ใครลิขิต

 
 
                  ในค่ำคืนของวันนี้ โทโมะยังเฝ้าแก้วไม่ห่างไปไหน แม้ว่าตัวเขาเองจะเข้าไปในห้องของแก้วไม่ได้ แต่เขาก็ไม่คิดที่จะทิ้งแก้วไปไหน  โทโมะเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าห้องแก้ว บางเวลก็มายืนดูหญิงสาวอยู่หน้าประตู บางเวลาก็มานั่งพักอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้อง
 
 
                  ทางด้านคนในห้องก็หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน 
 
 
         "  ถ่านน แกล้งอีกแล้วนะ " แก้วยิ้มอย่างมีความสุข ถ่านคือคนที่มาเติมเต็มความสุขให้กับเธอได้มากในช่วงเวลานี้ 
 
 
        " อะอะ ควาวนี้ป้อนจริงๆแล้วว แก้วอ้าปากเร็วๆสิ " ถ่านป้อนส้มที่ปอกเรียบร้อยแล้ว เตรียมป้อนให้แก้ว พอแก้วอ้าปาก ถ่านก็ยื่นเข้าไปใกล้ๆจนใกล้จะถึง แต่ก็กลับกินเองซะงั้น แก้วหน้าบึ้ง ทำเป็นงอล
 
 
 
        "  โอ๋ๆ ขอโทษนะ ขอโทษ เอาจริงๆแล้ว ป้อนจริงๆแล้วครับ " ถ่านพูดอ้อนๆเชิงขอโทษ แก้วมองหน้าหยั่งเชิง ก่อนจะยอมอ้าปาก แล้วถ่านก็ป้อนให้จริงๆ
 
 
 
       " หวานมั้ย " ถ่านถามอย่างมีเลศนัย 
 
 
 
         ' ไม่ค่อยหวานเลยอะถ่าน มันเค็มๆยังไงชอบกลนะ " แก้วแกล้ง 
 
 
 
        " นี่แก้วจะบอกว่าเค็มขี้มือถ่านหรอ " ถ่านทั้งเขิลทั้งอาย
 
 
 
        ' แก้วไม่ได้พูดสักคำเลยนะ ถ่านคิดเองทั้งนั้นน แก้ไม่ได้คิดเลยจริงๆนะ " แก้วกวนๆ ถ่านเข้ามาขยี้ผมอย่างหมั่นไส้  
 
 
 
        " แก้ว จะกินอะไรอีกมั้ย " ถ่านถาม แก้วส่ายหน้า 
 
 
 
        ' งั้นไปแปรงฟัน เตรียมตัวเข้านอน  " ถ่านออคำสั่ง แก้วขำ 
 
 
        'ค่ะคุณพ่อถ่าน " แต่แก้วก็ยอมทำตาม แก้วลุกจากเตียงจะเดินเข้าห้องน้ำ ถ่านเดินไปพยุง 
 
 
 
        " เอา " ถ่านยื่นแปรงสีฟันที่ใส่ยาสีฟันไว้ให้แล้ว ให้กับแก้ว แก้วรับมา แล้วแปรงฟันจนเสร็จ ถ่านก็ยื่นแก้วน้ำให้ แก้วบ้วนปาก ทำความสะอาดแปรงสีฟันจนเสร็จ ถ่านก็จัดเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อย 
 
 
 
       " ปากแก้วหอมยัง " แก้วอ้าปาก เพราะอยากจะแกล้งถ่าน  แต่ถ่านกลับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นสาวหน้าหวานยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ 
 
        " นี่  เล่นอะไรเนี่ยฮะ " ถ่านขยับตัวหนี แต่แก้วยังพยายามจะแกล้งต่อ
 
        " ปากแก้วหอมแล้วยัง ดมก่อนซิ " แก้วยังอ้าปากและเข้าใกล้ถ่านเรื่อยๆ ถ่านถอยหลังจนชิดฝา ใจเต้นไม่เห็นจังหวะ 
 
       " โอเคๆ  งะงั้นเดี๊ยวแก้ว ฮ่า ฮ่า นะ แล้วถ่านจะดมดูว่าหอมยัง " ถ่านพูดตะกุกตะกัก 
 
      " 55555  จะบ้าหรอถ่าน " แก้วขำกลิ้ง เดินออกจากห้องน้ำ ถ่าน ถอนหายใจโล่งอก  เดินตามออกไป 
 
        " ทำไมเมื่อกี้ถ่านหน้าแดงค่ะ " แก้วถามอย่างกวนๆ 
 
       " อะอ่อ คือ ถ่านแพ้ ยาสีฟัน เวลาเข้ามาใกล้ๆ  แล้วมันร้อนๆที่หน้า หน้าก็เลยแดง " ถ่านพูดแต่ไม่มองหน้าแก้ว แก้วฟังแลวก็อดขำไม่ได้ 
 
        " โอเคๆ  แพ้ยาสีฟันก็แพ้ยาสีฟัน งั้นแก้วนอนละนะ " แก้วล้มตัวลงนอน ถ่านค่อยๆพยุง
 
 
 
                  ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ถ่านที่นั่งอยู่ที่โซฟา เดินเข้ามามองแก้ว เมื่อเห็นว่าแก้วหลับตา  ถ่านก็เดินไปหยิบของในกระเป๋าออกมา 
 
        " เด็กอะไรปากแห้งจัง " ถ่านมองหน้าแก้วอย่างอ่อนโยน ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มลิปมันมาทาที่ริมฝีปากของแก้วอย่างแผ่วเบา 
 
        " เด็กอะไรปากนุ่มจัง " ถ่านมองริมฝีปากอวบอิ่มอย่างไม่ละสายตา เขายิ้มให้กับความน่ารักของมันอย่างลืมตัว มือก็สัมผัสกับมันอย่างแผ่วเบา 
 
         " เด็กอะไรปากแด๊งแดง " ถ่านยังคงตกอยู่ในพวัง แก้วที่ยังนอนไม่หลับแต่แกล้งปิดตาไว้ ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมามองถ่านที่ยังหมกมุ่นอยู่กับปากของตัวเอง ใจหญิงสาวเต้นไม่เป็นจังหวะ 
 
        " อึ้ม ๆ !  " แก้วกระแอมเรียกสติถ่าน ถ่านเองพอได้สติก็สะดุ้งโหยงรีบถอยห่างทันที
 
       " แก้ว คือ ถ่านขอโทษนะ ถ่านเห็นปากแก้วมันแห้งๆ ก็เลยทาลิปให้ " ถ่านหน้าซีดเพราะกลัวแก้วโกรธ
 
      " ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  ขอบคุณนะ  ฝันดีนะ " แก้วมีท่าทีเขิลๆ เธอรีบพูด แล้วก็รีบหลับตานอนทันที ถ่านเองก็เขิลไม่น้อยๆ   โทโมะที่ยื่นมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่หน้าประตู เขาแทบจะพังประตูเข้าไปข้างในเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจ แต่ก็ทำอย่างใจอยากไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาไม่มีสิทธิในตัวเธอแล้ว  โทโมะเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างห้องแก้ว 
 
         " อย่ารักคนอื่นได้มั้ยแก้ว เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยแก้ว " โทโมะได้แต่พูดกับตัวเอง เขาอ่อนล้าจนเพลอฟุหลับไปบนเก้าอี้ 
 
 
 
                 เช้าวันใหม่  ฟาง ป๊อป มะลิ เขื่อน เตรียมตอนรับสมาชิกใหม่กลับบ้านที่คอนโดของถ่าน ทั้งหมดช่วยกันจัดปาร์ตี้เล็กๆ ภายในห้อง รอเพียง เจ้างานกลับมาเท่านั้นเอง
 
 
        " แก้ว อาบน้ำเสร็จยัง " ถ่านที่รออยู่หน้าห้องน้ำ  รู้สึกเป็นห่วงเพราะแก้วเข้าไปในห้องน้ำนานมากแล้ว 
 
        "  ใกล้เสร็จแล้วถ่าน อีกแปบเดียว " แก้วใส่เสื้อผ้าไม่ค่อยถนัดนักเพราะเจ็บแผลที่หน้าท้องอยู่อีก ไม่นานเธอก็ออกมาจากห้องน้ำ  ถ่านหันไปมองแก้ก็ส่ายหน้าน้อยๆ 
 
        " ติดกระดุมยังไงค่ะ ผิดหมดเลย " ถานแซว แก้วก้มมองตัวเองยิ้มแหยๆ แล้วเดินกลับไปในห้องน้ำ 
 
        " เรียบร้อยยัง " แก้วเดินออกมา  ถ่านพักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปจัดคอเสื้อให้แก้ว
 
        " เด็กอะไรแต่งตัวไม่เรียบร้อย " ถ่านแซว ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า 
 
        " ผู้ชายอะไร ขี้บ่น " แก้วแซวกลับแล้วเดินออกจากห้องไป ทันทีที่ออกมาจากห้อง แก้วหันไปเห็นโทโมะที่นอนหลับสนิทอยู่ที่เก้าอี้ข้างห้อง ถ่านที่เดินตามหลังมาติดๆ ก็ชะงักมอง
 
        " ไม่ไปปลุกเค้าหน่อยเหรอ " แก้วเดินไปอีกทาง ถ่านเดินตามไป 
 
        " ไม่จำเป็น " แก้วพูดเด็ดขาด ถ่านหันไปมองโทโมะที่ยังนอนหลับอยู่ก็แอบสงสารไม่ได้ 
 
 
 
                        คอนโด ถ่าน ทันทีที่เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ฟางเดินไปเปิดประตู ทุกคนเปิดงานต้อนรับแก้ว กันอย่างรื่นเริง 
 
         " ต้อนรับกลับบ้านครับโผมมมม" ป๊อปกวนๆ ทุคนหัวเราะ 
 
         " ขอบคุณมากนะทุกคน " แก้วยิ้มกริ่ม ดีใจ มองไปรอบๆห้องที่เต็มไปด้วยลูกโป่งและกุหรบขาวที่ตนชอบ
 
         " มาอยู่ที่ใหม่กับคนใหม่ มีความสุุขมากๆนะแก  " แก้วหน้าเจื่อนไป เขื่อนเคาะหัวมะลิเป็นการเตือนสติ มะลิหน้าจ๋อย 
 
        " ไปทานอาหารกันดีกว่านะ " ฟางชวน ทุกคนพยักหน้ารับ 
 
 
        " เออ นี่ไอถ่าน อาทิตย์หน้า ชั้ลกับฟางจะไปต่างประเทศนะ ไปส่งด้วย " ป๊อป กินไปพูดไป
 
       " เฮีย ทำไมไปบ่อยจังช่วงนี้ " แก้วถาม
 
        " ช่วงนี้มีธุระหนะ ต้องไปบ่อยๆหน่อย " ป๊อปตอบ แล้วหันไปยักคิ้วกับฟาง ฟางเขิลอาย
 
        " อะไรกันสองคนนี้ ทำตัวมีพิรุธ " มะลิสงสัย 
 
       " ไหนๆก็ไหนๆ แล้ว บอกข่าวดีเลยแล้วกัน " ป๊อปพูด 
 
         " ข่าวดีไรของแกวะ ไอป๊อป " ถ่าน
 
         " คือ ชั้ลกับฟาง จะแต่งงานกัน  " ป๊อปพูด ทุกคนทั้งช็อกทั้งอึ้ง ทั้งดีใจ ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ 
 
        " จริงหรอเฮีย " แก้วพูด 
 
           " เรื่องแบบนี้ใครมันจะมาโกหกกันวะ ชั้ลเนี่ยไปขอลูกสาวเค้าไว้แล้วโว้ย จะแต่งเมื่อไหร่ก็ได้ ตอนนี้รอผู้ใหญหาฤกษ์ให้อยู่ " ป๊อปพูด
 
         " ถ้าฤกษ์อีกสิบปีข้างหน้า เราก็จะแต่งกันอีกสิบปีข้างหน้า "  ฟางแซว ป๊อป ขึ้น ทุกคนหัวเราะ 
 
         " จะบ้าหรอ ไม่ๆ แต่งภายในสามเดือนนี้เท่านั้น รอไม่ไหวแล้วเนี่ยอยากมีลูก  " ป๊อปพูดตรงไปตรงมา
 
 
        " เฮีย / พี่ป๊อป / ไอป๊อปป " แก้ว มะลิ ฟาง ถ่าน เขื่อน อุทานพร้อมกนโดยไม่ได้นัดหมาย
 
 
 
       " เห้ย ไม่ใช่แบบนั้น คือ ชั้ลอยากเลี้ยงเด็ก อยากมีเด็กๆมาวิ่งเล่นในบ้านอะไรแบบนี่ "ป๊อปแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
 
 
 
       " หราาาาา   " ทุกคน
 
 
 
       "ครับโผมมมมม  " บทสนทนายังคงมีอย่างต่อเนื่อง 
 
 
 
                     ในโรงพยาบาล  โทโมะสะดุ้งตื่นขึ้นมา ตามเสียงเรียกของพยาบาลสาว  ทันทีที่เขาลืมตา เขารีบวิ่งเข้าไปดูแก้วทันที แต่พอดูผ่านกระจกเข้าไปในห้อง ก็ปรากฎว่าภาในห้องไม่มีแก้วอยู่แล้ว โทโมะรีบิ่งไปถามพยาบาล
 
 
 
       " คนไข้ห้องนี้ไปไหนแล้วครับ " โทโมะถามอย่างร้อนใจ เพราะกลัวแก้วเป็นอะไรไป 
 
 
        " คนไข้กลับบ้านแล้วค่ะ กลับตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว " พยาบาลตอบ โทโมะพยักหน้ารับ 
 
 
 
       " แก้วกลับบ้านแล้วหรอ " โทโมะยิ้มดีใจ รีบวิ่งออกจากโรงพยาบาล แล้วขับรถกลับบ้านทันที
 
 
 
                   ที่หน้าบ้านโทโมะ  โทโมะรีบจอดรถวิ่เข้าไปในบ้านทันที เขาตะโกนเรียกแก้วดังสนั่น 
 
 
 
         " ทำไมกุญแจ ยังล็อคอยู่หละ หรือว่าแก้วจะแวะไปหาแม่ " โทโมะใจหายวาบที่เห็นว่ากุญแจบ้านยังล็อคอยู่ นั้นก็หมายความว่าแก้ว ไม่ได้มาที่นี้ เขารีบขึ้นรถแล้วขับไปบ้านแม่ทันที
 
 
 
         "  แม่ครับ !! แก้วอยู่ไหน แก้วกลับมาแต่เช้าแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก หรือว่าแก้วทำกุญแจบ้านหาย " โทโมะโวยวายใหญ่ ใจหนึ่งก็หวังว่าให้แก้วอยู่ที่บ้านกับแม่ อีกใจหนึ่งก็กลัวเหลือเกิน กลัวว่าแก้วจะไม่ได้อยู่ที่นี้ 
 
 
 
        " แก้วออกจากโรงพยาบาลแล้วหรอ " สิ้นคำถามของแม่ ทำให้เขารู้ในทันทีว่าแก้วไม่ได้อยู่ที่นี้
 
 
        " แก้วต้องแอบไปนอนอยู่ในห้งไหนสักห้องแน่เลยแม่ เดี๋ยวผมไปหาแก้วก่อนนะ " โทโมะร้องไห้ฟูมฟาย  พยายามหลอกตัวเอง เขาวิ่งเข้าไปในบ้าน เปิดประตูห้องทุกห้องจนครบ แม้กระทั้งห้องเก็บห้อง เขาแค่ต้องการเห็นแก้วในบ้านหลังนี้  แต่แก้วก็ไม่ได้อยู่ที่นี้ 
 
 
 
       " แม่ครับ แก้วไม่ได้อยู่ที่บ้านของเรา แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วแก้วอยู่ที่ไหน " โทโมะ ทั้งกลัว ทั้งสับสน วุ่นวายไปหมด  หัวใจของเขาหายไปไหน เขาจะไปตามมันกลับมาได้ยังไง  โทโมะเดินวนไปวนมาคิดหนัก แม่ยื่นดูอย่างเป็นห่วง
 
 
 
       " คอนโด ใช่ คอนโดของแก้วกับมะลิ ใช่ แก้วต้องอยู่ที่นั้นแน่ๆ " โทโมะรีบขับรถออกไปอย่างเร็ว จนถึงคอนโดมะลิ เขาวิ่งเข้าไปแล้วถามพนักงานจนรู้ว่ามะลิอยู่ห้องไหน 
 
 
 
              ก๊อกก ๆๆๆๆๆๆ  โทโมะ เคาะประตูอยู่พักใหญ่ ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากใคร เขาหันไปเห็นแม่บ้านที่ทำความสะอาดห้อง จึงเข้าไปขอกุญแจห้องสำรอง
 
 
 
       " คือผมจะมาตามภรรยาของผมกลับบ้าน เค้าอยู่ที่นี่ แต่ผมเข้าไปหาเค้าในห้องไม่ได้ ได้โดยให้กุญแจสำรองกับผมเถอะนะครับ  " โทโมะ คุกเข้าอ้อนวอนเพราะขอเท่าไหร่ แม่บ้านก็ไม่ยอมใจ แต่สุดท้ายแม่บ้านก็ใอ้อนยอมให้กุญแจห้องกับโทโมะ โทโมะรับกุญแจมาก็รีบไขเข้าไปอย่างเร็ว
 
 
 
       " แก้ว !!  แก้ว !!! ไปแอบอยู่ที่ไหน กลับบ้านกลับพี่เถอะนะ  ถ้าทำร้ายพี่แบบนี้เลยนะแก้ว " โทโมะเดินเข้าห้อง จนครบทุกห้อง เดินห้องไห้ฟูมฟยเหมือนคนบ้า วนไปเวียนมาอยู่ในคอนโด ค้นในตู้เส้อผ้าก็ไม่มีเสื้อแก้วสักตัว เขาทรุดนั่งร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก 
 
 
 
       " แก้วอยู่ที่ไหน กลับมาอยู่กับพี่ได้มั้ยแก้ววว "