ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
32) แก้วฟื้นแล้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากเสร็จงานวิวาห์ ก็ถึงการส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ ฟางและป๊อปปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามปกติ เมื่อผู้ใหญ่กลับ ป๊อปฟางก็หนีออกจากบ้าน
" ไอถ่าน พวกแกอยู่ไหนกันวะ ชั้ลไปหาที่โรงแรมก็ไม่เจอ "ป๊อปที่นั่งรออยู่ที่โรงแรมกับฟาง เริ่มใจคอไม่ดี
( อยู่โรงพยาบาล ... ) ถ่านพูด
" ไหนมึงบอกว่าแก้วออกจากโรงพยาบาลแล้วไง " ป๊อปเริ่มโวยวาย
( มาคุยกับที่โรงพยาบาล ชั้ลจะเล่าความจริงทุกอย่างให้ฟัง ) ถ่านพูดจบก็วางสายไป ป๊อปฟางรีบไปโรงพยาบาลทันที
หลังจากผ่าตัดและรอดูอาการอย่างใกล้ชิด เมื่อเห็นว่าแก้วพ้นขีดอันตรายแล้ว หมอจึงย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นพิเศษ ถ่าน โทโมะ มะลิ เขื่อน ฟาง ป๊อป ยืนล้อมรอบเตียงแก้ว ที่ยังคงนอนหลับสนิท มีผ้าพันรอบหัว
" ทำไมไม่บอกกันสักคำ ปล่อยให้ชั้ลแต่งงานอยู่ได้ยังไง ทั้งๆที่แก้วเป็นหนักขนาดนี้ " ป๊อปเสียใจ หลังจากที่รู้เรื่องแก้วทุกอย่าง ก็ถึงกับช็อค มันเหมือนเป็นเรื่องไม่คาดฝันที่ไม่เคยคิดวาจะเกิดขึ้นกับคนรักของตัวเอง
" เอาเถอะไอป๊อป ตอนนี้แก้วก็ปลอดภัยแล้ว " ถ่านพูด แม้จะเหลือแค่ 6 เดือน ก็ตาม
" เราต้องช่วยแก้วทุกทาง ช่วยให้แก้วหาย " ป๊อปพูด น้ำตาคลอเบ้า ฟาง มะลิ น้ำตาไหล
" ใช่ แก้วต้องหาย " โทโมะน้ำตาไหล นั่งกุมมือแก้วไว้แน่น
นิ้วมือของแก้วเริ่มมีปฏิกิริยา ทำให้โทโมะมีกุมมือแก้วอยู่รู้สึกตัว เขามองมือของเธอที่กระตุกถี่มากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเรื่อยมีรอยยิ้มที่ใบหน้า เขาเงยมองหน้าแก้วอย่างมีความหวัง แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาหวังไว้ เธอหรี่ตาขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนตาเบิกกว้าง แก้วันมองไปทางซ้าย ที่มีมะลิ เขื่อน ป๊อปและฟางยืนอยู่
" มะลิ เขื่อน พี่ป๊อป ฟาง " แก้วมองตามทุกคนที่ยืนอยู่ ทั้งหมดยิ้มที่แก้วจำพวกเขาได้
แล้วแก้วก็หันหน้ากลับมาทางด้านขวา ที่มีโทโมะนั่งกุมมืออยู่ และถ่านที่ยืนอยู่ข้างโทโมะ แก้วมองหน้าโทโมะนิ่ง ตาเธอเริ่มแดงๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ และสุดท้ายก็มีน้ำตาไหลออกมา ทุกคนมองแก้ว สลับกับมองโทโมะ
" พี่กับมาหาน้องแล้วหรอ ฮึก ฮึก น้องนึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้วซะอีก " อยู่ๆแก้วก็ร้องไห้ออกมา สรรพนามที่ใช้เรียกชื่อเธอกับโทโมะ มันทำให้ทุกคนอึ้งไป ไม่มีใครได้ยินมานานแล้ว ตั้งแต่ ตอนที่ทั้งคู่ไม่ได้คุยกัน ก็ไม่มีใครได้ยินอีกเลย
" แก้ววว " โทโมะโผล่เข้ากอดแก้วไว้แน่น เขาดีใจที่เธอจำเข้าได้ และดีใจมากที่สุ เมื่อเธอกจำความรักของเธอที่มีให้เขาได้
" พี่ นี่เพื่อนพี่หรอ " หลังจากที่โทโมะผละกอดออก แก้วหันมองถ่านอย่าง งงๆ เธอหันไปมองโทโมะ แล้วหันมามองถ่าน
" นี่ถ่านไง แก้วจำถ่านไม่ได้หรอ " ถ่านถามเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า
" ถ่านหรอ ? " แก้วมองถ่านแล้วพยามนึก แต่ก็นึงไม่ออก นึกจนเริ่มปวดหัว แก้วเอามือมาจับศรีษะ
" จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็จำได้เองแหละ " ถ่านพูดให้แก้วไม่เครียด แม้ตัวเองจะเจ็บเจียนตายก็ยอม ทุกคนเห็นใจถ่าน ถ่านฝืนยิ้มก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป
" แก้วเดี๋ยวชั้ลมานะ " มะลิพูด แก้วพยักหน้า มะลิ เขื่อน ฟาง ป๊อป เดินตามถ่านไป
" พี่ น้องมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เออ แล้วพี่ไม่คบกับฟางแล้วหร ทำไมไม่คบกันหละ พี่รักฟางมากไม่ใช่หรอ " แก้วถาม
" น้องป่วย ก็เลยมารักษาตัวที่นี่ พี่ไม่ได้คบกับฟางแล้ว ตอนนี้ฟางคบกับพี่ป๊อป " โทโมะพูด
" แล้วพี่ไม่เสียใจหรอ พี่รักฟางมากหนิ " แก้วพูด หน้าเริ่มเศร้า
" พี่ไม่ได้รักฟางแล้ว " โทโมะพูด เขากุมมือแก้วไว้
" แล้วพี่รักใครหละ " แก้วถามอย่างสงสัย
" อื่อออ " โทโมะจะพูด แต่แก้วพูดแทรกขึ้นมาก่อน
" ถ้ายังไม่รักใคร น้องขอจีบพี่อีกสักครั้งได้มั้ย " แก้วดูมีความหวัง
" ก็ไม่รู้ว่าใครจะจีบใครกันแน่ " โทโมะพูด
" แหมม ทำเป็นพูดไป ครั้งก่อนน้องยังอกหักไม่หายเลยนะ ที่พี่เปลี่ยนเบอร์ แล้วแอบไปคบกับฟางหนะ " แก้วหน้าเศร้า
" ครั้งก่อนก็ลืมมันไปเถอะ มาสร้างครั้งใหม่กันดีกว่า แต่ครั้งนี้ ถ้าพี่ถามว่าชอบพี่หรือเปล่า ห้ามตอบกำกวมแล้วนะ ต้องตอบตรงๆ " โทโมะพูด แก้วยักคิ้วให้
" แล้วนี่แก้วป่วยเป็นอะไรหรอ เมื่อไหร่จะหาย " แก้วพูดพลางสำรวจร่างกายตัวเอง
" ก็ไม่ได้เปนอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็หายแล้ว " โทโมะอยากให้แก้วสบายใจ แต่เมื่อเขามองหน้าเธอ หน้าเธอดูเปลี่ยนไป เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ แววตาเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง
" ไม่เป็นอะไรมากได้ยังไง ทำไมขามันไม่รู้สึกอะไรเลย ทำไมมันไม่รู้สึกเลยหละ " แก้วร้องไห้หนักมากขึ้น โทโมะตกใจรีบไปจับที่ขาแก้ว
" ขาดพี่จับขา น้องยังไม่รู้สึกเลยย " แก้วร้องไห้ โทโมะใจหาย จะเดินออกไปเรียกหมอ แต่หมอ กับถ่านก็เข้ามาซะก่อน
" เป็นยังไงบ้างครับ ปวดศรีษะบ้างหรือเปล่า " หมอพูด
" ไม่ปวดค่ะหมอ หมอค่ะ ทำไมขามันขยับไม่ได้ ทำไมมันไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะหมอ " แก้วร้องไห้
" ใจเย็นๆนะครับ มันเป็นผลข้างเคียงจากการผ่าตัด หมอจะให้คนไข้ทำกายภาพบำบัด อาการก็จะดีขึ้น " หมอพูด
" แก้วจะเดินได้ตามปกติมั้ยครับ " โทโมะถาม
" ถ้าทำกายภาพทุกวัน อาการก็จะดีขึ้นเรื่อยๆครับ " หมอพูด และหมอก็ให้คำแนะนำเกียวกับกายภาพบำบัดต่อไปเรื่อยๆจนเสร็จ หมอก็ออกจากห้อง โทโมะลากถ่านออกไปคุยนอกห้อง
" ทำไมแก้วถึงจำคุณไม่ได้ " โทโมะพูด
" หมอบอกว่ามันเป็นผลข้างเคียง หลังผ่าตัด แก้วจะสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป " ถ่านน้ำตาคลอ
" ไม่น่าหละ แก้วถึงได้เรียกชั้ล และแทนตัวเองแบบนั้น " โทโมะพูด
" ดูแลแก้วให้ดีๆนะ " ถ่านตบบ่าโทโมะ
" ชั้ลรู้นะว่าแกเสียใจ แต่ชั้ลอยากให้แกมาดูแลแก้วด้วย " โทโมะพูด
" ไม่ดีกว่าวะ ชั้ลเห็นแก้วมองแก ชั้ลเห็นแววตาเค้ามีความสุขมากที่ได้เห็นหน้าแก ชั้ลไมอยากไปทำลายความสุขนั้นหวะ " ถ่านพูดหน้าเศร้า
" ชั้ลรู้ว่าแก้วคงอยากให้แกมาดูแลแก้ว เชื่อชั้ลนะถ่าน มาดูแลแก้ว... " โทโมะยังพูดไม่จบ
" ชั้ลทำทุกอย่างเพื่อความสุขของแก้ว เอาเป็นว่าชั้ลจะมาเยี่ยมแกัวบ่อยๆแล้วกันนะ " ถ่านพยามกลั้นน้ำตา โทโมะมองอย่างเห็นใจ การสูญเสียคนรัก มันเจ็บมาก เขารู้ดี
ในห้อง แก้วคุยกับมะลิ เขื่อน ป๊อป ฟาง
" ฟางคบกับเฮียจิงหรอ " แก้วถามป๊อป
" ก็เออนะสิ เนี่ยก็แต่งงานกันแล้ว " ป๊อปชูแหวนที่นิ้ว
" ไปแต่งกันตอนไหน ไม่เห็นบอกแก้วเลย " แก้วพูด
" เออ เอาน๊า แล้วนี้แกปวดหัวรึปล่าวว " ป๊อปถาม
" ก็ไม่ปวดนะ แต่ขานะสิ ไม่รู้จะเดินได้เมื่อไหร่ หรืออาจจะเดินไม่ได้อกเลยก็ไม่รู้ " แก้วหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้
" นี่ หมอที่นี่เค้าเก่งรักษาหายอยู่แล้วหละ " มะลิพุดให้กำลังใจ
" แล้วนี่ชั้ลอยู่ที่ไหนเนี่ย ทำไมมันมีแต่ภาาอังกฤษ ไม่เห็นมีภาษาไทยเลย " แก้วมองรอบห้อง
" แกไม่ได้อยู่เมืองไทยตอนนี้แกอยู่ต่างประเทศ " มะลิพูด
" หรอ แล้วชั้ลมาทำอะไรที่นี่ แล้วทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล แล้วผ่าตัดอะไร " แก้วพูด มึนงง จำอะไรไม่ได้เลย
" ก็เราจะมางานแต่งพี่ป๊อปกัน แต่แก้วป่วยซะก่อนไง เลยพาเข้าโรงพยบาลที่นี่ " เขื่อนพูด
" อ่อ แต่ทำไมแก้วจำอะไรไม่ได้เลยหละ แล้วทำไมหมอต้องผ่าตัดสมองด้วยหละ " แก้วพูด
" อย่าถามมากเลยน๊าา เอาเป็นว่าหายแล้วนะ แล้วก็กินข้าวได้แล้วจะได้กิยาแล้วนอนพักผ่อน " มะลิตัดบท แก้วพยักหน้า
" แล้วพี่โทโมะหายไปไหนเนี่ย หรือว่าหนีแก้วไปซะแล้ว " แก้วชะเง้อมองหาโทโมะ
" ครั้งนี้มันไม่หนีไปไหนแน่นอน รับรองได้เลย " เขื่อนพูด ทุกคนยิ้มเห็นพร้อง แต่ก็หน้าเศร้าไป เพราะสงสารถ่านจับใจ
" แล้วคนที่ชื่อถ่านหละ ไปไหนแล้ว " แก้วพูด พลางกินข้าว ป๊อปดีใจที่แก้วยังคิดถึงถ่านอยู่
" จำถ่านได้แล้วหรอ ถ่านมันรักแก้วมากนะ " ป๊อปพูด แก้วจำหน้า งง
" ถ่านรักแก้วหรอ " แก้วหน้างง
" ไม่มีอะไรหรอก พี่ป๊อปก็พูดไปอย่างนั้นแหละ แก้วกินข้าวต่อเถอะ " ฟางตัดบท ก่อนจะหัไปมองค้อน ป๊อป
แล้วโทโมะ กับถ่าน ก็เดินเข้ามา
" พี่หายไปไหนมาฮะ " แก้วทำหน้าหงิกให้โทโมะ
" ไปคุยกับพี่ถ่านมา " โทโมะพูด พลางดึงถ่านให้มาเจอหน้ากับแก้ว เผื่อว่าแก้วจะจำถ่านได้บ้าง
" ^^ " รอยยิ้มของแก้วที่เธอเคยยิ้มให้กับเขาตอนที่อยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้เธอจำเขาไม่ได้ รอยยิ้มของเธอมันทำให้เขาน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
" กลับก่อนนะ พรุ่งนี้มาเยี่ยมใหม่นะ หายเร็วๆนะ " ถ่านพูดเสียงสั่น รีบเช็ดน้ำตา แล้วเดินออกไปอย่างเร็ว เขื่อน ป๊อป ฟาง เดินตามถ่านออกไป
" ถ่าน ! ถ่าน !! " ป๊อปตะโกนเรียกถ่านเอาไว้
" ทำไมไม่อยู่เฝ้าแก้ววะ " ป๊อปพูด
" เฝ้าได้ยังไงวะ เค้าจำชั้ลไม่ได้เลย " ถ่านพูดอย่างคนหมดแรง หมดหวัง
" ไอถ่านน " ป๊อปเห็นถ่านตาแดงๆ ก็เข้าไปกอดเอาไว้ เมื่อได้รับอ้อมกอดของเพื่อนในตอนนี้ตอนที่ใจเหมือนจะขาด มันทำให้ถ่านน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
" ชั้ลดีใจ ดีใจที่แก้วฝื้นขึ้นมา แต่ชั้ลเสียใจ ที่แก้วจำชั้ลไม่ได้ ชั้ลคงไม่ได้อยู่ในความทรงจำดีๆของเค้า ฮึก " ถ่านพูดเสียงสั่น เขาพยามกลั้นสะอื้น ฟางเห็นสภาพถ่านก็อดร้องไห้ไม่ได้ เขื่อนตบบ่าปลอบใจ
" แกคือความทรงจำดีๆของแก้วนะไอถ่าน สักวันแก้วต้องจำแกได้ ชั้ลเลยอยากให้แกมาดูแลแก้วเหมือนที่แกเคยทำไง " ป๊อปพูด
" ความทรงจำตอนนั้น แก้วคงมีแต่ความสุข แก้วถึงจำมันได้ ชั้ลก็อยากให้แก้วจำได้แค่นั้น แม้จะไม่มีชั้ลอยู่ในความทรงจำของแก้วก็ตาม แต่ความทรงจำของแก้วหลังจากนั้นมันคงเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจำ แก้วเลยจำมันไม่ได้ ชั้ลก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นมันอีก แม้ว่ามันจะมีชั้ลอยู่ในความทรงจำชั้ลก็ตาม " ถ่านพูด ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม สงสารถ่านจับใจ
" ไอถ่านน " ป๊อป น้ำตาคลอ กอดถ่านไว้แน่น
" ชั้ลไม่เป็นไรหรอก แค่แก้วมีความสุขก็พอแล้ว " เขาพูดทั้งน้ำตา ก่อนจะผละกอดออก
" ชั้ลนับถือหัวใจแกจริงๆ " เขื่อนพูด
" ชั้ลคงทำได้ดีที่สุดแค่นี่แหละหวะ " ถ่านพูด แล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ