ใครลิขิต
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 13.55 น.
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 14.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18) ดวงใจแก้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
วันธรรมดา ที่แสนประหลาด ปกติชั้ลตื่นขึ้นมาก็ไม่เคยพบฟน้า พี่โทโมะเลยสักครั้งตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน และตอนเย็นก็แทบจะไม่เห็นหน้ากันเลย เพราะเค้ากลับมาก็ขึ้นห้องทันที แต่วันนี้ เค้ากลับมาเคาะประตูเรียกชั้ลตั้งแต่เช้าตรู่ ให้ชั้ลทำอาหารเช้าให้ ก่อนหน้านี้ ชั้ลทำไว้ทุกครั้งก็ต้อเทมันทิ้งทุกครั้ง ชั้ลลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าและตั้งโต๊ะให้จนเสร็จ ก่อนจะออกไปช่วยแม่จัดร้าน เหมือนทุกวัน จัดเสร็จก็กลับเข้ามาในบ้าน เพื่ออาบน้ำ แต่งตัวไปทำงาน
" ทำไมกลับช้าจัง " เสียงคุ้นเคยเอ่ยถาม ทันทีที่ชั้ลก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ชั้ลหันมองอย่างง งงมาก พี่โทโมะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร อาหารทุกอย่างยังเหมือนเดิม แล้วทำไมไม่กินวะ
" ปกติก็กลับแบบนี้ทุกวัน " ชั้ลก็ตอบไปอย่าง งงๆ แล้วรีบเดินเข้าห้อง
" ชั้ลรอทานข้าวอยู่ " ห๊ะ !! รอทานข้าว ? รอชั้ลเนี่ยนะ
" พี่กำลังพูดกับแก้วอยู่ใช่มั้ย " มันไม่คิดว่าจะได้ยินไง คือ ชั้ลถามไปก่อนดีกว่า เดียวจะหน้าแตกตอนหลัง
" ก็แล้วที่นี่มันนมีใครอื่นอีกมั้ย มากินข้าวกับชั้ล ชั้ลไม่อยากกินคนเดียว " แล้วหน้าหล่อๆของเค้าก็ชั้ลมามองชั้ล แล้วชั้ลต้องทำยังไงต่อ - - !
" เอ่ออ คือ เดี๋ยวแก้วอาบน้ำก่อนดีกว่านะ พี่กินไปก่อนเลย " เอาไงดีวะ ทำตัวไม่ถูกนะเนี่ย จะมาไม้ไหนอีกวะ
" ชั้ลจะรอ รีบๆอาบ " ชั้ลรีบเดินเข้าห้องล็อคประตูอย่างเร็ว คือ มันไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรหรอกนะ แต่มันรู้สึกกังวล สังหรณ์ใจ รู้สึกประหลาด ทำตัวไม่ถูก โอ้ยยย ไม่รู้จะทำยังไง โทรหามะลิดีกว่า
" แก วางมั้ย ชั้ลอยากคุยกับแก "
( อะไรของแกไอแก้ว มีไรว่ามา )
" คือ พี่โทโมะ รอชั้ลทานข้าวอะแก ปกติจะไม่เป็นแบบนี้ แกก็รู้ว่าเค้าเกลียดชั้ล เกลียดจนอาจจะอยากให้ชั้ลตายๆไปเลยก็ได้มั้ง แต่หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยวะแก ชั้ลไม่รู้ว่ามันเกิดความผิดปกติทางสมองรึปล่าว ชั้ลควรทำไงดีวะ "
( แกจะบ้าหรอ หมอเค้าตรวจละเอียดแล้วนะ หมอบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร หรือมันจะเริ่มรักแกแล้ววะแก้ว )
" เป็นไปไม่ได้หรอกมะลิ ฟางเป็นรักแรกของเค้า เค้าจะลืมง่ายๆได้ยังไง ขนาดชั้ล ชั้ลยังลืมเค้าไม่ได้เลย "
( ลืมไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะเปิดใจรับคนใหม่เค้าว่าไม่ได้ไม่ใช่หรอ )
" เออมันก็จริงหนะ " ใช่ ชั้ลลืมเค้าไม่ได้ แต่เหมือนชั้ลเปิดใจรับถ่านเข้ามาแล้ว
( เหมือนแกกับถ่านไง) อ้าวไอนี้รู้ได้ไง
" ชั้ลควรทำยังไงต่อไปดี " นั้นสิ
( ปล่อยไปก่อน แต่อย่ารีบใจอ่อนนะแก้ว เพราะตอนนี้ฟางก็ไม่อยู่ ชั้ลไม่แน่ใจว่าถ้าฟางกลับมา มันจะเป็นแบนี้อีกมั้ย )
" เออวะ ชั้ลลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย "
( แค่นี้ก่อนนะแก เจอกันที่ทำงาน ) มะลิวางสายไป ชัลยังนั่งมึนงง คิดไรไม่ออกอยู่บนเตียง สับสนวกวนไปหมด ไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไรของเค้ากันแน่ ไม่นานชั้ลก็ลากร่างเล็กของตัวเองไปาบน้ำ แต่งตัวและออกมาจากห้อง
" ทำไมอาบน้ำช้าจัง " นี่ยังรออยู่อีกหรอวะ
" คือ เมื่อกี้คุยธุระอยู่หนะ " ชั้ลมองเค้าอย่าง งง
" ไม่เป็นไร งั้นก็มากินข้าวได้แล้ว " เก้าอี้ข้างๆเขาถูกเลื่อนออกมา ก่อนที่ร่างของชั้ลจะถูกดึงอย่างอ้อนโยนให้เข้าไปนั่งที่ตรงนั้น ยอมรับนะว่าอยากใหเค้าทำแบบนี้กับชั้ลมาก แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ชั้ลสับสน ตอนนี้ชั้ลรู้สึกดีกับถ่านมาก ถึงแม้ชั้ลจะยังรักเค้าอยู่ก็ตาม ชั้ลกำลังจะตัดใจอย่ามาทำให้ชั้ลสับสนได้มั้ย
" กะแก้ว ต้องรีบไป ไปก่อนนะค่ะ "ใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ชั้ลต้องรีบไป ไปให้ไกลๆ ชั้ลไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ ชั้ลต้องไป แม้ใจมันต้องการก็ตาม ชั้ลรีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที
" แก้ว !! แก้ว !!! " โทโมะ ลุกขึ้น รีบวิ่งไปตาม แต่เธอก็ไปไกลแล้ว
" ไหนว่ารักชั้ลไง ทำไมมันไม่ง่ายย่างที่คิดเลยวะ ! " เขาพรึมพรำกับตัวเอง ก่อนจะยกกับข้าว ไปเททิ้ง ในถังขยะ แล้วรีบขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนแก้วยังเดินอยู่ข้างถนน น้ำตาไหลพลง เธอกลัวหัวใจตัวเองเหลือเกิน กลัวไปหมด กลัวถูกหลอก กลัวผิดหวัง กลัวการรักข้างเดียว กลัวการเจ็บปวด ยิ่งอยู่ใกล้เท่าไหร่ ยิ่งหวั่นไหว ใจยิ่งอ่อนล้า
" นี่ ! มาเดินอะไรอยู่ตรงนี้ ขึ้นรถมาเร็วๆ " ถ่านที่รับรถตามอยู่เป็นระยะ บีบแตรเรียก แก้วรีบเช็ดตัวตาอย่างเร็ว ก่อนจะหันมามองตามเสียงอย่างช้าๆ
" ถ่านน " เธอมองเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยน เขา ที่คอยอยู่เคียงข้างเธอตลอด ทุกครั้ง ไม่ว่าเธอจะทุกข์หรือสุข เธอควรจะรักเขา
" ขึ้นมาได้แล้ว จะยืนมองอะไรอยู่หึ เร็ว " ร่างสูงลงจากรถมาเปิดประตูให้ แล้วพยุงร่างเล็กขึ้นรถ ปิดประตูให้แล้ววิ่งไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ
" มาได้ยังไงเนี่ย " ชั้ลหันไปถาม มองหน้าถ่านอย่างจริงจัง ทำไมความรักของชั้ลไม่เป็นถ่านนะ
" ก็เห็นว่ายังม่ไปทำงานไง เลยขับรถมาดู ก็เลยมาเจอใครก็ไม่รู้ เดินอยู่ข้างถนน ^^ " ยิ้มหวานๆของถ่าน เป็นเหมือนสิ่งมีค่า มาหล่อเลี้ยงใจของชั้ล ให้เบิกบาน ยิ้มของเขาทำให้ชั้ลมีความสุข ชั้ลอยากรักนายเหลือเกินถ่าน
" แล้วไม่ไปทำงานหรอ " นั้นสิ ชั้ลทุกข์เมื่อไหร่ก็เห้นเค้าอยู่ข้างตลอด ชั้ลเดือดร้อนเมื่อไหร่ก็มาช่วยตลอด ถ่านไม่ทำงานเลยหรือไง
" ทำสิ ตอนนี้ก็ทำงานอยู่ งานของถ่านไม่ใช่งานบริษัทนะ " ถ่านหันมาพูดแล้วยิ้มหวานให้อีกครั้ง
" ดูมีลับลมคมในนะถ่าน ผิดกฎหมายรึปล่าว " นั้นสิ
" ไม่ผิดครับ ถูกกฎหมาย แต่อาจจะเสี่ยงนิดนึง "
" ทำที่มันไม่เสี่ยงไม่ได้หรอถ่าน "ทำไมถึงรู้สึกเป็นห่วงนักนะ
" เป็นห่วงหรอ เป็นห่วงถ่านมั้ย " ถ่านถามอย่างจริงจัง แววตาดูซื่อๆ มีความหวัง อ่อนโยน มีประกายวับๆ อย่างหล่ออะ
" อื้ออ "
" อื้อ อะไร ถามว่าเป็นห่วงมั้ย ตอบมา ว่าเป็นห่วงหรือไม่เป็นห่วง " มือหนาของถ่านเลื่อนมาจับมือชั้ลอย่างอ้อนๆ เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะถ่าน มีจับไม้จับมือ
" นี้ ขับรถแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงที่ทำงานห๊ะ " ชั้ลเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเขิลจนแทบจะออกหน้าออกตา ถ่านก็ขับรถช้าซะเหลือเกิน
" ไม่แกล้งแล้วๆ 55555 " ไอนี้ ทะลึ้ง ^____^
หน้าบริษัท ชั้ลเก็บของจะลงจากรถ เพื่อไปทำงาน มือของถ่านจับมือชั้ลไว้แน่น
ชั้ลก็หันไปมองอย่างสงสัย จับทำไม
" ตอนเย็นว่างปล่าว "
" ว่างสิ มีอะไรหรอ "
" มีของขวัญจะให้ เดี๋ยวตอนเย็นมารับนะ " ทำไมต้องยิ้มมีเลศนัยด้วยเนี่ย ชั้ลยิ้มหวาน พยักหน้ารับแล้วเดินลงจากรถไป
ช่วงเย็นของวันเดียวกัน ชั้ลเดินออกมาจากหน้าบริษัท รถถ่านก็มาจอดรออยู่หน้าบริษัทแล้ว ร่างสูงของถ่านเดินเข้ามาให้ชั้ลเรื่อยๆ ก่อนจะผายมือรอรับแฟ้มเอกสารที่ชั้ลจะยื่นให้ เราเดินไปพร้อมกัน ถ่านเปิดปละปิดประตูให้ชั้ล ก่นจะวิ่ไปนั่งที่ด้านคนขับ ไม่นานก็ถึงยังที่หมาย
" พร้อมยัง " เขาจอดรถ ดับเครื่องรถ แล้วหันมาถามอย่างจริงจัง
" พร้อมสิ ไปกันเลย " ถ่านเดินมาเปิดประตูให้และจูงมือ ชั้ลลงไป ที่นี้เป็นบ้านที่ถ่านจให้เป็นบ้านของเด็กกำพร้า มีงานเลี้ยงเล็กๆถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย แต่ทำไมไม่มีคนนะ ถ่านพาชั้ลเดินเข้าไปข้างใน ทุกอย่างถูกจัดแต่งอย่าเรียบร้อย ลงตัว และตามแบบที่ชั้ลเคยออกแบบไว้ทุกอย่าง ทุกชั้ลทุกห้อง ทุกครั้งถูกต้องตามความต้องการของชั้ลทุกอย่าง
" ชอบมั้ย " ถ่านถาม ชั้ลพยักหน้ารับ ยิ้มทั้งน้ำตา ทุกอย่างสำเร็จแล้ว
" ทีนี้ก็ถึงเวลาอันสำคัญแล้ว " ไฟทุกดวงในบ้านดับลง ประตูทุกบานถูกปิดสนิท ผ้าม่านปิดสนิท มันมืดไปหมด แต่เหมืนมีหลายคนเคลื่อนไหวไปมา
" แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี่เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ฮิ้ววววว " เค้กก่อนโต ที่ถ่านถือมา ไฟสลัว จากเขียนอันเล็กบนเค้ก ทำให้ชั้ลมองเห็นคนตรงหน้า มีถ่าน เป็นผู้ถือเค้ก มะลิ พี่เขื่อน แม่ ท๊อฟฟี่ ทีน่า เฮียป๊อป และฟางที่ร่วมร้องเพลงให้ชั้ล ขาดก็แต่พี่โทโมะ นานมากแล้วที่ไม่มีใครมาเบิร์ดเดย์ชั้ลแบบนี้ ชั้ลเองยังลืมวันเกิดของตัวเองไปเลยนะเนี่ย
" ไอห้อยเป่าเค้กสิ ยื่นซึ้งอยู่ได้ ชั้ลหิวแล้วนะ " ไอเฮียมาที่ไหน ก็เรียกเสียงตัวเราะให้คนร่วมงานได้ตลอด เฮียพูดมา ชั้ลหมดอารมณ์ซึ้งเลย
" เจ้าภาพเป่า เค้กแล้ว เปิดไฟได้เลยยย " ทุกคนยื่นกล่องของขวัญให้ชั้ล เหลือเพียงถ่านที่ยังไม่ให้ ชั้ลมองหน้าถ่านอย่างงง ปน ผิดหวังเล็กน้อย ทำไมไม่ให้ชั้ล
" ไอถ่าน ไอแก้วจะกินหัวมึงอยู่แล้ว รีบๆให้ของมันไปเถอะ เดี๋ยวมันขาดใจตายซะก่อน " เฮียป๊อปนิก็แสนรู้เหลือเกินคงจะยืนสังเกตุชั้ลอยู่นานหละสิ
" อยากได้ของขวัญมั้ย " ถ่านเดินเข้ามากระซิบถาม ชั้ลอย่างงอล ไม่รู้งอลทำม แต่มันงอลไปแล้ว แต่ก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย ก็มันอยากได้ของขวัญจากถ่านนิ
" งั้นขอปิดตาก่อน แล้วเดินไปข้างนอกพร้อมกัน " ถ่านเอาผ้าสีขาวมาปิดตาชั้ล ก่นจะโอบร่าเล็กของชั้ลใ้เดินตามเค้าออกไป ไปไหนไม่รู้มองไปเห็น แต่เหมือนจะได้ยินเสียงคารวานเดินตามออมาเป็นแถว
" พร้อมยัง จะเปิดตาแล้วนะ " ชั้ลพยักหน้า ตื่นเต้นสุดๆ
" บ้านดวงใจแก้ว " ถ่านให้ชั้ลดึงบ้านที่ปิดป้ายหรูหน้าบ้านอยู่ ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น ' ดวงใจแก้ว '
" บ้านหลังนี้เป็นของขวัญของแก้ว ถ่านตั้งใจจะทำมันเพื่อแก้วนะ " ถ่านนน ชั้ลโผล่เข้ากอดถ่าน ไม่รู้ว่ากอดทำไม ไม่รู้ว่าทำไมถึงกอด รู้แต่ว่าอยากกอด อยากกอดมาก ณ ตอนนี้
" ทำไมต้องทำขนาดนี้ " แล้วน้ำตาแห่งความตื้นตันใจก็ไหลออกมา
" อยากรู้ คืนนี้ก็แกะของขวัญกล่องนี้ นะ " ถ่านยื่นกล่องของขวัญ มาให้ชั้ล ก่อนจะลูบผมชั้ลเบาๆ และดึงชั้ลกลับเข้าอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
" ถ่านน ขอบคุณมากนะ ขอบคุณเหลือเกิน แก้วไม่คิดว่าตัวเองจะมีค่ากับใครได้ถึงขนาดนี้ " นอกจาก พ่อ แม่ มะลิ ถ่านนี้แหละที่เห็นค่าให้ตัวชั้ลมากขนาดนี้
" แก้วมีค่า กว่าชีวิตถ่านอีกนะ " อ้อมกอดของถ่านช่างอบอุ่นเหลือเกิน
" ถ่านก็มีค่า และสำคัญสำหรับแก้วมากนะ " ชั้ลผละตัวออกจากถ่าน ก่อนจะพูดจากใจจริง
" พอๆๆๆ หิวแล้วโว้ยยย ไปกินข้าวกันได้แล้ว ใครจะกินของหวานก็เชิญอยู่ต่อเลยนะครับ ไปฟาง ไปกินของคาวกับป๊อปนะ " เฮียป๊อปนี้จริงๆเลย หมดอารมณ์ซึ้งกันเลย ดูท่าทางฟางกับเฮียคงจะแฮปปี้แอนดิ้งแล้วละมั้งดูรักกันหวานเยิ้มเลยย ทั้งหมดเดินเข้าบ้านไปทานอาหาร เหลือเพียงชั้ลกับถ่านที่ยังคงยืนดูปายอยู่หน้าบ้าน
" ทำไมถึง ให้ชื่อว่า ดวงใจแก้วหละ " นั้นสิ
" ไม่รู้สิ ดวงใจ ก็หมายถึงหัวใจ หัวใจก็หมายถึงรัก ก็รวมๆกันดูเอาเองนะ ไปกินข้าวก่อนหละ คิดออกแล้วค่อยถามมานะ " ไอนี้พูดจาวกวน
" ดวงใจหมายถึงหัวใจ ดวงใจแก้วก็ = หัวใจแก้ว หัวใจก็หมายถึงรัก หัวใจแก้วก็= รักแก้ว ฉะนั้นดวงใจแก้ว ถ้าแปลอีกนัยนึง ก็คือ รักแก้ว เห้ยย !! " นี่เป็นการบอกรักหรอ รักแก้ว นี้ถ่านรักแก้วหรอ มันคือเรื่องจริงใช่มั้ย ทำไมมึนขนาดนี้เนี่ย ใจหวิบๆ น้ามืด ตาลาย นี่ชั้ลถูกบอกรักหรอ หรือชั้ลมโนไปเอง
" พี่แก้ว มากินข้าวได้แล้ววค่ะ !! " เสียงทีน่าที่ดังมาจากในบ้าน เรียกสติที่หลุดลอยของชั้ลห้กลับคืนมา เพราะถ่านคนเดียวเลย ชั้ลถึงเป็นแบบนี้เนี๊ยย
เราทั้งหมดปาร์ตี้ฉลองวันเกิดชั้ลกันจนดึก แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่ถ่านไปส่งชั้ล แม่ ท๊อฟฟี่ และทีน่าที่บ้าน
" อาทิตย์หน้าจะพาเด็กๆเข้าบ้านนะครับ เชิญคุณแม่และคุณน้องทั้งสองคน้วยนะครับ ส่วนคุณประธาน ผมบังคับให้ไปนะครับ " แล้วถ่านก็ยกมือไหว้แม่ ก่อนจะขับรถออกไป แม่ยังยืน งง ในคำพูดของถ่านอยู่ ท๊อฟฟี่เลยอธิบาย
" บ้านหลังนั้น พี่ถ่านเค้าสร้างให้เด็กกำพร้าอยู่นะครับ ต่อไปก็จะมีการจ้างครูมาสอนหลังสือ ทุกอย่างพร้อม สวัสดิการพร้อม ด้านหลังมีสนามกีฬาด้วยนะครับ " ท๊อฟฟี่อธอบาย
" ทีแรกนึกว่าสร้างเป็นเรือนหอให้แก้ว ว่าทำไมมันใหญ่โตแปลกๆ " แม่ยิ้มๆ
" เนี่ย ทีน่าเชียร์ ให้พี่แก้วหย่ากับพี่โทโมะเร็วๆ พี่แก้วจะได้ไปแต่งงานกับคนดีๆอย่างพี่ถ่าน ส่วนพี่ฟางก็เป็นแฟนกับเฮียป๊อปผู้แสนร่าเริงไปแล้ว " ทีน่าพูด
" ก็จริงนะแม่ อย่างพี่โทโมะ ใครจะไปรักลง ใครดำ ขี้โมโห น่ารำคาญ พี่แก้วรีบหย่าๆเถอะครับ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน " ทีอฟพูดจบก็ชิ่งกลับบ้านไป แม่กับทีน่าเดินตามไปติดๆ ส่วนชั้ลก็เดินเข้าบ้าน แล้วเอาของไปเก็บไว้ในห้อง กล่องของขวัญถ่าน อยากรู้ต้องแกะอ่าน โห้ ทำไม หลายชั้นจังแหะ หลายกล่องซ้อนกันในกล่องใหญ่ ชั้ลยังแกะออกมาไม่ทันหมด เหลือกล่องสุุดท้ายแล้ว แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ชั้ลรีบซ่อนกล่องของขวัญถ่านไวในลิ้นชัก
ก๊อก ๆๆๆๆๆๆๆ
" ไปไหนมา ทำไมกลับมาซะดึก " นี่ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าวันนี้มันวันอะไร เห้ออออ
" ไปธุระมาค่ะ "
" แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง "
" ถ่านมาส่งค่ะ " พอดีไม่ชอบโกหก
" นี่ไอถ่านอีกแล้วหรอ ทำไมถึงได้สนิทกับมันนักวะ " แล้วเค้าก็เริ่มขึ้นเสียงอีกแล้ว
" ก็รู้จักกัน ก็เลยสนิทกัน " เออ ทำไม มีปัญหาไรมั้ย
" แล้วเธอไม่รู้จักชั้ลหรอ ถึงได้ไม่สนิทกับชั้ล แถมยังทำตัวห่างเหินกับชั้ลแบบนี้ " ก็แค่คนเคยสนิท
" ช่างเถอะค่ะ แก้วง่วง จะนอนแล้ว ขอตัวนะค่ะ "
" ไปธุระกันที่ไหน แล้วทำไมแม่กับ น้องชั้ลไปด้วย " คงจะไม่รุ้จริงๆว่าวันนี้วันอะไร ไม่รุ้อะไรเลย
" วันนี้วันเกิดแก้ว ถ่าน ! จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้แก้ว แม่กับน้องไปร่วมงานด้วย เราเลยกลับมาพร้อมกัน เคลียมั้ยค่ะ "
" ไปกันแค่นี้หรอ "
" ปล่าวค่ะ ยังมีอีก 2 คู่ " แล้วก็มีฟางด้วยนะค่ะ
" ใคร "
" พี่เขื่อนกับมะลิ เฮียป๊อปกับ ฟาง " ถึงกับหน้าซีดเลยนะ พี่โทโมะ
" ฟางกลับมาแล้วหรอ " ถามเสียงอ่อยเลยนะ คงจะคิดถึงกับมากหละสิ
" ค่ะ "
" แล้วทำไมเธอไม่ชวนชั้ลไปด้วย "
" พอดีถ่านเป็นคนจัดงานนะค่ะ แล้วถ่านก็ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนที่ไม่รู้จัก จะเชิญก็แต่คนสำคัญเท่านั้นแหละค่ะ ขอตัวก่นนะค่ะ แก้วง่วงแล้ว " ชั้ลปิดประตูใส่หน้าพี่โทโมะ อย่างไม่เกรงใจ พออได้ยินชื่อฟางก็ลืมชั้ลวันเกิดชั้ลไปเลยสินะ แหละที่ผ่านมา ที่เค้าคอยตอแยกับชั้ล ก็คงเพราะว่า เหงาที่ฟางไม่อยู่สินะ รักถ่านสะเถอะ หัวใจจะได้ดีขึ้นกว่านี้
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ