ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
30) ผ่าตัด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
สนามบิน แก้ว ถ่านมะลิ เขื่อน มาถึงที่สนามบินได้พักใหญ่แล้ว เหลือเพียงโทโมะที่ยังมาไม่ถึง
" มันจะมาหรือเปล่าวะ โทรไปก็ไม่รับสาย " เขื่อนบ่น ในขณะที่นั่งดื่มกาแฟกันอยู่
" สงสัยจะทำใจไม่ได้ " แก้วพูดเหน็บแนม ทั้งหมดมองหน้ากัน ก่อนจะหันมามองแก้วเป็นสายตาเดียวกัน แก้วเมื่อเห็นคนอื่นมองอยู่ก็รีบหนีทันที
" ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " แก้วพูดแล้วลุกเดินไปเลย ถ่านใช้ให้มะลิเดินตามแก้วไป
" ไม่รู้จะเอายังไงดีวะไอเขื่อน แก้วดูไม่มีความสุขเลย เมื่อคืนก็อาการกำเริบอีกแล้ว ชั้ลจะทำยังไงดีวะ " ถ่านซึมไป เขื่อนมองอย่างเห็นใจ
" ทุกอย่างมันอยู่ที่แก้ววะ ว่าเค้าจะเอายังไง จะอยู่กับใคร ยิ่งตอนนี้แก้วไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แถมยังไม่รู้ใจตัวเองอีก ชั้ลก็หมดหนทางแล้วจริงๆ " เขื่อนพูด
" หรือจะบอกแก้วดีวะ " ถ่านลังเลใจ
" อย่าเลย ชั้ลกลัวว่าถ้าแก้วรู้ แก้วจะทรุดลงไปอีก " เขื่อนนักใจไม่แพ้กัน
แก้วที่นั่งอยู่ในห้องน้ำ จริงๆ เธอก็ไมได้อยากจะเข้าห้องน้ำหรอก หากแต่เพียงต้องการหลบสายตาคนในกลุ่มที่เอาแต่จ้องมองเธออย่างจับผิดก็แค่นั้นเอง
" แก้วเสร็จยัง เข้าไปนานแล้วนะ เป็นอะไรรึเปล่า " มะลิตะโกนมาจากข้างนอก
" หมู่นี้เป็นอะไร ทำไมดูเป็นห่วงชั้ลจังเลย " แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ไม่ใช่เธอรู้สึกแปลกๆแค่มะลินะ ถ่าน เขื่อน ก็เป็นแบบนี้หมด ดูเป็นห่วง าวกับว่าเธอป่วยหนัก
" ชั้ลก็เป็นห่วงแกแบบนี้ตลอดแหละ ไป ไปได้แล้ว เครื่องจะออกแล้ว " มะลิพูด แก้วเดินนำออกไป เธอมองทอดใกล้ไปยังที่ที่เขื่อนและถ่านนั่งอยู่ มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอใครบางคนที่เธอมองหา
" จะมองหาเค้าทำไม เค้าไม่มาหรอก " แก้วบ่นกับตัวเอง มะลิได้ยินแห่วๆ
" พูดอะไรนะ ชั้ลไม่ได้ยิน "
" ป่าวๆ ชั้ลก็พูดไปเรื่อยแหละ ไปกันเถอะ " แก้วเดินนำไป เธอตัดใจคิดว่าโทโมะคงไม่มา เดินไปหาถ่านก่อนจะเดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนเลย
" พี่เขื่อนโทรหาพี่โทโมะได้แล้วยัง มันถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วนะ " มะลิรบเร้าเขื่อน ก่อนจะเดินตามแก้วไป
" มันจะมาหรือเปล่าวะ โทรหาก็ไม่รับสาย " เขื่อนบ่นๆ ก่อนจะกดวางโทรศัพท์ ถ่านตบบ่าเขื่อนเป็นสัญญาณว่าให้ขึ้นเครื่องได้แล้ว
บนเครื่อง ผู้โดยสารทยอยกนขึ้นเครื่อง แก้วเมินหน้าไม่มอง หลับตาลงเหมือนคนพยามไม่สนใจคนรอบข้าง ผุ้โดยสารทุกคนนั่งประจำที่ แก้วลืมตาขึ้นมา เหมือนหวังครั้งสุดท้ายว่าโทโมะจะมา แล้วเขาก็มาจริงๆ โทโมะเดินเข้ามาใสภาพสะบักสะบอม เสื้อผ้าเปอะเปื้อน ใบหน้ามีคราบเลือดที่ถูกเช็ดแล้วบางส่วน
" ไปทำอะไรมาวะ ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ " เขื่อนกระซิบถาม แก้วเป็นห่วงโทโมะ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ
" เมื่อกี้รถชนหวะ แต่ไม่มีใครเป็นอะไร เลยมาช้าไปหน่อย " โทโมะพูด พลางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดคราบเลือดที่เหลือ
" แล้วแกเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลก่อน " เขื่อนพูด พลางดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือโทโมะ มาเช็ดให้
" ก็นัดกันไว้แล้ว ไม่อยากผิดนัด " โทโมะพูด เขานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่แก้วถูกทำร้าย เขาสัญญากับตัวเอง ว่าต่อไปจะไม่ผิดสัญญากับแก้วอีกแม้แต่ครั้งใด
" แล้วเจ็บมากหรือเปล่าวะ " เขื่อนถามอย่างเป็นห่วง แก้วเง้อหูฟัง มะลิ ถ่าน คอยสังเกตอาการแก้วอยู่ตลอด
" หัวแตกแล้วก็ เข็ดนิดหน่อยวะ " โทโมะพูด
" เออก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก " เขื่อนพูด พลางเหลือบไปมองแก้วที่ทำเหมือนไม่สนใจ
" โอ้ยยย !!! เล่นบ้าอะไรของแกวะไอเขื่อน " โทโมะร้องลั่นเมื่อเขื่อนใช้มือกดแผลตัวเองอย่างแรง จนเลือดเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
" มีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเปล่าค่ะ " แอร์โฮสเตสเดินเข้ามาถาม โทโมะยิ้มเจื่อนๆ แล้วใช้ผาเช็ดหน้ากดแผลตัวเองไว้ เขื่อนได้ทีก็วางแผน
" พอดีเพื่อนผมประสบอุบัติเหตุมานะครับ มีผลที่ศรีษะนิดหน่อย คุณช่วยทำแผลให้หน่อยจะได้มั้ยครับ " เขื่อนพูด
" ได้ค่ะ " แอร์โฮสเตส หยิบอุปกรณ์ทำแผล แล้วมาทำแผลให้โทโมะ แก้วมองโทโมะอย่างไม่ละสายตา
แอร์โฮสเตส ทำแผลให้โทโมะอย่างเบามือ แก้วมองอย่างหมั่นไส้ มันหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก มันก็อาการหึงคนรักดีๆนี่เอง มะลิยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้ว
" หึงหรอ " มะลิพูด หลงจากที่มองแก้วมานาน แก้วขมวดคิ้ว ทำหน้าบึ้งใส่มะลิ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแล้วหลับตาลง มะลิยิ้ม
" ขอบคุณมากนะครับ " หลังจากทำแผลเสร็จก็ขอคุณกันไป
สนามบินปลายทาง ทุกคนมารอ ป๊อป ไม่นานป๊อปก็เดินเข้ามาหา
" แหมๆ ว่าที่เจ้าบ่าว ดูหน้าตาเปล่งปลั่งมีออร่าจังเลยนะค่ะ " มะลิแซวทันที ป๊อปเขกหัวให้ทีนึง
" ไปเก็บกระเป๋าก่อนแล้วกัน ดูท่าทางแต่ละคน คงจะเพลียกันมาก " ป๊อปพูดก่อนจะเดินนำไป
พลึบ !! ร่างเล็กร่วงลงอย่างเร็ว แต่โทโมะเร็วกว่าที่รับเธอไว้ทัน
" แก้ววว !! " ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน
" หือ " แก้วพยามตอบ แต่จะรู้สึกหน้ามืด มึนหัวมาก็ตาม
" ไอป๊อป พาแก้วไปโรงพยาบาลก่อนได้มั้ย " ถ่านพูดอย่างเป็นห่วง เมื่อแก้ววหลับไปไม่ได้สติ ไม่ต่างกับโทโมะที่มีอาการตกใจ เป็นห่วงแก้วเป็นอย่างมาก โทโมะอุ้มแก้ว วิ่งตามป๊อปไปที่รถ
" แก้วเป็นอะไร ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้หนิ " ป๊อปหันมองแก้วอย่างเป็นห่วง
" คงจะพักผ่อนไม่เพียงพอหละมั้ง " เขื่อนไม่อยากให้ป๊อปไม่สบายใจในวันแต่งงาน
โรงพยาบาล หลังจากที่พาแก้วมาถึงมือหมอ ทุกคนก็ไล่ป๊อปกลับไปเตรียมงานแต่งต่อ ป๊อปปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็แพ้เสียงข้างมากยอมกลับไป เพราะตนรู้แค่ว่าแก้วเป็นลมธรรมดา ไม่ได้มีโรคร้ายแรงอะไรเท่านั้นเอง
" คนไข้ต้องผ่าตัดโดยด่วนครับ " หลังจากที่หมอเข้าไปดูอาการของแก้วข้างใน ก็ออกมาพูดกับทั้งหมดที่รออยู่นอกห้อง
" ถ้าผ่าตัดจะอันตรายมั้ยครับหมอ " โทโมะแทบจะร้องไห้ น้ำตาคลอเบ้า
" หมอจะทำสุดความสามารถครับ " หมอพูด
โทโมะหันมองหน้าถ่าน และทุกคนว่าจะเอายังไงต่อไป ทุกคนพยักหน้าให้ผ่าตัด
" ตกลงครับหมอ " โทโมะพูด แก้วถูกพาไปยังห้องผ่าตัดใหญ่ ทุกคนวิ่งตามแก้วไปติดๆ โทโมะ ร้องไห้ออกมา ถ่านก็จุกจนพูดไม่ออก
" บุญของแก้วมันจริงๆ ได้มาเที่ยวโรงพยาบาลที่ต่างประเทศ " มะลิพูดให้ทุกคนขำ แต่ก็ไม่ได้ผล
" ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงแก้วก็ต้องปลอดภัย " ถ่านพูด โทโมะพยักหน้า แต่น้ำตายังไหลไม่หยุด
ทางด้านป๊อปที่กลับไปจัดงการเรื่องงานแต่ง ก็ไม่วายเป็นห่วงแก้ว โทรถามตลอด
" แก้วเป็นไงบ้าง ฟื้นแล้วยังวะ " ป๊อปพูด ฟางนั่งอยู่ไกลๆ เป็นห่วงก้วไม่แพ้กัน
( เดี๋ยวคงจะฟื้นแหละ ไม่นานหรอก ) เขื่อนพูด
" นี่มันสามชั่วโมงแล้วนะเว้ย แก้วเป็นอะไรกันแน่วะ " ป๊อปพูด
( เนี่ย ฟืนแล้วว มะลิกำลังดูอยู่ ) เขื่อนโกหกไปเพราะไม่อยากให้ป๊อปกังวลเรื่องแก้วอีก
" ฟืนแล้วแน่นะเว้ย " ป๊อปโล่งอก
( เออ ฟื้นแล้ว จัดการเรื่องแกต่อไปเเถอะ พรุ่งนี้ก็ถึงงานแต่งแกแล้ว ) เขื่อนพูด
" เออ ง้ันแค่นีก่อนนะ ฝากบอกแก้วด้วยว่าชั้ลเป็นห่วง แล้วบอกด้วนะว่าพรุ่งนี้ต้องมาให้ได้ รีบหายไวๆ " ป๊อปพูด
( เออ ) เขื่อนพูดจบก็วางสายทันที
" กลัวัเลยหวะ ไม่รู้ว่าแก้วจะเป็นยังไงบ้างง " โทโมะพูด
" มึง หมอที่นี่เค้าเชี่ยวชาญมากนะเว้ย อย่าคิดมากดิวะ " เขื่อนพูด
" ไม่คิดเลยว่าแก้วจะเป็นหนักขนาดนี้ " โทโมะพูด
" พักหลังๆ แก้วเริ่มมีอาการกำเริบมาขึ้น ไอหมอมันบอกให้ส่งแก้วมาผ่าตัด ชั้ลก็ว่าจะมาถามนายอยู่เหมือนกัน แต่ก็ได้ผ่าตัดแล้วจริงๆ " ถ่านถอนหายใจยาว
" ผ่าตัดแล้วเป็นไงต่อวะ " เขื่อนถาม ถ่านเงียบไปไม่พูดอะไร โทโมะมองถ่านอย่างสงสัยและเป็นห่วงแก้วจับใจ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ