ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17) ไม่เจ็บอย่างฉันใครจะเข้าใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงง โถ่โว้ยยย ใครโทรมาตั้งแต่เช้าเลยวะ คนยิ่งยุ่งๆอยู่ ตอนนี้ชั้ลอยู่ที่บ้านแม่ของพ่โทโมะ พอดีมาเปิดร้านแล้วก็รับของ จัดของในร้านให้ ทุกวัน
" สวัสดีค่ะ " แม่พี่โทโมะ ที่นะที่ไม่ด่าออกไปซะก่อน
( แก้วอยู่ไหนลูก มาโรงพยาบาลตอนนี้เลยได้หรือหล่าว ) ทำไมเสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลยวะ
" ตอนนี้แก้วกำลังจัดของอยู่นะค่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว มีอะไรเร่งด่วนหรือปล่าวค่ะ "
( คือ โทโมะ ไม่ยอมนอน เค้าอยากให้แก้วมาเฝ้า ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่แม่เห็นว่าแก้วนัดกับถ่านเอาไว้เลยไม่กล้าโทหา )
" ฟังดูเหมือนแก้วสำคัญมากเลยนะค่ะ งั้นเดี๋ยวแก้วขออาบน้ำแต่งตัวก่อนนะค่ะ แล้วจะเข้าไปหา " - -! เอาแต่ใจจริงโว้ยย
( รีบๆหน่อยนะแก้วนะ คิดซะว่าสงสารแม่ ) ชั้ลรับคำแล้วก็วางสาย รีบกลับบ้านไปอาบน้ำ
ปี๊นนนน ปี๊นนนน ปี๊นนนน อ้าวว แล้วนี่ใครมาบีบแตรหน้าบ้านอีกเนี่ยย ชั้ลก็เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ แต่ก็ทนฟังเสียงแตรที่มันน่ารำคาญไม่ไหว ออกไปแล้วแม่จะด่าให้ใส่ทะลุเลย
" ใครมันมาบีบแตรหน้าบ้านวะ !! " อ้าว รถก็ไม่ได้ติดเครื่องหนิ แล้วทำไมมาจดหน้าบ้านวะ
" ถ่านเองครับ คนสวย "
" เห้ย !!! เข้ามาได้ไง" ไอบ้านี่เข้ามาได้ยังไง แล้วสายตาทำไมต้องสำรวจเรือนร่างชั้ลขนาดนั้นด้วยวะ ทำไมต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยวะ
" ทีหลังแต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้ ก่อนที่จะลงมาเปิดประตู กลับขึ้นไปแต่งตัวมาใหญ่ " ถ่านหันหลัง ก่อนจะบ่นแบบพ่นไฟออกมา ชั้ลมองดูสาระรูปตัวเองก็พบว่าตอนนี้ตัวเองอยุ่ในชุดที่นุ่งผ้าขมหนูไว้ผืนเดียวว โธ่ ไอแก้วเอ้ยยย ชั้ลรีบวิ่งเข้าห้องไปแต่งตัวทันที
" ถ่านน " แล้วก็ออกมาในชุดที่เรียบร้อย ปกติ ถ่านส่ายหน้า เหมือนเซ็งๆ ก่อนจะเดินนำออกไปหน้าบ้าน แล้วก็ขึ้นรถไปทันที เหมือนว่าถ่านกำลังโกรธชั้ลอยู่นะ แล้วชั้ลทำอะไรผิด
" ถ่านเป็นอะไร ทำไมไม่พูดกับแก้วหละ " ชั้ลรีบกระโดดขึ้นรถไปนั่งข้างคนขับ
" ไม่มีเสื้อคลุมหรอ " ทำไมต้องงมี
" ไม่มี "
" แล้วปกติเวลาอาบน้ำเสร็จก็นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนสั่นๆ แค่ผืนเดียวหรอ " ชั้ลพยักหน้ารับ แล้วบทสนทนาก็จบลง
ห้างสรรพสินค้า ! ที่เรามาทำอะไรกันที่นี่
" จะมาซื้อของหรอ "
" ลงมาได้แล้ว " ถ่านที่รีบลงจากรถแล้วเดินอย่างเร็วๆ เร็วมาก มาเปิดประตูรถแล้วก็ลากชั้ลลงจากรถ ก่อนจะจูงมือชั้ลให้เดินตามไปในห้างอย่างเร็วๆ จะรีบไปไหน
" มี เอ่อ ไอที่มันเป็นชุดคลุม ตอนบ้านน้ำเสร็จมั้ยครับ " ถ่านที่ยืนทำหน้าซีเรียส มือก็ยังคงจับมือชั้ลไว้แน่น
" มีค่ะๆ เชิญทางนี้เลยค่ะ "พนักงานเดินนำทางไป
" เลือกเอา ชอบแบบไหน หยิบมา 3 ตัว " แล้วจะเอาไปทำไมเยอะๆ
" ไม่เป็นไร ชั้ลไม่ใช้ "
" แก้วต้องใช้ เป็นผู้หญิงจะมานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินทั่วบ้านมันไม่เหมาะ มันล่อแหลมกับสายตาผู้ชายเข้าใจบ้างสิ "
" ปกติอาบนำเสร็จก็เดินเข้าห้องเลย แต่วันนี้ได้ยินเสียงแตรรถไงก็เลยเดินออกไปดู อ่อ แต่ไม่ได้ตั้งใจนะ พอดีลืมตัวไปหน่อย " ชั้ลพูดไปก็ยิ้มแหลๆ ไป เออ มันก้ไม่เหมาะจิงนั้นแหละ
" เอานี่ๆ มันมิดชิดดี เอา 3 ตัวนี้ครับ " ถ่านส่ายหน้า แล้วหันไปเลือกชุดคลุมให้ สุราษบุรุษจังเลยวะ ชั้ลยืมมองถ่านที่ยืนจ่ายเงินกับพนักงาน แล้วก็ยิ้มไปด้วย
" ยิ้มอะไร " อ้าว ทำไมมาทำเสียงดุ
" อ่อ ก็ถ่านดีกับแก้วไง ดีมากเลยหนะ เป็นผู้ชายที่ดีกับแก้วรองจากพ่อเลย ถ่านมาเป็นพ่อเลี้ยงแก้ว เอามั้ย " ข้อเสนอดีเลยนะถ่าน รีบๆรับไปซะ
" โธ่ ไอบ้าเอ่ยย เป็นพ่อ ! ถ่านหนาแกขนาดนั้นเลยหรอ " เราเดินไปก็คุยกันไป ชั้ลรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย แล้วก็มีความสุข มาก
" เห้ยยย ไม่ใช่ว่าหน้าแก แต่ถ่านดีไง ดีจนหาที่ติ ไม่ได้เลย "
" ไม่อยากเป็นพ่ออะ เปนอย่างอื่นได้มั้ย "
" แล้วอยากเป็นอะไรหละ ค่ะ คุณถ่าน "
" ก็ ..... อยากเป็นน ไอที่มากกว่เพื่.... "
กริ๊งงงง กริ๊งงงง กริ๊งงงง โอ้ยย ใครมันโทรมาขัดจังหวะเนี่ยยย ชั้ลล้วงหยิบมือถือในกระเป็าแล้วยิ้มเจื่อนๆกับถ่าน
" ฮัลโหลค่ะ "
( อยู่ไหนวะ จะอาบน้ำอะไรนักหนา นี้มันก็นานมากแล้วนะ รีบๆมาได้แล้ว วันนี้ชั้ลได้กลับบ้านแล้ว มารับด้วย เร็วๆ !! ) ที่โรงพยาบาลเข้าทำรังแตนให้คนไข้กินหรอวะ ใส่ไม่ยั้งเลยโว๊ะ
" งั้นพี่ก็กลับกับแม่ก่อนแล้วกัน ตอนนี้แก้วทำธุระอู่ยังไม่เสร็จ "
( ชั้ล จะ กลับ กับ เธอ ชัดมั้ย !! ) ชัดมาก !!
" โทโมะ โทรมาหรอ " แล้วถ่านก็ถาม แล้วเสียงก็เข้าไปในโทรศัพท์ แล้วพี่โทโมะ ก็ได้ยิน แล้วมันก็โวยวาย โธ่ ไอแก้วเอ้ย สวยมีตัวเลือกก็แบบนี้แหละนะ
( อ่อ ไอธุระที่ว่านี้คือไอกับชู้รักของเธอใช่มั้ย รักกันมากใช่มั้ย ฮะ !!!! ) หูจะแตกอยู่แล้วโว้ยยย พูดให้มันเบาๆหน่อย
" ไม่ได้มากับชู้รัก มากับคนรัก " ไงหละ เจอสวนดอกนี้เข้าไป แม่งขึ้นยิ่งกว่าเดิมเลย - - !
( แต่เธอเป็นเมียชั้ล ห้ามไปยุ่งกับมัน กลับมาหาชั้ลเดี๋ยวนี้ !! )
" มันก็แค่เรื่องสมมุต อีกแค่ปีเดียวก็เลิกกัน พี่ไม่ได้รักแก้วซักหน่อย "
( แต่เธอรักชั้ล !! )
" แต่ก่อนนะใช่ ใช่มากด้วย แต่ตอนนี้ ไม่แน่ใจแล้ว แค่นี้ก่อนนะ แก้วจะไปทำธุระต่อ " แต่ชั้ลก็ไม่แน่ใจจริงๆ ตอนนี้ชั้ลสับสน ไม่รู้ว่าชั้ลยังรักพี่โทโมะอยู่อีกหรือป่าว และก็ไม่รู้ว่าชั้ลรู้สึกยังไงกับถ่าน หนึ่งปีที่ผ่านมากับเรื่องของเราสามคน ถ่านทำดีกับชั้ลมาตลอด ดูแลชั้ลมาตลอด ทำให้ชั้ลรู้ว่าชั้ลเป็นคนมีค่า สำหรับเค้า ทำให้ชั้ลมีกำลังใจ มองโลกในมุมใหม่ๆ แล้วชั้ลก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับถ่าน มันทั้งมีความสุข ทั้งอบอุ่น ทั้งปลอดภัย ทุกอย่าง แต่กลับอีกคนนึง ที่ชั้ลต้อร้องไห้ทุกครั้งที่เจอ ทุกข์ทุกครั้งที่เจอ ไม่เคยดูแล ใยดีชั้ล ไม่เคยเห็นชั้ลมีค่าเลย แม้แต่น้อย มันทำให้ความรักของชั้ลที่มีให้กับเค้าเหมือนลดน้อยลงมา แต่สำหรับถ่านมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และในตอนนี้เค้าเหมือนกลับเข้ามาอีกครั้ง ชั้ลจะทำยังไงดี ตกลงชั้ลรักใครกันแน่ โอ้ยยย
" นี่ !! เป็นอะไร ยืนเหม่ออยู่ตั้งนาน แล้วมีอะไรรึป่าว เห็นคุยกันไม่ดีเลย ทะเลาะกันหรอ " ถ่าน เขย่าแขนชั้ล เหมือนเรียกสติที่ฟุ่งซ่านกลับมาอีกครั้ง
" อ่อ ปล่าวๆ ไม่มีอะไรไม่ได้ทะเลาะกัน เออ ไปซื้อของตกแต่งบ้านกันดีกว่า วันนี้แก้วไม่ทำงาน " ชั้ลพูดจบก็เดินนำไป ถ่านเดินตามมาติดๆ
" แล้วโทโมะหละ " ทำมาถาม ตอนนี้นี่หน้าเศร้าไปนะถ่าน
" อยู่กับแม่ เดี๋ยวแม่จัดการเองแหละ ไปกันเถอะ " ถ่านยิ้มหวาน แล้วเดินนำไปทันที
ภายในร้าน
" เออลืมชวนท๊อฟมาด้วย "
" ถ่านโทรไปแล้ว เห็นบอกว่านัดแตะบอลกับเพื่อนหนะ " ถ่านพูดพลางมองพวกเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้านไป ตอนนี้บ้านหลังนั้นกำลังจะเสร็จสมบูรณ์แล้วนะ เหลือแค่ตกแต่งพวกเฟอนิเจอร์ เตียง ทุกย่างก็เรียบร้อยแล้ว
" เดี๋ยวนี้ท๊อฟมีความสุขมากเลยนะ ยิ้มทั้งวันเลย แล้วก็สนิทกับแม่ กับแก้ว กับทีน่ามากกว่าเมื่อก่อนด้วย มีอะไรก็คุยกันตลอด ไม่มีความลับเหมือนเมื่อก่อน " ชั้ลพูดไปตาก็มองเฟอนิเจอร์ไป
" เด็กผุ้ชายก็แบบนี้แหละ ถ้าใครเข้าใจ เค้าก็พร้อมที่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง " ทำเป้นรู้ดีนะถ่าน
" เออ เมื่อเช้าไปป๊อปมันโทรมาหาถ่านด้วยนะ "
" ไม่เห็นโทรหาแก้วบ้างเลย แล้วเฮียเป็นไงบ้าง ไหนบอกจะไปดูงานไง ไปซะนานเลย " เออไปซะเป็นเดือนแล้วนะเนี่ย ฟางก็ยังไม่กลับมาหนิ
" อือ เห็นบอกว่าจะกลับมาก็ตอนที่ บ้านเสร็จหนะ แต่ไม่ต้องห่วงมันหรอก ตอนนี้มันแฮปปี้ แฮปปี้มากกกกก "
" กับฟางหนะหรอ " แล้วพี่โทโมะหละ ถ้ารู้จะเป็นยังไง
" ใช่ กับฟางชั้ลแหละ ถ่านไฟเก่า ยังไงก็ติดง่าย ว่ามั้ย " เออจิง อันนี้เห็นด้วย
ที่่บ้านโทโมะ เขื่อน ที่พยุงร่างโทโมะ มาวางไว้ที่โซฟา ก่นจะโยนกระเป๋าไว้ข้างๆ
" แก้ว หายไปไหนวะ ทำไมวันนี้ไม่เห็นแก้วเลย " เขื่อนเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นออมกมารินใส่แล้ว แล้วยกมาตั้งให้โทโมะ กอนที่ตัวเองจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
" ไปกับไอถ่าน มันสนิทกันไปถึงไหนแล้ววะ แก้วกล้าทิ้งกูได้ลงคอ " โทโมะนั่งหน้าเซ็ง บ่นอย่างไม่พอใจ
" ไม่แน่ใจวะ แต่เหมือนถ่านมันจะจีบแก้วอยู่นะ แต่กูก็ว่าเหมาะกันดีนะ ไอถ่านมันเป็นคนดี ถ้าแก้วได้กับคนดีๆกูก็โอเคนะ ดีกว่าทนอยู่กับมึงไอโทโมะ " เขื่อนพูดจบก็ล้มตัวลงนั่งที่โซฟาตรงข้าม
" มึงพูดเหี้ยอะไร ไอเขื่อน พูดอะไรให้มันฟังเข้าหูกูหน่อย " โทโมะเริ่มหงุดหงิด ทั้งแม่ ทั้งน้อง ทั้งเพื่อน ทุกคนต่างเชียร์ถ่านให้คบกับแก้ว
" กูพูดความจริง ในเมื่อมึงไม่รักแก้ว ครบสองปี มึงก็ต้องหย่า หรือไม่มึงก็หย่าไปเลยก็ได้ จะทนอยู่ไปทำไมในเมื่อมึงไม่ได้รัก " เขื่อนพูด
" จะหย่าได้ยังไง ในเมื่อแม่ชีบอกว่า ให้อยู่กับจนครบ 2 ปี " โทโมะพูด
" มึงพอได้แล้วเถอะไอโทโมะ มึงก็รู้อยู่แล้วว่าป้าคนนั้นเข้าเป็นบ้า แล้วเวรกรรม สัญญา คำสาบานอะไรนั้น มันก็ไม่มีจริง กูพอเข้าใจนะ ที่มึงยอมจดทะเบียนกับแก้วตอนแรกเพราะพ่อมึงเชื่อ แต่ตอนนี้มึงก็พิสูจน์ให้พ่อมึงเห็นแล้วนิ ว่าป้าคนนั้นเค้าไปค่อยปกติ ทุกอย่างน่าจะจบได้แล้ว กูสงสารแก้ว "
ในอดีต หลังจากที่จดทะเบียนสมรสได้ 3 เดือน โทโมะ เริ่มทนไม่ไหวที่ต้องทนอยู่กับแก้ว ผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก และปรารถนาที่จะอยู่กับฟางผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด โทโมะชวนเขื่อน ไปที่วัดหลังจากที่อยู่ ว่าแม่ชีพักอยู่ที่นั้น ทันทีที่ทั้งคู่ลงมาจากรถ ก็พบกับตำรวจและผู้คนมากมายที่มุงล้อมอะไรบ้างอย่างอยู่ที่บริเวณใกล้เคียง โทโมะและเขื่อน วิ่งเข้าไปดู
" จับมันไปเลยค่ะคุณตำรวจ ป้าคนนี้เข้าเป็นบ้า มาคอยหลอกพวกเรา จับมันไปเลยค่ะ จับมันไปเลย " กลุ่มไทยมุ่งทั้งหลายโวกแหวกโวยวาย
" คับๆ ถยออกไปก่อนนะครับ ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบนะครับ " แล้วตำรวจก็พา แม่ชี ขึ้นรถไป
" หลวงปู่นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ " เขื่อนหันไปถามหลวงปู่
" ู้หญิงคนนั้น เข้าเป็นคนป่วย หนีออกจากโรงพยาบาลมาตั้งนานแล้ว อาศัยอยู่ในป่าหลังวัดนู้แหละ เค้าชอบห่มผ้าขาวคล้ายแม่ชี แล้วก็ชอบพูดเรื่องในอดีตกาล ชาวบ้านพวกนี้ก็เชื่อกันใหญ่ เลยเป็นอย่างที่เห็นนี้แหละ "
" ป้าคนนั้นเค้าเป็นใครหรอครับ " โทโมะเดินเข้าไปถามป้าคนนึงที่เอะอะโวยวายลั่น
" พวกเรานะนึกว่าแกเป็นแม่ชีจริงๆ แต่ที่จริงแล้วนะ แกเป็นบ้า มาอาศัยบ้านเรือนไทยหลังวัดอยู่ แกชอบพูดโกหก พูดถึงเรื่องในอดีต จนเราเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงแล้วมันก็มีปัญหากับคนหลายๆคน เลยเรียกตำรวจให้มาพาตัวกลับไปอยู่ที่โรงพยาบาลบ้าเหมือนเดิม " โทโมะพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดิมกลับมาหาเขื่อน
" แล้วเรื่องที่กูถูกยิงหละวะ ไหนจะแหวนนั้นอีก แล้วทำไมพอแก้วสวมแหวนแล้วชั้ลรอดชีวิตวะ มันจะบังเอิญขนาดนั้นเลยหรอวะ " โทโมะพูด
" มึงจำได้มั้ย ตอนเกิดเหตุ พ่อมึงไปแจ้งความแต่กลับไม่มีตำรวจมาสอบปากคำ แล้วเรื่องของมึงก็เงียบไปเฉยๆ " เขื่อนพูด
" เออ จิงด้วยวะ งั้นโทรถามพ่อดีกว่า " หลังจากที่คุยโทรศัพท์สักพัก โทโมะก็วางสายไป
" ไอถ่านเป็นสายให้ตำรวจ มันยิงถูกจุดที่ไม่สำคัญของร่างกาย กูก็ลืมสังเตไปเลย " โทโมะพูด
" แล้วทำไมมึงถึงตายวะ "
" ผิดพลาดทางเทคนิค ที่จริงกูไม่ได้เป็นอะไร กูไม่ได้ตายแล้วฝื้นขึ้นมาเพราะแหวนบ้าบออะไรนั้น " โทโมะพูด
" แล้วมึงจะเอายังไงต่อ " เขื่อนถาม
" พ่ออนุญาตให้ชั้ลหย่ากับแก้วแล้ว แต่กูอยากลองใจฟางว่ารักชั้ลจริงหรือป่าว กูยังคาใจว่าฟางลืมแฟนคนเก่าได้รึยัง ตลอดเวลาที่ผ่านมากูบอกตรงๆนะว่ายังไม่มั่นใจ ขอเวลาชั้ลหน่อย " โทโมะพูด
" แต่กูสงสารแก้ววะ มันไม่ยุติธรรมกับแก้ว แก้วต้องมาเป็นไอตัวอะไรสักอย่างที่ต้้องทนต่ออารมณ์ฉุนเฉียนของแก มันสงสารวะ แกหย่าๆไปเถอะ กูขอแล้วกัน " เขื่อนพูดอย่างจริงจัง
" ยังไม่ถึงเวลา แล้วกูก็อยากให้มึงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ " โทโมะพูดจบก็เดินนำไปที่รถทันที
ปัจจุบัน
" กูยังไม่อยากจบ ยิ่งกูรู้ว่าฟางกลับไปคบกับไอป๊อป กูยิ่งอยากเอาชนะมัน " แววตาขงโทโมะเต็มไปด้วยความแค้นและพร้อมที่จะเอาคืน
" มึงหยุดเถอะวะ กูสงสารแก้ว มึงเห็นใจน้องบ้างได้มั้ยวะ แก้วทนอยู่เป็นที่รองรับอารมณ์ขงมึงมาปีนึงแล้ว กูว่าพอเถอะ มันมากเกินไปแล้ว กูไม่อยากช่วยมึงอีก "เขื่อนเริ่มไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนตัวเองกำลังทำอยู่
" กู ไม่ หยุด แล้วถ้ามึงคิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น มึงได้เลือกกับมะลิแน่ กูจะบอกมะลิ รับรองว่าทุกอย่างจบ มึงน่าจะรู้ดีว่ามะลิรักแก้วมากแค่ไหน ยิ่งถ้ารู้ว่ามึงมีส่วนทำให้แก้วเจ็บ หึ ! มึงก็คิดเอาเองแล้วกัน " โทโมะพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปทันที
" โธ่เว้ยยย !!!! " เขื่อนโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จำต้องเดินถอยออกจากบ้านไป
คอนโดถ่าน หลังจากที่เราทั้งสอง กลับจากเลือกของตกแต่งกันเสร็จก็มาสลบกันที่คอนโด
" นี่คนสวย ตื่นได้แล้ว ลุกขึ้นๆ " ชั้ลที่ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มๆอันไร้ฝุ่น ต้องขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เพราะ ไอถ่านตัวแสบมันเอาไม้ขนไก่มี ปลุกชั้ล มันเป็นการปลุกที่อ่อนโยน นุ่มนวล และจักจี้มาก
" ตื่นแล้วก็หิวเลยเนอะ " ชั้ลหันไปยิ้มหวานให้กับถ่าน ถ่านขยี้ผมชั้ลเบาๆก่อนจะดึงมือชั้ลให้ลุกขึ้นยืม แล้วพยักหน้าเล็กน้อย ให้ชั้ลเดินตามไป
" ข้าวผัดกระเพราไก่ไข่ดาว " ทุกอย่างพร้อม แค่รอคนกินอย่างชั้ลแค่นั้นเอง ถ่านยักคิ้วก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ชั้ลนั่ง แล้วเดินไปนั่งฟังตรงข้ามชั้ล
" กินได้แล้ว อย่ามองมากได้มั้ย " เออ ชั้ลก็จ้องเพลินเลย คือ มันน่ารักวะ เอาใจทุกอย่าง สุภาพ อ้อนโยน หล่อ หุ่นดี หน้าใสแมน โอ้ยย เพลีย แล้วตอนนี้ยิ่งแก้มมันแดงอ่อนๆ เหมือนกำลังเขิลๆ กับรอยยิ้มหวานๆของมัน ทำให้ใจชั้ลเต็มแรงไม่เป็นจังหวะ
" อยู่ใกล้ถ่านนี้เลือดสูบฉีดหล่อเลี้ยงหัวใจดีจังเลยนะ " อุ๊บส์ ! พูดอะไรออกไปวะ
" หรอ เป็นเหมือนกันเลยเนอะ " เห้ยย !!! เราสบตากับ ขุ่นพระ ใจอิแก้วเต้นแรงยิ่งนัก ถ่านอย่ายิ้มมม อย่ายิ้มนะถ่านน อย่ายิ้มซิถ่านน ถ่านน หุบยิ้มได้แล้ว ถ่านน หุบยิ้มได้แล้ว
" มัวแต่ยิ้มดูได้ ข้าวเย็นหมดแล้วเนี่ย " ชั้ลไม่ได้ยิ้มนะถ่าน เทอต่างหากที่ยิ้ม ^______^
" ถ่านก็ยิ้มเหมือนกันนั้นแหละ " เอาเป็นว่ายิ้มทั้งคู่นั้นแหละ ชั้ลกับถ่านต่างก็ก้มหน้า กินๆๆ แก้เขิล
" เอานี่ น้ำ ดื่มน้ำเยอะๆ ผิวจะสวย ดีต่อสุขภาพด้วยนะ " น่ารักวะ ชั้ลยิ้มๆ แล้วก็รับน้ำมาดื่มจนหมดแก้ว
" เอาอีกมั้ย " ชั้ลส่ายหน้าไปมา ถ่านเก็บจาน
" เดี๋ยวช่วย "
" ไม่ต้องเดี๋ยวจัดการเอง ไปเก็บของนะ เดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้าน นี่ก็เย็นมากแล้ว " แล้วถ่านก็เดินเข้าไปในครัว ชั้ลเดินมาที่โซฟา เก็บกระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อย เอ๊ะ ! ห้องนั้น มาทุกครั้งก็ปิดสนิททุกครั้ง ห้งอื่นเปิดจนหมด มันมีอะไรอยู่ไหนห้องนั้นรึป่าวนะ
" มองอะไร ! " อุ้ย ! อกอิแก้วจะแตก
" ปะป่าวว ไม่ได้มองอะไรเล๊ยยย "
" เสียงสูงมากไปนะครับ " แหนะ ! มาทำเสียงหล่อใส่อีก
" ไม่ไง ก็แค่สงสัย เห็นห้องอื่นเปิดกว้าง แม้กระทั้งห้องนอน แต่ห้องนี่มันปิดสนิททุกครั้งที่มา มนเหมือนมีอะไรลับๆอยู่ไหนนั้น " เออ ก็อยากรู้หนิ
" พูดตรงดีมาก ชอบ แต่ตอนนี้ยังเข้าไปไม่ได้ พร้อมเพื่อไหร่ ถ่านจะอนุญาตให้แก้วเข้าไป แก้วคนเดียวที่จะได้เข้าไป " ตุบตับ ตุบตับ ทะทำไมต้องแค่ชั้ลคนเดียว ชั้ลมงตามหลังถามที่เดินนำออกไปนอกห้อง ก่อนจะลากขาเดินตามออกไปอย่างหวิวๆ
" คืนนี้ฝันดีนะ " หลังจากที่เงียบกันมาตลอดการเดินทาง พอมาถึงหน้าบ้าน ถ่านก็บอกฝันดี ก่อนจะยื่นมือมาขยี้ผมชั้ลเบาๆ ชั้ลยิ้มหวานใหถ่านก่อนจะลงจากรถ
" ขับรถดีๆนะ อ่อ แล้วก้ฝันดีนะ " ถ่านยิ้มหวาน ก่อนจะขับรถออกไป
" คนอะไร น่ารักเป็นบ้าเลย "
" ใครน่ารัก !!! " โอ้วแม่เจ้า สงครามโลกกำลังจะเกิดขึ้น
" ถ่าน " แล้วชั้ลก็เดินเข้าห้อง แต่ไม่ทันจะปิดประตูห้อง ไอพี่โทโมะ ก็ดันเอาตัวมาขวาง
" หายหัวไปไหนกันมาทั้งวันวะ ชั้ลบอกให้เธอไปรับชั้ลกลับมาบ้านก็ไม่ไป ไประริ้กระรี้อยู่กับชู้น่าไม่อาย " แล้วเค้าก็กระชากแขนชั้ลไป ทำไมชอบใช้ความรุนแรงนักวะ !!
" ช่างเถอะ เอาเป็นว่าไม่ได้ทำอะไรไม่ดีก็แล้วกัน แก้วง่วง จะนอนแล้ว " ชั้ลพยายามแกะมือใหญ่ของพี่โทโมะออก แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผล เพราะคำพูดของชั้ลมันทำให้เค้าโกรธมั้ง เลยบีบแขนชั้ลแรงจนกระดูกแทบจะแตก
" ไปเอากันมากี่รอบหละ ถึงได้มาเพลียมาขนาดนี้ "
" ก็หลายรอบนะ ไม่ได้นับ ก็คิดเอาเองแล้วกัน หายกันไปตั้งแต่เช้า กลับมาก็ตะวันตกดินไปแล้ว ก็คงไม่ต่ำกว่า 5 รอบอะ " แล้วผลที่ชั้ลได้รับจกการประชดประชับ คือ พี่โทโมะ กระชับคอชั้ลเคข้าใกล้ตัวเขา ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากชั้ลอย่างป่าเถื่อน และหยาบที่สุด มันไม่ให้เกียรตชั้ลเลย
เพลี๊ยะ !! ชั้ลรวมรวบแรงที่มี พลักร่างสูงใหญ่ ของผู้ชายที่ชั้ลรักมาก หรืออาจจะเคยรักมาก ออกไป ก่อนฝาดความโกรธลงบนใบหน้าของเค้า
" ทำไม โกรธชั้ลหรอ กับผัวตัวเอง ทำเป็นเล่นตัว ห่วงตัว พอกับชู้แล้วนัดกันไปเอาตั้งแต่เช้า ทำไม มันเด็ดมากนักหรอฮะ !!! " ประตูห้องถูกปิดอย่างแรงก่อนที่พี่โทโมะจะย่างสามขุมเข้ามาหาชั้ลร่างเร็ว
" ร้องไห้หรอ รังเกลียดมากนักหรอกับชั้ลเนี่ยย เห็นแต่ก่อนทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักจากชั้ล โทรมาหาชั้ล พยามหาเรื่องพูดคุยกับชั้ล เอาอกเอาใจชั้ล ทำกับข้าวให้ชั้ลกินแม้ว่าชั้ลไม่อยากจะแตะต้องมัเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ไปหาไอถ่านมันซะง่ายๆหละ หรือเพิ่งจะได้คิดออกว่าชั้ลไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว "
" ใช่ค่ะ แต่ก่อนชั้ลยอมทำทุกอย่างเพือต้องการความรักจากพี่ ยอมลงทุนเข้าครอสเรียนทำอาหาร ฝึกทำจนอร่อย เพื่อพี่ พยามโทรหาเพราะอยากคุยกับพี่ หาเรื่องต่างๆนาๆมาคุย เพราะคิดถึงพี่ เอาอกเอาใจทุกอย่างเพราะหวังว่าสักวันพี่คงจะหันกลับมามองชั้ลบ้าง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฮึก ฮึก พี่ก็ได้พิสูจน์ให้ชั้ลเห็นแล้วว่า ถึงชั้ลจะทำทุกอย่าง ด้วยความเต็มใจ มันก็ไม่มีประโยชน์ มันไร้ค่า มันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่เหงา รู้สึกว่าตัวเองไร้ตัวตน ชั้ลเลยรู้ซึ้ง ว่าถึงจะทำยังไงพี่ก็ไม่เคยสนใจ ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยเห็นค่าอะไรเลย จะทำยังไงพี่ก็ไม่รักชั้ล แล้วมันผิดตรงไหน ถ้าชั้ลจะไปกับคนที่เค้าใส่ใจชั้ล เป็นฝ่ายเอาอกเอาใจชั้ล เห็นค่าในตัวชั้ล และทำให้ชั้ลไม่มีน้ำตา แล้วมันจะผิดมากมั้ย ถ้าชั้ลจะเริ่มหมดรักพี่ แล้วเริ่มที่จะรักถ่าน ชั้ลจะผิดมั้ยถ้าเราจะหย่ากันก่อนครบ 2 ปี " ในเมื่อบังคับให้มันหยุดไหลออกมาไม่ได้ ก็ไหลออกมาเถอะ ชั้ลอัดอั้นมานานมากเหลือเกิน ไหลออกมาเถอะน้ำตา
" ชั้ล ไม่หย่า ยังไงชั้ลก็ไม่หย่า !!! "
" ชั้ลจะไปตามหาแม่ชีคนนั้น ถ้าชั้ลเลือกได้ ชั้ลก็อยากให้ตัวชั้ลเองเป็นฝ่ายตายจากพี่ไปเหมือนกัน ถ้ามันเปลัี่ยนกันได้ชั้ลยอม ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ "
" หยุดร้อง หยุดพูดเรื่องนี้ ชั้ลไม่อยากฟัง !!! แล้วอย่าพูดเรื่องหย่าให้ชั้ลได้ยินอีก !!! "
" พ่อแม่ แก้วเหนื่อย แก้วเจ็บมากเหลือเกินน แก้วจะทนกับความเจ็บปวดได้อีกนานแค่ไหน ฮืออ ฮืออ ฮืออออ " TT แก้วทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดมันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ