ใครลิขิต

 
 
 
 
                          ถ่านรีบวิ่งตามแก้วไป แต่ก็ไม่ทัน เพราะแก้วขับรถออกไปแล้ว
 
 
 
 
 
                "  กุญแจรถ เร็วๆๆ " ถ่านแทบคลั่ง มะลิวิ่งไปเอากุญแจรุ อย่างเร็ว
 
 
 
               " จะทันมั้ยเนี่ย " ถ่านบ่นกับตัวเองขณะที่ขับรถอยู่ มะลิ เขื่อน ฟ้ามองถ่านอย่างเห็นใจ
 
 
 
                "  ไอแก้วนะไอแก้ว ใจร้อนยังกับไฟ " มะลิพูด 
 
 
 
 
 
                          บ้านดวงใจแก้ว
 
 
 
 
                  " พี่แก้วมาที่นี้หรือป่าวครับ " ท๊อฟนั่งยองๆ ถามเด็กน้อยคนหนึ่งที่เินอยู่หน้าบ้าน
 
 
 
 
                "  มาค่ะ แต่เพิ่งออกไปเมื่อกี้นี้ " เด็กหญิงพูด  โทโมะดีใจมาก  หันมายิ้มกับท๊อฟ 
 
 
 
 
                 " แล้วพี่แก้วมาครับใครครับ " ท๊อฟถามต่อ
 
 
 
 
                "  มากับครูถ่าน ครูเขื่อน ครูมะลิ แล้วก็พี่นางฟ้า "  เด็กหญิงตอบ 
 
 
 
 
                "  แล้วตอนนี้ครูถ่านอยู่ไหนครับ "  ท๊อฟถามต่อ
 
 
 
 
                "  เพิ่งขับรถตามครูแก้วออกไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ  " เด็กหญิงตอบ ท๊อฟและโทโมะหน้าเครียดทันที
 
 
 
 
               "  รีบไปเถอะท๊อฟ พี่จะขาดใจตายอยู่แล้ว " โทโมะพูดก่อนจะวิ่งไปที่รถทันที ท๊ฟวิ่งตามไปติด ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
                "  ลองโทรหาแก้วดูดิ เพื่อแก้วจะรับสาย " เขื่อนพูด มะลิรีบกดโทรศัพท์ 
 
 
 
 
               "  ไม่รับหวะ " มะลิพูด ทั้งหมดหน้าเครียดทันที
 
 
 
 
              " เค้าไปไหนของเค้าหนะ " ถ่านบ่นกับตัวเอง 
 
 
 
 
 
                       แก้วขับรถไปตามถนนเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอเขามาอยู่ในบ้านโทโมะ เหตุการณ์ทุกอย่างที่เธอพยามทำดีกับโทโมะ เหตุการณ์ทุกอย่างที่โทโมะ ทำร้ายเธอ  เหตุการณ์ที่ถ่านทำดีกับเธอ จนเธอเองเริ่มจะมีใจให้กับถ่าน แต่สุดท้ายเธอกลับคิดไปเองฝ่ายเดียว ทุกอย่างเป็นแค่ความเพ้อเจ้อของตัวเธอเอง 
 
 
 
 
                " คนอย่างชั้ล คงจะเหมาะแก่การอยู่คนเดียวสินะ " แก้วพูดกับตัวเอง แม้เธอจเสียใจ แต่มันก็ไม่มีน้ำตาาไหลออกมาเหมือนครั้งก่อนๆ อีกแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 "  แกจะไปไหนต่อวะ "  โทโมะถามท๊อฟ ที่เป็นคนขับ 
 
 
 
 
                 "  คอนโดพี่ถ่าน " ท๊ฟพูด ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปคอนโดถ่าน ทางด้านถ่านเองก็เช่นเดีวกัน เพราะเขาคิดว่าแก้วคงต้องกลับมาที่คอนโด 
 
 
 
 
 
 
                         หน้าคอนโดถ่าน ถ่านขับรถมาจอดหน้าคอนโด แล้วลงจากรถวิ่งขึ้นไปทันที   โทโมะ ท๊อฟ ถามรถถ่านมาติดๆ ท๊อฟ จอดรถ หลังรถถ่าน โทโมะเมื่อเห็นถ่านวิ่งออกจากรถ ก็รีบวิ่งตามถ่านไป 
 
 
 
 
 
 
 
              "  พี่โทโมะ !!  "  มะลิอุทานออกมาเมื่อเห็นโทโมะที่วิ่งไล่ตามถ่านไป เขื่อนหันมองตามไปก็เห็นโทโมะ ทั้งคู่รีบลงจากรถทันที 
 
 
 
 
               " พี่มะลิ พี่เขื่อน  " ท๊อฟที่เรียกทั้งคู่เอาไว้ มะลิ เขื่อนหันหลังตามเสียงเรียก ก็แทบช๊อคที่เห็นท๊อฟ 
 
 
 
 
              "  มาได้ยังไงวะ " เขื่อนพูด
 
 
 
 
              "  ผมเคยมาคอนโดพี่ถ่าน ผมมาตามพี่แก้ว " ท๊อฟพูด  ทั้สามวิ่งตามโทโมะ และถ่านขึ้นไปบนคอนโด 
 
 
 
 
 
 
 
               "  แก้ว  !  แก้ว !! " ถ่านตะโกนเรียกแก้ว พร้อมกับเดินหาแก้วรบๆห้อง โทโมะที่ได้ยินเสียงถ่านเดินเข้าไปในห้องถ่านที่เปิดประตูทิ้งไว้ 
 
 
 
 
              "  แก้วหายไปไหน  " โทโมะพูด ถ่านชะงักหันกลับมามอง 
 
 
 
 
              "  มาที่นี้ได้ยังไง " ถ่านขึ้นทันทีที่เห็นโทโมะ เดินเข้าไปใกล้ราวกับจะเอาเรื่อง ผิดกับโทโมะ ที่ดูสุขุมเยือกเย็น ถ่านจะทำอะไรก็ยอม วินาทีนี้เค้ารู้สึกผิดแล้วจริงๆ 
 
 
 
 
 
               "  ผมเป็นคนพาพี่โมะมาเอง  " ท๊อฟได้ยินเสียงโวยวายของถ่าน ก็รีบเข้ามาในห้อง
 
 
 
 
                "  ไอท๊อฟ " ถ่านโกรธจะเข้าไปเอาเรื่อง เขื่อนมะลิ ห้ามไว้ 
 
 
 
 
                "  พี่แก้วอยู่ไหน " ท๊อฟพูด 
 
 
 
 
                 "  แก้วหนีออกจากบ้านดวงใจแก้ว ตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าแก้วอยู่ไหน " มะลิพูด ทุกคนคิดหนัก ทั้งเป็นห่วงแก้ว  โดยเฉพาะโทโมะกับถ่านที่ดูจะอาการหนักกว่าคนอื่นมาก 
 
 
 
 
                 "  ยังมีที่ไหนอีกมั้ยที่แก้วจะไปได้ " ถ่านเสียงอ่อนลง เขากำกล่องแก้วไว้แน่น มะลิส่ายหน้าไปมา
 
 
 
 
                "  ถ้าจะมี ก็คอนโดมะลิ แต่เมื่อกี้ชั้ลเพิ่งโทรที่คอนโด เค้าบอกว่าแกวม่ด้มาไปที่นั้น " เขื่อนพูด 
 
 
 
 
 
 
                 "  แล้วเค้าไปไหนของเค้า " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                         รีสอร์ทเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
               "  ติดต่อห้องพัก 1 ห้องค่ะ " แก้วพูด 
 
 
 
               "  นี่กุญแจห้องนะค่ะ เดี๋ยวจะมีพนักงานพาไปที่ห้องนะค่ะ " พนักงานพูด แก้วพยักหน้า แล้วเดินตามพนักงานอีกคนไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
               "  ชั้ลจะไปแจ้งความ  " โทโมะอึดอัด ร้อนใจ รีบพูดออกมาทันที
 
 
 
 
              " ต้องรอ ให้ครบ 24 ชั่วโมงก่อน " เขื่อนพูด 
 
 
 
 
              "  ชั้ลอยู่รอจนครบ 24 ชั่วโมงไม่ไหวของนะ " โทโมะพุูด ตาของเขาเริ่มแดงกล่ำจนเห็นชัด ผูู้ชายอย่างเขาชอบร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่
 
 
 
 
 
               "  ชั้ลผิดเองที่ทำให้แก้วต้องหนีไปแบบนี้ ชั้ลผิดเอง " ถ่านพูด ทุกคนหันมองอย่างเห็นใจ ถ่านเดินเข้าไปในห้อง หยิบซองเอกสารออกมา แล้วยื่นให้กับโทโมะ 
 
 
 
 
               " อะไร " โทโมะรับมา 
 
 
 
 
               " ชั้ลอยากจะเก็บเรื่องนี้ไว้แค่คนเดียว แต่วันนี้ชั้ลทำทุกอย่างพังหมดแล้ว " ถ่านพูดจบน้ำตาก็ไหลออกมา โทโมะยื่นอ่านเอกสาร ก็ถึงกับช๊อค ยืนนิ่งไป  เขาเองก็กลั่นน้ำตาตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน
 
 
 
 
              " โทโมะเป็นอะไร โทโมะ " มะลิเขย่าแขนโทโมะ แต่เขาไม่ตอย และแทบที่จะไม่รู้สึกถึงการกระทำของมะลิ มะลิที่เห็นท่าทีของโทโมะและถน ก็ใจไม่ดีรีบหยิบเอกสารจากโทโมะมาอ่านทันที
 
 
 
 
 
              "  แก้วเป็นมะเร็งที่สมองหรอ " มะลิเองก็ช็อคไม่แพ้กัน เขื่อน ท๊อฟ ฟ้าที่ได้ยิน ก็ช็อคไปเหมือนกับมะลิ 
 
 
 
 
              "  ตั้งแต่เมื่อไหร่วะถ่าน  "  โทโมะถามเสียงสั่น
 
 
 
 
              "  ตั้งแต่วันที่แก้วถูกแทงเข้าโรงพยาบาล " ถ่านเล่าถึงอดีตให้ฟัง 
 
 
 
 
 
 
                  " คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ " หมอพูดกับทุกคนที่ยืนรอแก้วอยู่หน้าห้อง
 
 
 
 
 
                 "  ถ่าน มาพบชั้ลหน่อย " แล้วหันมาพูดกับถ่านแค่คนเดียว ทุกคนมัวแต่ดีใจจนไม่ทันได้สักเกตถ่านที่เดินตามหมอไปติดๆ 
 
 
 
 
                 "  ขอบใจแกมากนะเว้ยไอหมอ ที่ช่วยแก้ว ถ้าแก้วเป็นอะไรไปชั้ลเหมือนตายท้งเป็น " ถ่านพูดไปก็ยิ้มดีใจที่รู้ว่แก้วปลอดภัย ผิดกับหมอที่หน้าเครียดหนัก
 
 
 
 
                 "  นั่งลงก่อนไอถ่าน ชั้ลมีเรื่องต้องคุยกับแก " หมอพูด ถ่านหุบยิ้มหันที เริ่มใจคอไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก
 
 
 
 
 
                "  ผู้หญิงคนนั้นเป็นมะเร็งที่สมอง " หมอพูด ก่อนจะยื่นฟิล์มเอ็กเรย์สมองว่าให้ถ่าน ถ่านช๊อค ใจหายวาบ ไม่ยอมรับฟิล์มมาจากหมอ 
 
 
 
 
               " ชั้ลไม่ตลกนะไอหมอ ชั้ลไม่ขำ แกอย่ามาพูดเล่นเรื่องแบบนี้นะ " ถ่านพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
               "  แกต้องรอบรับนะถ่าน แกต้องดูแลเค้าให้ดีๆ "หมอพูด ถ่านำด้แต่ถ่านหน้าไปมาก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
 
 
 
 
                "  ถ่าน !   ไอถ่าน !! " หมอตะโกนเรียกถ่านที่ลุกเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
                "  แก้วว ฮึก ฮึก ถ่านจะทำให้แก้วมีความสุขที่สุด ถ่านจะไม่ยอมให้แก้วต้องเสียใจ ต้องเจ็บปวดอีกแล้วนะ  " ถ่านที่อยู่ห่างจากห้องไอซียู แต่พอจะมามองกลุ่มที่ยืนรอแก้วอยู่หน้าห้องไอซียู 
 
 
 
                   ร่างสูงทรุดลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง ก่อนจะร้องไห้อย่าคร่ำครวญ 
 
 
 
 
 
 
                "  แก้วเหลือเวลาอีกไม่นาน ชั้ลเลยอยากขอแก้วแต่งงานและดูแลแก้วให้ดีที่สุด " ถ่านพูดทั้งน้ำตา โทโมะร้องไห้แทบจะขาดใจ
 
 
 
 
               "  ทำไมชั้ลถึงเจ็บได้ขนาดนี้ ฮึก " โทโมะพูดจบก็ทรุดลงนั่งกับพื้นในสภาพที่ไม่ต่างจากถ่านที่เพิ่งรู้เรื่องแก้ว 
 
 
 
 
               " แล้วแก้วรู้รึปล่าว " มะลิพูดทั้งน้ำตา  ถ่านส่ายหน้าไปมา
 
 
 
 
 
                " ชั้ลไม่อยากให้แก้วรู้ กลัวว่าแก้วจะรับไม่ได้ อาการทรุดลงไปอีก " ถ่านพูด 
 
 
 
 
               " แต่ชั้ลไม่เห็นแก้วมีอาการผิดปกติเลยนะ " เขือนพูด
 
 
 
 
              "  ตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาล ชั้ลไม่เคยให้แก้วกินเนื้อนสัตว์เลย ชั้ลกลัวมะเร็งมันจะทำร้ายแก้วปมากกว่านี้ พักหลังๆ แก้วก็ผมร่งบ่อยจนเริ่มสงสัยในตัวเอง แต่ชั้ลบอกแค่ว่า แก้วแพ้ยาเลยผมร่วง  " ถ่านพูด 
 
 
 
 
              " งั้นก็รีบออกตามหาพี่แก้วเถอะ ยิ่งเจอเร็ว ยิ่งดี จะได้ช่วยกันรักษา ยังงพี่แก้วก็ต้องหาย " ท๊อฟพูด ถ่านและโทโมะหันมามอง แม้จะรู้ว่าโรคร้ายมันไม่เคยมีใครรักษาหาย แต่เขาทั้งคู่ก็ยัหวังอยู่ลึกๆ 
 
 
 
                ทั้งหมดแยกย้ายกันออกตามหาแก้ว