ใครลิขิต

 

 

 

 

                                    ผ่านไปเกือบ 6 ชั่วโมงกับการผ่าตัดเนื้องอกในสมองของแก้ว  หมอไข้เดินออกมาจากของในสภาพที่อ่อนล้า แต่ก็สู้สุดใจ  ทันทีที่เห็นหน้าหมอ โทโมะ ถ่าน เขื่อน และมะลิ รีบกรู่เข้าไปที่หมอ 

 

 

 

 

                      "   แก้วเป็นยังไงบ้างครับ แล้วปลอดภัยแล้วใช่มั้ย  "  โทโมะถาม น้ำตาคลอเบ้า

 

 

 

 

                       "  เชิญญาตของผู้ป่วยที่ห้องครับ  "  หมอพูดจบก็เดินนำไป 

 

 

 

 

                        "  ไปเถอะ  เดี๋ยวชั้ลจะรออยู่ตรงนี้  "  ถ่านเสียสละให้โทโมะตามหล่อไป 

 

 

 

 

                        "  ไปด้วยกันเถอะนะ  "  โทโมะพูด เพราะอนาคตมันเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน แก้วอาจจะต้องอยู่กับเขา หรืออยู่กับถ่าน ยังไม่รู้  เพราะฉะนั้นเรื่องของแก้ว ต้องรับรู้ด้วยกันทั้งคู่  ถ่านพยักหน้าอย่างดีใจ แล้ว ทั้ง 2 ก็ตามหมอ  โดยมะลิ และเขื่อน รออยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด 

 

 

 

 

 

                                    ในห้องของหมอ  ในหน้าจอคอม มีรูปภาพสมอง ซึ่งหมอได้อธิบายถึงส่นสำคัญของสมองที่มีผลต่อร่างกาย  และตำแหน่งเนื้องอก ให้ โทโมะและถ่านฟัง  ทั้งสองฟังอย่างตั้งใจ 

 

 

 

 

 

                       "  หมอผ่าเนื้องอกออกให้หมดแล้วนะ  แต่ผลของเนื้องอกมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่  คนไข้เป็นมะเร็งในสมองระยะสุดท้ายแล้วนะ  ขั้นตอนการรักษาต่อไป จะเหลือแค่การฉายรังษีและทำคีโม  ซึ่งจะทำให้คนไข้อยู่ได้ 6-12 เดือน แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย น้องอาจจะอยู่ได้ไม่ถึง 6 เดือน "  หมออธิบาย  ทั้งสองฟังไปก็กลั้นน้ำตากันไม่อยู่  

 

 

 

 

 

                        "  ทำครับหมอ  ทำหมดทุกอย่างครับ "  โทโมะพูดทั้งน้ำตา  

 

 

 

 

 

                       "  ครับ  "  หมอพูด และบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการรักษาให้ทั้งคู่ฟังต่อ  

 

 

 

 

 

                                     ทางด้านแก้วก็ถูกย้ายตัวเข้าห้องไอซูยี เพื่อดูอาการอย่างใกล้ชิด โดยมีมะลิและเขื่อนเฝ้าอยู่หน้าห้อง  ไม่นานนัก ถ่านและโทโมะก็เดินตามมาที่หน้าห้อง  มะลิเขื่อน เมื่อเห็นทั้งคู่เดินมาก็กรู่เข้าไปถามเรื่องอาการของแก้ว  ถ่านเป็นคนเล่นให้มะลิ และเขื่อนฟังถึงอาการของแก้ว และวิธีการรักษา มะลิ ร้องไห้โฮ  เขื่อนเองก็ใจหายเหมือนกัน  

 

 

 

 

 

                              "  เรายังมีเวลานะ โทโมะ ถ่าน ยังไงเราก็ต้องช่วยแก้วให้ถึงที่สุด "  เขื่อนพูดให้กำลังใจ  

 

 

 

 

 

                              "  ชั้ลอยากให้แก้วรักษาตัวที่นี้  ที่นี้มีหมอที่เชี่ยวชาญที่สุด "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                               "  ชั้ลเห็นด้วย  "  ถ่านพูด   มะลิเขื่อนก็พยักหน้าเห็นด้วย   

 

 

 

 

 

                              "  แล้วเรื่องไอป๊อปหละ จะเอายังไงดี  "  เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

                              "  ค่อยบอกหลังานแต่งก็แล้วกัน  พรุ่งนี้ก็เวียนๆกันไป เป็นกลุ่ม เขื่อนกับมะลิไปก่อน ช่วยชั้ลกับถ่านจะเฝ้าแก้วเอง พอมะลิกับเขื่อนกับมาแล้วเราค่อยไป "  โทโมะพูด พลางหันไปถามความเห็นจากถ่าน

 

 

 

 

 

                            "  อื้ม แบบนั้นก็ได้  ถ้าไอป๊อปถามก็บอกไปว่า จะตามมาที่หลังก็แล้วกัน "  ถ่านพูด  มะลิ เขื่อนพยักหน้า  

 

 

 

 

 

 

                               หลังจากที่ได้ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  มะลิและเขื่อนก็กลับไปที่โรงแรมที่ป๊อป จองไว้ให้ ซึ่งโชคดี่ามันอยู่ใกล้กับโรงพยาบาล  ทั้งคู่รีบๆอาบน้ำ แต่งตัว แล้วจัดเสื้อผ้ามาให้ ถ่านกับโทโมะที่จะนอนเฝ้าแก้วในคืนนี้  พร้อมกับอาหาร 

 

 

 

 

 

 

                        "  กินข้าวหน่อยเถอะวะไอโมะ จะได้มีแรง  "  เขื่อนพูด พร้อมส่งข้าวให้โทโมะ ที่เอาแต่นั่งเหม่อลอย

 

 

 

 

 

                        "  ถ้าชั้ลรู้ใจตัวเองเร็กว่านี้ก็คงจะดีเนอะ  ชั้ลจะได้มีเวลาอยู่กับแก้วนานๆ ชั้ลจะได้ทำให้แก้วมีความสุขบ้าง  "  โทโมะพูด แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา  

 

 

 

 

 

                       "  แต่ต่อจากนี้พี่ก็ยังมีเวลานะ "  มะลิพูด 

 

 

 

 

 

                       "  ชั้ลเสียดายเวลา  ชั้ลมัวแต่ทำอะไรงี่เง่า จนลืมนึกถึงแก้ว  ตอนนั้นชั้ลมัวแต่ทำอะไรอยู่   ฮึก  "  

 

 

 

 

 

                        "  อย่าโทษตัวเองเลย  เรื่องที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป  ทำตอนนี้ให้ดีที่สุด   แกยังรอรับความสุขที่นายมอบให้อยู่นะ "  ถ่านห้กำลังใจ

 

 

 

 

 

                        "  เออ  เรื่องที่แล้วก็แล้วกันไปเถอะวะ  หลังจากนี้ไป แกก็ทำให้แก้วมีความสุขในทุกๆวันก็พอ  "  เขื่อนพูด  

 

 

 

 

 

                        "  ชั้ลรู้สึกแย่มากเลยวะ  ไม่เคยรู้สึกแย่ ไม่เคยรู้สึกเกลียดัวเองเท่านี้มาก่อนเลย  ฮึก  ฮึก  "   โทโมะร้องไห้สะอื้น  เขื่อนตบบ่าปลอบใจเพื่อน  

 

 

 

 

                    "  คิดแต่เรื่องปัจจุบันกับอนาคตก็พอแล้วไอโมะ  คิดแต่นี้พอแล้ววว  "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                   "  เอา  กินข้าวซะ เลิกโทษตัวเองได้แล้ว  "  ถ่านยื่นกล่องข้าวมาให้  โทโมะรับมาแล้วค่อยๆแกะกล่อง  มันกินไม่ลง  มันกลืนไม่ค่อยจะลงคอ  ตอนนี้เขาไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น  เขาต้องการย้อนเวลา  ย้อนกลับไปตั้งแต่ตอนที่แก้วกับเขาเจอกันเมื่อตอน ม 2 อยากย้อนเวลาไปรักแก้ว ไปดูแลแก้ว ไปใส่ใจแก้ว  แต่มันเป็นไปไม่ได้ 

 

 

 

 

                   "  กินเยอะๆ  กินเพื่อแก้ว "  ถ่านแม้ข้างในจะอ่อนแอไม่แพ้โทโมะ  แต่เขาเป็นคนมองบวก ยังไงแก้วต้องอยู่กับเขาให้นานที่สุด  และเขาก็ต้องอยู่กับแก้วจนถึงินาทีสุดท้าย  เขาต้องไปเป็นอะไรในตอนนี้ เขาต้องสู้ สู้เพื่อแก้ว  

 

 

 

 

                   "  อือ  "  โทโมะรับคำ ก็เช็ดน้ำตา  แล้วตักข้าวกินต่อไป 

 

 

 

 

 

                               พิธีวิวาห์ของป๊อปและฟางเริ่มขึ้น ฟางที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสง่าเดินลงบรรได ป๊อปในชุดเจ้าบ่าว ยืนรออยู่ข้างล่าง  ทุกอย่างมันเหมือนเป็นความฝันที่เขาทั้งคู่อคอยมานานแสน  แม้ชีวิตรักจะสะดุดล้มไปบ้างหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็สานกลับมาได้จนถึงวินาทีนี้  

 

 

 

 

 

 

                        " เจ้าหญิงของพี่  "  ป๊อปผ่ายมือรับฟางที่เดินมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย

 

 

 

 

                        "  เจ้าชายของฟาง  "  ฟางยิ้มหวานพร้อมกับวางมือของเธอไว้บนมือของป๊อป

 

 

 

 

                         "  พร้อมจะเดินไปกับพี่แล้วใช่มั้ย  "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                        "  พร้อมแล้วค่ะ  "  ทั้งคู่เดินจับมือกันมา  และนั่งลงตรงหน้าผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเผื่อทำพิธีสวมแหวน    

 

 

 

                            หลังจากพิธีสวมแหวน ส่งมอบสินสอด และกราบไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเสร็จ ก็มีการขอถ่ายรูปคู่บ่าวสาวพร้อมกับครอบครัว  และเข้าสู้พิธีการรดน้ำสังข์  

 

 

 

 

                   "  เห้ย  แล้วทำไมมากันแค่ 2 คนวะ  "  ป๊อปถาม เมื่อเห็นแค่เขื่อนกับมะลิ ที่เข้าร่วมพิธี

 

 

 

 

                    "  เดี๋ยวมา เมื่อกี้ยังแต่งตัวไม่เสร็จกันเลย เราเลยรีบมากันก่อน กลัวไม่ทัน  " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                    "  จะบ้าหรือไง  โทรไปตามเลย บอกให้รีบๆมา งานแต่งชั้ลทั้งที ทำไมตื่นสายกันวะ "  ป๊อปโวย เสียงดังจนฟางต้องปราม

 

 

 

 

                    "  เดี๋ยวก็มาน๊าาา  ก็ให้มีความสุขมากนะพี่  ขอให้มีความสุขมากๆนะฟาง"   มะลิพูด  

 

 

 

                     "  มะลิ โทรตามแก้วมาเลย  ยังไงมันต้องมาให้ทันรดน้ำสังข์  "  ป๊อปตะโกนบอกไป เพราะเขายัแก้วเหมือนน้องสาวแท้ๆ  แล้วงานสำคัญขอเขาแบบนี้ เขาก็อยากให้คนสำคัญได้มารวมงานเขาด้วย   มะลิได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไม่รู้จะบอกป๊อปยังไง

 

 

 

 

                     "  ไปเถอะมะลิ  เดี๋ยวไอโมะกับถ่านจะมาไม่ทันงาน  "  เขื่อนพูดจบ็เดินนำหน้ามะลิออกจากงาน  มะลิเดินตามไปติดๆ 

 

 

 

 

 

                                   ที่โรงพยาบาล  โทโมะและถ่านแต่งตัวเสร็จแล้ว  แต่ทั้งคู่ไม่อยากแม้แต่จะ่างแก้วไปสักวินาทีเดียว  แต่งานสำคัญของเพื่อน เขาจำต้องไป และเพื่อให้งานของป๊อปเป็นไปอย่างราบรื่นด้วยเช่นกัน

 

 

 

 

                      "  ไปได้เลยนะ  เดี๋ยวทางนี้มะลิจะดูแลแก้วเอง  " มะลิพูด  ทันทีที่เดินมาถึงห้อง

 

 

 

 

                      "  ถ้ามีอะไรให้รีบโทรหาเลยนะ ดูแก้วด้วยนะ อย่าให้แก้เปนอะไรนะ "  โทโมะพูด  มะลิ พยักหน้า  ถ่านเดินนำโทโมะออกไป 

 

 

 

 

 

                               ทั้งคู่มาถึงงาน พิธีรดน้ำสังข์ก็เสร็จไปแล้ว  ตอนนี้แขกในงานกำลังร่วมกันฉลองพิธีมงคลสมรสอยู่  

 

 

 

 

 

 

                         "  ทำไมเพิ่งมาวะ แล้วไหนแก้วว ทำไมมากันแค่ 2 คน  "  ป๊อปพูด มองหาแก้วจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

 

 

                       "  แก้วไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา  เข้าไปในงานกันเถอะหวะ ชั้ลหิวแล้ว  "  ถานพูดจบก็ลากป๊อปกลับเข้าไปในงานทันที เพราะไม่อยากจะให้ถามเรื่องแก้วมากไปกว่านี้  ส่วนฟางยังยืนอยู่กับโทโมะ 

 

 

 

 

                         "  ฟาง  พี่ดีใจด้วยนะ  มีความสุขมากๆนะ "  โทโมะพูด แล้วยิ้มให้ฟาง  ฟางยิ้มรับ

 

 

 

 

                        "  ฟางดีใจนะที่พี่มา  พี่คืนดีกับแก้แล้วใช่มั้ย  "  ฟางพูด เพราะอยากให้เป็นแบบนั้น  โทโมะได้แต่ฝืนยิ้ม ไม่ตอบคำถามใดๆ 

 

 

 

 

 

                        "  เข้าไปข้างในกันเถอะ "  โทโมะพุด แล้วเดินนำไป 

 

 

 

 

                        "  พี่ไม่รอแก้วก่อนหรอ "  ฟางพูด  โทโมะหยุดเดินแล้วหันมามองฟางที่เดินตามหลังมา น้ำตาเขาคลอเบ้า มันจุก มันแน่น มันพูดไม่ออก

 

 

 

 

                        "  เดี๋ยวก็ตามมา  ไปกันเถอะ "  โทโมะฝืนพูดออกไป แล้วเดินไปพร้อมกับฟาง

 

 

 

 

                            ผ่านไปเกือบ 20 นาที ก็ไม่เห็นแก้วจะมา  ป๊อปมองหาแก้วอย่างหงุดหงิดใจ  ใจคอไม่ดี มันรู้สึกเป็นห่วงแก้วอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

 

                       "  ไม่เข้าห้องน้ำถึงไหนวะ นานแล้วนะ  ทำไมยังไม่มาอีก "  ป๊อปพูด

 

 

 

 

                      "  เดี๋ยวก็มาเองแหละ สงสัยท้องเสียหละมั้ง เมื่อวานกินอะไรแปลกๆเข้าไปตั้งเยอะ  "   ถ่านพูด 

 

 

 

 

                       "  เห้ย  ไปดูมันหน่อยดิ  "  ป๊อปพูด

 

 

 

 

                         "  เอาน๊าาา  เดี๋ยวก็มา  "  ถ่านพูด 

 

 

 

 

 

                         "  ป๊อปฟางลูก  มาทางนี้หน่อยค่ะ  "  แม่ป๊อปเอ่ยเรียกจนป๊อปจำต้องเดินไป  ถ่านและโทโมะได้โอกาส รีบเดินหนีออกจากงานทันที  ทั้คู่รีบเรียกรถกลับโรงพยาบาล 

 

 

 

 

                        หลังจากคุยกับผู้ใหญ่เสร็จ ป๊อปก็หันมาหาถ่าน แต่หาเท่าไหร่ก็ไมเจอ โทรไปถ่านก็ไม่รับสาย

 

 

 

 

                    "  ฟางว่ามันแปลกๆมั้ย  " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                     "  ฟางก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ  "

 

 

 

 

                      "  เสร็จงานแล้ว  ถ้าพี่อยากไปหาแก้วก่อนจะได้มั้ย  "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                     "  ได้ค่ะพี่ป๊อป  เพราะฟางเองก็เป็นห่วงแก้วเหมือนกัน  "  ฟางพูด