ใครลิขิต

 

 

                            หลังจากที่พยาบาลเชิญให้โทโมะออกจากห้อง เขาได้แต่เพียงชะเง้อมองเธอผ่านกระจกเล็กๆหน้าประตู หัวใจเขาแทบสลายที่เห็นเธอเอาแต่นอนร้องไห้ และทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา หรือเขาต้องไปจากเธอ จริงๆ เธอจะได้มีความสุข แตถ้าไม่มีเธอ เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง  โทโมะได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้อง จนเธอถ่าน มะลิ และเขื่อนที่กำลังเดินมาทางห้องของแก้ว เขารีบหลบซ้อนตัวอย่างเร็ว ทั้งสามเดินผ่านโทโมะไป และเดินเข้าไปในห้องแก้ว โทโมะเดินตามไป แล้วแอบมองเข้าไปในห้อง

 

 

      " ร้องไห้ทำไมแก้ว " ถ่านตกใจที่เห็นแก้วร้องไห้ แก้วรีบเช็ดน้ำตา 

 

 

      " แก้วปวดหัวนิดหน่อย ทำไมมาช้าจัง " แก้วพูด ถ่านลูบหัวอย่างเอ็นดู

 

 

 

       " ขี้อ้อนเป็นเด็กๆไปได้แก " มะลิมองแก้วแล้วแอบขำๆ เพราะไม่ได้รู้ถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ คิดว่าแก้วปวดหัวจริงๆ

 

 

 

        " ทำเป็นแซวเพื่อน เวลาตัวเองปวดหัวก็ชอบอ้อนแบบนี้แหละ บางครั้งก็มากกว่าแก้วด้วยซ้ำ " เขื่อนเหน็บแนม มะลิงอล แก้วยิ้มให้กับความสุขของเพื่อน

 

 

 

         " มะลิ พี่เขื่อน ไปพักผ่อนเถอะค่ะ แก้วไม่เป็นไรแล้ว " แก้วพูด

 

 

 

          " อื้อ กลับบ้านไปได้แล้วไป " ถ่านพูด พร้อมสลับมือไล่ทั้งคู่ เขื่อนและมะลิยิ้มหวาน แล้วเดินออกไป โทโมะที่มองอยู่หน้าห้อง พอเห็นเขื่อนและมะลิเดินออกมาก็รีบหลบมุมทันที

 

 

 

         " ทีนี้บอกได้ยัง ว่าร้องไห้ทำไม " ถ่านถาม แก้วเบือนหน้าหนีไม่ตอบ แกล้งทำเป็นหลับ ถ่านส่ายหน้าไปมา

 

 

 

         " จะนอนแล้วใช่มั้ย " ถ่านพูด แก้วพยักหน้า ถ่านเลยเดินไปนั่งที่โซฟา มองแก้วที่นอนหันหลังให้อย่างสงสัย 

 

 

 

                 

                     เช้าของวันใหม่ โทโมะที่เดินเลือกซื้อาหารตั้งแต่เช้าตรู่ เขาเพิ่งจะเข้าใจความรักของแก้วที่มีต่อเขา ตลาดแห่งนี้ที่ห่างจากบ้านของเขาเกือบ 10 กิโล แต่แก้วก็ยอมที่จะนั่งรถโดยสารไปซื้อของมาทำอาหารเช้าให้กับเขา แต่เขาไม่เคยคิดที่จะใส่มันเลยแม้แต่น้อย โทโมะได้แต่คิดในใจว่าตัวเขาเองทำร้ายหัวใจแก้วลงได้ยังไง

 

 

 

         " มะเขือเทศนี้ขายยังไงครับ " โทโมะเลือกซื้อของอย่างตั้งใจ เขาเดินถือของล้นมือ 

 

 

                      ภายในห้องครัวโทโมะ ตั้งหน้าตั้งตาทำกับข้าวอย่างตั้งใจ โดยการดูวิธีทำผ่านทางอินเตอร์เน็ต ผู้ชายที่ไม่เคยใส่ใจเรื่องในครัว แต่วันนี้เขาแคต้องการทำอะไรสักอย่าง เพื่อเธอ เธอคนที่เขารัก ก็แค่นั้นเอง  เกือบสองชั่วโมง อาหารก็ถูกจัดเตรียมใส่ปิ่นโตจนเสร็จ เขามองมันอย่างภูมิใจและมีหวัง หวังว่าเธอจะได้ลิ่มรสอาหารที่เขาทำบ้างก็แค่นั้นเอง โทโมะ ถือปิ่นโตออกจากบ้าน และขับรถไปโรงพยาบาลอย่างเร็ว เขารีบมุ่งหน้าไปยังห้องของแก้ว 

 

 

 

          "  แก้ว พี่ทำ .... " โทโมะเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นถ่านที่นั่งป้นข้าวให้แก้วอยู่ ภาพตรงหน้า ทำไมมันทำให้เขารู้สึกเจ็บได้มากขนาดนี้

 

 

 

         " เข้ามาทำไม " ถ่านถามแก้วไม่แม้แต่จะหันไปมองโทโมะ 

 

 

 

        " คือ ชั้ลทำอาหารมาให้แก้ว " โทโมะพูด แต่ยังมองแก้วไม่ละสายตา

 

 

 

        " เอามาตั้งไว้สิ เดี๋ยวชั้ลจะให้แก้.... " ถ่านยังพูดไม่จบ 

 

 

 

         " เอาออกไปทั้งคนทั้งของ ! " แก้วพูดโดยไม่มองหน้า โทโมะที่กำลังเดินเอาปิ่นโตมาตั้งถึงกับชะงัก 

 

 

 

         " แต่พี่ตั้งใจทำมาให้น้องนะ " โทโมะมอตาละห้อย 

 

 

 

        " เอากลับไปเถอะ ถึงตั้งไว้ ชั้ลก็เอาไปเททิ้งอยู่ดี " แก้วพูดยังไม่มองหน้า โทโมะเสียใจมาก ไม่คิดว่าแก้วจะทำให้เขาเจ็บได้ขนาดนี้ 

 

 

 

        " พี่ตั้งไว้ตรงนี้นะ แก้วจะเอาไปทำอะไรก็ได้นะ พี่ไม่ว่าอะไร " โทโมะพูดอยางเจียมตัว ถ่านมองอย่างเห็นใจ แต่ก็ไม่ใจอ่อนเพราะกลัวแก้วจะเสียใจอีก 

 

 

 

        " นายกลับไปก่อนเถอะ " ถ่านพูด โทโมะมองแก้วอีกครั้งก่อนจะยอมเดิมออกไป  โทโมะยังคงนั่งอยู่ไม่ไกลจากห้องของแก้ว เขาเดินมาดูเรื่อยๆ ว่าแก้วยอมทานอาหารที่เขาทำให้รึเปล่า เดินมาดูทุกครั้งก็พบว่าปิ่นโตของเขายังคงตั้งอยู่เหมือนเดิมทุกครั้ง นี่สินะความรู้สึกตอนที่แก้วทำอาหารให้เขา แต่เขากลับไปใส่ใจมันเลย มันรู้สึกเจ็บแบบนี้สินะ 

 

 

 

                ภายในห้อง แก้วที่คอยเหลือบมองปิ่นโตอยู่ตลอด แต่ก็ยังใจแข็งไม่แตะมันเลยแม้แต่น้อย ถ่านยังสังเตอยู่ตลอดแต่ไม่พูดอะไร  ไม่นานแก้วก็ลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าปิ่นโต ก่อนจะเปิดปิ่นโตหยิบออกมาเป็นชั้นๆ อาหารทุกอย่างเป็นของโปรดของเธอทั้งหมด แก้วน้ำตาคลอ แต่ก็ยังใจแข็งอยู่ ถ่านมองดูอยู่ตลอด ไม่ค่อยจะมั่นใจหัวใจของแก้วว่าเธอจะเอายังไงกันแน่ แก้วยืนดูอาหารอยู่พักหนึ่ง ก็เดินไปหยิบถังขยะมาวางข้างๆ เธอเลือกที่จะเทอาหารทิ้งจนหมด และเก็บปิ่นโตตามเดิม โทโมะที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างแทบจะร้องไห้ที่แก้วทำแบบนั้น 

 

 

 

          " แก้ว เททำไม " ถ่านอึ้งๆ ไม่คิดว่าแก้วจะเด็ดขาดขนาดนี้ แต่ในใจก็ดีใจไม่น้อย 

 

 

          " ที่หลังอย่าให้เค้าเข้ามาอีก ถ้าผู้ชายคนนั้นเข้ามาอีก แก้วจะสั่งงดเยี่ยมทุกคน " แก้วพูดจบก็ขึ้นเตียงไปนอนหันหลังให้ถ่าน  ถ่านทั้งอึ้งทั้งมึน 

 

 

 

                  ทางด้านโทโมะ ที่ลากร่างอันไร้เรี่ยวแรงมานั่งเก้าอี้ข้างๆห้องแก้ว เมื่อเห็นภาพ ที่แก้วเทอาหารที่เขาตั้งใจทำให้ทิ้งลงในถังขยะ  ก็เจ็บจนเกินบรรยาย 

 

 

 

                  บ้านแม่โทโมะ ทีน่า ท็อฟฟี่ และแม่ของโทโมะที่นั่งคุยกัน บรรยากาศภานในบ้านค่อยข้างเครียด

 

 

 

         " อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ทำไมเพิ่งจะมารักเอาตอนนี้ มันไม่สายไปหน่อยหรอค่ะแม่ " ทีน่าพูดอย่างไม่เข้าใจ 

 

 

 

        " ผู้ชายก็เป็นงี้แหละ ถ้าไม่มีเหตุการณ์ ต้องพลากต้องจาก ก็ไม่ค่อยจะรู้ใจตัวเองหรอก " ท๊อฟฟี่พูด 

 

 

 

        " มารู้เอาตอนนี้ คิดว่ามันจะทันมั้ย " ทีน่าเถียง

 

 

 

        "  ก็แล้วจะให้ทำยังไง ก็เพิ่งรู้ตอนนี้ " ท็อฟไม่ยอม

 

 

 

        " ก็ทำพี่แก้วเจ็บซะขนาดนั้น ก็ปล่อยให้เขาไปมีความสุขบ้างสิ " ทีน่าก็ไม่ยอม

 

 

 

        " แล้วถ้าปล่อยไป พี่โทโมะจะอยู่ยังไง " ท๊อฟพูด 

 

 

 

        " พอเลยทั้งคู่ หยุดๆ ! เรื่องของผู้ใหญ่ เค้าจัดการกันเอง " แม่ที่ทนฟังอยู่นานเริ่มจะมึนหัว 

 

 

 

         "  แม่ครับ ! " เสียงนุ่มคุ้นหูที่พูดออกมาแบบไร้เรี่ยวแรง ทั้งสามหันไปมองตามเสียงเรียก โทโมะ ที่เดินเข้ามาในบ้าน หน้าตาโทรมแทบจะดูไม่ได้ โทโมะเดินมานั่งข้างๆแม่ ก่อนจะสวมกอดแม่อย่างที่ไม่เคทำมาก่อน แม่ ทีน่า ท็อฟฟี่มองอย่าง อึ้งๆ 

 

 

 

         " เป็นอะไรไปโทโมะ ร้องไห้ทำไม " แม่ลูบแผ่นหลังกล้างด้วยความรัก ทีน่าและท๊อฟฟี่เดินออกไป ปลอยให้แม่ลูกเปิดอกคุยกัน

 

 

 

         " ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับแม่ ฮึก ฮึก " โทโมะสะอื้นไห้

 

 

 

          " แล้วลูกจะทำอะไร " แม่พูด 

 

 

 

         " ผมอยากให้แก้วเป็นเหมือนเดิม อยากให้แก้วรักผม ใส่ใจผมเหมือนเดิม " โทโมะพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

         " แต่แก้วเค้าไม่รักผมแล้วครับแม่ แก้วไม่รักผมแล้ว ฮือฮือ " โทโมะพูด ก่อนจะเงยหน้ามองแม่ ดวงตาคู่นี้ดูเจ็บปวดจนผู้เป็นแม่ต้องร้องไห้ตาม ลูกชายของเขาไม่เคยอ่อนแอแบบนี้มาก่อน 

 

 

 

        " แก้วยังไม่ได้หมดรักลูก แต่แก้วยังโกรธลูกอยู่ " แม่พูด ก่อนจะเอามือทั้งสองประคองใบหน้าโทโมะเอาไว้ 

 

 

 

        " แต่แก้วเค้ายอมหย่ากับผม แก้วไม่อยากอยู่กับผม ผมจะไม่เจอแก้วอีก ผมอยู่ไม่ได้หรอกนะแม่ ฮึก ฮึก ฮืออ " โทโมะพูด 

 

 

 

        " ผู้หญิงบางคนที่เข้าจากไป ไม่ใช่ว่าเค้าจะหมดรักเรานะลูก แต่เราต้องเข้าใจเค้าด้วย เพราะตัวเค้าเองก็เจ็บจนเกินเยียวยาเหมือนกัน " แม่พูด 

 

 

 

        "  ผมรู้ ว่าผมทำกับแก้วไว้เยอะ ผมรู้ว่าผมทำให้แก้วเสียใจ ให้แก้วต้องร้องไห้ ทำให้แก้วต้องเจ็บ  ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อแก้ว แต่ผมอยากขอโทษ ผมอยากขอโอกาส อีกสักครั้ง ไม่ได้หรอครับแม่ " โทโมะพูด 

 

 

 

       " ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวหนูแก้วนะลูก ลูกต้องพยายาม ต้องแสดงให้หนูแก้วเห็นว่าลูกรักเค้า และจะไม่ทำให้เค้าเสียใจอีก  สักวันเค้าจะให้อภัย " แม่พุด 

 

 

 

       " แต่แก้วเป็นคนใจแข็งนะครับ อีกอย่างผมไม่แน่ใจว่าแก้วยังถ่านแล้วยัง " โทโมะพูด แม่ชะงัก เพราะไม่แน่ใจว่าแก้วจะรักถ่านรึปล่าว 

 

 

 

       " ลองอีกสักครั้ง ผลจะเป็นยังไง เราก็ต้องยอมรับมันให้ได้ " แม่พูด โทโมะกอดแม่ไว้แน่น และร้องไห้ระบายความเจ็บปวดออกมา  

 

 

 

       " ลูกเจ็บจากเค้าลูกรักมีแม่ แต่แก้วเจ็บจากลูก แก้วไม่มีใคร แต่แก้วก็ยังทนอยู่กับลูกมาได้ตั้งนาน เพียงเพราะกลัวว่าลูกจะเป็นอันตรายตามคำทำนายของแม่ชี  ทีนี้ลูกรู้แล้วใช่มั้ยว่าแก้วรักลูกแค่ไหน " โทโมะพยักหน้า

 

 

 

       " ฉะนั้นลูกต้องพยามให้แก้วกลับมา แต่ต้องยอมรับในการตัดสินใจของแก้วด้วยนะ " แม่พุด 

 

 

 

       " ยังไงผมก็ต้องพาแก้วกลับมาอยู่กับผมครับแม่ เพราะถ้าไม่มีแก้ว ผมคงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                 เช้าวันใหม่ โทโมะ ตื่นแต่เช้าไปตลาด ไปซื้ออาหรมาทำให้แก้ว เขาตั้งใจทำจนเสร็จอย่างตั้งใจ และไปให้เธอที่โรงพยาบาล  โทโมะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของแก้ว

 

 

 

           " งดเยี่ยม นี่มันอะไรกันวะ "  โทโมะอ่านป้ายที่แปะติดไว้ที่หน้าประตู เขามองเข้าไปในห้องก็เห็นแก้วนอนอยู่คนเดียว โทโมะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ทันทีที่ประตูปิด แก้วหันมามองและลุกขึ้นนั่งอย่างเร็ว 

 

 

 

           " เข้ามาทำไม ออกไป !!! " แก้วตะคอกใส่

 

 

 

           " ทำไมถึงงดเยี่ยม " โทโมะถามอย่างอ่อนโยน 

 

 

 

           " ก็ชั้ลไม่อยากให้ใครมาเยี่ยม โดยเฉพาะนาย ออกไป !! " แก้วยังไม่ลดละ โทโมะเสียใจ แต่ก็ยังดือดึงจะอยู่

 

 

 

            " แต่พี่อยากมาหาแก้ว พี่อยากเห็นหน้าแก้ว " ทันทีที่โทโมะพูดจบ แก้วก้ปาหมอนใส่ทันที  เขารับมันไว้ได้ 

 

 

 

            " ออกไปเลยนะ ไม่ต้องเข้ามา ออกไป !!! " แก้วอาละวาดปาข้าวของ จนแผลที่หน้าท้องฉีก เลืดไหลออกมา 

 

 

 

           " โอ้ยย ! " แก้วหยุดโวยวายเพราะเจ็บแผล เธอหันมาสนใจกับร่างตัวเองที่มีเลือดไหลออกมา โทโมะ เขามาใกล้แก้วอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

            " พยาบาล ! พยาบาล ช่วยด้วยครับ  !!! ช่วยด้วย !!! " โทโมะตะโกนเรียกพยาบาล ไม่นานก็มีพยาบาลเข้ามา 

 

 

 

            " ผมทำเธอเจ็บนะครับ ' โทโมะพูดกับพยาบาล แก้วอึ้ง คาดไม่ถึง  

 

 

 

            " คุณ ช่วยพาเธอไปที่ห้องหน่อยนะค่ะ " พยาบาลพุด 

 

 

 

            " ไม่ต้อง เดี๋ยวผมพาไปเอง " ถ่านที่เพิ่งเดินเข้ามา พูดเสียงแข็ง  มอโทโมะตาขวาง ก่อนจะอุ้มแก้วให้มานั่งรถเข็นแล้วพาออกไป โทโมะได้แต่องตาละห้อย แล้วเดินตามไปห่างๆ 

 

 

 

            " ที่หลังถ่านจะไม่ปล่อยให้แก้วอยู่คนเเดียวแล้วนะ " ถ่านที่รุนรถเข็นออกมาจากห้องหมอ พูดอย่างรู้สึกผิด โทโมะที่ยืนมองอยู่พอเห็นแก้วออกมาก็เข้าไปหาอย่างเป็นห่วง

 

 

 

           " แก้ว หมอวายังไงบ้าง แก้วยังเจ็บอีกรึปล่าว " โทโมะถามอย่างเร็ว แก้วไม่ตอบ

 

 

 

          " ถ่าน แก้วอยากกลับห้อง " ถ่านรีบรุนรถไปที่ห้องอย่างเร็ว โทโมะเดินตามไป 

 

 

 

          " ใครที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้อง ก็ไม่ต้องเข้ามา ชั้ลไม่ต้อนรับ " แก้วพูดทิ้งท้าย ก่อนจะให้ถ่านปิดประตูห้อง โทโมะหน้าจ๋อย เสียใจ แต่ก็ได้แต่ยอมรับ โทโมะได้แต่ยืนมองแก้วอยู่ที่ประตูหน้าห้อง