ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
รีสอร์ต ทุกคนลงจากรถ จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำในห้องพัก เพื่อเตรียมตัวมารับประทานอาหารค่ำ
" ไหวมั้ยไอโมะ " เขื่อนมองโทโมะที่สะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติตัวเอง
" อาบน้ำ คงจะดีขึ้น " โทโมะพูดจบ ก็ลากร่างมึนๆของตัวเองไปยังห้องพัก แก้วมองตามด้วยสายตาเป็นห่วง
" เป็นห่วงก็ตามไปดิ " เขื่อนเดินเข้ามากระซิบแก้ว แล้วเดินตามโทโมะไป ถ่านมองแก้วอย่างไม่ละสายตา
" ไปอาบน้ำกันเถอะ จะได้มาทานข้าว " แก้วหันไปพูดกับมะลิ ก่อนจะพยักหน้าชวนถ่าน ถ่านพยักหน้าตอบ ทั้งสามแยกย้ายกันเข้าห้อง
ในห้องของแก้ว ในขณะที่มะลิกับแก้วกำลังแต่งตัวอยู่
" แก้ว อยากไปดูแลพี่โทโมะรึปล่าวว " มะลิถาม แก้วส่ายตาไปมา
" เค้าดูแลตัวเองได้ อีกอย่างก็มีพี่เขื่อนคอยดูแลอยู่ ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าหรอก " แก้วพูด แต่สายตามันเผยให้เห็นถึงความห่วงใยที่มีต่อโทโมะอย่างเห็นได้ชัด
" ปากแข็งเหมือนเดิมเลยนะแก้ว เป็นแบบนี้เมื่อไหร่จะมีความสุขหละ " มะลิพูด
" อยู่แบบนี้ก็มีความสุขอยู่แล้วหนิ " แก้วพูด
" แกแน่ใจหรอ นอกจากแกจะไม่มีความสุขแล้ว ความลังเลของแกยังทำให้อีก 2 คนเป็นทุกข์ด้วยนะแก้ว " มะลิพูด แก้วมองมะลิอย่างไม่เข้าใจ
" ชั้ลสงสารถ่าน พี่โทโมะ แล้วก็แก ชั้ลอยากใจแกตัดสินใจเลือกใครสักคน เพื่อความสุขของแกนะแก้ว " มะลิพูด
" ชั้ลไม่แน่ใจ ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลรักใคร ชั้ลอยู่กับถ่านชั้ลมีความสุข ถ่านดีกับชั้ลมาก แต่ในขณะเดียวกันชั้ลก็คิดถึงเค้า " แก้วพูด
" อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน ว่างั้นเถอะ " มะลิพูด
" อือ แต่มันไม่ควรทำแบบนี้ เพราะมันดูเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัว " แก้วพูด
" เวลาคงเป็นเครื่องพิสูจน์เอง ว่าแกรักใครและอยากอยู่กับใคร" มะลิพูด
" อื้มม ออกไปทานข้าวดีกว่า ถ่าน คงรอแย่แล้ว " แก้วชวน มะลิพยักหน้า ทั้งคู่เดินออกจากห้องไปที่ห้องอาหาร ก็เห็นเขื่อนกับถ่าน นั่งรออยู่แล้ว แต่ไม่มีโทโมะ แก้วกับมะลิเข้ามานั่งอย่างเงียบๆ ถ่าน เริ่มสั่งอาหาร แก้วพยามมองหาโทโมะ แต่ก็ยังไม่เห็นโทโมะสักที
" แก้ว สั่งอะไรเพิ่มอีกมั้ย " ถ่านถาม แก้วนิ่งเงียบ มองหาแต่โทโมะ มะลิสะกิดแก้วเบาๆ
" ว่าไงนะถ่าน " แก้วพูด ถ่านหน้าเสียไป เขาทวนคำพูดให้แก้วใหม่
" ไม่แล้วหละ แค่นี้ก็ได้แล้ว " แก้วพูดจบ ถ่านก็ปิดเมนูอาหาร
อาหารถูกยกมาวางตรงหน้า ทุกคนเริ่มทานอาหาร มีเพียงแต่แก้วที่ยังอึกอักไม่ยอมทานอาหารอยู่ เพราะยังรอโทโมะ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถาม
" แก ทานข้าววว " มะลิสะกิด แก้วพยักหน้า แล้วก็เริ่มทานข้าว เขื่อนกับถ่านหันมองหน้ากัน
ทุกคนทานข้าวกันจนอิ่ม ก็ไม่ปรากฎว่าโทโมะจะมา ถ่านเรียกพนักงานมาเก็บตังค์ หลังจากเก็บตังค์ก็ลุกออกจากห้องอาหาร พร้อมกับเขื่อน
" ถ่าน กับ พี่เขื่อนดูแปลกๆ " แก้วพูด พลางมองตามถ่านกับเขื่อนที่เดินไป
" แกว่างั้นหรอ " มะลิเองก็สงสัย
" ช่างเถอะ ไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้ไปเที่ยวอีก " มะลิพูด ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แก้วลุกขึ้นตาม ทั้งคู่เดินไปถึงหน้าห้องนอน แก้วก็ชะงักหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้อง
" แก เข้าไปนอนก่อนเถอะ ชั้ลยังไม่ง่วง เดี๋ยวขอไปเดินล่นก่อน " แก้วพูด มะลิพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องไป
แก้วเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องของโทโมะ ในหนึงก็เป็นห่วง อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากแสดงออก ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดี
เพล๊งงง เสียงแก้วแตกดังมาจากข้างในห้องของโทโมะ แก้วที่ยืนอยู่หน้าห้อง รีบเปิดประตูเข้าไปอย่างเร็ว ก็เจอกับโทโมะที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียง มีแก้วน้ำตกแตกอยู่ที่พื้นห้อง
" พี่เป็นอะไรรึป่าว " แก้วเผลอพูดออกไป ก็รีบเอามือปิดปาก
" แก้ว พี่หิวน้ำ " โทโมะพูด แก้วก้มลงเก็บกวาดเศษแก้วจนหมด ก็ไปหาแก้วใหม่มาใส่น้ำให้โทโมะ แล้วเอาไปให้โทโมะดื่ม
" แก้ว พี่ไม่มีแรกเลย ป้อนให้หน่อยสิ " โทโมะได้ทีอ้อนใหญ่ แก้วอึกอัก
" แต่คุณก็หายเมาแล้วหนิ ทำไมอยู่ในสภาพแบบนี้หละ " แก้วพูด
" พี่ปวดหัวว " โทโมะทำเสี่ยงสั่นคลอ
" เดี๋ยวชั้ลไปตามพี่เขื่อนมาดูแลคุณแล้วกัน " แก้วพูด
" ไม่เอา น้องนั้นแหละดูแลพี่ " โทโมะอ้อน
" ชั้ลจะไปเรียกพี่เขื่อน คุณรอตรงนี้นะ " แก้วจะเดินออก โทโมะรีบลุกจากเตียง มาคว้าร่างบางเอาไว้ เขานั่งลงกอดขาเธออย่างอ้อนวอน
" ให้อภัยพี่นะ พี่ขอโอกาสอีกสักครั้ง จะได้มั้ย " แล้วน้ำตาของเขาก็ไหลพรากออกมา แก้วนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่ในใจมันหวั่นไหวไหมด
" หิวรึปล่าว เดี๋ยวชั้ลไปหาอะไรมาให้ " แก้วพุด แม่เธอจะตอบไม่ตรงคำถาม แต่ความห่วงใยของเธอ ถถือเป็นนิมิตรหมายที่ดีสำหรับโทโมะแล้วหละ
" อยากกินข้าวต้มกุ้งฝีมือแก้ว " เขาเช็ดน้ำตา ก่นจะยิ้มด้วยความดีใจ
" เดี๋ยวชั้ลไปหามาให้ รอแปบนะ " แก้วพูด โทโมะปล่อยขาแก้ว แกวเดินออกจากห้องไปที่ห้องครัวของรีสอร์ต
ทางด้าน ถ่าน เขื่อน และมะลิ แอบมองเหตุการณ์ตลอด ที่จริงเรื่องทั้งหมดมันเป็นแผนของถ่าน ที่อยากรู้ว่แก้วเป็นห่วงโทโมะรึึปล่าว แล้วทุกอย่างมันก็เป็นไปตามที่เขาคิด คือ แก้วยังรัก ยังห่วงโทโมะ อยู่
" ไหวรึปล่าววะไอถ่าน " เขื่อนให้กำลังใจ เพราะรู้ว่าถ่านรักแก้วมากแค่ไหน เจอแบบนี้เป็นใครใครก็เจ็บแหละวะ
" ไหวซิ เพื่อความสุขของคนที่เรารัก เราทำได้ทุกอย่างแหละ " ถ่านพูด ทั้งที่กล้ำกลืนน้ำตา ก่อนแยกตัวออกมา เดินเข้าห้องไป
" สงสารถ่าน ถ่านทำดีกับแก้วมาตลอด " มะลิมองถ่านที่เดินเข้าห้องไป
" ความรักมันไม่มีรางวัลตอบแทนความดีหรอกนะ มะลิ " เขื่อนพูด มะลิพยักหน้าเข้าใจ
" ไปนอนเถอะไป เดี๋ยวแก้วสงสัย " เขื่อนพูด ก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้อง
" เอา นี่ข้าวต้ม กินซะ " แก้วยกถ้วยข้าวต้มมาตั้งไว้ให้โทโมะ แล้วจะเดินออกจากห้องไป
" ป้อนให้หน่อยสิ " โทโมะอ้อนต่อ แก้วมองค้อนใส่
" โอเคๆ กินเองก็ได้ " โทโมะพูด ก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก
" มันไม่ใช่รสชาติของแก้วหนิ " โทโมะพูด
" คุณไม่เคยทนอาหารที่ชั้ลทำให้ แล้วรู้ได้ไงว่านี่ไม่ใช่รสชาิตของชั้ล " แก้วพูด
" แล้วรู้ได้ไง ว่าไม่เคยทาน " โทโมะพูด
" ก็ชั้ลเห็น " แก้วพูด
" ตอนที่น้องไม่อยู่ ตอนที่น้องเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ไม่รุ้หรอ ว่าพี่แอบไปกินหนะ " โทโมะพูด แก้วทำหน้างง
" แต่ปริมาณอาหารมันไม่ลดลง " แก้วพูด
" ปริมาณอาหารในถ้วยหนะ มันไม่ลดลง แต่ในหม้อ มันลดลง " โทโมะพูด แก้วงงหนัก
" ชั้ลไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด "
" ก็พี่ไปตักกินในหม้อ ไม่ได้กินที่แก้วเตรียมไว้ " โทโมะพูด แก้ว งง ใหญ่
" ชั้ลไม่เข้าใจ คุณโกหก " แก้วพูด
" สิ่งที่แก้วเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่พี่เป็นนะ " โทโมะพูด แก้วเริ่มอึดอัด ไม่รู้ว่าโทโมะพูดจริง หรือแต่งเรื่องขึ้นมา จึงรีบเดินออกไปจากห้อง
" แก้ว ! แก้ว ! แก้ว ! " โทโมะเรียกเท่าไหร่ แก้วก็ไม่ยอมหันมา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ