้วถามแล้วเดินมาหาป๊อปปี้

 

"ป่าวๆ ไม่มีอะไร ชั่งมันเถอะ"ป๊อปปี้พูด แล้วรีบเดินเข้าบ้่านไป

 

"เห้อะ ! มาอยู่บ้านฉัน อย่าหวังว่าจะมีความสุข"ฟางที่มองสองพี่น้องจากหลังคาบ้านก็ลงมาอยู่ตรงหน้าประตู แล้วพูดออกมา

 

แอ้ดดด !

 

"ฮัดเช้ยยยย"แก้วจามเสียงดัง เพราะเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็มีแต่ฝุ่นเคอะเต็มไปหมด

 

"เอ้าๆ ยัยแก้ว สงสัยเราคงต้องทำความสะอาดบ้านหลังนี้แล้วล่ะ ไม่งั้นได้นอนจมกองฝุ่นแน่"ป๊อปปี้บอกน้องสาวที่ทำจมูกฟุดฟิดเข้าไปในบ้าน

 

"แก้วก็ว่างั้นแหละ พี่ป๊อป"แก้วพูด และเมื่อทั้งคู่ทำความสะอาดบ้านเสร็จ

 

"พี่ป๊อป ในบ้านนี้มี 3 ห้อง พี่จะนอนห้องไหน"แก้วเดินลงมาจากชั้นบนแล้วถามป๊อปปี้

 

"แกไปเลือกก่อนไปว่าจะนอนห้องไหน เดี๋ยวฉันตามไป"ป๊อปปี้ที่วุ่นกับการทำความสะอาดชั้นล่างบอกแก้ว แก้วพยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปเลือกห้อง

 

"เอ ? ห้องไหนดีน้า ห้องนี้ก็ดี ห้องนั่นก็สวย ห้องนี่ก็ยังน่านอน งั้นเอาห้องนี้ดีกว่า"แก้วชี้ห้องนอนห้องหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปเก็บของ แต่ก่อนที่จะเดินเข้าไปก็ต้องชะงัก เพราะเธอเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งหวีผมอยู่ตรงหน้าต่าง ซึ่งตรงหน้าต่างก็ไม่มีกันสาด หรือระเบียงเลย แก้วต้องตกใจอีกครั้งเมื่อหญิงสาวคนนั้นหันมายิ้มให้

 

"กรี๊ดดดดด ฮืออออ~"แก้วกรีดร้องแล้วทรุดตัวลงปิดตา และไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

 

"แก้วๆ แก้ว เป็นอะไร"ป๊อปปี้รีบวิ่งขึ้นมาหาแก้วทันที

 

"พะ พี่ป๊อป แก้วกลัวอ่ะ"แก้วโผกอดพี่ชายตัวเอง อย่างหวาดกลัว

 

"เป็นอะไรล่ะ"ป๊อปปี้ถามแก้ว อย่างๆไม่เข้าใจ

 

"พี่ป๊อป บ้านหลังนี้มี ผะ ผะ ผี อยู่น่ะ"แก้วพูด แล้วมองไปรอบๆอย่างระแวง

 

"ผีเผอ อะไรล่ะ เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้วน่ะ เราน่ะ"ป๊อปปี้บอกน้องสาวตัวเอง

 

"จริงๆน่ะ พี่ป๊อป แก้วไม่ได้คิดไปเองด้วย บ้านหลังนี้มีผีจริงๆ"แก้วพูด แล้วเข้ามาเขย่าตัวพี่ชาย

 

"สงสัยยังไม่ชิน คืนนี้เดี๋ยวพี่มานอนด้วย โอเคน่ะ"ป๊อปปี้พูด แล้วลูบผมแก้วเพื่อปลอบ แก้วจึงพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายไปจัดของต่อ

 

"ฮ่าๆ แกล้งคนสนุกชะมัดเลย จะได้รู้ซ่ะบ้าง ว่าบ้านใครเป็นบ้านใคร"ฟางปรากฎตัวขึ้น แล้วหัวเราะสะใจที่ได้แกล้งแก้วและป๊อปปี้...

 

 

 

 

 

 

อยากลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึป่าว แต่ก็ฝากเม้นด้วยจ้า

นานๆทีจะมาอัพน้า ไม่ต้องร้องกันน่ะแจ๊ะ 55555+