ใครลิขิต

 

 

                  ก๊อก ๆๆๆๆ เสียงประตูห้องดังสนั่น ชั้ลพยุงร่างตัวเองที่ยังคงงั่วเงียอยู่บนเตียงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู 

 

 

     " พี่เอาของขวัญมาให้ " พี่ แทนตัวเองว่าพี่หรอ  นานมากที่ไม่เคยได้ินคำนี้ เค้าพูดพร้อมยื่นกล่องของขวัญมาให้

 

     " ขอบคุณมากค่ะ " ชั้ลรับไว้ อย่างงงๆ บอกเลยงงมาก ไม่เคยหวังดวยซ้ำว่าจะได้อะไรจากผู้ชายคนนี้ 

 

     " เย็นนี้ว่างหรือเปล่า " 

 

     " เอ่อ คืออ "  ยังพูดไม่จบ

 

      " ไปทานข้าวกับพี่นะ " ห๊ะ !! 

 

       " ........... " พูดไม่ออก บอกไม่ถูก มันมึนงงไปหมด สิ่งที่รอคอยมานาน แต่ทำไมชั้ลไม่ดีใจนะ 

 

       " ไปทานข้าวกับพี่ได้ไหมครับ " ................ 

 

       " น้องจะไปทานข้าวกับพี่ได้หรือเปล่า " แล้วน้ำตาก็เอ่อ ชั้ลไม่รู้ใจตัวเอง มันสับสนไปหมด ชั้ลเริ่มจะตัดใจแต่เข้ากลับเริ่มเข้ามาอีกครั้ง ชั้ลควรทำยังไง 

 

       " ค่ะ " ผู้หญิงก็ใจอ่อนแบบนี้ทุกคนแแหละค่ะ โดยเฉพาะกับคนที่รักมาก ร่างสูงของพี่โทโมะคว้าร่างชั้ลเข้าไปกอดร่างเร็ว เหมือนดีใจมาก แต่คงไม่หรอก เค้าแค่เหงาแหละมั้ง อย่าคิดมากเลยแก้วเอ้ยย  ชั้ลผละร่างออกจากกอดของเค้า แล้วเดินเข้าห้องไป 

 

      " เย็นนี้พี่ไปรับที่ทำงานนะ " ชั้ลหันมาพยักหน้ารับแล้วปิดประตูห้อง อย่าถามเลยว่าทำไมถึงได้รับนัดเค้าไป อย่าถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไง ยังรักหรือเปล่า ชั้ลตอบใครไม่ได้หรอกแม้กระทั่งตอบหัวใจตัวเอง

 

 

 

                ช่วงเย็นของวันเดียวกัน มะลิที่นั่งมองแก้วอยู่ท่อนวัน เธอตัดสินใจเดินมาหาเพื่อนสาวหลังจากที่สังเกตุอาการอยู่นาน

 

        "  ทำไมนั่งซึมทั้งวันแล้ววะ เป็นอะไรหรือเปล่าแก " มือเล็กเลื่อนมาจับบ่าของแก้วอย่างเป็นห่วง 

 

        "  สับสนวะแก เคยเป็นมั้ย แบบ มันมีแต่คำถาม คำถาม คำถามเต็มไปหมด แล้วชั้ลก็ตอบคำถามเหล่านั้นไม่ได้สักอย่าง ชั้ลไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลมีความสุขตอนอยู่กับใคร ชั้ลไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลต้องเลือกใคร ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลต้องตัดใจจากใคร " 

 

        "  พอๆๆๆ แกเลือกถ่านเถอะ แล้วแกจะมีความสุข ตัดใจจากโทโมะซะแก้ว " มะลิพูดอย่างจริงจัง

 

        " แต่เรายังต้องอยู่ด้วยกัน ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันชั้ลคงตัดสินใจง่ายกว่านี้ แกเขาใจมั้ยมะลิ " แก้วเงยหน้ามองมะลิ น้ำตาอาบหน้า

 

       " ก็เลิกกันซิ หย่ากันทุกอย่างก็จบ " 

 

       "  เค้าอาจจะเป็นอันตรายนะมะลิ นี้ก็ยังไม่ครบ 2 ปี  แต่อีกไม่นาน ก็หย่ากันอยู่ดี " แก้วหน้าเศร้าทันทีที่พูดถึงเรื่องการจากลา

 

       " ตอนนี้แกรักใคร " มะลิพูด

 

       " ชั้ลไม่แน่ใจ " แก้วพูด สีหน้าเศร้า สับสนกับความรู้สึกตัวเอง

 

        " แกมีความสุขเวลาอยู่กับใคร " มะลิถามอย่างจริงจัง

 

        " ชั้ลมีความสุขเวลาอยู่กับถ่าน ไม่เคยเครียด ไม่เคยเสียใจ ไม่เคยร้องไห้สักครั้ง แต่ชั้ลก็มีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับพี่โทโมะ แม้ว่าชั้ลจะเสียใจอยู่ก็ตาม " 

 

        " ตอบใจตัวเองให้ได้นะแก้ว รีบหาคำตอบซะ " แล้วมะลิก็เดินจากไป  แก้วเก็บกระเป๋าเดินออกมาจากบริษัท เพื่อรอโทโมะมารับตามที่เขาได้นัดกับเธอไว้ 

 

 

             ปี๊นน ปี๊นน ปี๊นน  แก้วหันไปมองตามเสียงแตรรถที่ดัง เธอหวังเป็นอย่างมากว่าจะเป็นรถของโทโมะ แต่มันไม่ใช่ 

 

        "  ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก ชั้ลเห็นแกออกมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ " กระจกรถข้างคนขับเลื่อนลง มะลิชะโงกหน้าออกมาถาม้วยความเป็นห่วง 

 

       "  เดี๋ยวกลับแล้ว อีกแปบนึง "  แก้วเดินเข้าไปใกล้ๆ 

 

       "  ชั้ลไปส่ง ขึ้นรถมา " 

 

       "  ไม่เป็นไร ชั้ลยังทำธุระไม่เสร็จ แกกลับก่อนเลย ไม่ต้องเป็นห่วง " แก้วพูด

 

 

       " แน่ใจนะ " แก้วพยักหน้ารับ

 

       " มีอะไรโทรมานะ แล้วก็รีบกลับบ้านได้แล้ว ใกล้ค่ำแล้ว ชั้ลเป็นห่วง ธุระเสร็จแกโทรหาชั้ลก็ได้ ชั้ลจะไปส่งเอง " มะลิพูด

 

       " ไม่เป็นไร แกกลับเถอะ อีกแปบชั้ลก็กลับแล้ว ขับรถดีๆนะ " มะลิพยักหน้ารับแล้วขับรถออกไป แก้วกลับมานั่งรออยู่ตรที่เดิน 

 

 

                 3 ทุ่ม เธอยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เธอมีน้ำตา แก้วตัดสินใจลุกขึ้น เดินออกจากที่ตรงนั้น เธอเดินตามทางถนนไปเรื่อยๆ ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเรื่อยๆ สีหน้าเศร้าหมองเหมือนคนถอดใจ 

 

      " นี้ชั้ลถูกทิ้งอีกแล้วซินะ " แก้วเดินถอดกายไปเรื่อยๆ ช้าๆ ตามเส้นทางที่แทบจะไม่มีรถวิ่งผ่าน เวลานี้เธอไม่อาจนั่งรถกลับบ้านได้ เพราะทางไปบ้านของเธอไม่มีรถคันไหนวิ่งอีกแล้วในเวลานั้น 

 

     " เดินคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวหรอ " เสียงผู้ชายพูดกระซิบข้างหูเธอ  เธอยิ้มหร่าหวังว่าเจ้าของเสียงจะเป็นถ่าน เพราะถ่านจะมาหาเธอทุกครั้งในตอนที่เธอไม่เหลือใคร แต่เธอกลับคิดผิด ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ถ่าน 

 

     "  แกเป็นใคร  " เธอเดินถอยหลังอย่งเร็ว มือโอบกอดตัวเองไว้ ทั้งกลัวทั้งหวาดหวั่น ผู้ชาย 2 คนย่างสามขุมเข้ามาหาเธออย่างเร็ว 

 

      " จะเดินหนีไปไหน เธอหนีไม่พ้นหรอก " ร่างเล็กถูกคว้าตัวเอาไว้ เธอโดนคนทั้งสองลากเข้าข้างทาง 

 

      "  กรี๊ดดด   ช่วยด้วย !! ใครก็ได้ช่วยชั้ลด้วย !!! " มือหยาบฟาดไปที่ใบหน้าของแก้ว หน้าหญิงสาวสะบัดอย่างแรงตามแรงตบของชายผู้นั้น มุมปากเลือดไหลซิบ 

 

 

      " หยุดแหกปากโวยวายได้แล้ว ทางเปลี่ยวไม่มีบ้านคนแบบนี้ ร้องเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้หรอก " ชายคนหนึ่งผลักร่างเล็กลงไปนอนราบกับพื้น ก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปคร่อมบน และจับแขนเลกชูไว้เหนือหัว 

 

      " มึงไปดูต้นทางก่อน เสร็จแล้วกูจะเรียกเข้ามาเอง " ผู้ชายอีกคนพยักหน้ารับ และเดินออกไปทันที

 

      "  ปล่อยชั้ลไปเถอะนะ สงสารชั้ลเถอะ ชั้ลขอร้องหละ ฮือ ฮือ ฮือ  อย่าทำอะไรชั้ลเลยนะ ฮือ ฮือ ฮือ " มือเล็กทั้งสองถูกมัดรวมกันด้วยเข็มขัดของชายคนนั้น มันกระชากเสื้อบางออก ก่อนจะเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างกระหาย 

 

      "  ช่วยด้วย ฮืออ ฮืออ ฮืออ  ใครก็ได้ช่วยด้วย  ช่วยชั้ลด้วยย ฮืออ ฮืออ ฮืออ " แก้วพยามดิ้นหนี แต่ก็สู้แรงชายไม่ได้ 

 

      "   โอ้ยยยย !!!  อยากตายใช่มั้ย ฮะ !!! "  เพลี๊ยะะ ! เพลี๊ยะ !! ใบหน้าแก้วสะบัดตามแรงตบของชายผู้นั้นจนแทบจะสลบเพราะความเจ็บปวด ใบหน้าช้ำเป็นรอยนิ้วมือ เลือกบปาก  เธอดิ้นสู้หนีอย่างไม่คิดชีวิต 

 

      " ช่วยด้วย !! ใครก็ได้ช่วยด้วย  ถ่านอยู่ไหน มาช่วยแก้วหน่อย  ถ่าน !! มาช่วยแก้วหน่อยสิ " ร่างเล็กดิ้นสุดแรง จนหลุดออกมาอย่างอิสระ เธอวิ่งออกจากข้างเพื่อกลับเข้ามาริมถนน 

 

      "  มันหนีไปแล้ว ไปตามจับมาให้ได้  " ผู้ชายคนนึงวิ่งกุมเป้ากางเกงมาสั่งพรรคพวกที่ยืนดูต้นทางให้วิ่งตามแก้วไป  แก้วหันมอง เมื่อเห็นพวกมันตามมาจึงหยุดร้องแล้ววิ่งหนีอย่างเงียบๆ 

 

     " มึงจับมันมาให้ได้ ไป " ทั้งสองแยกทางกันเพื่อตามหาแก้ว 

 

     " ถ่านอยู่ไหน มาช่วยแก้วหน่อยสิ " แก้วนั่งหลบหลังพุ่มไม้ เธอนั่งร้องไห้ กลัวจนตัวสั่นสะท้าน

 

 

 

                 ภายในคอนโดหรูของถ่าน เจ้าของห้องยังคงนั่งวาดรูปภาพผู้หญิงที่เธอรัก ภายในห้องมีรูปของเธอผู้นั้นนับสิบรูป ถูกจัดเป็นภาพตกแต่งห้องอย่างสวยงาม ถ่านนั่งยิ้มไปวาดรูปไปย่างสบายใจ  สักครู่หนึ่ง ถ่านลุกขึ้นจากพื้นที่ตรงนั้น  เพล๊งงง    !!!  ภาพวาดหรู ที่เขาใส่กรอบรูปแขวนไว้ข้างผนัง หล่นลงมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

 

 

       "  แก้ว !!  " ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด รีบหยิบกุญแจรถ แล้ววิ่งออกไปอย่างเร็ว 

 

 

 

                ทางด้านแก้วยังคงนั่งน้องไห้หลบอยู่หลังพุ่มไม้ที่เดิน 

 

        "  กรี๊ดดด !!  ฮืออ ฮือออ ฮือออ " ร่างเล็กถูกพลักลงกับพื้น ก่อนที่ร่างสูงจะขึ้นคร่อมและลวนลามเธอในทันที 

 

        "  ไอเหี้ยย !! ทำไมไม่บอกกูก่อนว่ามึงเจอแล้ว " ผู้ชายอีกคนวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของแก้ว 

 

       " กูไม่ไหวแล้ว ขอกูก่อนแล้วกัน "  ผู้ชายที่คร่อมร่างแก้วอยู่ พูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้าเพื่อนเลย มันยังคงหมกหมุ่นอยู่กับซอกคอของแก้วว เธอทั้งตบทั้งตี สู้ทุกทางเพื่อให้ตัเองหลุดออกมาจากขุมนรก มือเล็กทุบตีไปทั่วร่างกายของชายผู้นั้น จนเธอมาเจอกับสิ่งของบางอย่างที่สามารถช่วยให้เธอหลุดพ้นออกมาได้ 

 

 

       "  โอ้ยยย !!!  " ร่างสูงพลิกตัวหนี เมื่อตัวเองถูกปลายมีดแหลมแทงเข้าหน้าท้องอย่างจัง แก้วรีบลุกขึ้นทันทีที่ตัวเองเป็นอิสระ เธอยืนมองผู้ชายที่นอนสลบจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า จนไม่ทันสังเกตว่า ผู้ชายที่ดูต้นทางอยู่ข้างเธอแล้ว  

 

 

       "  มึง !! " ส๊วบ ! 

 

       "  โอ้ยย! " ปลายมีดแหลมอีกเล่ม แทงเข้าหน้าท้องของแก้วอย่างจัง เธอทรุดตัวลงนั่งด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะหมดสติไป 

 

 

 

                ทางด้านถ่านที่พยามโทรหาแก้ว ตลอดเวลาที่ออกจากบ้าน แต่ก็ไม่มีคนรับสาย 

 

         "  มะลิ แก้วอยู่กับมะลิรึเปล่า " ถ่านที่ขับรถไปด้วย คุยโทรศัพท์ไปด้วย สีหน้ากังวล เป็นห่วงอย่างมาก 

 

    

         ( เปล่าๆ มีอะไรรึเปล่าถ่าน )

 

         "  ชั้งสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ โทรหาแก้วไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็ไม่ยอมรับสายเลย โทรไปที่แม่ไอโทโมะ ท๊อฟ ทีน่า  ก็บอกว่าแก้วไม่ได้อยู่ด้วย ชั้ลจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย ช่วยโทรไปตามไอโทโมะใ้หน่อยได้มั้ย " มะลิรับคำ วางสายจากถ่าน แล้วกดโทรหาโทโมะทันที 

 

        "  พี่โทโมะ แก้วอยู่กับพี่รึเปล่า " มะลิถามอย่างร้อนใจ เขื่อนที่อยู่ข้างมะลิ มึนงงกับเหตุการณ์

 

     

        ( แก้วไม่ได้อยู่กับชั้ล มีอะไรรึเปล่า )  

 

        "  แก้วหายตัวไป ตอนนี้ยังไม่กลับบ้าน ติดต่อแก้วไม่ได้เลย " 

 

     

       ( มะลิขับรถไปดูที่บริษัทให้หน่อย เผื่อแก้วยังอยู่ที่นั้น )

 

 

        "  เพิ่งโทรไปเมื่อกี้ ยามที่บริษัทบอกว่าแก้วออกมาตั้งแต่ 3 ทุ่มแล้ว  แล้วทำไมพี่ถึงคิดว่าแก้วอยู่ที่บริษัท "

 

 

        ( เอ่อ คือ ... )

 

 

        "  มึงนัดแก้ว แล้วมึงผิดนัดใช่มั้ย !! "  เขื่อนที่นั่งฟังอยู่นาน โกรธจนแทบระเบิด เมื่อรู้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะโทโมะ

 

 

        ( คือกูไม่ได้ตั้งใจ )  โทโมะหน้าเครียดทันที รู้สึกผิดไม่น้อย ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินแว่วๆ เรื่องแก้ว ก็ชักจะสงสัย 

 

        " ถ้าแก้วเป็นอะไรไป  มึงตาย ! "  เขื่อนวางสาย ลากมะลิออกไปตามหาแก้วย่างเร็ว โทโมะ หน้าเครียดทำอะไรไม่ถูก 

 

 

        "  แก้วเป็นอะไร " ฟางถามอย่างร้อนใจ

 

 

        "  แก้วหายตัวไป "  โทโมะตอบหน้าเศร้า 

 

 

        "  แล้วโทโมะก็อยู่เฉยอยู่แบบนี้หนะหรอ "  ฟางส่ายหน้าผิดหวัง 

 

 

        " แล้วจะให้ทำยังไง "

 

 

        " ของสำคัญที่มีค่า ถ้ามันหายไปแล้ว มันไม่มีทางได้กลับคืนมาแน่นอน จำไว้ ! " ฟางสุดทนลุกขึ้นไปทันที 

 

 

 

       "  พี่ป๊อปมารับฟางที่ร้านอาหาร.... แก้วหายตัวไป มาเลยนะ "  ถ่าน เขื่อน มะลิ ฟาง ป๊อป ท๊อฟฟี่ทีน่า โทโมะ ตามหาแก้วกันจ้าละหวั่น แต่ก็ไร้วี่แวว  

 

 

                กริ๊งงง  กริ๊งงงง  เสียงโทรศัพท์มือถือโทโมะ ดังขึ้น 

 

       (  คุณเป็นญาติกับนางแก้วดารา หรือเปล่าครับ )

 

         "  ครับ ผมเป็นสามีของเธอ "  

 

       ( ตอนนี้คุณแก้วดาราอยู่ที่โรงพยาบาล เธอถูกทำร้า.... ) โทโมะ หน้าเสีย กดตัดสายทิ้งแล้วรีบขับรถไปทันที 

 

 

 

                 โรงพยาบาล  ทุกขึ้นยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ถ่านมองโทโมะอย่าเอาเลือด สายตาแทบจะฆ่าให้ตายให้ได้  ทุกคนยืนรวมตัวกัน เหลือเพียงโทโมะ ยืนอยู่เพียงคนเดียว ผ่านไป 2 ชั่วโมง หมอเดินออกมาจากห้อง

 

 

          " ไอหมอ แก้วเป็นยังไงบ้าง " ถ่านวิ่งเข้าไปหาหมอทันที ตามด้วยโทโมะและทุกคน

 

          "  อาการน่าเป็นห่วง  ไอถ่านชั้ลมีเรื่องจะคุยกับแก " หมอเดินนำถ่านออกไปอีกมุมหนึ่ง 

 

         " เพราะพี่ แก้วถึงเป็นแบบนี้ " มะลิยืนโวยวายทั้งน้ำตา 

 

          " แก้วหายดีเมื่อไหร่ ปล่อยเธอไปซะ อย่าทำร้ายเธออีก " พ่อโทโมะที่เพิ่งมา แต่รู้ทุกอย่างจากแม่ของโทโมะแล้ว 

 

          " จะหย่าได้ยังไง ยังไม่ครบ 2 ปีเลย " โทโมะโวยวายลั่น 

 

         "  มึงหยุดสักทีเถอะ  แก้วเป็นขนาดนี้แล้ว มึงยังต้องการอะไรอีก " เขื่อนกระชากคอเสื้อโทโมะ 

 

         " พี่เขื่อนมันหมายความว่ายังไง  พี่พูดอะไร ชั้ลไม่เข้าใจ " มะลิยื่นงง ฟาง ป๊อป แม่ ท๊อฟ ทีน่า ก็ไม่ต่างกัน พ่อโทโมะ จึงตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ฟัง 

 

        "  พี่ทำแบบนี้ไปได้ยังไงพี่โทโมะ  พี่ไม่รู้เลยหรอว่ามันรักพี่มากแค่ไหน แต่ดูพี่ซิ พี่ตอบแทนความรักมันแบบนี้หรอ " มะลิร้องไห้หนัก ทั้งสงสารแก้ว ทั้งโกรธโทโมะ

 

 

        พลั๊วะ !! ป๊อป ปล่อยหมัดใส่หน้าโทโมะ เขายืนนิ่งไม่โต้ตอบอะไร 

 

 

       " แกอย่าหวังว่าจะได้เจอแก้วอีก  " ป๊อปชี้หน้าด่า

 

 

       " แต่แก้วเป็นเมียชั้ล ชั้ลมีสิทธิที่จะเจอเมื่อไหร่ก็ได้ " โทโมะ เองก็รู้สึกใจหาย รู้สึกผิด กลัว จนทำอะไรไม่ถูก

 

      " ทุกอย่างมันเป็นแค่ละครเรื่องหนึ่ง และมันก็กำลังจะจบลง ด้วย การ แยก ทาง " ป๊อปพูดเน้นทุกคำ

 

      " ชั้ลไม่มีวันหย่า ยังไงก็ไม่มีวัน !!! " โทโมะ เดินออกไปอย่างหัวเสีย 




                        ทุกคนยังนั่งรอแก้วอยู่ที่หน้าห้อง ไอซียู  เหลือเพียงโทโมะ กับ ถ่าน ที่ยืนมองอยูาห่างๆ  ถ่านน้ำตาไหลอาบหน้า สุดตัวลงนั่งพิงฝา ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก หลังจากที่ได้เข้าไปคุยกับหมอ