ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
24) ผิดแผน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
สภาพชายหนุ่มที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะร้องไห้ตลอดทั้งคืน นั่งพิงขอบเตียง ยืดเท้า ปลอยตัวเอง ผมผ้าวรุงรัง ขอบตาดำช้ำ ร่างกายผอดแห้ง เพราะทานอะไรไม่ลง เมื่อสภาพลูกชายคนโตเป็นได้ถึงขนาดนี้ ผู้เป็นพ่อจำต้องย้ายกลับมาอยู่เป็นเสาหลักให้เขาได้พักพิง
" ทำไมถึงได้เป็นหนักขนาดนี้ " พ่อโทโมะ ยืนมองสภาพลูกชายตัวเอง
" ช่วยลูกหน่อยเถอะนะพ่อ แม่ทนเห็นสภาพลูกแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว " แม่โทโมะพูด
" นี่ก็เกือบสองอาทิตย์แล้ว เรายังหาแก้วไม่เจอเลย " พ่อพูด
" แล้วเราจะทำยังไงดีหละพ่อ " แม่พูด พ่อได้แต่ส่ายตาไปมา เพราะจนปัญญาที่จะช่วยลูกแล้วจริงๆ
" นี่พี่โทโมะ ยังไม่ดีขึ้นอีกหรอแม่ " ท๊อฟที่เพิ่งกลับจากมหาลัย เอ่ยถาม
" ก็เป็นอย่างที่เห้นและลูก เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหน ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน " แม่พูด
" ก็สมควรแล้ว ที่พี่แก้วทิ้งไป " ท๊อฟพูดจบก็เดินออกไป แม่พ่อ มองตามท๊อฟอย่างไม่เข้าใจ
คอนโดของถ่าน ตลอดระยะเวลาที่แก้วมาอยู่ที่นี้ ถ่านคอยดูแลแก้วหมดทุกย่าง ทั้งเรื่องอาหารการกิน เรื่องดูแลบ้านเรือน เขาทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขที่สุด จนแก้วแทบจะลืมผู้ชายคนที่เธอรักหมดใจอย่างโทโมะ
" ถ่าน แก้วอยากกินเนื้อสัตว์บ้าง " แก้วอเดินมาอ่อนถ่านที่ทำกับข้าวอยู่ในครัว
" ไม่เอา เดี๊ยวนี้เนื้อสัตว์มันไม่ค่อยปลอดภัย เดี๊ยวก็ใส่สารนู้นบ้างนี้บ้าง กินผัก กินเนื้อปลานี้แหละมีประโยชน์สุดแล้ว " ถ่านพูด พลางหันผักต่อไป
" ถ่านไม่เหนื่อยหรอที่ต้องมาดูแลแก้วแบบนี้ " แก้วพูด น้ำตาคลอด ซึ้งใจที่ถ่านดูแลเธอดีมาตลอด
" ไม่มีใครเหนื่อยที่ต้องมาดูแล คนที่เรารักหรอกนะแก้ว " ถ่านวางมีด หันหน้าไปมอแก้ว ก่อนจะพูดออกมาอย่างจริงจัง เขาบอกมันและส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรักไปให้เธอ
" ถ่าน " แก้วร้องไห้เดินเข้ามากอดถ่าน ถ่านกอดแก้วไว้แน่น น้ำตสซึมออกมาเล็กน้อย
" ถ่าน พรุ่งนี้เราไปที่บ้าน ดวงใจแก้วกันนะ แก้วอย่างไปหาน้องๆ " แก้วผละกอดออกจากถ่าน
" เป็นความคิดที่ดี พรุ่งนี้ไปตั้งแต่เช้าเลยนะ เดี๊ยวแวะซื้อขนมไปให้น้องๆด้วย เออ แล้วจะช่วยมะลิกับเขื่อนไปมั้ย " ถ่านพูด
" ไม่ดีกว่า ปล่อยให้คู่นั้นเค้าสวีทกันต่อไปเถอะ " แก้วพูด ถ่านขยี้ผมอยางหมั่นเคี้ยว
" อิจฉาเค้าหละซิ " ถ่านพูด
" ก็มันหน้าอิจฉามั้ยหละ เฮียป๊อปกับฟางก็จะแต่งงานกันอาทิตย์หน้า ส่วนเขื่อนกับมะลิ ก็หาฤกษ์หมั่น เห้อออ ทุกคนทิ้งแก้วไปหมด " แก้วพูดอย่างน้อยใจ ถ่านมองอย่างเข้าใจ
" ก็ยังมีผู้ชายคนนี้อีกคนนึง จะไปกลัวอะไร " ถ่านพูด มองตาซึ้ง
" แล้วถ่านไม่อยากแต่งงานหรอ " แก้วพูด มองถ่านย่างคนรอคำตอบ
" ก็ว่าจะขอผู้หญิงแต่งงานอยู่เนี่ยแหละ " ถ่านพูดอย่างมีเลศนัย
" ถ่านจะทิ้งแก้วไปอีกคนหรอ " แก้วน้ำตาคลอ
" ก็ไม่ได้ทิ้ง ก็อยู่ด้วยกันไง " ถ่านพูด ก่อนจะหันหน้ามาหั่นผักต่อ แก้วร้องไห้ทันทีที่ถ่านหันหลังให้
" จะอยู่ได้ยังไงหละ ถ่านแต่งงาน ถ่านก็ต้องอยู่กับภรรยา แก้วก็ต้องออกไปจากที่นี่ซิ " แก้วพูดเสียงสั่น
" ก็คงต้องเป็นงั้นแหละมั้ง " ถ่านทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจสงสารแก้วและรู้สึกผิดกับตัวเองใจจะขาด แก้วอึ้งไปกับคำพูดของถ่าน เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป
" ถ่านขอโทษนะ " ถ่านมองตามหลังแก้วที่เดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ
ทางด้านโทโมะ ที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แม่เรียกลงมาทานข้าวก็ไม่ยอมลงมา
" ปล่อยไปเถอะแม่ อายุปูนนี้แล้ว ยังคิดไม่ได้อีก " ท๊อฟเริ่มหงุดหงิด
" พี่ก็ไม่ว่าพี่โทโมะทำไม ก็เค้าเสียใจ จะให้ทำยังไง " ทีน่าที่ทนเห็นอาการของโทโมะทุกๆวัน ก็เริ่มเห็นใจโทโมะขึ้นมา
" เออ รู้ ว่าเสียใจ แต่ถ้ารักแล้วทำไมไม่ลุกขึ้นสู้วะ มานั่งทำตัวอย่างกับคนใกล้ตายแบบนี้มันมีประโยชน์อะไร ดูดิ เป็นคนเดียวยังไม่พอ ยังทำให้คนทั้งบ้านเค้าเครียดกันไปอีก " ท๊อฟอารมณ์ขึ้น
" ท๊อฟ เข้าใจพี่เค้าหน่อยนะลูก " แม่ร้องไห้ พูดเสียงสั่น
" ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมเข้าใจที่พี่เสียใจ แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไม่สู้ ถ้าไม่อยากสู้ก็ต้องทำใจ ไม่ใช่ทำตัวเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้ แล้วพ่อกับแม่ก็เหมือนกัน ไม่ต้องไปช่วยเค้า ให้เค้าทำเอาเอง้าง สร้างปัญหาแต่ไม่เคยคิดแก้ปัญหา เค้าทำให้พี่แก้วจากไป แต่แทนที่จะหาตัวพี่แก้ว กลับมานั่งตรอมใจรอวันตาย ปล่อยให้แม่กับพ่อหาพี่แก้วอยู่เป็นอาทิตย์ได้ยังไง " ท๊อฟสัดไม่ยั้ง
" แกไม่มีวันเข้าใจหรอกไอท๊อฟ " โทโมะที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็ลงมาก็ได้ยินท๊อฟพูด
" ผมไม่เข้าใจอะไร " ท๊อฟลุกขึ้นเดินไปเผชิญหน้ากับโทโมะ
" แกไม่มีวันเข้าใจว่าชั้ลเสียใจมากแค่ไหน แกไม่มีวันเข้าใตว่าการสูญเสียมันเป็นยังไง " โทโมะพูดแล้วร้องไห้ออกมา
" พี่รู้ว่าพี่เสียใจ แล้วพี่ไม่รู้หรือไง ว่าต้นเหตุของการเสียใจมันคืออะไร " ท๊อฟพูด
" ต้นเหตุ ก็เพราะว่าชั้ลต้องเสียแก้วไป " โทโมะพูด
" เสียไป แล้วทำไมไม่ทำให้ได้กลับมา " ท๊อฟพูด
" ชั้ลไม่รู้จะไปตามหาเค้าได้ที่ไหน ชั้ลไม่รู้ว่าเค้าไปอยู่ที่ไหน ชั้ลไปมาหมดทุกทีที่เค้าเลยอยู่ ชั้ลไปมาหมดทุกทีที่เค้าเคยไป แต่สุดท้ายมันก็มีแต่ความว่างปล่าว แก้วไม่ได้อยู่ที่นั้น ชั้ลไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลต้องทำยังไงต่อไป แกเข้าใจชั้ลมั้ยไอท๊อฟ แกเข้าใจชั้ลมั้ย !" โทโมะร้องไห้ฟูยฟาย ทุกคนมองอย่างสงสารและเห็นใจเป็นที่สุด
" ถ้าพี่ยังรักเค้าอยู่ พี่ไม่ควรทำตัวแบบนี้ มันเหมือนคนไร้ค่า พี่รู้มั้ย " ท๊อฟพูดอ่อนลง
" ก็เพราะชั้ลไร้ค่าไง เค้าถึงได้ทิ้งชั้ลไปแบบนี้ " โทโมะพูดทั้งน้ำตา
" งั้นผมถามพี่คำเดียว " ท๊อฟระอา กับการยอมแพ้ของโทโมะ
" พี่ยังอยากได้พี่แก้วกลับคืนมาอยู่รึปล่าวว " ท๊อฟถาม โทโมะมองหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบ
" ชั้ลอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแก้วว " โทโมะพูด
" งั้นพี่ก็ทำตัวซะใหม่ แล้วผมจะช่วยพี่เอง " ท๊อฟพูด
" แกจะช่วยชั้ลได้ยังไง " โทโมะพูด
" พี่อย่าลืมว่าผมสนิทกับพี่ถ่าน ผมรู้จักคอนโดของพี่ถ่าน และสถานทีที่พี่ถ่านชอบไป ผมมั่นใจว่าพี่แก้วต้องอยู่กับพี่ถ่าน " ท๊อฟพูด โทโมะยิ้มอกมาทั้งน้ำตา
" ได้สิ ชั้ลจะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ พรุ่งนี้แกจะพาชั้ลไปหาแก้วใช่มั้ย "โทโมะถามอย่างมีความหวัง
" ใช่ แต่ตอนนี้พี่ต้องไปกินข้าว " ท๊อฟออกคำสั่ง โทโมะพยักหน้าแล้วรีบเดินไปทานข้าว แม่กอดพ่อ ยิ้มทั้งน้ำตา ทีน่ามองดูโทโมะ อดสงสารไม่ได้
คอนโดถ่าน ถ่านเก็บเสื้อผ้า เพื่อที่จะไปค้างแรมที่บ้านดวงใจแก้ว แก้วก็เก็บเสื้อผ้าอยู่ในห้องตัวเอง เสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอถ่านยู่ที่ห้องโถง ไม่นานถ่านก็เดินออกมา
" พร้อมยังครับ คนสวย " ถ่านมีสีหน้าร่าเริง ผิดกับแก้วที่สีหน้าแววตาดูเศร้า แก้วพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร ถ่านมองหน้าอยางสงสาร เพราะรู้ต้นเหตุของเรื่องดี
" งั้นไปกันเลยนะ " ถ่านพูด แก้วไม่พูดไม่จา ถือกระเป๋า เดินนำถ่านลงไปข้างล่าง
ที่จอดรถ ถ่านขอกระเป๋าจะเก็บให้แก้ว แต่แก้วรั้งไว้เพราะอยากจะทำด้วยตนเอง ก่อนจะเดินไปนั่งเงียบๆในนรถ ตลอดระยะการเดินทาง ไม่มีคำพูดหลุดออกจากปากของแก้วแม้แต่น้อย
กริ๊งง กริ๊งงงง เสียงโทรศัพท์ของถ่านดังขึ้น
" ครับ ผมเอง " ถ่านพูด
( .......... ) แก้วพยามชะเง้อฟังแต่ก็ไม่ได้ยิน
" ผมให้เพื่อนไปเอาแหวนแล้วนะครับ " ถ่านพูด ยิ้มไปด้วย แก้วมองอย่างน้อยใจ
( ............ )
" แหวนขอสาวแต่งงานทั้งที จะไม่ให้สวยได้ยังไง " ถ่านพูดไปเขิลไป แก้วอึดอัด ทำตัวไม่ถูก
( ............ )
" ก็เจอเค้านานแล้วครับ แต่เพิ่งจะคุยกัน รู้จักกันจริงๆ ก็ไม่นาน แต่ผมก็รักเค้ามากนะครับ รักจนยมทิ้งทุกอย่างเพื่อเค้า " ถ่านพูด
' รักมากจนยอมทิ้งทุกอย่าง แม้กระทั้งเพื่อนที่ไม่เหลือใครเลยสินะ ' แก้วได้แต่พูดกับตัวเองในใจ
" ถ้าเค้าตกลงก็แต่งเลยแหละครับ ผมไม่อยากรอนาน อนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอน " ถ่านพูด แก้วอึดอัดจนแทบจะทนไม่ไหว น้ำตาคลอเบ้า
" ครับผม ขอบคุณมากครับ " ถ่านวางสายก็หันมามองแก้ว แก้วหันหน้าไปทางอื่น
" แก้วไม่เห็นรู้เลยว่าถ่านมีแฟน " แก้วอึดอัดจนต้องพูดออกมา
" ก็ไม่ได้มีแฟน " ถ่านพูด
" ไม่มีแฟน แล้วจะแต่งงานได้ยังไงหละถ่าน " แก้วพูด
" แก้วว เราคุยเรื่องอื่นกันดีกว่านะ " ถ่านพูด เพราะรู้ว่าแก้วกำลังโกรธ พูดไปก็มีเรื่องกันปล่าวๆ
" แก้วจะย้ายไปอยู่ที่อื่น " แก้วพูด
" ตามใจแก้วก็แล้วกัน กลับจากไปบ้านดววงใจแก้วแล้ว แก้วค่อยตัดสินใจอีกที ถ่านจะไม่บังคับแก้วว " ถ่านพูดเหมือนคนไม่สนใจ แก้วเสียใจมากอย่งบอกไม่ถูก
" ถ่านมาทำดีกับแก้ว ถ่านทำเหมือนถ่านรักแก้ว แต่มันไมใช่ นี้แก้วคิดไปเองอีกแล้วใช่มั้ย ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลย " แก้วร้องไห้ ถ่านเองก็เสียใจไม่น้อย แต่ต้องทำเหมือนคนไม่เสียใจ
" อย่าร้องไห้เลยแก้วว " ถ่านพูดอย่างเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" ถ่านไม่น่าทำกับแก้วแบบนี้เลยนะ " แก้วเช็ดน้ำตา ระงับสติอารมณ์ออกตัวเอง ก่อนจะพูดอย่างอ่อนลง
" แล้วที่ผมทำไป คุณไม่ชอบหรอ " ถ่านพูดอย่างเฉยชา แก้วอึ้งไป เมื่อได้ยินถ่านแทนตัวเองว่าม และเรียกแก้วว่าคุณ มันฟังดูเหมือนคนไม่สนิทกัน
" ผม งั้นหรอถ่าน " แก้วผิดหวังอย่างมาก ผิดหวังอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว
" แก้ว คือ ถ่านน " ถ่านพูดยังไม่จบ
" แก้วเข้าใจแล้วถ่าน แก้วเข้าใจแล้ว ถ่านไม่ต้องลำบากใจนะ กลับไปแก้วจะย้ายออกจากห้องถ่านไปให้เร็วที่สุด ถ่านไม่ต้องคิดมากนะ แก้วจะไม่อยู่ให้เป็นภาระของถ่าน "แก้วทั้งมึนทั้งงง ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง ที่ถ่านทำเหมือนไม่แคร์เธอเลยแม้แต่น้อย
" แก้วว " ถ่านจะพูดต่อ แต่พอหันไปมองแก้ว แก้วก็นอนหลับตาซะแล้วว
บ้านดวงใจแก้ว แก้วเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า ท้ายรถ แล้วเดินเข้าบ้านไปไม่รอถ่าน ถ่านรีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามไป
" สวัสดีค่ะครูใหญ่ " แก้วยกมือไหวครูใหญ่ของบ้านหลังนี้
" สวัสดีค่ะคุณแก้ว ไม่ได้มานานเลยนะค่ะ เด็กๆบ่นคิดถึงทุกคนเลย " ครูใหญ่พูด
" เด็กๆเป็นยังไงกันบ้างค่ะ " แก้วพูด
" เด็กทุกคนสนใจในการเรียนมากเลยนะค่ะ คุณแก้วเลือกครูผู้สอนได้ดีจริงๆ ครูทุกคนรักและใส่ใจเด็กเป็นอย่างดีค่ะ " ครูใหญ่พูด
" แก้วต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเด็กอยู่แล้วค่ะ เดี๋ยวแก้วขอตัวเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะค่ะ " แก้วพูดก่อนจะหันไปเห็นถ่านที่เดินตามมาก็รีบหนีไปทันที
" สวัสดีครับครูใหญ่ " ถ่านเอ่ยทัก แต่สายตายังมองแก้วอยู่
" ไม่ได้มาพร้อมกันหรอค่ะคุณถ่าน " ครูใหญ่มออย่าง งง ๆ เพราะปกติแก้วกับถ่านจะเดินเข้ามาพร้อมกันเสมอ
" มาพรอมกันแหละครับ แต่แก้วเค้าเดินเข้ามาก่อน ผมขอตัวไปเก็บกระเป๋าก่อนนะครับ " ถ่านพูด แล้วเดินออกไป
ระหว่างที่อยู่ในบ้านดวงใจแก้ว ทั้งคู่ไม่คุยกันเลย แก้วไม่มองถ่านแม้แต่น้อย ผิดกับถ่านที่มองแก้วอยู่เป็นระยะ
" ครูถ่านกับครูแก้วทะเลาะกันหรอค่ะ " เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างถ่าน เอ่ยถาม ก่อนจะมองไปยังแก้ว
" นั้นสิครับ ผมไม่เห็นครูคุยกันเลย ไม่กินข้าวเที่ยงข้างๆกันด้วยนะ ปกตินั่งใกล้กันตลอดนิครับ " เด็กชายอีกคนเสริม ถ่านยิ้มเจื่อนๆ
" ไม่มีทะเลาะกันหรอกครับ " ถ่านพูด
" เห้ยย ! นางฟ้าาาาาาาาาาา " เด็กผู้ชายคนหนึ่งพุด พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตูของบ้าน ทั้งหมดมองตาม
" เรียกพี่ว่านางฟ้าหรอค่ะ " มะลิที่ยืนอยู่หลังผู้หญิงคนหนึ่งโผล่หน้ามา
" ไม่ใช่พี่มะลิ แต่เป็นพี่ผู้หญิงคนนี้ต่างหาก สวยเหมือนนางฟ้าเลยย " เด็กผู้ชายคนนั้น เดินเข้าไปจับมือผู้หญิงสวย ถ่านลุกขึ้นเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น แก้วมองตามอย่างสังเกต
" พี่ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ฟ้านะครับ วันนี้พี่ฟ้าจะมาพักกับพวกเราที่นี่ด้วยนะ สวัสดีพี่ฟ้าสิครับ " ถ่านพูด พลางหยิบกระเป๋าออกจากมือฟ้า แก้วมองการกระทำของถ่านทุอย่าง
" สวัสดีครับ/ค่ะ พี่ฟ้า " เด็กทุกคนชอบฟ้า
" ฟ้าขึ้นไปเก็บของข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวถ่านพาไป " ถ่านพูด พลางโอบเอวฟ้าขึ้นไปข้างบน
' คนนี้สินะ ว่าที่ภรรยาของถ่าน ' แก้วมองตามอย่างน้อยใจ มะลิ เขื่อนเดินมาหาแก้ว
" เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนไม่คิดจะบอกชั้ลเลยนะแก้ว " มะลิพูด
" ก็ชั้ลไม่อยากขัดความสุขของแกกับพี่เขื่อนนิ " แก้วพูดแต่เสียงเศร้ากว่าปกติ
" เออ ไม่เปนไร " มะลิพูด
" ว่าแต่แกมาได้ยังไง มาทำอะไร ไม่เห็นบอกชั้ลเลย " แก้วพูด
" คืนนี้ถ่านจะขอผุ้หญิงแต่งงาน เลยขอร้องให้ชั้ลกับพี่เขื่อนมาช่วย " มะลิพูด แก้วหน้าเศร้า
" ชั้ลว่าชั้ลจะย้ายออกจากห้องถ่าน " แก้วพูด
" ย้ายไปทำไม ก็อยู่กับถ่านนั้นแหละ " มะลิพูด
" ก็เดี๋ยวถ่านแต่งงาน ชั้ลก็ต้องย้ายออกอยู่นี้ ย้ายออกไปตอนนี้ก็เหมือนกันนั้นแหละ " แก้วพูด
" ก็แล้วแต่นะ แกค่อยตัดสินใจแล้วกัน " มะลิพูด ก่อนจะเดินไปหาเขื่อนที่นั่งเล่นกับเด็กอยู่ แก้วมงอย่างไม่เข้าใจ ปกติเวลาแก้วเครียดมะลิจะเป็นที่ปรึกษาให้ตลอด แต่ทำไมครั้งนี้มันถึงไม่เปนแบบนั้น
ตลอดวัน ถ่าน มะลิ และเขื่อนหายไปกันหมด เหลือแต่ฟ้า กับแก้วที่อยู่ในบ้าน แก้วคอยมองหาถ่าน มะลิ และเขื่อน มองไปกี่ครั้งก็ไม่เจอ
" คุณฟ้าค่ะ คุณถ่านฝากมาให้ค่ะ " ชุดราตรีสั้นสีขาวในถุงคลุมเสื้ ถูกยื่นให้แก่เจ้าของ แก้วมองอย่างถอดใจ
" ขอบคุณมากนะค่ะ " ฟ้ารับชุดมา แล้วกลับเข้าห้องไปแต่งตัว
" เด็กๆทานมื้อค่ำที่โต๊ะได้เลยครับ " ครูคนหนึ่งเดินมาเรียกเด็กทุกคนไปทานข้าว
" ครูแก้วค่ะ แล้วครูถ่าน ครูมะลิ ครูเขื่อนหายไปไหนหละค่ะ ไม่มาทานข้าวกับพวกเราหรอ " เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยถาม
" ครูคงมีธุระนะค่ะ " แก้วพูด เด็กคนนั้นพยักหน้ารับฟัง แก้วเดินออกจากห้องทานข้าวมาเดินเล่นหน้าบ้าน
" คุณแก้วไม่ทานข้าวหรอค่ะ " ฟ้าที่อยู่ในชุดสวยสง่าเดินมาทักแก้วที่ยืนเหม่ออยู่
" ชั้ลยังไม่หิวนะค่ะ คูณฟ้าจะไปไหนหรอค่ะ " แก้วถามทั้งที่น่าจะรู้คำตอบดี
" ถ่านเค้าส่งข้อความมานะค่ะ ให้ชั้ลออกไปทานข้าวกับเค้าที่ริมหาด คุณแก้วไม่ไปหรอค่ะ คุณมะลิกับคุณเขื่อนก็อยู่ด้วยนะค่ะ " ฟ้าพูด แก้วอึ้งไป เพราะปกติ มะลิกับถ่านไม่เคยทำอะไรกับเธอแบบนี้เลยสักครั้ง แก้วน้อยใจและเสียใจแต่ต้องกลั้นน้ำตาไว้
" ชั้ลไม่กล้าเสียมารยาทหรอค่ะ เค้าไม่ได้ชวนชั้ล " แก้วพูด ฝืนยิ้มออกมา
" งั้นชั้ลไปก่อนนะค่ะ " ฟ้าพูด แล้วเดินจากไป แก้วนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เธอเดินไปเก็บเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องถ่าน ก็พบว่ากุญแจรถวางอยู่ แก้วหยิบกุญแจรถ แล้วเดินออกจากห้องมา
" ครูใหญ่ค่ะแก้วกลับก่อนนะค่ะ " แก้วพูด จบก็เดินออกไป ครูใหญ่หน้าตาตื่น กดโทรศัพท์ทันที
" ผิดแผนน กลับมาด่วนเลยนะค่ะ " ครูใหญ่พูดหน้าเครียด
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ