ใครลิขิต

 
 
 
                           รีสอร์ต  ทุกคนลงจากรถ จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำในห้องพัก เพื่อเตรียมตัวมารับประทานอาหารค่ำ 
 
 
 
 
                    "  ไหวมั้ยไอโมะ "  เขื่อนมองโทโมะที่สะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติตัวเอง
 
 
 
                    "  อาบน้ำ คงจะดีขึ้น  " โทโมะพูดจบ ก็ลากร่างมึนๆของตัวเองไปยังห้องพัก  แก้วมองตามด้วยสายตาเป็นห่วง
 
 
 
 
                     "  เป็นห่วงก็ตามไปดิ  " เขื่อนเดินเข้ามากระซิบแก้ว แล้วเดินตามโทโมะไป  ถ่านมองแก้วอย่างไม่ละสายตา 
 
 
 
 
 
                        "  ไปอาบน้ำกันเถอะ จะได้มาทานข้าว   "  แก้วหันไปพูดกับมะลิ ก่อนจะพยักหน้าชวนถ่าน  ถ่านพยักหน้าตอบ ทั้งสามแยกย้ายกันเข้าห้อง  
 
 
 
 
                            
                               ในห้องของแก้ว ในขณะที่มะลิกับแก้วกำลังแต่งตัวอยู่
 
 
 
 
 
                          "  แก้ว อยากไปดูแลพี่โทโมะรึปล่าวว " มะลิถาม แก้วส่ายตาไปมา 
 
 
 
 
                           "  เค้าดูแลตัวเองได้  อีกอย่างก็มีพี่เขื่อนคอยดูแลอยู่ ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าหรอก " แก้วพูด แต่สายตามันเผยให้เห็นถึงความห่วงใยที่มีต่อโทโมะอย่างเห็นได้ชัด 
 
 
 
 
                           "  ปากแข็งเหมือนเดิมเลยนะแก้ว  เป็นแบบนี้เมื่อไหร่จะมีความสุขหละ " มะลิพูด
 
 
 
 
                           "  อยู่แบบนี้ก็มีความสุขอยู่แล้วหนิ " แก้วพูด 
 
 
 
 
                         "  แกแน่ใจหรอ  นอกจากแกจะไม่มีความสุขแล้ว ความลังเลของแกยังทำให้อีก 2 คนเป็นทุกข์ด้วยนะแก้ว  " มะลิพูด แก้วมองมะลิอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
                          " ชั้ลสงสารถ่าน พี่โทโมะ แล้วก็แก  ชั้ลอยากใจแกตัดสินใจเลือกใครสักคน  เพื่อความสุขของแกนะแก้ว " มะลิพูด 
 
 
 
 
                         "  ชั้ลไม่แน่ใจ  ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลรักใคร  ชั้ลอยู่กับถ่านชั้ลมีความสุข ถ่านดีกับชั้ลมาก  แต่ในขณะเดียวกันชั้ลก็คิดถึงเค้า " แก้วพูด 
 
 
 
 
                          "  อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน  ว่างั้นเถอะ " มะลิพูด 
 
 
 
 
                           "  อือ  แต่มันไม่ควรทำแบบนี้ เพราะมันดูเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัว " แก้วพูด
 
 
 
 
                            "  เวลาคงเป็นเครื่องพิสูจน์เอง ว่าแกรักใครและอยากอยู่กับใคร" มะลิพูด 
 
 
 
 
                          "  อื้มม  ออกไปทานข้าวดีกว่า ถ่าน คงรอแย่แล้ว " แก้วชวน มะลิพยักหน้า ทั้งคู่เดินออกจากห้องไปที่ห้องอาหาร ก็เห็นเขื่อนกับถ่าน นั่งรออยู่แล้ว แต่ไม่มีโทโมะ   แก้วกับมะลิเข้ามานั่งอย่างเงียบๆ ถ่าน เริ่มสั่งอาหาร แก้วพยามมองหาโทโมะ แต่ก็ยังไม่เห็นโทโมะสักที  
 
 
 
 
                            "  แก้ว สั่งอะไรเพิ่มอีกมั้ย " ถ่านถาม แก้วนิ่งเงียบ มองหาแต่โทโมะ  มะลิสะกิดแก้วเบาๆ 
 
 
 
 
 
                           "  ว่าไงนะถ่าน "  แก้วพูด ถ่านหน้าเสียไป เขาทวนคำพูดให้แก้วใหม่
 
 
 
 
                          " ไม่แล้วหละ แค่นี้ก็ได้แล้ว " แก้วพูดจบ  ถ่านก็ปิดเมนูอาหาร 
 
 
 
 
 
                               อาหารถูกยกมาวางตรงหน้า ทุกคนเริ่มทานอาหาร มีเพียงแต่แก้วที่ยังอึกอักไม่ยอมทานอาหารอยู่ เพราะยังรอโทโมะ   แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถาม 
 
 
 
 
                          "  แก ทานข้าววว  " มะลิสะกิด  แก้วพยักหน้า แล้วก็เริ่มทานข้าว   เขื่อนกับถ่านหันมองหน้ากัน  
 
 
 
 
                                ทุกคนทานข้าวกันจนอิ่ม ก็ไม่ปรากฎว่าโทโมะจะมา ถ่านเรียกพนักงานมาเก็บตังค์  หลังจากเก็บตังค์ก็ลุกออกจากห้องอาหาร พร้อมกับเขื่อน  
 
 
 
 
 
                          "  ถ่าน กับ พี่เขื่อนดูแปลกๆ " แก้วพูด พลางมองตามถ่านกับเขื่อนที่เดินไป
 
 
 
 
                         "  แกว่างั้นหรอ " มะลิเองก็สงสัย 
 
 
 
 
                         "  ช่างเถอะ ไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้ไปเที่ยวอีก " มะลิพูด ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แก้วลุกขึ้นตาม ทั้งคู่เดินไปถึงหน้าห้องนอน แก้วก็ชะงักหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้อง  
 
 
 
 
 
                       "  แก เข้าไปนอนก่อนเถอะ  ชั้ลยังไม่ง่วง เดี๋ยวขอไปเดินล่นก่อน " แก้วพูด มะลิพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องไป 
 
 
 
 
                               แก้วเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องของโทโมะ ในหนึงก็เป็นห่วง อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากแสดงออก ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดี 
 
 
 
 
                               เพล๊งงง   เสียงแก้วแตกดังมาจากข้างในห้องของโทโมะ  แก้วที่ยืนอยู่หน้าห้อง รีบเปิดประตูเข้าไปอย่างเร็ว  ก็เจอกับโทโมะที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียง มีแก้วน้ำตกแตกอยู่ที่พื้นห้อง
 
 
 
 
 
                          "  พี่เป็นอะไรรึป่าว  " แก้วเผลอพูดออกไป ก็รีบเอามือปิดปาก 
 
 
 
 
                         "  แก้ว พี่หิวน้ำ "  โทโมะพูด   แก้วก้มลงเก็บกวาดเศษแก้วจนหมด ก็ไปหาแก้วใหม่มาใส่น้ำให้โทโมะ แล้วเอาไปให้โทโมะดื่ม
 
 
 
 
 
                         "  แก้ว  พี่ไม่มีแรกเลย  ป้อนให้หน่อยสิ  " โทโมะได้ทีอ้อนใหญ่  แก้วอึกอัก 
 
 
 
 
                       "  แต่คุณก็หายเมาแล้วหนิ ทำไมอยู่ในสภาพแบบนี้หละ " แก้วพูด
 
 
 
 
                          "  พี่ปวดหัวว " โทโมะทำเสี่ยงสั่นคลอ 
 
 
 
 
                         "  เดี๋ยวชั้ลไปตามพี่เขื่อนมาดูแลคุณแล้วกัน  " แก้วพูด 
 
 
 
 
                         "  ไม่เอา  น้องนั้นแหละดูแลพี่ "  โทโมะอ้อน 
 
 
 
 
 
                          "  ชั้ลจะไปเรียกพี่เขื่อน คุณรอตรงนี้นะ " แก้วจะเดินออก โทโมะรีบลุกจากเตียง มาคว้าร่างบางเอาไว้  เขานั่งลงกอดขาเธออย่างอ้อนวอน 
 
 
 
 
 
                        "  ให้อภัยพี่นะ พี่ขอโอกาสอีกสักครั้ง  จะได้มั้ย " แล้วน้ำตาของเขาก็ไหลพรากออกมา  แก้วนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่ในใจมันหวั่นไหวไหมด 
 
 
 
 
 
                         "  หิวรึปล่าว เดี๋ยวชั้ลไปหาอะไรมาให้  " แก้วพุด  แม่เธอจะตอบไม่ตรงคำถาม แต่ความห่วงใยของเธอ ถถือเป็นนิมิตรหมายที่ดีสำหรับโทโมะแล้วหละ 
 
 
 
 
 
                         "  อยากกินข้าวต้มกุ้งฝีมือแก้ว " เขาเช็ดน้ำตา ก่นจะยิ้มด้วยความดีใจ
 
 
 
 
 
                       "  เดี๋ยวชั้ลไปหามาให้ รอแปบนะ " แก้วพูด  โทโมะปล่อยขาแก้ว แกวเดินออกจากห้องไปที่ห้องครัวของรีสอร์ต
 
 
 
 
 
                                       
                                  ทางด้าน ถ่าน เขื่อน และมะลิ แอบมองเหตุการณ์ตลอด ที่จริงเรื่องทั้งหมดมันเป็นแผนของถ่าน ที่อยากรู้ว่แก้วเป็นห่วงโทโมะรึึปล่าว  แล้วทุกอย่างมันก็เป็นไปตามที่เขาคิด คือ แก้วยังรัก ยังห่วงโทโมะ อยู่ 
 
 
 
 
 
 
                           "  ไหวรึปล่าววะไอถ่าน  " เขื่อนให้กำลังใจ เพราะรู้ว่าถ่านรักแก้วมากแค่ไหน เจอแบบนี้เป็นใครใครก็เจ็บแหละวะ 
 
 
 
 
 
                           "  ไหวซิ เพื่อความสุขของคนที่เรารัก เราทำได้ทุกอย่างแหละ " ถ่านพูด ทั้งที่กล้ำกลืนน้ำตา ก่อนแยกตัวออกมา เดินเข้าห้องไป 
 
 
 
 
 
                         "  สงสารถ่าน ถ่านทำดีกับแก้วมาตลอด " มะลิมองถ่านที่เดินเข้าห้องไป
 
 
 
 
                           "  ความรักมันไม่มีรางวัลตอบแทนความดีหรอกนะ มะลิ " เขื่อนพูด มะลิพยักหน้าเข้าใจ  
 
 
 
 
                        "  ไปนอนเถอะไป เดี๋ยวแก้วสงสัย  " เขื่อนพูด ก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
                       "  เอา นี่ข้าวต้ม กินซะ "  แก้วยกถ้วยข้าวต้มมาตั้งไว้ให้โทโมะ แล้วจะเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
                        "  ป้อนให้หน่อยสิ " โทโมะอ้อนต่อ แก้วมองค้อนใส่  
 
 
 
 
                       "  โอเคๆ กินเองก็ได้ " โทโมะพูด ก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก 
 
 
 
 
                      " มันไม่ใช่รสชาติของแก้วหนิ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
                        "  คุณไม่เคยทนอาหารที่ชั้ลทำให้ แล้วรู้ได้ไงว่านี่ไม่ใช่รสชาิตของชั้ล  "  แก้วพูด 
 
 
 
 
 
                         "  แล้วรู้ได้ไง ว่าไม่เคยทาน " โทโมะพูด 
 
 
 
 
                         "  ก็ชั้ลเห็น " แก้วพูด 
 
 
 
 
                        "  ตอนที่น้องไม่อยู่  ตอนที่น้องเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ไม่รุ้หรอ ว่าพี่แอบไปกินหนะ " โทโมะพูด  แก้วทำหน้างง 
 
 
 
 
 
                         "  แต่ปริมาณอาหารมันไม่ลดลง " แก้วพูด
 
 
 
 
                         "  ปริมาณอาหารในถ้วยหนะ มันไม่ลดลง แต่ในหม้อ มันลดลง " โทโมะพูด แก้วงงหนัก
 
 
 
 
                        "  ชั้ลไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด " 
 
 
 
 
                         "  ก็พี่ไปตักกินในหม้อ ไม่ได้กินที่แก้วเตรียมไว้ " โทโมะพูด แก้ว งง ใหญ่ 
 
 
 
 
                         "  ชั้ลไม่เข้าใจ  คุณโกหก " แก้วพูด 
 
 
 
 
                        "  สิ่งที่แก้วเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่พี่เป็นนะ " โทโมะพูด  แก้วเริ่มอึดอัด ไม่รู้ว่าโทโมะพูดจริง หรือแต่งเรื่องขึ้นมา จึงรีบเดินออกไปจากห้อง 
 
 
 
 
 
                        "  แก้ว  !  แก้ว !  แก้ว ! " โทโมะเรียกเท่าไหร่ แก้วก็ไม่ยอมหันมา