ใครลิขิต

 
 
                     วันธรรมดา ที่แสนประหลาด ปกติชั้ลตื่นขึ้นมาก็ไม่เคยพบฟน้า พี่โทโมะเลยสักครั้งตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน และตอนเย็นก็แทบจะไม่เห็นหน้ากันเลย เพราะเค้ากลับมาก็ขึ้นห้องทันที แต่วันนี้ เค้ากลับมาเคาะประตูเรียกชั้ลตั้งแต่เช้าตรู่ ให้ชั้ลทำอาหารเช้าให้  ก่อนหน้านี้ ชั้ลทำไว้ทุกครั้งก็ต้อเทมันทิ้งทุกครั้ง ชั้ลลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าและตั้งโต๊ะให้จนเสร็จ ก่อนจะออกไปช่วยแม่จัดร้าน เหมือนทุกวัน จัดเสร็จก็กลับเข้ามาในบ้าน เพื่ออาบน้ำ แต่งตัวไปทำงาน
 
 
             " ทำไมกลับช้าจัง " เสียงคุ้นเคยเอ่ยถาม ทันทีที่ชั้ลก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ชั้ลหันมองอย่างง งงมาก พี่โทโมะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร อาหารทุกอย่างยังเหมือนเดิม  แล้วทำไมไม่กินวะ
 
             "  ปกติก็กลับแบบนี้ทุกวัน  " ชั้ลก็ตอบไปอย่าง งงๆ แล้วรีบเดินเข้าห้อง
 
             "  ชั้ลรอทานข้าวอยู่ " ห๊ะ !! รอทานข้าว ? รอชั้ลเนี่ยนะ 
 
             "  พี่กำลังพูดกับแก้วอยู่ใช่มั้ย " มันไม่คิดว่าจะได้ยินไง คือ ชั้ลถามไปก่อนดีกว่า เดียวจะหน้าแตกตอนหลัง
 
             "  ก็แล้วที่นี่มันนมีใครอื่นอีกมั้ย  มากินข้าวกับชั้ล ชั้ลไม่อยากกินคนเดียว " แล้วหน้าหล่อๆของเค้าก็ชั้ลมามองชั้ล แล้วชั้ลต้องทำยังไงต่อ - - ! 
 
             " เอ่ออ  คือ เดี๋ยวแก้วอาบน้ำก่อนดีกว่านะ พี่กินไปก่อนเลย " เอาไงดีวะ ทำตัวไม่ถูกนะเนี่ย จะมาไม้ไหนอีกวะ 
 
            " ชั้ลจะรอ  รีบๆอาบ " ชั้ลรีบเดินเข้าห้องล็อคประตูอย่างเร็ว  คือ มันไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรหรอกนะ  แต่มันรู้สึกกังวล สังหรณ์ใจ รู้สึกประหลาด ทำตัวไม่ถูก โอ้ยยย  ไม่รู้จะทำยังไง โทรหามะลิดีกว่า
 
            "  แก วางมั้ย ชั้ลอยากคุยกับแก " 
 
            ( อะไรของแกไอแก้ว มีไรว่ามา )
              "  คือ พี่โทโมะ รอชั้ลทานข้าวอะแก ปกติจะไม่เป็นแบบนี้ แกก็รู้ว่าเค้าเกลียดชั้ล เกลียดจนอาจจะอยากให้ชั้ลตายๆไปเลยก็ได้มั้ง  แต่หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยวะแก  ชั้ลไม่รู้ว่ามันเกิดความผิดปกติทางสมองรึปล่าว ชั้ลควรทำไงดีวะ "
 
             ( แกจะบ้าหรอ หมอเค้าตรวจละเอียดแล้วนะ หมอบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร หรือมันจะเริ่มรักแกแล้ววะแก้ว )
              " เป็นไปไม่ได้หรอกมะลิ ฟางเป็นรักแรกของเค้า เค้าจะลืมง่ายๆได้ยังไง ขนาดชั้ล ชั้ลยังลืมเค้าไม่ได้เลย "
 
            ( ลืมไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะเปิดใจรับคนใหม่เค้าว่าไม่ได้ไม่ใช่หรอ  ) 
              " เออมันก็จริงหนะ " ใช่ ชั้ลลืมเค้าไม่ได้ แต่เหมือนชั้ลเปิดใจรับถ่านเข้ามาแล้ว 
 
            ( เหมือนแกกับถ่านไง) อ้าวไอนี้รู้ได้ไง 
 
             "  ชั้ลควรทำยังไงต่อไปดี " นั้นสิ
 
            ( ปล่อยไปก่อน แต่อย่ารีบใจอ่อนนะแก้ว เพราะตอนนี้ฟางก็ไม่อยู่  ชั้ลไม่แน่ใจว่าถ้าฟางกลับมา มันจะเป็นแบนี้อีกมั้ย )  
             "  เออวะ ชั้ลลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย " 
 
            ( แค่นี้ก่อนนะแก  เจอกันที่ทำงาน )  มะลิวางสายไป ชัลยังนั่งมึนงง คิดไรไม่ออกอยู่บนเตียง สับสนวกวนไปหมด ไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไรของเค้ากันแน่  ไม่นานชั้ลก็ลากร่างเล็กของตัวเองไปาบน้ำ แต่งตัวและออกมาจากห้อง 
 
             "  ทำไมอาบน้ำช้าจัง  "  นี่ยังรออยู่อีกหรอวะ 
             " คือ เมื่อกี้คุยธุระอยู่หนะ " ชั้ลมองเค้าอย่าง งง 
             " ไม่เป็นไร งั้นก็มากินข้าวได้แล้ว " เก้าอี้ข้างๆเขาถูกเลื่อนออกมา ก่อนที่ร่างของชั้ลจะถูกดึงอย่างอ้อนโยนให้เข้าไปนั่งที่ตรงนั้น ยอมรับนะว่าอยากใหเค้าทำแบบนี้กับชั้ลมาก แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ชั้ลสับสน ตอนนี้ชั้ลรู้สึกดีกับถ่านมาก ถึงแม้ชั้ลจะยังรักเค้าอยู่ก็ตาม ชั้ลกำลังจะตัดใจอย่ามาทำให้ชั้ลสับสนได้มั้ย
 
             "  กะแก้ว ต้องรีบไป ไปก่อนนะค่ะ "ใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ชั้ลต้องรีบไป ไปให้ไกลๆ ชั้ลไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ ชั้ลต้องไป แม้ใจมันต้องการก็ตาม ชั้ลรีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที
 
            "  แก้ว !!  แก้ว !!!  " โทโมะ ลุกขึ้น รีบวิ่งไปตาม แต่เธอก็ไปไกลแล้ว
            " ไหนว่ารักชั้ลไง ทำไมมันไม่ง่ายย่างที่คิดเลยวะ ! " เขาพรึมพรำกับตัวเอง ก่อนจะยกกับข้าว ไปเททิ้ง ในถังขยะ แล้วรีบขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัว  ส่วนแก้วยังเดินอยู่ข้างถนน น้ำตาไหลพลง เธอกลัวหัวใจตัวเองเหลือเกิน กลัวไปหมด กลัวถูกหลอก กลัวผิดหวัง กลัวการรักข้างเดียว กลัวการเจ็บปวด ยิ่งอยู่ใกล้เท่าไหร่ ยิ่งหวั่นไหว ใจยิ่งอ่อนล้า 
 
            "  นี่ ! มาเดินอะไรอยู่ตรงนี้  ขึ้นรถมาเร็วๆ " ถ่านที่รับรถตามอยู่เป็นระยะ บีบแตรเรียก แก้วรีบเช็ดตัวตาอย่างเร็ว ก่อนจะหันมามองตามเสียงอย่างช้าๆ 
 
            "  ถ่านน " เธอมองเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยน เขา ที่คอยอยู่เคียงข้างเธอตลอด ทุกครั้ง ไม่ว่าเธอจะทุกข์หรือสุข เธอควรจะรักเขา 
 
           "  ขึ้นมาได้แล้ว จะยืนมองอะไรอยู่หึ  เร็ว " ร่างสูงลงจากรถมาเปิดประตูให้ แล้วพยุงร่างเล็กขึ้นรถ ปิดประตูให้แล้ววิ่งไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ
 
           "  มาได้ยังไงเนี่ย " ชั้ลหันไปถาม มองหน้าถ่านอย่างจริงจัง ทำไมความรักของชั้ลไม่เป็นถ่านนะ 
 
          " ก็เห็นว่ายังม่ไปทำงานไง เลยขับรถมาดู ก็เลยมาเจอใครก็ไม่รู้ เดินอยู่ข้างถนน ^^ "  ยิ้มหวานๆของถ่าน เป็นเหมือนสิ่งมีค่า มาหล่อเลี้ยงใจของชั้ล ให้เบิกบาน ยิ้มของเขาทำให้ชั้ลมีความสุข  ชั้ลอยากรักนายเหลือเกินถ่าน 
 
          " แล้วไม่ไปทำงานหรอ  " นั้นสิ ชั้ลทุกข์เมื่อไหร่ก็เห้นเค้าอยู่ข้างตลอด ชั้ลเดือดร้อนเมื่อไหร่ก็มาช่วยตลอด ถ่านไม่ทำงานเลยหรือไง 
 
          " ทำสิ ตอนนี้ก็ทำงานอยู่  งานของถ่านไม่ใช่งานบริษัทนะ " ถ่านหันมาพูดแล้วยิ้มหวานให้อีกครั้ง 
 
         " ดูมีลับลมคมในนะถ่าน ผิดกฎหมายรึปล่าว " นั้นสิ 
 
         "  ไม่ผิดครับ ถูกกฎหมาย แต่อาจจะเสี่ยงนิดนึง " 
 
         "  ทำที่มันไม่เสี่ยงไม่ได้หรอถ่าน "ทำไมถึงรู้สึกเป็นห่วงนักนะ 
 
          "  เป็นห่วงหรอ  เป็นห่วงถ่านมั้ย " ถ่านถามอย่างจริงจัง แววตาดูซื่อๆ มีความหวัง อ่อนโยน มีประกายวับๆ อย่างหล่ออะ
 
           "  อื้ออ " 
 
          "  อื้อ อะไร ถามว่าเป็นห่วงมั้ย ตอบมา ว่าเป็นห่วงหรือไม่เป็นห่วง " มือหนาของถ่านเลื่อนมาจับมือชั้ลอย่างอ้อนๆ เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะถ่าน มีจับไม้จับมือ 
 
          "  นี้ ขับรถแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงที่ทำงานห๊ะ " ชั้ลเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเขิลจนแทบจะออกหน้าออกตา  ถ่านก็ขับรถช้าซะเหลือเกิน 
 
          "  ไม่แกล้งแล้วๆ  55555  " ไอนี้ ทะลึ้ง ^____^  
 
 
 
                    หน้าบริษัท ชั้ลเก็บของจะลงจากรถ เพื่อไปทำงาน มือของถ่านจับมือชั้ลไว้แน่น ชั้ลก็หันไปมองอย่างสงสัย จับทำไม
 
 
          " ตอนเย็นว่างปล่าว " 
 
          "  ว่างสิ มีอะไรหรอ "
 
          "  มีของขวัญจะให้  เดี๋ยวตอนเย็นมารับนะ " ทำไมต้องยิ้มมีเลศนัยด้วยเนี่ย ชั้ลยิ้มหวาน พยักหน้ารับแล้วเดินลงจากรถไป 
 
 
   
               ช่วงเย็นของวันเดียวกัน  ชั้ลเดินออกมาจากหน้าบริษัท รถถ่านก็มาจอดรออยู่หน้าบริษัทแล้ว  ร่างสูงของถ่านเดินเข้ามาให้ชั้ลเรื่อยๆ ก่อนจะผายมือรอรับแฟ้มเอกสารที่ชั้ลจะยื่นให้  เราเดินไปพร้อมกัน ถ่านเปิดปละปิดประตูให้ชั้ล ก่นจะวิ่ไปนั่งที่ด้านคนขับ  ไม่นานก็ถึงยังที่หมาย
 
 
            "  พร้อมยัง " เขาจอดรถ ดับเครื่องรถ แล้วหันมาถามอย่างจริงจัง
 
           "  พร้อมสิ ไปกันเลย " ถ่านเดินมาเปิดประตูให้และจูงมือ ชั้ลลงไป ที่นี้เป็นบ้านที่ถ่านจให้เป็นบ้านของเด็กกำพร้า มีงานเลี้ยงเล็กๆถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย แต่ทำไมไม่มีคนนะ ถ่านพาชั้ลเดินเข้าไปข้างใน ทุกอย่างถูกจัดแต่งอย่าเรียบร้อย ลงตัว และตามแบบที่ชั้ลเคยออกแบบไว้ทุกอย่าง  ทุกชั้ลทุกห้อง ทุกครั้งถูกต้องตามความต้องการของชั้ลทุกอย่าง 
 
           "  ชอบมั้ย " ถ่านถาม ชั้ลพยักหน้ารับ ยิ้มทั้งน้ำตา ทุกอย่างสำเร็จแล้ว 
 
            " ทีนี้ก็ถึงเวลาอันสำคัญแล้ว " ไฟทุกดวงในบ้านดับลง ประตูทุกบานถูกปิดสนิท ผ้าม่านปิดสนิท มันมืดไปหมด แต่เหมืนมีหลายคนเคลื่อนไหวไปมา 
 
          "  แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู  แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี่เบิร์ดเดย์  แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ฮิ้ววววว " เค้กก่อนโต ที่ถ่านถือมา ไฟสลัว จากเขียนอันเล็กบนเค้ก ทำให้ชั้ลมองเห็นคนตรงหน้า  มีถ่าน เป็นผู้ถือเค้ก มะลิ พี่เขื่อน แม่ ท๊อฟฟี่ ทีน่า เฮียป๊อป และฟางที่ร่วมร้องเพลงให้ชั้ล ขาดก็แต่พี่โทโมะ  นานมากแล้วที่ไม่มีใครมาเบิร์ดเดย์ชั้ลแบบนี้  ชั้ลเองยังลืมวันเกิดของตัวเองไปเลยนะเนี่ย 
 
           " ไอห้อยเป่าเค้กสิ ยื่นซึ้งอยู่ได้ ชั้ลหิวแล้วนะ " ไอเฮียมาที่ไหน ก็เรียกเสียงตัวเราะให้คนร่วมงานได้ตลอด เฮียพูดมา ชั้ลหมดอารมณ์ซึ้งเลย 
 
           "  เจ้าภาพเป่า เค้กแล้ว  เปิดไฟได้เลยยย  "  ทุกคนยื่นกล่องของขวัญให้ชั้ล เหลือเพียงถ่านที่ยังไม่ให้ ชั้ลมองหน้าถ่านอย่างงง ปน ผิดหวังเล็กน้อย ทำไมไม่ให้ชั้ล 
 
           "  ไอถ่าน ไอแก้วจะกินหัวมึงอยู่แล้ว รีบๆให้ของมันไปเถอะ เดี๋ยวมันขาดใจตายซะก่อน " เฮียป๊อปนิก็แสนรู้เหลือเกินคงจะยืนสังเกตุชั้ลอยู่นานหละสิ 
 
         "  อยากได้ของขวัญมั้ย " ถ่านเดินเข้ามากระซิบถาม ชั้ลอย่างงอล ไม่รู้งอลทำม แต่มันงอลไปแล้ว แต่ก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย ก็มันอยากได้ของขวัญจากถ่านนิ 
 
         " งั้นขอปิดตาก่อน แล้วเดินไปข้างนอกพร้อมกัน " ถ่านเอาผ้าสีขาวมาปิดตาชั้ล ก่นจะโอบร่าเล็กของชั้ลใ้เดินตามเค้าออกไป ไปไหนไม่รู้มองไปเห็น แต่เหมือนจะได้ยินเสียงคารวานเดินตามออมาเป็นแถว 
 
         "  พร้อมยัง  จะเปิดตาแล้วนะ "  ชั้ลพยักหน้า ตื่นเต้นสุดๆ 
 
        " บ้านดวงใจแก้ว " ถ่านให้ชั้ลดึงบ้านที่ปิดป้ายหรูหน้าบ้านอยู่ ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น        ' ดวงใจแก้ว  ' 
 
         "  บ้านหลังนี้เป็นของขวัญของแก้ว  ถ่านตั้งใจจะทำมันเพื่อแก้วนะ " ถ่านนน  ชั้ลโผล่เข้ากอดถ่าน ไม่รู้ว่ากอดทำไม ไม่รู้ว่าทำไมถึงกอด รู้แต่ว่าอยากกอด  อยากกอดมาก ณ  ตอนนี้
 
         "  ทำไมต้องทำขนาดนี้ " แล้วน้ำตาแห่งความตื้นตันใจก็ไหลออกมา
 
         " อยากรู้ คืนนี้ก็แกะของขวัญกล่องนี้ นะ " ถ่านยื่นกล่องของขวัญ มาให้ชั้ล ก่อนจะลูบผมชั้ลเบาๆ และดึงชั้ลกลับเข้าอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง 
 
         "  ถ่านน  ขอบคุณมากนะ ขอบคุณเหลือเกิน แก้วไม่คิดว่าตัวเองจะมีค่ากับใครได้ถึงขนาดนี้ " นอกจาก พ่อ แม่ มะลิ ถ่านนี้แหละที่เห็นค่าให้ตัวชั้ลมากขนาดนี้
 
         " แก้วมีค่า กว่าชีวิตถ่านอีกนะ " อ้อมกอดของถ่านช่างอบอุ่นเหลือเกิน
 
          "  ถ่านก็มีค่า และสำคัญสำหรับแก้วมากนะ "  ชั้ลผละตัวออกจากถ่าน ก่อนจะพูดจากใจจริง
 
         "  พอๆๆๆ  หิวแล้วโว้ยยย  ไปกินข้าวกันได้แล้ว ใครจะกินของหวานก็เชิญอยู่ต่อเลยนะครับ  ไปฟาง ไปกินของคาวกับป๊อปนะ " เฮียป๊อปนี้จริงๆเลย หมดอารมณ์ซึ้งกันเลย ดูท่าทางฟางกับเฮียคงจะแฮปปี้แอนดิ้งแล้วละมั้งดูรักกันหวานเยิ้มเลยย  ทั้งหมดเดินเข้าบ้านไปทานอาหาร เหลือเพียงชั้ลกับถ่านที่ยังคงยืนดูปายอยู่หน้าบ้าน
 
         " ทำไมถึง ให้ชื่อว่า ดวงใจแก้วหละ " นั้นสิ
 
         " ไม่รู้สิ ดวงใจ ก็หมายถึงหัวใจ หัวใจก็หมายถึงรัก ก็รวมๆกันดูเอาเองนะ ไปกินข้าวก่อนหละ คิดออกแล้วค่อยถามมานะ " ไอนี้พูดจาวกวน 
 
         "  ดวงใจหมายถึงหัวใจ ดวงใจแก้วก็ = หัวใจแก้ว หัวใจก็หมายถึงรัก  หัวใจแก้วก็= รักแก้ว  ฉะนั้นดวงใจแก้ว ถ้าแปลอีกนัยนึง ก็คือ รักแก้ว  เห้ยย !! " นี่เป็นการบอกรักหรอ รักแก้ว นี้ถ่านรักแก้วหรอ  มันคือเรื่องจริงใช่มั้ย  ทำไมมึนขนาดนี้เนี่ย ใจหวิบๆ น้ามืด ตาลาย นี่ชั้ลถูกบอกรักหรอ หรือชั้ลมโนไปเอง
 
        "  พี่แก้ว มากินข้าวได้แล้ววค่ะ !! " เสียงทีน่าที่ดังมาจากในบ้าน เรียกสติที่หลุดลอยของชั้ลห้กลับคืนมา  เพราะถ่านคนเดียวเลย ชั้ลถึงเป็นแบบนี้เนี๊ยย           
               เราทั้งหมดปาร์ตี้ฉลองวันเกิดชั้ลกันจนดึก แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่ถ่านไปส่งชั้ล แม่ ท๊อฟฟี่ และทีน่าที่บ้าน 
 
        "  อาทิตย์หน้าจะพาเด็กๆเข้าบ้านนะครับ  เชิญคุณแม่และคุณน้องทั้งสองคน้วยนะครับ ส่วนคุณประธาน ผมบังคับให้ไปนะครับ " แล้วถ่านก็ยกมือไหว้แม่ ก่อนจะขับรถออกไป  แม่ยังยืน งง ในคำพูดของถ่านอยู่ ท๊อฟฟี่เลยอธิบาย
 
        "  บ้านหลังนั้น พี่ถ่านเค้าสร้างให้เด็กกำพร้าอยู่นะครับ ต่อไปก็จะมีการจ้างครูมาสอนหลังสือ ทุกอย่างพร้อม สวัสดิการพร้อม  ด้านหลังมีสนามกีฬาด้วยนะครับ " ท๊อฟฟี่อธอบาย
 
        " ทีแรกนึกว่าสร้างเป็นเรือนหอให้แก้ว ว่าทำไมมันใหญ่โตแปลกๆ " แม่ยิ้มๆ 
 
     
        " เนี่ย ทีน่าเชียร์ ให้พี่แก้วหย่ากับพี่โทโมะเร็วๆ พี่แก้วจะได้ไปแต่งงานกับคนดีๆอย่างพี่ถ่าน ส่วนพี่ฟางก็เป็นแฟนกับเฮียป๊อปผู้แสนร่าเริงไปแล้ว  " ทีน่าพูด
 
        "  ก็จริงนะแม่ อย่างพี่โทโมะ ใครจะไปรักลง ใครดำ ขี้โมโห น่ารำคาญ พี่แก้วรีบหย่าๆเถอะครับ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน " ทีอฟพูดจบก็ชิ่งกลับบ้านไป  แม่กับทีน่าเดินตามไปติดๆ ส่วนชั้ลก็เดินเข้าบ้าน แล้วเอาของไปเก็บไว้ในห้อง กล่องของขวัญถ่าน  อยากรู้ต้องแกะอ่าน โห้ ทำไม หลายชั้นจังแหะ  หลายกล่องซ้อนกันในกล่องใหญ่ ชั้ลยังแกะออกมาไม่ทันหมด เหลือกล่องสุุดท้ายแล้ว แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ชั้ลรีบซ่อนกล่องของขวัญถ่านไวในลิ้นชัก 
 
 
                ก๊อก ๆๆๆๆๆๆๆ 
 
         "  ไปไหนมา ทำไมกลับมาซะดึก " นี่ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าวันนี้มันวันอะไร  เห้ออออ 
 
         "  ไปธุระมาค่ะ " 
 
         "  แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง " 
 
         " ถ่านมาส่งค่ะ " พอดีไม่ชอบโกหก
 
        "  นี่ไอถ่านอีกแล้วหรอ  ทำไมถึงได้สนิทกับมันนักวะ " แล้วเค้าก็เริ่มขึ้นเสียงอีกแล้ว 
 
        " ก็รู้จักกัน ก็เลยสนิทกัน " เออ ทำไม มีปัญหาไรมั้ย 
 
        " แล้วเธอไม่รู้จักชั้ลหรอ ถึงได้ไม่สนิทกับชั้ล แถมยังทำตัวห่างเหินกับชั้ลแบบนี้ "  ก็แค่คนเคยสนิท
 
         "  ช่างเถอะค่ะ แก้วง่วง จะนอนแล้ว ขอตัวนะค่ะ "
 
         "  ไปธุระกันที่ไหน แล้วทำไมแม่กับ น้องชั้ลไปด้วย " คงจะไม่รุ้จริงๆว่าวันนี้วันอะไร ไม่รุ้อะไรเลย
 
         "  วันนี้วันเกิดแก้ว ถ่าน ! จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้แก้ว แม่กับน้องไปร่วมงานด้วย เราเลยกลับมาพร้อมกัน เคลียมั้ยค่ะ " 
 
         " ไปกันแค่นี้หรอ "
 
 
        " ปล่าวค่ะ ยังมีอีก 2 คู่ " แล้วก็มีฟางด้วยนะค่ะ 
 
        " ใคร "
 
        "  พี่เขื่อนกับมะลิ  เฮียป๊อปกับ ฟาง " ถึงกับหน้าซีดเลยนะ พี่โทโมะ 
 
        " ฟางกลับมาแล้วหรอ " ถามเสียงอ่อยเลยนะ คงจะคิดถึงกับมากหละสิ 
 
        " ค่ะ "
 
        " แล้วทำไมเธอไม่ชวนชั้ลไปด้วย " 
 
         " พอดีถ่านเป็นคนจัดงานนะค่ะ แล้วถ่านก็ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนที่ไม่รู้จัก จะเชิญก็แต่คนสำคัญเท่านั้นแหละค่ะ  ขอตัวก่นนะค่ะ แก้วง่วงแล้ว " ชั้ลปิดประตูใส่หน้าพี่โทโมะ อย่างไม่เกรงใจ พออได้ยินชื่อฟางก็ลืมชั้ลวันเกิดชั้ลไปเลยสินะ  แหละที่ผ่านมา ที่เค้าคอยตอแยกับชั้ล ก็คงเพราะว่า เหงาที่ฟางไม่อยู่สินะ  รักถ่านสะเถอะ หัวใจจะได้ดีขึ้นกว่านี้